Sálarflækjur Metallica 28. júní 2004 00:01 Áður en ég sá heimildarmyndina Metallica: Some Kind of Monster þótti mér ekkert vænt um þessa hljómsveit. Tók mitt "met-það-líka" tímabil í grunnskóla en missti svo fljótt áhugann eftir Svörtu plötuna góðu. Tilgerðin var of mikil fyrir minn smekk auk þess sem mér geðjaðist ekki lyktin af pungsvita þeirra.Hörð barátta Lars Ulrich á móti Napster fannst mér mjög klaufaleg og álíka jafn meiðandi fyrir sveitina og hinar hundleiðinlegu skífur Load og Re-Load. Ég átti því alls ekki von á því að ég myndi hafa neitt sérstaklega gaman af heimildarmyndinni Metallica: Some Kind of Monster. En staðreyndin er nú bara sú að ég man ekki eftir að hafa séð betri heimildarmynd um hljómsveit á ævinni.Það væri ekki slæm hugmynd að sýna þessa mynd í sálfræði í Háskólanum, því mig grunar að þarna sé kveðin vísa sem er alþekkt í gegnum mannkynssöguna. Þegar myndin byrjar er bassaleikarinn Jason Newsted nýhættur og sveitin við það að leysast upp. Egó James Hetfield og Lars Ulrich eru orðin það stór að þeir geta ómögulega unnið saman. Þrátt fyrir að vinasamband þeirra sé orðið rúmlega tveggja áratuga gamalt geta þeir ómögulega talað saman nema með aðstoð sálfræðingsins Phil, sem lifir góðu lífi við það að hanga í kringum þá, fylgjast með og leysa strax úr flækjum.Að horfa á þessa mynd er í rauninni eins og að horfa á raunveruleikasjónvarpsþátt um gerð plötunnar St. Anger. Það sem kemur manni mest á óvart er að sjá hversu tilfinninganæmir þessi metal-tröll eru. Hversu mikinn skít fyrra líferni hefur hlaðið á herðar þeirra og hversu plagaðir og breyskir þeir eru. Þessi mynd er á engan hátt glansmynd af stærstu rokksveit heims. Þetta er mynd um venjulegt fólk í óvenjulegum aðstæðum. Búist við öskrum, tárum, hurðaskellum og heljarinnar skemmtun. Metallica: Some Kind of Monster - HáskólabíóBirgir Örn Steinarsson Bíó og sjónvarp Mest lesið „Lítið rauðhært kríli væntanlegt í nóvember“ Lífið Elín Hall í rándýrum kjól á rauða dreglinum Lífið Af vængjum fram: „Krakkar, ekki gera þetta heima“ Lífið Alltaf með jager skot í töskunni Tíska og hönnun Stóðu upp og klöppuðu í fimm mínútur fyrir Ljósbroti Bíó og sjónvarp Forseti Hæstaréttar og Kristján Loftsson í gámapartýi Lífið Segir sjálfsvígin sárust Lífið Ásdís Rán býður forsetaefnum á rauða dregilinn Lífið Bein útsending frá svartþrastahreiðri í Hvalfjarðarsveit Lífið Baltasar og Sunneva afhjúpa kynið Lífið Fleiri fréttir Falleg tónlist GDRN hljómaði ekki nógu vel Love Lies Bleeding: Ekið af hraðbraut og út í skurð Mislukkuð sýning í Borgarleikhúsinu með góðum sprettum Knox Goes Away: Gamlir en ekki sigraðir Ripley: Listaverk Tom Ripleys fullkomnað Blue Lights: Fljúgandi start Sjá meira
Áður en ég sá heimildarmyndina Metallica: Some Kind of Monster þótti mér ekkert vænt um þessa hljómsveit. Tók mitt "met-það-líka" tímabil í grunnskóla en missti svo fljótt áhugann eftir Svörtu plötuna góðu. Tilgerðin var of mikil fyrir minn smekk auk þess sem mér geðjaðist ekki lyktin af pungsvita þeirra.Hörð barátta Lars Ulrich á móti Napster fannst mér mjög klaufaleg og álíka jafn meiðandi fyrir sveitina og hinar hundleiðinlegu skífur Load og Re-Load. Ég átti því alls ekki von á því að ég myndi hafa neitt sérstaklega gaman af heimildarmyndinni Metallica: Some Kind of Monster. En staðreyndin er nú bara sú að ég man ekki eftir að hafa séð betri heimildarmynd um hljómsveit á ævinni.Það væri ekki slæm hugmynd að sýna þessa mynd í sálfræði í Háskólanum, því mig grunar að þarna sé kveðin vísa sem er alþekkt í gegnum mannkynssöguna. Þegar myndin byrjar er bassaleikarinn Jason Newsted nýhættur og sveitin við það að leysast upp. Egó James Hetfield og Lars Ulrich eru orðin það stór að þeir geta ómögulega unnið saman. Þrátt fyrir að vinasamband þeirra sé orðið rúmlega tveggja áratuga gamalt geta þeir ómögulega talað saman nema með aðstoð sálfræðingsins Phil, sem lifir góðu lífi við það að hanga í kringum þá, fylgjast með og leysa strax úr flækjum.Að horfa á þessa mynd er í rauninni eins og að horfa á raunveruleikasjónvarpsþátt um gerð plötunnar St. Anger. Það sem kemur manni mest á óvart er að sjá hversu tilfinninganæmir þessi metal-tröll eru. Hversu mikinn skít fyrra líferni hefur hlaðið á herðar þeirra og hversu plagaðir og breyskir þeir eru. Þessi mynd er á engan hátt glansmynd af stærstu rokksveit heims. Þetta er mynd um venjulegt fólk í óvenjulegum aðstæðum. Búist við öskrum, tárum, hurðaskellum og heljarinnar skemmtun. Metallica: Some Kind of Monster - HáskólabíóBirgir Örn Steinarsson
Bíó og sjónvarp Mest lesið „Lítið rauðhært kríli væntanlegt í nóvember“ Lífið Elín Hall í rándýrum kjól á rauða dreglinum Lífið Af vængjum fram: „Krakkar, ekki gera þetta heima“ Lífið Alltaf með jager skot í töskunni Tíska og hönnun Stóðu upp og klöppuðu í fimm mínútur fyrir Ljósbroti Bíó og sjónvarp Forseti Hæstaréttar og Kristján Loftsson í gámapartýi Lífið Segir sjálfsvígin sárust Lífið Ásdís Rán býður forsetaefnum á rauða dregilinn Lífið Bein útsending frá svartþrastahreiðri í Hvalfjarðarsveit Lífið Baltasar og Sunneva afhjúpa kynið Lífið Fleiri fréttir Falleg tónlist GDRN hljómaði ekki nógu vel Love Lies Bleeding: Ekið af hraðbraut og út í skurð Mislukkuð sýning í Borgarleikhúsinu með góðum sprettum Knox Goes Away: Gamlir en ekki sigraðir Ripley: Listaverk Tom Ripleys fullkomnað Blue Lights: Fljúgandi start Sjá meira