Lét eftir sig litrík verk

„Þormóður var nýútskrifaður sem listamaður þegar hann varð fyrir mjög alvarlegri líkamsárás í New York árið 1988. Sú árás var gerð beinlínis af því hann var hommi.



Hann var í kóma í uppundir ár en vaknaði þá til meðvitundar þótt hann yrði aldrei samur maður og málaði ekki meira,“ segir myndlistarmaðurinn Rúrí sem ásamt kollega sínum, Karli Ómarssyni, er að leggja síðustu hönd á frágang yfirlitssýningar Þormóðs Karlssonar í Listasafni ASÍ þegar Fréttablaðsfólk ber að.

Karl er náfrændi Þormóðs og stendur að sýningunni, ásamt fleiri nánum ættingjum. Rúrí kveðst bara vera handlangari.

Karl heldur áfram að miðla sögu frænda síns.

„Þormóður flutti frá Íslandi upp úr 1980 af því hann var samkynhneigður og leið ekki vel hér og líka til að læra myndlist. Hann fór til Kaupmannahafnar og tveimur árum síðar til San Francisco í nám. Þar leið honum vel og var ánægður með skólann.

Á útskriftarsýningunni seldi hann verk til safnara í Bandaríkjunum og fór til New York til að afhenda þau. Þar varð hann fyrir ódæðisverkinu. Haft var eftir lögreglunni að markmið ofbeldismannsins hefði verið að drepa næsta homma sem kæmi út af vissu veitingahúsi og af tilviljun var það Þormóður.“

Rúrí tekur við aftur.

„Saga Þormóðs er saga listamanns og líka saga manns sem á í þeirri sterku persónulegu baráttu sem það var að uppgötva sig samkynhneigðan meðan samfélagið hér á landi var ekki reiðubúið fyrir það. En hann var lengi að vinna að myndlist og þegar hann lauk námi var hann orðinn þroskaður listamaður. það sést á myndum hans, sérstaklega verkunum frá 1986 til 1988.“

Karl á lokaorðin. „Þormóður hafði mikið vit á myndlist og skipulagði sýningar á 22 þó hann hætti að mála sjálfur. Var að hjálpa öðrum myndlistarmönnum að sýna í fyrsta sinn. En hann átti erfitt líf síðustu árin. Systir hans sagði í minningarathöfn sem haldin var á 22 því þar sat hann oft eftir árásina:  „Hann var myrtur í New York en það tók hann tíu ár að deyja.

Þegar hann dó árið 2000 var fólk í raun að syrgja tvo menn. Enda var hann kaldhæðinn sjálfur og hélt upp á tvo afmælisdaga síðustu árin, fæðingardaginn og daginn sem hann kom úr kóma. Hann vissi sjálfur að hann væri ekki sami maður.“