Kórónuveiran heimsótti mig í nótt. Að minnsta kosti í myndgervi.

Hún var í bláum kjól með sítt svart hár og skærustu augu sem ég hef séð.

Kannski er ég búin að vera of lengi heima hjá mér, en ég ætla að deila samtali mínu við hana. Þið sækið þá bara um á viðeigandi stofnun fyrir mig ef ykkur finnst eins og það sé vandamálið.

„Hver ertu?“ spyr hún og horfir á mig með stingandi augnaráði.

„Ég?“ Ég fékk ekki einu sinni að svara. Ég sá strax að hún var agressíf.

„Ertu týpan sem fer út í happy hour með vinkonunum og drepur svo sjötuga konu í úthverfi Reykjavíkur?“

„Vá, ert þú leiði(n)leg eða?“ spyr ég. Finnst hún frekar leiðinleg gella.

Hún hélt áfram. „Ert þú konan sem þværð þér ekki, hlærð að hættunum og snertir síðan nokkra kexpakka í Bónus og maðurinn með sykursýkina kaupir svo pakkann og endar í öndunarvél.“

Ég var orðin fokill út í hana. Hvað er að henni? Veit hún ekki að ég hef hangið heima hjá mér í svo marga daga að ég er hætt að klæða mig?

„Hver ertu?“ hélt hún áfram.

Vá, hún er ógeðslega pirrandi. Ég sagði það við hana.

Hún hlustaði ekki. Spurði bara aftur:

„Hver ertu?“

„Þegar ég hef tekið í burtu allt sem þú notaðir til að forðast sjálfan þig. Fólk, skemmtanir, utanaðkomandi upplifanir. Hver ertu þá? Hver ertu þegar þú mætir þér?

Þarf ég að taka Internetið líka, svo þú getir svarað þessari spurningu?“

Hún var alveg tryllt. Ég svaraði henni að ég hugleiddi nú klukkustund á dag og dansaði og söng meðan ég eldaði. Væri það ekki nóg?

Hún horfði á mig eins og ég væri lítill krakki.

„Elskan, ef þú getur setið heima hjá þér, án nokkurra skemmtunar og dvalið inn í þér og náð sátt við þig sjálfa í 21 dag - þá fer ég.“

GLÆTAN! Af hverju?

Hún horfði enn dýpra inn í augun á mér.

„Af því þá sjáið þið ykkar sannleika. Þá hættið þið þessu kjaftæði sem er að tortíma ykkur sjálfum.“

Ok. got the point here!

„En af hverju ertu að þröngva þessu upp á mig, mér finnst ég bara ógeðslega góð í þessari tækni þinni.“

„Því þú átt að segja hinum,“ sagði hún og glotti. Fyrsta skiptið sem hún varð aðeins mildari.

„Nei ég nenni því ekki. Búin að tala nóg um þetta. Fólk nennir ekki meir. Ég nenni ekki meir.“

Hún tók sig til og ætlaði að fljúga burt.

„OOOHHHH, ok þá! Hvað á ég að þá segja við þau???” Sagði ég með pirruðu röddinni minni.

Hún var farin á flug og hún ætlaði ekki að svara mér.

Ég kallaði enn þá hærra:

„Hvað á ég að segja við fólkið?“

Hún sneri höfðinu við - kallaði hátt og skýrt:

„Segðu þeim….

………...að hlýða Víði!“

Svo flaug hún upp í skýin.