Í dag er Eymundur Eymundsson á betri stað og fer í grunnskóla landsins til að upplýsa börn um kvíða svo þau sem finna fyrir honum geti brugðist við og leitað sér hjálpar áður en vandinn verður meiri.
„Þegar ég byrjaði í fyrsta bekk þá leið mér strax illa. Ég gat ekki lesið og vantaði það og átti strax erfitt með að læra og var sendur í sérkennslu í lestri. Mér var oft strítt út af gleraugunum og var rosalega lítill inni í mér strax,“ segir Eymundur Eymundsson í Íslandi í dag á Stöð 2 í gær.
Fékk útrásina í boltanum
„Ég var hræddur við allt, ég var hræddur við dýr og mannfólkið. Ég er samt í íþróttum og er í skák en svo þegar árin líða og ég er orðinn tólf ára fer þetta að hafa virkilega áhrif á mig.“Þá langaði hann ekki að mæta í skólann, varð fyrir einelti og kvíðinn jókst.

„Ég fór ekki strax í framhaldsskóla og beið í eitt ár þangað til að æskuvinurinn minn kom, svo við gætum farið saman í framhaldsskóla. Þá entist ég í tvo mánuði og þá þurfti ég að hætta og fór að vinna. Ég vann á sama vinnustað í tuttugu ár. Það var þannig að ég fór ekki í kaffi og ekki í mat í vinnunni. Ég tók þetta saman og keyrði heim í mat og leið alveg ótrúlega illa að geta ekki talað um þennan líðan.“
Í tilfelli Eymundur átti staðan þarna bara eftir að versna.
„Ég fór aldrei í bíó, ég fór aldrei í bæinn eða aldrei á rúntinn með félögunum. Þegar maður er með svona mikla félagsfælni þorir maður ekki segja hvernig manni líður og hvernig á maður að segja frá því sem maður veit ekki hvað er?“
Hann segist hafa notað áfengi til að drekka í sig kjark.

Eymundur var langt leiddur og íhugaði sjálfsvíg margoft. Þetta varð til þess að Eymundur hefur að mestu farið í gegnum lífið einn. Hann hefur aldrei verið í sambandi, aldrei treyst sér til þess en hann á þó 25 ára strák.
Svaraði svo fallega
„Auðvitað langaði mér að taka þátt í lífinu með honum og vera með honum. Móðirin á líka við veikindi að stríða og ég hafði ekki sjálfstraust til þess að sjá um hann. Hann var tekinn í fóstur lítill og hefur alist upp hjá frábærri fósturfjölskyldu sem eru bara mamma hans og pabbi. Mér finnst það bara æðislegt, því ég gat þetta ekki,“ segir Eymundur sem var ekki í sambandi við son sinn þar til árið 2008 þegar drengurinn var 14 ára. Árið 2005 leitaði hann sér loks hjálpar. Hann skrifaði syni sínum að lokum bréf þar sem hann tjáði honum hvernig staðan væri.„Hann svaraði mér svo fallega og eftir það náði ég sambandi við fósturmömmuna og þau leyfðu mér að hringja í sig. Ég spurði þarna í desember 2008 hvort ég mætti hitta hann og hún sagði að ef ég ætti leið suður væri það sjálfsagt,“ segir hann og aðeins tveimur dögum síðar mætti hann suður.
„Við kjöftuðum í þrjá tíma heima hjá þeim og náðum bara góðu sambandi. Þetta er bara svo magnaður strákur. Hann einhvern veginn gerði sér grein fyrir því af hverju ég hefði ekki verið að taka þátt í uppeldinu.“
Hér að neðan má sjá innslagið í heild sinni.