Skólaball Kínverja Helgi Steinar Gunnlaugsson skrifar 9. október 2017 13:57 Þeir sem hafa gaman af bandarískum grínþáttum hafa margir eflaust rekist á hugtak sem heitir „Two Timer Date“, þar sem menntaskólapiltur lendir í því að taka tvær mismunandi stelpur á sama dansleik. Í stað þess að aflýsa áformum sínum með annarri stelpunni, ákveður hann í stað þess að fara með þeim báðum án vitund þeirra beggja. Áhorfendur fá þá skoplega sýn af honum hlaupandi á milli þeirra í örvæntingu sinni að reyna sinna þeim báðum og endar þátturinn oftast með því að þær uppgötva báðar sannleikann. Það sem er athyglisvert við þetta hugtak er að svona atvik eru algengari að margir gera sér grein fyrir. Í alþjóðasamskiptum tíðkast það oft hjá mörgum ríkisstjórnum að neyðast til þess að taka tvær þjóðir á sama skólaball. Eitt skýrasta dæmi um þetta í dag eru þau samskipti sem ríkisstjórn Kínverja hafa við bæði Bandaríkin og Norður Kóreu. Núverandi ástand á Kóreuskaganum hefur sjaldan verið jafn hættulegt þar sem bæði Donald Trump og Kim Jong Un hafa átt í hörðum orðaskiptum við hvorn annan. Norður Kórea hefur skotið upp tugum eldflauga það sem af er að þessu ári og virðast ekki ætla gefa neitt eftir. Bandaríkin finna einnig fyrir mikilli ógn og ber þeim enn skylda að verja bæði Japan og Suður Kóreu. Það er ennþá erfitt að segja til um hvort stríð sé á næstu misserum, en mikið reiðir á það hvernig Kína mun bregðast við þessum aðstæðum.Norður Kórea Samskipti Kína og Norður Kóreu hafa alltaf verið frekar flókin. Þegar Kóreustríðið braust út árið 1950 sagði kínverski leiðtoginn Maó Tse Tung að þessar þjóðir voru eins nálægt hvor annarri og varir og tennur. Síðan þá hafa leiðtogar beggja þjóða þurft að viðhalda þessari ímynd og hefur Norður Kórea lengi vel þurft að reiða sig á Kína fyrir olíu og mat. En þrátt fyrir þetta samstarf hefur vantraust komið upp á milli þessara þjóða. Eftir að Kim Jong Un tók við af föður sínum árið 2012 fóru samskipti þjóðanna að versna. Ungi leiðtogi Norður Kóreu hefur verið mun ákafari og hvatvísari en faðir hans var og afi hans þar á undan. Hvort sem hann er sjálfur það stríðsglaður eða hvort ríkisstjórnin hans sé virkilega í dauðateygjum spriklandi þá eru Kínverjar búnir að fá sig fullsadda af þessari hegðun. Það mikilvægasta fyrir stjórnvöld í Peking er að varðveita völdin sín og til þess að ná því fram þurfa þeir að passa upp á tvennt: þjóðernishyggju og efnahagsgróða. Frá 1978 hefur kínverski efnahagurinn meira og minna viðhaldið 10% árlegum gróða og það góðæri mun ekki halda áfram ef stríð brýst út í Asíu. Kínverjar deila einnig 1,400 km löngum landamærum við Norður Kóreu og vita herstjórar kínverska hersins að ef til átaka kæmi myndu mörg þúsundir flýja Norður Kóreu og streyma yfir þau landamæri til Kína. Ríkisstjórnin í Kína hefur heldur ekki mikinn áhuga á að fara í stríð við stærsta viðskiptavin sinn, Bandaríkin.Sjaldan hlýtur hikandi happ Kína hefur löngu yfirgefið þessa Kaldastríðshugsun og er langt frá að vera á sömu blaðsíðu og nágranni sinn. Hinsvegar eru ástæður fyrir því að ríkisstjórn þeirra setur ekki eins mikla pressu á Norður Kóreu og margar þjóðir myndu vilja. Í fyrsta lagi er Kína dauðhrætt við þá tilhugsun að Norður Kórea tapi í stríði gegn Bandaríkjunum og sameinist þá Suður Kóreu. Ef það gerist þá myndi Kína þurfa að deila landamærum með þjóð sem hýsir bandarískar herstöðvar. Svo má heldur ekki gleyma að þar sem 90% af viðskiptum Norður Kóreu eru við Kína, hafa Kínverjar alltaf verið í góðri stöðu til að nota Pyongyang sem tromp spil í deilum við Bandaríkjamenn. Það er ómögulegt að segja til um það hvernig Kína mun fara að því að ljúka þessu skólaballi án vandræðalegrar útkomu. Kína vill augljóslega viðhalda frið í álfunni svo að efnahagsgróði þeirra haldi áfram, en til þess þurfa þeir að þrýsta á Norður Kóreu og sýna að stríð er eitthvað sem þeir munu ekki lýða. Aftur á móti munu þeir engan vegin deila landamærum við bandarískar herstöðvar, né hafa þeir getu til að ráða við alla þá flóttamenn sem munu flæða yfir til Kína. Í sjónvarpsþáttunum endaði þessi sena oftast með því að upp komst um áform menntaskólastráksins og ruku báðar stelpurnar beinleiðis út. Í raunveruleikanum hefur þjóð eins og Kína miklu meira að tapa.Höfundur er master í alþjóðasamskiptum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson Skoðun Skuldin við jörðina: Kolefnisstjórnun skiptir sköpum Nótt Thorberg Skoðun Heilbrigðiskerfið í bakkgír Ingibjörg Isaksen Skoðun Gleymdu að vanda sig Vanda Sigurgeirsdóttir Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Svikin loforð í leikskólamálum Reykjanesbæjar Gígja Sigríður Guðjónsdóttir Skoðun Rasismi útskýrir stuðning við þjóðarmorð Ingólfur Gíslason Skoðun Þetta eru börnin sem ég hef áhyggjur af í skólakerfinu Rakel Linda Kristjánsdóttir Skoðun Blóðrautt norðanáhlaup Snæbjörn Guðmundsson Skoðun Skref aftur á bak fyrir konur með endómetríósu Sigurður Ingi Jóhannsson Skoðun Skoðun Skoðun Gleymdu að vanda sig Vanda Sigurgeirsdóttir skrifar Skoðun Vindhögg Viðskiptaráðs Finnbjörn A. Hermannsson skrifar Skoðun Skref aftur á bak fyrir konur með endómetríósu Sigurður Ingi Jóhannsson skrifar Skoðun Staða leikskólamála í Reykjanesbæ Guðný Birna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Gervigreindaraðstoð: Kennarinn endurheimtir dýrmætan tíma Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Tökum höndum saman áður en það er of seint Karólína Helga Símonardóttir skrifar Skoðun PWC – Traustsins verðir? Björn Thorsteinsson skrifar Skoðun Rasismi útskýrir stuðning við þjóðarmorð Ingólfur Gíslason skrifar Skoðun Skuldin við jörðina: Kolefnisstjórnun skiptir sköpum Nótt Thorberg skrifar Skoðun Pólitískar kreddur á kostnað skattgreiðenda Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Þetta eru börnin sem ég hef áhyggjur af í skólakerfinu Rakel Linda Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Óttumst við það að vera frjálsar manneskjur í frjálsu landi? Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Loftslagsváin bíður ekki Ívar Kristinn Jasonarson skrifar Skoðun Hvers vegna að kenna leiklist? Rannveig Björk Þorkelsdóttir,Jóna Guðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Jafnt aðgengi að geðheilbrigðisþjónustu fyrir öll Telma Sigtryggsdóttir skrifar Skoðun Svikin loforð í leikskólamálum Reykjanesbæjar Gígja Sigríður Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Heilbrigðiskerfið í bakkgír Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Blóðrautt norðanáhlaup Snæbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Í vítahring stöðnunnar og úreldra vísinda Björn Ólafsson skrifar Skoðun ,,Skildu rétt, hvar skórinn að þér kreppir. Skildu, hver í bönd þig hneppti og hneppir.” (EB) Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Við erum réttindalaus Sigurlín Margrét Sigurðardóttir skrifar Skoðun Raunir ríka fólksins og bænir þess Jónas Yngvi Ásgrímsson skrifar Skoðun Myglaða nestisboxið og gleymda sítrónan María Rut Kristinsdóttir skrifar Skoðun Talið við okkur áður en þið talið um okkur Ian McDonald skrifar Skoðun Björgunarleiðangur fyrir Heimsmarkmiðin Antonio Guterres skrifar Skoðun Átti ekki að klára dæmið í geðheilbrigðismálum? Ingveldur Anna Sigurðardóttir skrifar Skoðun Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ skrifar Skoðun Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift skrifar Skoðun Óður til Sigga sjéní Ingvi Þór Georgsson skrifar Skoðun Álframleiðsla á Íslandi er ekki bara mikilvæg fyrir Ísland Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Sjá meira
Þeir sem hafa gaman af bandarískum grínþáttum hafa margir eflaust rekist á hugtak sem heitir „Two Timer Date“, þar sem menntaskólapiltur lendir í því að taka tvær mismunandi stelpur á sama dansleik. Í stað þess að aflýsa áformum sínum með annarri stelpunni, ákveður hann í stað þess að fara með þeim báðum án vitund þeirra beggja. Áhorfendur fá þá skoplega sýn af honum hlaupandi á milli þeirra í örvæntingu sinni að reyna sinna þeim báðum og endar þátturinn oftast með því að þær uppgötva báðar sannleikann. Það sem er athyglisvert við þetta hugtak er að svona atvik eru algengari að margir gera sér grein fyrir. Í alþjóðasamskiptum tíðkast það oft hjá mörgum ríkisstjórnum að neyðast til þess að taka tvær þjóðir á sama skólaball. Eitt skýrasta dæmi um þetta í dag eru þau samskipti sem ríkisstjórn Kínverja hafa við bæði Bandaríkin og Norður Kóreu. Núverandi ástand á Kóreuskaganum hefur sjaldan verið jafn hættulegt þar sem bæði Donald Trump og Kim Jong Un hafa átt í hörðum orðaskiptum við hvorn annan. Norður Kórea hefur skotið upp tugum eldflauga það sem af er að þessu ári og virðast ekki ætla gefa neitt eftir. Bandaríkin finna einnig fyrir mikilli ógn og ber þeim enn skylda að verja bæði Japan og Suður Kóreu. Það er ennþá erfitt að segja til um hvort stríð sé á næstu misserum, en mikið reiðir á það hvernig Kína mun bregðast við þessum aðstæðum.Norður Kórea Samskipti Kína og Norður Kóreu hafa alltaf verið frekar flókin. Þegar Kóreustríðið braust út árið 1950 sagði kínverski leiðtoginn Maó Tse Tung að þessar þjóðir voru eins nálægt hvor annarri og varir og tennur. Síðan þá hafa leiðtogar beggja þjóða þurft að viðhalda þessari ímynd og hefur Norður Kórea lengi vel þurft að reiða sig á Kína fyrir olíu og mat. En þrátt fyrir þetta samstarf hefur vantraust komið upp á milli þessara þjóða. Eftir að Kim Jong Un tók við af föður sínum árið 2012 fóru samskipti þjóðanna að versna. Ungi leiðtogi Norður Kóreu hefur verið mun ákafari og hvatvísari en faðir hans var og afi hans þar á undan. Hvort sem hann er sjálfur það stríðsglaður eða hvort ríkisstjórnin hans sé virkilega í dauðateygjum spriklandi þá eru Kínverjar búnir að fá sig fullsadda af þessari hegðun. Það mikilvægasta fyrir stjórnvöld í Peking er að varðveita völdin sín og til þess að ná því fram þurfa þeir að passa upp á tvennt: þjóðernishyggju og efnahagsgróða. Frá 1978 hefur kínverski efnahagurinn meira og minna viðhaldið 10% árlegum gróða og það góðæri mun ekki halda áfram ef stríð brýst út í Asíu. Kínverjar deila einnig 1,400 km löngum landamærum við Norður Kóreu og vita herstjórar kínverska hersins að ef til átaka kæmi myndu mörg þúsundir flýja Norður Kóreu og streyma yfir þau landamæri til Kína. Ríkisstjórnin í Kína hefur heldur ekki mikinn áhuga á að fara í stríð við stærsta viðskiptavin sinn, Bandaríkin.Sjaldan hlýtur hikandi happ Kína hefur löngu yfirgefið þessa Kaldastríðshugsun og er langt frá að vera á sömu blaðsíðu og nágranni sinn. Hinsvegar eru ástæður fyrir því að ríkisstjórn þeirra setur ekki eins mikla pressu á Norður Kóreu og margar þjóðir myndu vilja. Í fyrsta lagi er Kína dauðhrætt við þá tilhugsun að Norður Kórea tapi í stríði gegn Bandaríkjunum og sameinist þá Suður Kóreu. Ef það gerist þá myndi Kína þurfa að deila landamærum með þjóð sem hýsir bandarískar herstöðvar. Svo má heldur ekki gleyma að þar sem 90% af viðskiptum Norður Kóreu eru við Kína, hafa Kínverjar alltaf verið í góðri stöðu til að nota Pyongyang sem tromp spil í deilum við Bandaríkjamenn. Það er ómögulegt að segja til um það hvernig Kína mun fara að því að ljúka þessu skólaballi án vandræðalegrar útkomu. Kína vill augljóslega viðhalda frið í álfunni svo að efnahagsgróði þeirra haldi áfram, en til þess þurfa þeir að þrýsta á Norður Kóreu og sýna að stríð er eitthvað sem þeir munu ekki lýða. Aftur á móti munu þeir engan vegin deila landamærum við bandarískar herstöðvar, né hafa þeir getu til að ráða við alla þá flóttamenn sem munu flæða yfir til Kína. Í sjónvarpsþáttunum endaði þessi sena oftast með því að upp komst um áform menntaskólastráksins og ruku báðar stelpurnar beinleiðis út. Í raunveruleikanum hefur þjóð eins og Kína miklu meira að tapa.Höfundur er master í alþjóðasamskiptum.
Skoðun ,,Skildu rétt, hvar skórinn að þér kreppir. Skildu, hver í bönd þig hneppti og hneppir.” (EB) Þorsteinn Sæmundsson skrifar
Skoðun Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ skrifar
Skoðun Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift skrifar
Skoðun Álframleiðsla á Íslandi er ekki bara mikilvæg fyrir Ísland Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar