Neyðarkall Arnar Már Eyfells Davíðsson skrifar 1. apríl 2021 09:00 Áður en lengra er haldið vil ég ítreka að ég er ekki sjálfskipaður sófasérfræðingur á sviði landamæramála eða sóttvarna, ráðinn af nýgotneskum feigðarkrákum sitjandi í sínum steypta sessi fyrir ofan lyklaborðin sín að fylgjast með á ljósvakamiðlum áður en þau hella sér yfir alla og allt sem á sér stað í samfélaginu. Þvert á móti. Ég vil meira að segja meina að ég gefi mig ekki út fyrir að hafa skoðanir á hlutum sem ég hef ekkert sérstakt vit á. En að þessu sinni, þar sem geðheilsa mín og margra nánustu vina og vandamanna minna hefur hrörnað undanfarið ár, fann ég mig knúinn til þess að setjast niður, fá mér rótsterkt kaffi sem bragðast frekar eins og útþynnt mold heldur en kaffi og þannig auka dópamín flæðið mitt allhressilega, áður en ég opna á samtal við æðstu stjórnendur landsins um stöðu okkar Íslendinga í þessum heimsfaraldri. Við höfum nefnilega dansað í takt við fyrirskipanir keisarans í meira en tólf mánuði og höfum í gríð og erg sýnt þeim tilskipunum sem hafa verið bornar upp skilning og fylgt þeim í einu og öllu, enda ekkert óeðlilegt við það. Svo því sé haldið til haga er ég ekki að fara mæta í Bónus og bölva því að vera með grímu eða fara í kröfugöngu gegn bólusetningu. Ég er með almannavörnum í liði og verð það áfram. En þessa dagana eru einu alvöru áhrifavaldar landsins farnir að hljóma eins og jarðfræðingarnir þegar þeir gefa sitt mat á gosstöðvunum í Fagradal. Hringavitleysan í hringleikahúsinu virðist ekki ætla að enda. Í fyrra áttum við ekki að fara í sumarbústað yfir páskana. Nú erum við hvött, beint og óbeint, að finna okkur griðarstað í faðmi „páskaeggsins“ rétt eins og í „jólakúlunni“ í desember og læsa okkur inni með þeim sem standa okkur næst, hvort sem það er í bústað eða ekki. Skólahald er stöðvað, en samt bara rétt fyrir páska til þess að þyrla upp eins miklu ryki og mögulega hægt er, en svo verður „eðlilegt“ skólahald aftur tekið upp með einhverjum hætti beint eftir páska. Skemmtistaðir mega ekki vera opnir á meðan aðrir skemmtistaðir selja samlokur til þess að geta haldið sínum rekstri við að einhverju leyti. Einn fer í þrot, annar umbreytist í Sómasamlokusölu með Aperol Spritz til hliðar í staðinn fyrir Frissa Fríska. Veitingastöðum er skipt upp eins og menntaskólamatsali í amerískri þroskasögu. Við megum ekki mæta á æfingar með félagsliðunum okkar en megum safna saman í hóp sem samanstendur af tíu félagsliðum til þess að skoða froðufellandi fjall á Suðurnesinu frussa sínu fegursta og búa til nýja nýlendu innan Íslands daglega. Í ofanálag megum við ekki heimsækja ættingja sem liggja veikir fyrir á Landspítalanum nema í klukkustund í senn. Þrátt fyrir alla hringavitleysuna þá held ég áfram að fylgja þeim reglum sem eru settar þótt ég sé ekkert allt of kátur með þær. En þegar hertar aðgerðir voru kynntar í fjórðu bylgju gat ég ekki annað en hrópað, öskrað, bölvað og blöskrað. Heyrðist þá neyðarkallið. Við eigum öll að standa saman, vera í sama liði og vera almannavarnir. En það virðist ekki eiga við um landamærin. Því langar mig að spyrja: Hversu lengi ætlar æðsta vald landsins að hampa einni atvinnugrein umfram öllum öðrum? Hversu lengi ætlar æðsta vald landsins að horfa frekar til ferðaþorsta erlendra einstaklinga umfram andlegrar heilsu sinnar eigin þjóðar? Hversu oft þarf íslenska þjóðin að loka sig af og kyngja nýjum og hertum aðgerðum á meðan erlendir ferðamenn svala forvitnisþörf sinni og þykjast fara í sóttkví þess á milli? Hversu mörg afbrigði þurfa að hrókerast framhjá yfirvöldum í gegnum landamærin til þess að við loksins áttum okkur á því að það sé skæður heimsfaraldur í gangi? Við erum mjög greinilega ekki í þessu saman. En ekki misskilja mig, ég hef ekkert gegn endurreisn efnahagskerfisins innanlands og þrái ekkert meira en að sjá fleiri lundabúðir spretta upp í mínu nánasta nágrenni, fá frændfólk mitt af erlendum uppruna að ferðast til landsins aftur og kenna þeim að segja Eyjafjallajökull og skál. En það er staður og stund fyrir allt og einmitt núna er það mitt auma, amatör-mat að íslenska ríkið ætti með einu og öllu að loka landamærunum tímabundið. Byggja upp „hype“ hjá öllum eldgosaáhugamönnum og markaðssetja okkur sem áhugaverðasta stað í heimi - þegar - landamærin opna. Stay tuned. Like and subscribe for more news. Öll sú gleði. Við gætum samhliða því náð stjórn á faraldrinum. Er það ekki? Eða var Nýja-Sjálands dæmið bara hluti af hinni nýju öldu falsfrétta sem allir tala um? Við gætum þá einnig veitt þeim fyrirtækjum innan ferðaþjónustunnar sem verða verst úti (þrátt fyrir gullgrafaraæði síðastliðin ár) sambærilega styrki og við þekkjum frá því í fyrra á meðan við náum tökum á vandanum innanlands, í stað þess að skipa alla þá sem koma til landsins í stofufangelsi í fimm daga á þeirra kostnað, sem mun eflaust einungis skilja fólk eftir með meira óbragð í munninum eftir Íslandsför sína heldur en ella. En hvað veit ég. Þetta er náttúrulega bara mat áhugamanns um vellíðan og geðheilsu Íslendinga. Ég er hvorki faglærður né þykist ég vera sérfræðingur í þessum málum. Fyrir mér er þetta bara Football Fantasy. Ég þarf aldrei að takast beint á við þessi verkefni en maður veltir þessu fyrir sér. Ætli þetta sé ekki bara ákall á hjálp? Þangað til held ég áfram að ofanda yfir því að geta ekki heimsótt ömmu mína nema í klukkustund annan eða þriðja hvern dag upp á Landspítala á meðan John og Jane Doe dúlla sér í sinni ferð um Reykjanesið eftir að hafa brotið sér leið úr sinni sóttkví, án eftirlits. Höfundur er framleiðandi á sviði íslenskrar kvikmyndagerðar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Faraldur kórónuveiru (COVID-19) Mest lesið Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun Ráðherra gengur fram án laga Svanur Guðmundsson Skoðun Fjögurra daga vinnuvika – nýr veruleiki? Sigvaldi Einarsson Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Hvers vegna hatar SFS smábáta? Svarið tengist veiðigjöldum Kjartan Páll Sveinsson Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun Málþófið um veiðigjöldin vekur miskunnsama Samverja Sigurjón Þórðarson Skoðun Grafarvogur framtíðar verður til Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson Skoðun Sumargjöf Þórunn Sigurðardóttir Skoðun Skoðun Skoðun Hvers vegna hatar SFS smábáta? Svarið tengist veiðigjöldum Kjartan Páll Sveinsson skrifar Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir skrifar Skoðun Fjögurra daga vinnuvika – nýr veruleiki? Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Ráðherra gengur fram án laga Svanur Guðmundsson skrifar Skoðun Hagkvæmur kostur utan friðlands Jóna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Gagnsæi og inntak Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Sumargjöf Þórunn Sigurðardóttir skrifar Skoðun Hannað fyrir miklu stærri markaði Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Grafarvogur framtíðar verður til Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Málþófið um veiðigjöldin vekur miskunnsama Samverja Sigurjón Þórðarson skrifar Skoðun Menntastefna 2030 Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Ágætu fyrrum samstarfsaðilar á Þjóðminjasafni Íslands Uggi Jónsson skrifar Skoðun Ferðamannaþorpin - Náttúruvá Þóra B. Hafsteinsdóttir skrifar Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson skrifar Skoðun Laxaharmleikur Jóhannes Sturlaugsson skrifar Skoðun Lýðræðið í skötulíki! Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson skrifar Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir skrifar Skoðun Til varnar jafnlaunavottun Magnea Marinósdóttir skrifar Skoðun Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Barnaræninginn Pútín Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Um þjóð og ríki Gauti Kristmannsson skrifar Skoðun Málfrelsi og mörk þess á vettvangi lýðræðisins Helga Vala Helgadóttir skrifar Skoðun Sjókvíaeldi á Íslandi fjarstýrt með gervigreind frá Noregi Ingólfur Ásgeirsson skrifar Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann skrifar Skoðun Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson skrifar Skoðun Kjarnorkuákvæðið: Neyðarhemill en ekki léttvægt leikfang popúlista Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Stjórnarandstaðan er vannýtt auðlind Jón Daníelsson skrifar Skoðun Ef Veðurstofan spáði vitlausu veðri í 40 ár, væri það bara í lagi? Björn Ólafsson skrifar Sjá meira
Áður en lengra er haldið vil ég ítreka að ég er ekki sjálfskipaður sófasérfræðingur á sviði landamæramála eða sóttvarna, ráðinn af nýgotneskum feigðarkrákum sitjandi í sínum steypta sessi fyrir ofan lyklaborðin sín að fylgjast með á ljósvakamiðlum áður en þau hella sér yfir alla og allt sem á sér stað í samfélaginu. Þvert á móti. Ég vil meira að segja meina að ég gefi mig ekki út fyrir að hafa skoðanir á hlutum sem ég hef ekkert sérstakt vit á. En að þessu sinni, þar sem geðheilsa mín og margra nánustu vina og vandamanna minna hefur hrörnað undanfarið ár, fann ég mig knúinn til þess að setjast niður, fá mér rótsterkt kaffi sem bragðast frekar eins og útþynnt mold heldur en kaffi og þannig auka dópamín flæðið mitt allhressilega, áður en ég opna á samtal við æðstu stjórnendur landsins um stöðu okkar Íslendinga í þessum heimsfaraldri. Við höfum nefnilega dansað í takt við fyrirskipanir keisarans í meira en tólf mánuði og höfum í gríð og erg sýnt þeim tilskipunum sem hafa verið bornar upp skilning og fylgt þeim í einu og öllu, enda ekkert óeðlilegt við það. Svo því sé haldið til haga er ég ekki að fara mæta í Bónus og bölva því að vera með grímu eða fara í kröfugöngu gegn bólusetningu. Ég er með almannavörnum í liði og verð það áfram. En þessa dagana eru einu alvöru áhrifavaldar landsins farnir að hljóma eins og jarðfræðingarnir þegar þeir gefa sitt mat á gosstöðvunum í Fagradal. Hringavitleysan í hringleikahúsinu virðist ekki ætla að enda. Í fyrra áttum við ekki að fara í sumarbústað yfir páskana. Nú erum við hvött, beint og óbeint, að finna okkur griðarstað í faðmi „páskaeggsins“ rétt eins og í „jólakúlunni“ í desember og læsa okkur inni með þeim sem standa okkur næst, hvort sem það er í bústað eða ekki. Skólahald er stöðvað, en samt bara rétt fyrir páska til þess að þyrla upp eins miklu ryki og mögulega hægt er, en svo verður „eðlilegt“ skólahald aftur tekið upp með einhverjum hætti beint eftir páska. Skemmtistaðir mega ekki vera opnir á meðan aðrir skemmtistaðir selja samlokur til þess að geta haldið sínum rekstri við að einhverju leyti. Einn fer í þrot, annar umbreytist í Sómasamlokusölu með Aperol Spritz til hliðar í staðinn fyrir Frissa Fríska. Veitingastöðum er skipt upp eins og menntaskólamatsali í amerískri þroskasögu. Við megum ekki mæta á æfingar með félagsliðunum okkar en megum safna saman í hóp sem samanstendur af tíu félagsliðum til þess að skoða froðufellandi fjall á Suðurnesinu frussa sínu fegursta og búa til nýja nýlendu innan Íslands daglega. Í ofanálag megum við ekki heimsækja ættingja sem liggja veikir fyrir á Landspítalanum nema í klukkustund í senn. Þrátt fyrir alla hringavitleysuna þá held ég áfram að fylgja þeim reglum sem eru settar þótt ég sé ekkert allt of kátur með þær. En þegar hertar aðgerðir voru kynntar í fjórðu bylgju gat ég ekki annað en hrópað, öskrað, bölvað og blöskrað. Heyrðist þá neyðarkallið. Við eigum öll að standa saman, vera í sama liði og vera almannavarnir. En það virðist ekki eiga við um landamærin. Því langar mig að spyrja: Hversu lengi ætlar æðsta vald landsins að hampa einni atvinnugrein umfram öllum öðrum? Hversu lengi ætlar æðsta vald landsins að horfa frekar til ferðaþorsta erlendra einstaklinga umfram andlegrar heilsu sinnar eigin þjóðar? Hversu oft þarf íslenska þjóðin að loka sig af og kyngja nýjum og hertum aðgerðum á meðan erlendir ferðamenn svala forvitnisþörf sinni og þykjast fara í sóttkví þess á milli? Hversu mörg afbrigði þurfa að hrókerast framhjá yfirvöldum í gegnum landamærin til þess að við loksins áttum okkur á því að það sé skæður heimsfaraldur í gangi? Við erum mjög greinilega ekki í þessu saman. En ekki misskilja mig, ég hef ekkert gegn endurreisn efnahagskerfisins innanlands og þrái ekkert meira en að sjá fleiri lundabúðir spretta upp í mínu nánasta nágrenni, fá frændfólk mitt af erlendum uppruna að ferðast til landsins aftur og kenna þeim að segja Eyjafjallajökull og skál. En það er staður og stund fyrir allt og einmitt núna er það mitt auma, amatör-mat að íslenska ríkið ætti með einu og öllu að loka landamærunum tímabundið. Byggja upp „hype“ hjá öllum eldgosaáhugamönnum og markaðssetja okkur sem áhugaverðasta stað í heimi - þegar - landamærin opna. Stay tuned. Like and subscribe for more news. Öll sú gleði. Við gætum samhliða því náð stjórn á faraldrinum. Er það ekki? Eða var Nýja-Sjálands dæmið bara hluti af hinni nýju öldu falsfrétta sem allir tala um? Við gætum þá einnig veitt þeim fyrirtækjum innan ferðaþjónustunnar sem verða verst úti (þrátt fyrir gullgrafaraæði síðastliðin ár) sambærilega styrki og við þekkjum frá því í fyrra á meðan við náum tökum á vandanum innanlands, í stað þess að skipa alla þá sem koma til landsins í stofufangelsi í fimm daga á þeirra kostnað, sem mun eflaust einungis skilja fólk eftir með meira óbragð í munninum eftir Íslandsför sína heldur en ella. En hvað veit ég. Þetta er náttúrulega bara mat áhugamanns um vellíðan og geðheilsu Íslendinga. Ég er hvorki faglærður né þykist ég vera sérfræðingur í þessum málum. Fyrir mér er þetta bara Football Fantasy. Ég þarf aldrei að takast beint á við þessi verkefni en maður veltir þessu fyrir sér. Ætli þetta sé ekki bara ákall á hjálp? Þangað til held ég áfram að ofanda yfir því að geta ekki heimsótt ömmu mína nema í klukkustund annan eða þriðja hvern dag upp á Landspítala á meðan John og Jane Doe dúlla sér í sinni ferð um Reykjanesið eftir að hafa brotið sér leið úr sinni sóttkví, án eftirlits. Höfundur er framleiðandi á sviði íslenskrar kvikmyndagerðar.
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun
Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson skrifar
Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson skrifar
Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir skrifar
Skoðun Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson skrifar
Skoðun Kjarnorkuákvæðið: Neyðarhemill en ekki léttvægt leikfang popúlista Kristinn Karl Brynjarsson skrifar
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun