Tilkynning frá Fram: „Gera verður þá kröfu til KSÍ að allir fái sömu máls­með­ferð“

Megin styrkur íþróttahreyfingarinnar snýst um að íþróttahreyfingin leysi sjálf úr ágreiningsmálum sem upp koma. Dómstólar íþróttahreyfingarinnar eiga að leggja sig fram við að leysa úr málum í stað þess að reyna að vísa þeim frá með þeim hætti að engin efnisleg niðurstaða fæst. Þegar dómstólar standa ekki undir því hlutverki þá varðar það alla íþróttahreyfinguna.

Ítrekaðar tilraunir dómstóla KSÍ til að vísa málinu frá sýnir veikleika KSÍ og mátt til að taka á eigin ágreiningsmálum. Því mun það ekki koma á óvart að stjórn KSÍ reyni að koma í veg fyrir að dómstóll ÍSÍ leysi úr ágreiningsefninu. Þar á bæ vita menn að ákvörðunin var ólögmæt að miða við markatölu við niðurröðun og þora ekki að horfast í augu við þá staðreynd. Skorað er á KSÍ að hafa dug til fá efnislega niðurstöðu í málinu en ekki krefjast frávísunar eins og sambandið hefur reynt til þessa.

Dómstóll KSÍ vísaði máli Fram frá dómi á þeirri forsendu að ákvörðun KSI varðaði hagsmuni Leiknis því hefði Leiknir átt að vera hinn kærði aðili. Kæran snýst um ákvörðun KSÍ og Leiknir hafði ekkert sér til saka unnið en að vera raðað af KSÍ númer 2 í töfluröð í í 1. deild.

Í lögum KSÍ stendur að dómstólnum sé heimilt að kanna afstöðu þeirra sem hagsmuna eiga að gæta við úrlausn mála. Tilgangurinn er að tryggja það að þeir sem geta haft hagsmuni af niðurstöðunni sé gert aðvart og þeir geti komið sjónarmiðum sínum á framfæri. Af hverju var ekki haft samband við Leikni af dómstólnum og þá hugsanlega önnur félög ef þetta var svona stórt atriði og heimild til þess í lögum skýr.

Sama dag og máli Fram var vísað frá var lagður efnisdómur á kæru KR á hendur KSÍ. Það mál varðaði flest öll lið í úrvalsdeild og í raun allar deildarkeppnir. Af hverju fékk það mál efnisdóm þó það varðaði hagsmuni flest allra félaga og þau voru ekki tilgreindir sem gagnaðilar í máli KR.

KSÍ getur ekki komið þannig fram við félagsmenn sína að mismunandi sjónarmið gildi eftir því hver á í hlut eða eftir því hvort erfiðara er að komast að niðurstöðu í einu máli frekar en hinu. Gera verður þá kröfu til KSÍ að allir fái sömu málsmeðferð.

Þá er vakin athygli á því að máli þessu var fyrst vísað frá af aga- og úrskurðarnefnd. Áfrýjunardómstólinn féllst ekki á frávísun og taldi málið hæft til efnislegrar meðferðar. Þegar málið fer síðan aftur til Áfrýjunardómstólsins þá er málinu vísað frá. Hér var sami dómstóll sem hafði vikunni áður talið málið hæft til efnismeðferðar taldi það ekki gilda rúmri viku síðar. Af hálfu Fram er því haldið fram að dómstólinn sé bundinn við þá niðurstöðu að málið skuli fá efnislega meðferð.

Mál þetta hefur leitt okkur í sannleika um að úrlausn ágrreiningsmála innan KSÍ er í molum. Það hlýtur að vera markmið að við getum leyst úr okkar eigin málum sjálf og KSÍ sé ekki svo hrætt við endurskoðun eigin ákvarðana að farið er í lögfræðileiki við að reyna að vísa málum frá. Mál þetta varpar ljósi á að lög og reglugerðir sambandsins og innri dómstólaskipan KSÍ er mjög ábótavant sem þarfnast verulegrar endurskoðunar.