Köllun Gunnars Linda Baldvinsdóttir skrifar 2. maí 2013 11:30 Mánudaginn 22 apríl sl. birtist í DV lítil frétt þar sem Gunnar Þorsteinsson fyrrverandi forstöðumaður Krossins tjáði sig með eftirfarandi hætti: „Sá sem er eitt sinn kallaður af guði býr við það að köllun guðs víkur ekki frá honum,“ segir Gunnar Þorsteinsson, áður kenndur við Krossinn, aðspurður hvort hann hafi í hyggju að reyna að komast aftur til valda innan Krossins. Ég finn mig knúna til að bregðast við þessum orðum Gunnars, get ekki orða bundist. Gunnar Þorsteinsson virðist ekki skilja að hans tími er liðinn, köllunin sem hann segist finna birtist mér hið minnsta með undarlegum hætti. Köllunin sem Gunnar finnur tel ég vera löngun til að koma til „starfa“ fyrir hann sjálfan í húsnæði Krossins. Rétt er að halda því skilmerkilega til haga að undirrituð er móðir einnar þeirra er kærðu Gunnar, fóru gegn honum opinberlega. Ég er trúaður einstaklingur og hef verið lengi. Ég á virkt og lifandi trúarlíf, trúi á mátt, anda og afl Guðs. Ég hef tilheyrt hvítasunnukirkju í 15 ár og var virk í þjóðkirkjunni áður fyrr. Mig langar að segja mína skoðun á köllun Guðs yfir lífi Gunnars. Ég hef nú um nokkurt skeið sótt samkomur Krossins og fullyrði að ég get gert marktækan samanburð á þeirri kirkju, fyrir og eftir Gunnar Þorsteinsson. Sigurbjörg dóttir Gunnars hefur á sínum tíma sem forstöðumaður Krossins byggt kirkjuna upp frá núllpunkti. Núllpunktur er hér í tvenns konar merkingu, trúarlegri merkingu og svo þeirri sem mælir aðsókn að samkomum en hún hefur margfaldast frá því Gunnar neyddist til að stíga til hliðar. Gríðarleg vakning er að eiga sér stað í kirkjunni. Trúaðir vita hvað átt er við þegar talað er um vakningu. Vakning er ekki mannanna verk nema að litlum hluta en þó er fullvíst að mannanna verk geta komið í veg fyrir trúarvakningu. Framganga Gunnars undanfarið bendir ekki til þess að hann beri virðingu fyrir því verki sem Guð er svo sannarlega að vinna í kirkjunni, þar sýnist mér aðrir hagsmunir og veraldlegri ráða för. Söfnuðir eins og Krossinn þurfa búa við allskyns fordóma, eða hvað? Krossinn sem Gunnar veitti forstöðu var kannski bara fordómafull kirkja. Kreddur um klæðnað og framkomu kvenna voru ráðandi, þær áttu ekki að klæðast þannig að þær vektu upp kenndir hjá körlum. Menntun kvenna var töluð niður, sjónvarpið var frá djöflinum, dómharka í stað umburðarlyndis og kærleika. Hvernig getur slík kirkja barmað sér undan fordómum? Kirkjan sem Gunnar varð að fara frá er ekki lengur þessi kirkja. Í Krossinum í dag er hvergi gefið eftir í trú á ritninguna og hvatningin til safnaðarins um líf í fullri gnægð er einlæg og sterk. En það sem fyllir hús Guðs í Hlíðarsmáranum í dag er virðing fyrir fólki. Umburðarlyndi og auðsýndur kærleikur um leið og orðið er predikað af styrk og þrótti. Þar sem borin er virðing fyrir einstaklingum og reynt að byggja hvern og einn upp í Guðsótta og góðum siðum um leið. Þar sem kærleikur og auðmýkt andans er öllum ljós, þar sem fordómaleysi er grunnstef...... Margt má um Gunnar Þorsteinsson segja en hann verður seint sakaður um vanþekking á ritningunni og í minni hans ætti því að vera til skýr mynd af því hvernig Guðs blessun birtist söfnuðum. Gunnari ætti einnig að vera fullljóst að það starf sem verið er að vinna í kirkjunni í dag, sem hann virðist telja fyrir einhvern misskilning vera í sinni eign, er frá Guði komið og ekki mönnum. Gunnar er auðvitað meðvitaður um þá gríðarlega auknu kirkjusókn sem Krossinn býr við frá því hann hvarf þaðan á braut. Þegar eiginhagsmunir Gunnars veraldlegir knýja á grunar mig að hann gleymi kannski Guði sínum. Það vita þeir sem vilja vita að Gunnar hefur verið eins og stjórnmálamaður í prófkjöri undanfarið, óþreytandi að afla sér fylgismanna fyrir aðalfund Krossins sem framundan er. Menn eru ekki í stórum stíl að skora á Gunnar, Gunnar er að skora á menn, og innheimta það sem hann skilgreinir sem sinn stuðning við fólk frá fyrri tíð. Síðan hvenær varð elska Guðs skilyrt Gunnar? Og hver gefur þér heimild til að innheimta hana með þeim hætti sem vitni eru um þessa dagana? Galgopaháttur Gunnars, hans eigið orðalag, gagnvart konum og stúlkum varð til þess að hann varð frá að hverfa. Sú saga verður ekki til lykta leidd fyrir mannlegum dómstólum af tæknilegum ástæðum. Margt hefur verið um það mál sagt og skrifað og enn er sú saga að fá nýja kafla þegar Gunnar hyggst hafa af talskonum þeirra kvenna sem á hann báru galgopaháttinn, stórfé. Fyrirgefningin og auðmýktin er svo fjarri. Kærleikurinn og köllunin. Fullvissa þess sem veit að hann gengur saklaus. Þeir sem gista Guðsríkið fara ekki fram með þeim hætti sem þau hjón gera gagnvart fólki sem verður fyrir galgopaskap forstöðumannsins fyrrverandi. Hvar er sjálfsvirðingin? Mannvirðingin...Hvar er Guðleg hegðunin þegar á bjátar? Iðrunin.... Hvað hefur Gunnar Þorsteinsson að bjóða þeim sem þurfa sálgæslu og leiðbeining? Hvað knýr hann til að koma núna um leið og hann reynir að draga fjölmiðla og fólk sem ekki hefur annað til saka unnið en að standa með vinum sínum fyrir dómstóla og krefja það um stórfé? Ég vona að Gunnar eigi slíka vini að sem standa með honum þegar sjórinn gárast sem mest. Slíkt er fjársjóður hverjum manni og lágkúra þess sem krefur fólk sem sýnir samstöðu og vináttu um peninga vináttunnar vegna, jafnast á við fátt sem ég man eftir. Guðlegt er það ekki.... Kannski þjónar engum tilgangi að ræða Guð við þau hjón Gunnar og Jónínu. Þau átök og það stríð sem þau vilja heyja til að komast yfir það sem þau virðast vilja líta á sem eign Gunnars, sem er ekki annað en söfnuður fólks sem elskar sinn Guð, eru þau ekki að heyja á kristnum nótum. Mig grunar að sú barátta snúist að mestu um veraldlega hluti. Vel má vera að Gunnari takist að komast aftur til vinnu í húsi Guðs og hafa af því lifibrauð öfugt við þá sem nú hafa forstöðu í Krossinum og þiggja ekki fyrir það laun. En söfnuðurinn sem nú sækir Krossinn er ekki eign Gunnars Þorsteinssonar, og ekki heldur dóttur hans sem stýrir kirkjunni í dag. Við kaupum okkur ekki virðingu, við náum henni ekki fram með þvingunum af neinu tagi. Ekki ætla ég að halda því fram að Gunnar hafi ekki gert góða hluti fyrir söfnuðinn sem heild og einstaklinga á langri vegferð sinni. En tími reiði og átaka er liðinn í söfnuðinum. Sá þrýstingur sem þau hjón beittu fólki þegar kvennamál forstöðumannsins fyrrverandi voru í brennidepli er þannig að Gunnar Þorsteinsson á ekki afturkvæmt nema hann vopnist auðmýkt og finni til iðrunar. Að hann hafi kærleikann að leiðarljósi. Ég fyrir mitt leyti mun beita mér af alefli fyrir því að Sigurbjörg dóttir Gunnarsdóttir fái áframhaldandi umboð til þess að veita söfnuðinum forstöðu. Söfnuði þar sem manngildi og auðmýkt andans ráða för. Þar sem kærleikur eins og sá sem Kristur sýndi er einkennandi. Þar sem orð Guðs er predikað í sterkri og einlægi köllun. Í djúpri trú á innihald orðsins. Þar sem leiðtogar kirkjunnar bera takmarkalausa virðingu fyrir söfnuðinum. Slík kirkja þarf ekki á Gunnari Þorsteinssyni að halda. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Norskir herrar eða íslenskir? Þóra Bergný Guðmundsdóttir Skoðun Góður forseti G. Pétur Matthíasson Skoðun Öll með? – 4.020 kr. hækkun fyrir skatt eftir 16 mánuði! Unnur Helga Óttarsdóttir Skoðun Heimilisleysi blasir við öryrkjum Svanberg Hreinsson Skoðun Heimildin sem hvarf úr frumvarpi matvælaráðherra Vala Árnadóttir Skoðun Samt kýs ég Katrínu Jökull Sólberg Auðunsson Skoðun Hvers vegna Halla Tómasdóttir? Guðjón Sigurðsson Skoðun Átt þú rétt á sumarbústað? Unnur Hrefna Jóhannsdóttir Skoðun Vekjum risann Guðmundur Karl Brynjarsson Skoðun Að mæðra barn í hjarta sínu Hólmfríður Anna Baldursdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Góður forseti G. Pétur Matthíasson skrifar Skoðun Hvers vegna Halla Tómasdóttir? Guðjón Sigurðsson skrifar Skoðun Heimildin sem hvarf úr frumvarpi matvælaráðherra Vala Árnadóttir skrifar Skoðun Sníða sér stakk eftir vexti Guðni Magnús Ingvason skrifar Skoðun Norskir herrar eða íslenskir? Þóra Bergný Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Af hverju ertu að bjóða þig fram? Sigurður Ragnarsson skrifar Skoðun Við styðjum Guðmund Karl! Katrín Valdís Hjartardóttir,Andrea Bóel Bæringsdóttir,Guðbjörg Harpa Ingimundardóttir skrifar Skoðun Hagfræðin á Heimildinni Bjarnheiður Hallsdóttir skrifar Skoðun Hreinleikaþráin Bjarni Karlsson skrifar Skoðun Heimilisleysi blasir við öryrkjum Svanberg Hreinsson skrifar Skoðun Hvað getur Ísland gefið öðrum þjóðum? Gunnar Hersveinn skrifar Skoðun Veðrið, veskið og Íslendingurinn María Rut Kristinsdóttir skrifar Skoðun Að mæðra barn í hjarta sínu Hólmfríður Anna Baldursdóttir skrifar Skoðun Jákvæður orðaforði eykur hamingju og vellíðan Helga Fjóla Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Öll með? – 4.020 kr. hækkun fyrir skatt eftir 16 mánuði! Unnur Helga Óttarsdóttir skrifar Skoðun Látum hjartað ráða för Sigrún Traustadóttir skrifar Skoðun Vekjum risann Guðmundur Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Katrín Jakobsdóttir forseti Viðar Pálsson skrifar Skoðun Þjóðarsátt líka fyrir fatlað fólk Geirdís Hanna Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Í ker eða kistu Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Gummi Kalli er rétti kosturinn sem biskup Íslands Áslaug Helga Hálfdánardóttir,Dís Gylfadóttir,Guðni Már Harðarson skrifar Skoðun Gummi Kalli, einlægur, skemmtilegur og frábær leiðtogi Arnar Ragnarsson skrifar Skoðun Ræstingafyrirtæki og starfsmannaleigur í jafnréttisparadísinni Valgerður Árnadóttir skrifar Skoðun Forysta til framtíðar Hópur presta skrifar Skoðun Fyrir hverja eru skoðanakannanir? Einar Jóhannes Guðnason skrifar Skoðun Án varna, ekkert frelsi Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Mýtan um launin Elsa Nore skrifar Skoðun Samt kýs ég Katrínu Jökull Sólberg Auðunsson skrifar Skoðun Viltu vera memm? Birna Dröfn Birgisdóttir skrifar Skoðun Tíminn að renna út Ragnar Þór Ingólfsson skrifar Sjá meira
Mánudaginn 22 apríl sl. birtist í DV lítil frétt þar sem Gunnar Þorsteinsson fyrrverandi forstöðumaður Krossins tjáði sig með eftirfarandi hætti: „Sá sem er eitt sinn kallaður af guði býr við það að köllun guðs víkur ekki frá honum,“ segir Gunnar Þorsteinsson, áður kenndur við Krossinn, aðspurður hvort hann hafi í hyggju að reyna að komast aftur til valda innan Krossins. Ég finn mig knúna til að bregðast við þessum orðum Gunnars, get ekki orða bundist. Gunnar Þorsteinsson virðist ekki skilja að hans tími er liðinn, köllunin sem hann segist finna birtist mér hið minnsta með undarlegum hætti. Köllunin sem Gunnar finnur tel ég vera löngun til að koma til „starfa“ fyrir hann sjálfan í húsnæði Krossins. Rétt er að halda því skilmerkilega til haga að undirrituð er móðir einnar þeirra er kærðu Gunnar, fóru gegn honum opinberlega. Ég er trúaður einstaklingur og hef verið lengi. Ég á virkt og lifandi trúarlíf, trúi á mátt, anda og afl Guðs. Ég hef tilheyrt hvítasunnukirkju í 15 ár og var virk í þjóðkirkjunni áður fyrr. Mig langar að segja mína skoðun á köllun Guðs yfir lífi Gunnars. Ég hef nú um nokkurt skeið sótt samkomur Krossins og fullyrði að ég get gert marktækan samanburð á þeirri kirkju, fyrir og eftir Gunnar Þorsteinsson. Sigurbjörg dóttir Gunnars hefur á sínum tíma sem forstöðumaður Krossins byggt kirkjuna upp frá núllpunkti. Núllpunktur er hér í tvenns konar merkingu, trúarlegri merkingu og svo þeirri sem mælir aðsókn að samkomum en hún hefur margfaldast frá því Gunnar neyddist til að stíga til hliðar. Gríðarleg vakning er að eiga sér stað í kirkjunni. Trúaðir vita hvað átt er við þegar talað er um vakningu. Vakning er ekki mannanna verk nema að litlum hluta en þó er fullvíst að mannanna verk geta komið í veg fyrir trúarvakningu. Framganga Gunnars undanfarið bendir ekki til þess að hann beri virðingu fyrir því verki sem Guð er svo sannarlega að vinna í kirkjunni, þar sýnist mér aðrir hagsmunir og veraldlegri ráða för. Söfnuðir eins og Krossinn þurfa búa við allskyns fordóma, eða hvað? Krossinn sem Gunnar veitti forstöðu var kannski bara fordómafull kirkja. Kreddur um klæðnað og framkomu kvenna voru ráðandi, þær áttu ekki að klæðast þannig að þær vektu upp kenndir hjá körlum. Menntun kvenna var töluð niður, sjónvarpið var frá djöflinum, dómharka í stað umburðarlyndis og kærleika. Hvernig getur slík kirkja barmað sér undan fordómum? Kirkjan sem Gunnar varð að fara frá er ekki lengur þessi kirkja. Í Krossinum í dag er hvergi gefið eftir í trú á ritninguna og hvatningin til safnaðarins um líf í fullri gnægð er einlæg og sterk. En það sem fyllir hús Guðs í Hlíðarsmáranum í dag er virðing fyrir fólki. Umburðarlyndi og auðsýndur kærleikur um leið og orðið er predikað af styrk og þrótti. Þar sem borin er virðing fyrir einstaklingum og reynt að byggja hvern og einn upp í Guðsótta og góðum siðum um leið. Þar sem kærleikur og auðmýkt andans er öllum ljós, þar sem fordómaleysi er grunnstef...... Margt má um Gunnar Þorsteinsson segja en hann verður seint sakaður um vanþekking á ritningunni og í minni hans ætti því að vera til skýr mynd af því hvernig Guðs blessun birtist söfnuðum. Gunnari ætti einnig að vera fullljóst að það starf sem verið er að vinna í kirkjunni í dag, sem hann virðist telja fyrir einhvern misskilning vera í sinni eign, er frá Guði komið og ekki mönnum. Gunnar er auðvitað meðvitaður um þá gríðarlega auknu kirkjusókn sem Krossinn býr við frá því hann hvarf þaðan á braut. Þegar eiginhagsmunir Gunnars veraldlegir knýja á grunar mig að hann gleymi kannski Guði sínum. Það vita þeir sem vilja vita að Gunnar hefur verið eins og stjórnmálamaður í prófkjöri undanfarið, óþreytandi að afla sér fylgismanna fyrir aðalfund Krossins sem framundan er. Menn eru ekki í stórum stíl að skora á Gunnar, Gunnar er að skora á menn, og innheimta það sem hann skilgreinir sem sinn stuðning við fólk frá fyrri tíð. Síðan hvenær varð elska Guðs skilyrt Gunnar? Og hver gefur þér heimild til að innheimta hana með þeim hætti sem vitni eru um þessa dagana? Galgopaháttur Gunnars, hans eigið orðalag, gagnvart konum og stúlkum varð til þess að hann varð frá að hverfa. Sú saga verður ekki til lykta leidd fyrir mannlegum dómstólum af tæknilegum ástæðum. Margt hefur verið um það mál sagt og skrifað og enn er sú saga að fá nýja kafla þegar Gunnar hyggst hafa af talskonum þeirra kvenna sem á hann báru galgopaháttinn, stórfé. Fyrirgefningin og auðmýktin er svo fjarri. Kærleikurinn og köllunin. Fullvissa þess sem veit að hann gengur saklaus. Þeir sem gista Guðsríkið fara ekki fram með þeim hætti sem þau hjón gera gagnvart fólki sem verður fyrir galgopaskap forstöðumannsins fyrrverandi. Hvar er sjálfsvirðingin? Mannvirðingin...Hvar er Guðleg hegðunin þegar á bjátar? Iðrunin.... Hvað hefur Gunnar Þorsteinsson að bjóða þeim sem þurfa sálgæslu og leiðbeining? Hvað knýr hann til að koma núna um leið og hann reynir að draga fjölmiðla og fólk sem ekki hefur annað til saka unnið en að standa með vinum sínum fyrir dómstóla og krefja það um stórfé? Ég vona að Gunnar eigi slíka vini að sem standa með honum þegar sjórinn gárast sem mest. Slíkt er fjársjóður hverjum manni og lágkúra þess sem krefur fólk sem sýnir samstöðu og vináttu um peninga vináttunnar vegna, jafnast á við fátt sem ég man eftir. Guðlegt er það ekki.... Kannski þjónar engum tilgangi að ræða Guð við þau hjón Gunnar og Jónínu. Þau átök og það stríð sem þau vilja heyja til að komast yfir það sem þau virðast vilja líta á sem eign Gunnars, sem er ekki annað en söfnuður fólks sem elskar sinn Guð, eru þau ekki að heyja á kristnum nótum. Mig grunar að sú barátta snúist að mestu um veraldlega hluti. Vel má vera að Gunnari takist að komast aftur til vinnu í húsi Guðs og hafa af því lifibrauð öfugt við þá sem nú hafa forstöðu í Krossinum og þiggja ekki fyrir það laun. En söfnuðurinn sem nú sækir Krossinn er ekki eign Gunnars Þorsteinssonar, og ekki heldur dóttur hans sem stýrir kirkjunni í dag. Við kaupum okkur ekki virðingu, við náum henni ekki fram með þvingunum af neinu tagi. Ekki ætla ég að halda því fram að Gunnar hafi ekki gert góða hluti fyrir söfnuðinn sem heild og einstaklinga á langri vegferð sinni. En tími reiði og átaka er liðinn í söfnuðinum. Sá þrýstingur sem þau hjón beittu fólki þegar kvennamál forstöðumannsins fyrrverandi voru í brennidepli er þannig að Gunnar Þorsteinsson á ekki afturkvæmt nema hann vopnist auðmýkt og finni til iðrunar. Að hann hafi kærleikann að leiðarljósi. Ég fyrir mitt leyti mun beita mér af alefli fyrir því að Sigurbjörg dóttir Gunnarsdóttir fái áframhaldandi umboð til þess að veita söfnuðinum forstöðu. Söfnuði þar sem manngildi og auðmýkt andans ráða för. Þar sem kærleikur eins og sá sem Kristur sýndi er einkennandi. Þar sem orð Guðs er predikað í sterkri og einlægi köllun. Í djúpri trú á innihald orðsins. Þar sem leiðtogar kirkjunnar bera takmarkalausa virðingu fyrir söfnuðinum. Slík kirkja þarf ekki á Gunnari Þorsteinssyni að halda.
Skoðun Við styðjum Guðmund Karl! Katrín Valdís Hjartardóttir,Andrea Bóel Bæringsdóttir,Guðbjörg Harpa Ingimundardóttir skrifar
Skoðun Gummi Kalli er rétti kosturinn sem biskup Íslands Áslaug Helga Hálfdánardóttir,Dís Gylfadóttir,Guðni Már Harðarson skrifar