Leikskólinn 101 – hafa skal það sem sannara reynist Hulda Björk Halldórsdóttir skrifar 4. júlí 2017 15:38 Ég rita þessa grein eftir að hafa hlustað á viðtal við Jakob Frímann Magnússon, foreldri barns á Leikskólanum 101, í Bítinu þriðjudaginn 4. júlí. Þar fer hann stuttlega yfir málefni Leikskólans 101 og ástæður þess að honum var lokað. Í máli sínu fer Jakob mjög frjálslega með staðreyndir og fegrar sannleikann svo ekki sé meira sagt. Ég á barn sem dvaldi á leikskólanum árin 2012-2013 og því stendur þetta mál mér mjög nærri. Mér finnst mjög mikilvægt að hið rétta komi fram í málinu, börnin okkar eiga það inni hjá okkur. Í fyrsta lagi er það rangt að stúlkurnar hafi farið sjálfar með málið í fjölmiðla. Þær fóru fyrst með málið til Barnaverndar Reykjavíkur sem tók málið upp. Kastljós fjallaði stuttlega um málið þegar niðurstöður lágu fyrir í málinu. Aldrei birtust þær í fjölmiðlum. Ástæðan fyrir að málið fór í fjölmiðla var sú að á leikskólanum voru 29 börn á þessum tíma sem áttu foreldra vel flest tóku málið mjög nærri sér og töldu málið varða fleiri en bara sig og sín börn. Skólinn hafði jú verið starfandi í fjölda ára. Í öðru lagi var niðurstaða málsins ekki sú að börnin hafi verið of mörg á leikskólanum. Í bréfi sem okkur foreldrum leikskólans barst eftir lokun hans kom fram að sýnt þótti að annmarkar hafi verið á starfsemi Leikskólans 101 og að ómálga börn hafi verið beitt harðræði. Þar er einnig talið ámælisvert að eigandi leikskólans og stjórnandi hafi ekki haft yfirsýn með framkomu starfsmanna sinna við þau börn sem á leikskólanum dvöldu. Einnig er fróðlegt að lesa álit Umboðsmanns barna (Ofbeldi á ungbarnaleikskóla) þar sem því er lýst að embættið er ósammála túlkun ákæruvaldsins á núgildandi lögum og telur framkomu starfsmanna leikskólans brjóta gegn réttindum barna. Lokaorð álitsins eru þessi: „Umboðsmaður barna lítur málið alvarlegum augum. Hann skorar á lögreglustjórann á höfuðborgarsvæðinu og ríkissaksóknara til að endurskoða túlkun sína á ofangreindum refsiákvæðum. Ef ákvæðin verða hins vegar áfram túlkuð með þessum hætti er brýnt að breyta barnaverndarlögum og árétta enn frekar að hvers kyns líkamleg valdbeiting gegn börnum sé refsiverð.“ Þarna greinir Umboðsmanna barna og lögreglunni á um hvort rassskellingar séu falli undir hugtakið „líkamlega refsing“ eða ekki. Álitið má lesa í heild sinni hér: https://www.barn.is/frettir/2014/09/ofbeldi-a-ungbarnaleikskola-alit/ Það getur verið að fólk sé ósammála um hvað teljist sem ofbeldi. Ég verð að segja það hér að ég er algjörlega ósammála að það sé í lagi af starfsfólki uppeldisstofnana, eða nokkrum öðrum, að dangla í, rassskella, bregða fæti fyrir, toga í fætur og draga eftir gólfi, beita börn harðræði eða ofbeldi á nokkrun hátt. Sama hversu erfiðar aðstæður þínar eru persónulega. Allt eru þetta lýsingar sem okkur foreldrum barnanna á leikskólanum voru gefnar. Dæmi nú hver sem vill. Í þriðja lagi var það ekki mín upplifun að eitthvað hafi verið loðið í meðferð málsins gagnvart okkur sem foreldrum. Barnaverndarnefnd Reykjavíkur hélt okkur vel upplýstum með bréfaskriftum allan tímann og síminn var alltaf opinn hjá þeim ef við vildum hringja. Og það gerði ég, oft, og kann Halldóru D. Gunnarsdóttur, framkvæmdastjóra, miklar þakkir fyrir að halda vel utan um málið og upplýsa mig vel og vandlega um það. Í fjórða lagi er lexían í málinu að mínu viti ekki að finna í grein Jakobs Frímanns sem hann ritar á Vísi 3. júlí 2017 og nefnist Refsa fyrst, spyrja svo? eins og talað er um í Bítinu. Lexían var miklu dýrari en 45 mínútur í dag á bíl (hvora leið) og dýrari vistunargjöld (tímabundið) fyrir börnin okkar. Lexían var að mínu viti sú að standa þarf betur að eftirliti og aðhaldi við einkarekna leikskóla og dagforeldra. Við fylgjumst ekki með hvað fer þar fram dags daglega, hvaða uppeldisaðferðum er beitt, hvaða næringu þau fá, örvun eða umhyggju. Við treystum bara á brjóstvit þeirra sem reka þessar stofnanir. Með öðrum orðum við vonum bara það besta. Þegar mál sem þessi koma upp eigum við ennfremur að taka þau alvarlega og vinna úr ábendingum frá fagaðilum, í þessu tilfelli Umboðsmanni barna og Barnaverndarnefnd Reykjavíkur. Sópum ekki þessum óþægilegu staðreyndum undir teppið þó það sé vissulega einfaldari veruleiki að lifa í að allir séu góðir við börnin okkar. Önnur er því miður stundum raunin. Fjölmiðlar voru gagnrýndir í Bítinu fyrir litla heimildavinnu og vanhugsuð vinnubrögð. Ég get ekki endilega fallist á að það hafi verið raunin árið 2013 þegar málið kom upp. En nú árið 2017 er því hins vegar svo farið að fjölmiðlar fá falleinkunn í umfjöllun sinni um málið. Engin heimildavinna var unnin af hálfu þáttastjórnenda fyrir viðtalið heldur viðmælanda leyft að alhæfa einhliða um málið í rúmar 12 mínútur í morgunþætti Bylgjunnar. Ekki einu sinni voru upphöfð mótmæli þegar viðmælandinn lýsti því að það væri eðlilegt að starfmaður ungbarnaleikskóla verði pirraður og hristi til barn. Svo í lokin „léttu þau upp stemninguna“ með því að hlýða á nýtt lag frá Stuðmönnum. Við hljótum að geta fjallað um þessi mál af meiri alvöru, virðingu og þekkingu. Til stúlknanna sem komu upp um málið vil ég aftur segja takk. Takk fyrir að þora að segja frá, takk fyrir að hafa vit á því að taka atvikin upp á myndband því þið vissuð að annars yrði ykkur ekki trúað. Það er ykkur að þakka að ekki fleiri börn þurftu að sæta harðræðis á leikskólanum 101. Börnin á 101 voru á aldrinum 9 mánaða til 2 ára. Þau kunnu fæst að tala og þess vegna alls ekki að segja frá. Það er ykkur að þakka að rödd þeirra fékk að heyrast. Hlustum betur, spyrjum meira, segjum frá og pössum börnin okkar. Þau hljóta að eiga það skilið.Höfundur er móðir. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Tengdar fréttir Refsa fyrst, spyrja svo? Afleysingastúlka í Leikskólanum 101 náði haustið 2013 myndbandsbroti af starfssystur sinni "flengja“ stúlkubarn. Í stað þess að kvarta til yfirmanna á þessum 7 manna vinnustað var myndbandinu komið beint til Kastljóssins og nú gerðust hlutirnir hratt: Þessum 33 barna skóla var umsvifalaust lokað. Barnaverndarnefnd og Lögreglan í Reykjavík tóku yfir málið. Foreldrum var eðlilega brugðið. 3. júlí 2017 09:45 Mest lesið Skautadrottningin Katrín Jakobsdóttir Einar Steingrímsson Skoðun Öfgar og ósannindi Oddný G. Harðardóttir Skoðun Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun Hverjir bera ábyrgð á að halda launum kvenna niðri? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Að velja sér forseta Sigrún Helgadóttir Skoðun Katrín á Bessastaði Björn Snæbjörnsson Skoðun Fátækt er ekki blankheit Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Fararheill til Bessastaða Ynda Eldborg Skoðun Fremst meðal jafningja: Halla Tómasdóttir á Bessastaði Birna Jónsdóttir Skoðun Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir Hans Alexander Margrétarson Hansen Skoðun Skoðun Skoðun Fátækt er ekki blankheit Guðmunda G. Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Fremst meðal jafningja: Halla Tómasdóttir á Bessastaði Birna Jónsdóttir skrifar Skoðun Skautadrottningin Katrín Jakobsdóttir Einar Steingrímsson skrifar Skoðun Hulda eða Stoltenberg? Ögmundur Jónasson skrifar Skoðun Katrín á Bessastaði Björn Snæbjörnsson skrifar Skoðun Hvað er það sem Alþingi ber að vernda á Þingvöllum? Lára Magnúsardóttir skrifar Skoðun Öllu frelsi fylgir ábyrgð, líka tjáningarfrelsinu Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Vegna umræðunnar um dánaraðstoð Ingrid Kuhlman,Bjarni Jónsson,Steinar Harðarson,Sylviane Lecoultre,Veturliði Þór Stefánsson,Íris Davíðsdóttir skrifar Skoðun Að velja sér forseta Sigrún Helgadóttir skrifar Skoðun Sameiningartákn á tímum sundrungar Birna Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Hvað væri lífið án vina? Valerio Gargiulo skrifar Skoðun Hverjir bera ábyrgð á að halda launum kvenna niðri? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Fararheill til Bessastaða Ynda Eldborg skrifar Skoðun Öfgar og ósannindi Oddný G. Harðardóttir skrifar Skoðun Tímabær orð Unnar Arndísardóttur um afstæði barneigna Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Í hjarta sínu græn, en varla í reynd Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Halla Hrund - ein af okkur Hjálmar Gíslason skrifar Skoðun Að sameina frekar en sundra Fríða Björk Ingvarsdóttir skrifar Skoðun Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir skrifar Skoðun Hvaða eiginleika þarf forseti að hafa? Hildur Eir Bolladóttir skrifar Skoðun Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir Hans Alexander Margrétarson Hansen skrifar Skoðun Í framhaldi af viðtali við Helgu Þórisdóttur Kári Stefánsson skrifar Skoðun Góð gildi og staðfesta Höllu Hrundar Margrét Reynisdóttir skrifar Skoðun Halla Hrund eða Katrín? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Til áréttingar Kári Stefánsson skrifar Skoðun Kynhluthlaust mál, máltilfinning og forsetaframboð Höskuldur Þráinsson skrifar Skoðun Er klassískt frjálslyndi orðið að jaðarskoðun? Kári Allansson skrifar Skoðun Forseti Íslands veifaði mér Fjóla Einarsdóttir skrifar Skoðun Ákall til framtíðar: Nám í félagsráðgjöf! Steinunn Bergmann skrifar Skoðun Lexía lærð á hálfum degi Stefanía Arnardóttir skrifar Sjá meira
Ég rita þessa grein eftir að hafa hlustað á viðtal við Jakob Frímann Magnússon, foreldri barns á Leikskólanum 101, í Bítinu þriðjudaginn 4. júlí. Þar fer hann stuttlega yfir málefni Leikskólans 101 og ástæður þess að honum var lokað. Í máli sínu fer Jakob mjög frjálslega með staðreyndir og fegrar sannleikann svo ekki sé meira sagt. Ég á barn sem dvaldi á leikskólanum árin 2012-2013 og því stendur þetta mál mér mjög nærri. Mér finnst mjög mikilvægt að hið rétta komi fram í málinu, börnin okkar eiga það inni hjá okkur. Í fyrsta lagi er það rangt að stúlkurnar hafi farið sjálfar með málið í fjölmiðla. Þær fóru fyrst með málið til Barnaverndar Reykjavíkur sem tók málið upp. Kastljós fjallaði stuttlega um málið þegar niðurstöður lágu fyrir í málinu. Aldrei birtust þær í fjölmiðlum. Ástæðan fyrir að málið fór í fjölmiðla var sú að á leikskólanum voru 29 börn á þessum tíma sem áttu foreldra vel flest tóku málið mjög nærri sér og töldu málið varða fleiri en bara sig og sín börn. Skólinn hafði jú verið starfandi í fjölda ára. Í öðru lagi var niðurstaða málsins ekki sú að börnin hafi verið of mörg á leikskólanum. Í bréfi sem okkur foreldrum leikskólans barst eftir lokun hans kom fram að sýnt þótti að annmarkar hafi verið á starfsemi Leikskólans 101 og að ómálga börn hafi verið beitt harðræði. Þar er einnig talið ámælisvert að eigandi leikskólans og stjórnandi hafi ekki haft yfirsýn með framkomu starfsmanna sinna við þau börn sem á leikskólanum dvöldu. Einnig er fróðlegt að lesa álit Umboðsmanns barna (Ofbeldi á ungbarnaleikskóla) þar sem því er lýst að embættið er ósammála túlkun ákæruvaldsins á núgildandi lögum og telur framkomu starfsmanna leikskólans brjóta gegn réttindum barna. Lokaorð álitsins eru þessi: „Umboðsmaður barna lítur málið alvarlegum augum. Hann skorar á lögreglustjórann á höfuðborgarsvæðinu og ríkissaksóknara til að endurskoða túlkun sína á ofangreindum refsiákvæðum. Ef ákvæðin verða hins vegar áfram túlkuð með þessum hætti er brýnt að breyta barnaverndarlögum og árétta enn frekar að hvers kyns líkamleg valdbeiting gegn börnum sé refsiverð.“ Þarna greinir Umboðsmanna barna og lögreglunni á um hvort rassskellingar séu falli undir hugtakið „líkamlega refsing“ eða ekki. Álitið má lesa í heild sinni hér: https://www.barn.is/frettir/2014/09/ofbeldi-a-ungbarnaleikskola-alit/ Það getur verið að fólk sé ósammála um hvað teljist sem ofbeldi. Ég verð að segja það hér að ég er algjörlega ósammála að það sé í lagi af starfsfólki uppeldisstofnana, eða nokkrum öðrum, að dangla í, rassskella, bregða fæti fyrir, toga í fætur og draga eftir gólfi, beita börn harðræði eða ofbeldi á nokkrun hátt. Sama hversu erfiðar aðstæður þínar eru persónulega. Allt eru þetta lýsingar sem okkur foreldrum barnanna á leikskólanum voru gefnar. Dæmi nú hver sem vill. Í þriðja lagi var það ekki mín upplifun að eitthvað hafi verið loðið í meðferð málsins gagnvart okkur sem foreldrum. Barnaverndarnefnd Reykjavíkur hélt okkur vel upplýstum með bréfaskriftum allan tímann og síminn var alltaf opinn hjá þeim ef við vildum hringja. Og það gerði ég, oft, og kann Halldóru D. Gunnarsdóttur, framkvæmdastjóra, miklar þakkir fyrir að halda vel utan um málið og upplýsa mig vel og vandlega um það. Í fjórða lagi er lexían í málinu að mínu viti ekki að finna í grein Jakobs Frímanns sem hann ritar á Vísi 3. júlí 2017 og nefnist Refsa fyrst, spyrja svo? eins og talað er um í Bítinu. Lexían var miklu dýrari en 45 mínútur í dag á bíl (hvora leið) og dýrari vistunargjöld (tímabundið) fyrir börnin okkar. Lexían var að mínu viti sú að standa þarf betur að eftirliti og aðhaldi við einkarekna leikskóla og dagforeldra. Við fylgjumst ekki með hvað fer þar fram dags daglega, hvaða uppeldisaðferðum er beitt, hvaða næringu þau fá, örvun eða umhyggju. Við treystum bara á brjóstvit þeirra sem reka þessar stofnanir. Með öðrum orðum við vonum bara það besta. Þegar mál sem þessi koma upp eigum við ennfremur að taka þau alvarlega og vinna úr ábendingum frá fagaðilum, í þessu tilfelli Umboðsmanni barna og Barnaverndarnefnd Reykjavíkur. Sópum ekki þessum óþægilegu staðreyndum undir teppið þó það sé vissulega einfaldari veruleiki að lifa í að allir séu góðir við börnin okkar. Önnur er því miður stundum raunin. Fjölmiðlar voru gagnrýndir í Bítinu fyrir litla heimildavinnu og vanhugsuð vinnubrögð. Ég get ekki endilega fallist á að það hafi verið raunin árið 2013 þegar málið kom upp. En nú árið 2017 er því hins vegar svo farið að fjölmiðlar fá falleinkunn í umfjöllun sinni um málið. Engin heimildavinna var unnin af hálfu þáttastjórnenda fyrir viðtalið heldur viðmælanda leyft að alhæfa einhliða um málið í rúmar 12 mínútur í morgunþætti Bylgjunnar. Ekki einu sinni voru upphöfð mótmæli þegar viðmælandinn lýsti því að það væri eðlilegt að starfmaður ungbarnaleikskóla verði pirraður og hristi til barn. Svo í lokin „léttu þau upp stemninguna“ með því að hlýða á nýtt lag frá Stuðmönnum. Við hljótum að geta fjallað um þessi mál af meiri alvöru, virðingu og þekkingu. Til stúlknanna sem komu upp um málið vil ég aftur segja takk. Takk fyrir að þora að segja frá, takk fyrir að hafa vit á því að taka atvikin upp á myndband því þið vissuð að annars yrði ykkur ekki trúað. Það er ykkur að þakka að ekki fleiri börn þurftu að sæta harðræðis á leikskólanum 101. Börnin á 101 voru á aldrinum 9 mánaða til 2 ára. Þau kunnu fæst að tala og þess vegna alls ekki að segja frá. Það er ykkur að þakka að rödd þeirra fékk að heyrast. Hlustum betur, spyrjum meira, segjum frá og pössum börnin okkar. Þau hljóta að eiga það skilið.Höfundur er móðir.
Refsa fyrst, spyrja svo? Afleysingastúlka í Leikskólanum 101 náði haustið 2013 myndbandsbroti af starfssystur sinni "flengja“ stúlkubarn. Í stað þess að kvarta til yfirmanna á þessum 7 manna vinnustað var myndbandinu komið beint til Kastljóssins og nú gerðust hlutirnir hratt: Þessum 33 barna skóla var umsvifalaust lokað. Barnaverndarnefnd og Lögreglan í Reykjavík tóku yfir málið. Foreldrum var eðlilega brugðið. 3. júlí 2017 09:45
Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun
Skoðun Vegna umræðunnar um dánaraðstoð Ingrid Kuhlman,Bjarni Jónsson,Steinar Harðarson,Sylviane Lecoultre,Veturliði Þór Stefánsson,Íris Davíðsdóttir skrifar
Skoðun Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir skrifar
Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun