Hvenær eiga stjórnvöld að vera afskiptalítil og hvenær ekki? Unnur Hrefna Jóhannsdóttir skrifar 16. nóvember 2023 08:00 Afi minn og amma voru af þeirra kynslóð sem tók öllu af æðruleysi – jafnvel alvarlegu veikindum og örkumlun. Velferðarkerfið var ekki til í þeirri mynd sem við þekkjum það í dag og lífsbaráttan var hörð, eins og hún er enn fyrir marga þjóðfélagshópa. Fyrir rúmum 20 árum tók ég viðtal við afa minn, Svein Samúelsson, en kona hans, móðuramma mín og nafna, Unnur Hrefna Guðmundsdóttir, tók mænusótt þegar skæður mænusóttarfaraldur gekk í Reykjavik 1955-6 og lamaðist, fyrst upp að hálsi en með stífum æfingum og endurhæfingu tókst henna að fá máttinn í efri hluta líkamans, komast heim og hugsa um börnin sín fjögur. Afi sagði mér að amma hafi ekki verið orðmörg um hlutskipti sitt. ,,Henni hefur ugglaust liðið illa þó að hún hafi ekki haft mörg orð um það. Á þessum árum tíðkast ekki að fólk væri að barma sér. Lífsbaráttan var hörð, fátæktin og kreppan var fólki enn í fersku minni.” Afi sagði mér að samfélagið hefði brugðist allt öðruvísi við veikindum þá en nú og verið frekar afskiptalítið gagnvart þeim. „Það var ekkert nýnæmi að fólk veiktist alvarlega, missti mátt og þrek eða örkumlaðist. Berklar höfðu lengi verið landlægir hér sem og aðrir alvarlegir sjúkdómar. Það hafði hver sinn djöful að draga. Á þessum árum var í raun og veru ekki til neitt sem hét velferðarkerfi og því varð hver og einn að finna út úr því hann myndi bjarga sér í lífinu eftir að hafa misst heilsuna, hvort sem það var vegna mænusóttar, annarra veikinda eða slysa.” Það hefur margt breyst í íslensku samfélagi og flestir Íslendingar eru stoltir af sínu góða heilbrigðis- og velferðarkerfi. Á því sviði, eins og flestum öðrum í okkar samfélagi hafa framfarir verið miklar frá því á sjötta áratug síðustu aldar. Við fylgjumst vel með nýjustu tækni og vísindum og í heilbrigðiskerfinu starfar fjöldi fólks með fjölbreytta menntun að baki sem það hefur aflað sér hérlendis eða erlendis. Við vitum einnig að enn veikist fólk, vissulega misalvarlega eða lendir í slysum sem vega að heilbrigði þess. En íslensk stjórnvöld eru afskiptalítil þegar kemur að nokkrum hópum í samfélaginu, hópum sem ekki hafa tök á að sækja sér þjónustu og hjálp í okkar góða heilbrigðiskerfi almennt sökum fátæktar. Þessir hópar eru t.d. öryrkjar, lágtekjufólk, einstæðir foreldrar, einhleypir og í einhverjum tilvikum heimili ungra fullorðinna. Greiðsluþak, sem vernda á fólk fyrir of háum heilbrigðiskostnaði svo allir geti nýtt sér þjónustuna, er of hátt fyrir þessa hópa, jafnvel þótt einhverjum finnist greiðslueyririnn ekki sérlega hár. Íslensk stjórnvöld vita vel af vandanum en kjósa að standa afskiptalítil hjá. Ég ætla aðeins að nefna hér nokkur dæmi sem eru úr könnuninni Lífskjör og heilbrigiðsþjónusta á Íslandi sem Félagsvísindastofnun Háskóla Íslands gerði fyrir Rúnar Vilhjálmsson prófessor og ÖBÍ réttindasamtök í apríl á þessu ári. Áætluð bein heildarúgjöld heimila öryrkja vegna heilbrigðismála voru rúm 320 þús. kr. árið 2022. Það segir sig sjálft að þegar tekjur eru aðeins um 300 þús á mánuði (ráðstöfunartekjur eftir skatta) eins og hjá öryrkjum og jafnvel fleirum af ofangreindum hópum þá er við ramman reip að draga. Tæp 43% öryrkja frestuðu læknisþjónustu sem þörf var fyrir síðustu 6 mánuðina áður en könnunin var gerð og rúm 26% örykja sótti ekki lyf sem þeim hafði verið ávísað. Nýlega var góðu heilli samið við sérfræðilækna en enn á eftir að semja við sjúkraþjálfara. Ferðir öryrkja til þessara tveggja heilbrigðistétta eru mun fleiri en annarra borgara og kostnaðarinn sem þeir bera sömuleiðis meiri. Því er brýnt að semja við sjúkraþjálfara sem fyrst. Það er ljóst að umtalsverður hópur einstaklinga býr við verulega kostnaðarbyrði vegna heilbrigðisútgjalda og getur ekki nýtt sér okkar góða heilbrigðiskerfi. Við erum fljót að gleyma. Ætla íslensk stjórnvöld virkilega að standa afskiptalítið hjá? En hvað er hægt að gera? Er þetta núverandi kerfi greypt í stein? Langt í frá, ef nokkrir heilar leggja í púkk má áreiðanlega finna gagnlegar lausnir eins og t.d. tekjutengd heilbrigðiskort þannig að enginn ætti að vera í þeirra stöðu að þurfa að neita sér um heilbrigðisþjónustu. Þetta hafa nokkrar þjóðir reynt í Evrópu, t.d. Hollendingar. Í tillögu til þingsályktunar sem lögð var fram á 149. löggjafarþingi 2018-2019 um heilbrigðisstefnu til ársins 2030 kemur fram að ,,almenningur á Íslandi skuli búa við örugga og hagkvæma heilbrigðisþjónustu þar sem aðgengi allra landmanna sé tryggt.” Sú er ekki raunin. Afskiptaleysi stjórnvalda í þessum efnum er því ekki boðlegt. Ef einhvern tímann hefur verið þörf fyrir ríkisafskipti þá er það nú! Höfundur er kennari, blaðamaður og öryrki. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Heilbrigðismál Félagsmál Mest lesið Halldór 03.05.2025 Halldór Góður rekstur Mosfellsbæjar og framtíðin björt Halla Karen Kristjánsdóttir,Anna Sigríður Guðnadóttir ,Lovísa Jónsdóttir Skoðun Fristund.is fyrir öll - líka eldra fólk Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun Fólkið sem gleymdist í Grindavík Bryndís Gunnlaugsdóttir Skoðun Rússar pyntuðu og myrtu úkraínsku blaðakonuna Viktoriiu Roshchyna Erlingur Erlingsson Skoðun Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez Skoðun Við höfum ekki efni á norsku leiðinni Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Ríkisstjórn sem skeytir engu Diljá Matthíasardóttir Skoðun Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun Gigtarmaí 2025 – Stuðlum að forvörnum, fræðslu og vitundarvakningu Hrönn Stefánsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Góður rekstur Mosfellsbæjar og framtíðin björt Halla Karen Kristjánsdóttir,Anna Sigríður Guðnadóttir ,Lovísa Jónsdóttir skrifar Skoðun Fristund.is fyrir öll - líka eldra fólk Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Ríkisstjórn sem skeytir engu Diljá Matthíasardóttir skrifar Skoðun Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir skrifar Skoðun Fólkið sem gleymdist í Grindavík Bryndís Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Rússar pyntuðu og myrtu úkraínsku blaðakonuna Viktoriiu Roshchyna Erlingur Erlingsson skrifar Skoðun Á að sameina ÍSÍ og UMFÍ? Ómar Stefánsson skrifar Skoðun Elsku ASÍ, bara… Nei Sunna Arnardóttir skrifar Skoðun Gigtarmaí 2025 – Stuðlum að forvörnum, fræðslu og vitundarvakningu Hrönn Stefánsdóttir skrifar Skoðun Við höfum ekki efni á norsku leiðinni Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Sósíalistar á vaktinni í átta ár Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Styðjum þá sem bjarga okkur Jens Garðar Helgason skrifar Skoðun Hver er viðskiptalegur ávinningur af EES-samningnum? Sigurbjörn Svavarsson skrifar Skoðun Embætti þitt geta allir séð Ragnheiður Davíðsdóttir skrifar Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty skrifar Skoðun Hver á dómur að vera hjá ungmenni fyrir að fremja alvarlegt afbrot, jafnvel morð? Davíð Bergmann skrifar Skoðun Sigursaga Evrópu í 21 ár Pawel Bartoszek skrifar Skoðun Verkalýðshreyfingin, Dagbjört og ESB Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir skrifar Skoðun Myndir þú ráða fatlað fólk í vinnu? Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Hvað ert þú að gera? Eiður Welding skrifar Skoðun Rauðir sokkar á 1. maí Sveinn Ólafsson skrifar Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir skrifar Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Heiðrum íslenska hestinn Berglind Margo Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir skrifar Skoðun Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez skrifar Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson skrifar Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar Sjá meira
Afi minn og amma voru af þeirra kynslóð sem tók öllu af æðruleysi – jafnvel alvarlegu veikindum og örkumlun. Velferðarkerfið var ekki til í þeirri mynd sem við þekkjum það í dag og lífsbaráttan var hörð, eins og hún er enn fyrir marga þjóðfélagshópa. Fyrir rúmum 20 árum tók ég viðtal við afa minn, Svein Samúelsson, en kona hans, móðuramma mín og nafna, Unnur Hrefna Guðmundsdóttir, tók mænusótt þegar skæður mænusóttarfaraldur gekk í Reykjavik 1955-6 og lamaðist, fyrst upp að hálsi en með stífum æfingum og endurhæfingu tókst henna að fá máttinn í efri hluta líkamans, komast heim og hugsa um börnin sín fjögur. Afi sagði mér að amma hafi ekki verið orðmörg um hlutskipti sitt. ,,Henni hefur ugglaust liðið illa þó að hún hafi ekki haft mörg orð um það. Á þessum árum tíðkast ekki að fólk væri að barma sér. Lífsbaráttan var hörð, fátæktin og kreppan var fólki enn í fersku minni.” Afi sagði mér að samfélagið hefði brugðist allt öðruvísi við veikindum þá en nú og verið frekar afskiptalítið gagnvart þeim. „Það var ekkert nýnæmi að fólk veiktist alvarlega, missti mátt og þrek eða örkumlaðist. Berklar höfðu lengi verið landlægir hér sem og aðrir alvarlegir sjúkdómar. Það hafði hver sinn djöful að draga. Á þessum árum var í raun og veru ekki til neitt sem hét velferðarkerfi og því varð hver og einn að finna út úr því hann myndi bjarga sér í lífinu eftir að hafa misst heilsuna, hvort sem það var vegna mænusóttar, annarra veikinda eða slysa.” Það hefur margt breyst í íslensku samfélagi og flestir Íslendingar eru stoltir af sínu góða heilbrigðis- og velferðarkerfi. Á því sviði, eins og flestum öðrum í okkar samfélagi hafa framfarir verið miklar frá því á sjötta áratug síðustu aldar. Við fylgjumst vel með nýjustu tækni og vísindum og í heilbrigðiskerfinu starfar fjöldi fólks með fjölbreytta menntun að baki sem það hefur aflað sér hérlendis eða erlendis. Við vitum einnig að enn veikist fólk, vissulega misalvarlega eða lendir í slysum sem vega að heilbrigði þess. En íslensk stjórnvöld eru afskiptalítil þegar kemur að nokkrum hópum í samfélaginu, hópum sem ekki hafa tök á að sækja sér þjónustu og hjálp í okkar góða heilbrigðiskerfi almennt sökum fátæktar. Þessir hópar eru t.d. öryrkjar, lágtekjufólk, einstæðir foreldrar, einhleypir og í einhverjum tilvikum heimili ungra fullorðinna. Greiðsluþak, sem vernda á fólk fyrir of háum heilbrigðiskostnaði svo allir geti nýtt sér þjónustuna, er of hátt fyrir þessa hópa, jafnvel þótt einhverjum finnist greiðslueyririnn ekki sérlega hár. Íslensk stjórnvöld vita vel af vandanum en kjósa að standa afskiptalítil hjá. Ég ætla aðeins að nefna hér nokkur dæmi sem eru úr könnuninni Lífskjör og heilbrigiðsþjónusta á Íslandi sem Félagsvísindastofnun Háskóla Íslands gerði fyrir Rúnar Vilhjálmsson prófessor og ÖBÍ réttindasamtök í apríl á þessu ári. Áætluð bein heildarúgjöld heimila öryrkja vegna heilbrigðismála voru rúm 320 þús. kr. árið 2022. Það segir sig sjálft að þegar tekjur eru aðeins um 300 þús á mánuði (ráðstöfunartekjur eftir skatta) eins og hjá öryrkjum og jafnvel fleirum af ofangreindum hópum þá er við ramman reip að draga. Tæp 43% öryrkja frestuðu læknisþjónustu sem þörf var fyrir síðustu 6 mánuðina áður en könnunin var gerð og rúm 26% örykja sótti ekki lyf sem þeim hafði verið ávísað. Nýlega var góðu heilli samið við sérfræðilækna en enn á eftir að semja við sjúkraþjálfara. Ferðir öryrkja til þessara tveggja heilbrigðistétta eru mun fleiri en annarra borgara og kostnaðarinn sem þeir bera sömuleiðis meiri. Því er brýnt að semja við sjúkraþjálfara sem fyrst. Það er ljóst að umtalsverður hópur einstaklinga býr við verulega kostnaðarbyrði vegna heilbrigðisútgjalda og getur ekki nýtt sér okkar góða heilbrigðiskerfi. Við erum fljót að gleyma. Ætla íslensk stjórnvöld virkilega að standa afskiptalítið hjá? En hvað er hægt að gera? Er þetta núverandi kerfi greypt í stein? Langt í frá, ef nokkrir heilar leggja í púkk má áreiðanlega finna gagnlegar lausnir eins og t.d. tekjutengd heilbrigðiskort þannig að enginn ætti að vera í þeirra stöðu að þurfa að neita sér um heilbrigðisþjónustu. Þetta hafa nokkrar þjóðir reynt í Evrópu, t.d. Hollendingar. Í tillögu til þingsályktunar sem lögð var fram á 149. löggjafarþingi 2018-2019 um heilbrigðisstefnu til ársins 2030 kemur fram að ,,almenningur á Íslandi skuli búa við örugga og hagkvæma heilbrigðisþjónustu þar sem aðgengi allra landmanna sé tryggt.” Sú er ekki raunin. Afskiptaleysi stjórnvalda í þessum efnum er því ekki boðlegt. Ef einhvern tímann hefur verið þörf fyrir ríkisafskipti þá er það nú! Höfundur er kennari, blaðamaður og öryrki.
Góður rekstur Mosfellsbæjar og framtíðin björt Halla Karen Kristjánsdóttir,Anna Sigríður Guðnadóttir ,Lovísa Jónsdóttir Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun
Skoðun Góður rekstur Mosfellsbæjar og framtíðin björt Halla Karen Kristjánsdóttir,Anna Sigríður Guðnadóttir ,Lovísa Jónsdóttir skrifar
Skoðun Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir skrifar
Skoðun Rússar pyntuðu og myrtu úkraínsku blaðakonuna Viktoriiu Roshchyna Erlingur Erlingsson skrifar
Skoðun Gigtarmaí 2025 – Stuðlum að forvörnum, fræðslu og vitundarvakningu Hrönn Stefánsdóttir skrifar
Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty skrifar
Skoðun Hver á dómur að vera hjá ungmenni fyrir að fremja alvarlegt afbrot, jafnvel morð? Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar
Góður rekstur Mosfellsbæjar og framtíðin björt Halla Karen Kristjánsdóttir,Anna Sigríður Guðnadóttir ,Lovísa Jónsdóttir Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun