Táknmál Sigurlín Margrét Sigurðardóttir skrifar 11. febrúar 2025 08:04 Á Íslandi í dag þann ellefta febrúar er haldin hátíðlegur dagur íslenska táknmálsins. Við sem erum tengd táknmálinu órjúfanlegum böndum fögnum deginum í hjarta okkar og huga. Ég óska öllum íslendingum til hamingju með dag íslenska táknmálsins 11. febrúar. Íslenska táknmálið er samkvæmt lögum (61/2011) jafnrétthátt íslenskri tungu sem er alveg frábært. En betur má en duga skal. Það tók langan tíma að fá þessi lög í gegn. Það tekur líka vissulega langan tíma að byggja upp réttindin sem þessi lög eiga að gefa okkur táknmálsfólki og öllum íslendingum reyndar, þegar svona heilt yfir séð á hvorn endan sem er á litið. Það er vinna að gera táknmálinu hátt undir höfði í stjórnsýslunni og koma því að og að réttindi táknmálsfólks séu sjálfsögð og að ekki sé litið á okkur sem forréttindahóp. Það getur engin heyrandi sagt fyrir okkar hönd hvað sé best fyrir okkur, það er ekkert tæki sem kemur í staðinn fyrir táknmálið. Táknmál er mannréttind, ekki val. Það að vera heyrnarlaus, heyrnarskertur eða með samþætta sjón- og heyrnarskerðingu er ekki val eða lífstíll, það er bara svona - ég get ekki notað neitt annað því ég bara þekki ekkert annað. Ég þekki líka ekkert annað en að þurfa að berjast við og brasa við stjórnvöld um réttindi mín á forsendum táknmálsins. Táknmálsfólki er mjög annt um líf sitt á forsendum táknmálsins. Í hvert einasta sinn sem við hittumst hvort sem það er spjall yfir kaffibolla eða fínasta matarboð er aðalumræðuefnið við borðið; barningur okkar við að fá heyrandi til að skilja mikilvægi táknmálsins, aðgengi okkar með því að félagslegum tækifærum, fara í leikhús, sinna vinnu okkar o.s.frv. Textun er líka oft til umræðu en textun er líka okkar aðgengi og ber því miður oft skugga á textun þannig að við upplifum mikla heyrnarhyggju (e. audisma) í okkar garð frá stjórnvöldum sem enn hafa ekki sett textun á innlent sjónvarpsefni í lög og sjónvarpsstöðvum sem ekki sýna neinn metnað í að texta og mögulega finnst textun ekki jafn mikilvæg og hljóðið er. Í þessum hittingum gleymum við stundum okkur sjálfum, tilfinningum okkar, sorgar og gleðistundum, því skemmtilega jafnvel því leiðinlega sem við gerum jú í daglega lífinu eins og áhugamálum okkar og hugðarefnum. Baráttumál táknmálsins og textans taka mikið pláss einfaldlega af því þau mál eru lengi að komastí í þann farveg eins og við viljum að sé. Það er ekki hlustað á okkur og tekið tillit til okkar þarfa á forsendum táknmálsins. Það finnst okkur svolítið leiðinlegt. Táknmál og textun er mitt/okkar aðgengi og mín/okkar brú til að vera hluti af samfélaginu og taka þátt í því, það að vera með er stærsti sigurinn sagði einhver. Við lifum á víðsjárverðum tímum, sérstaklega núna þegar við horfum til Bandaríkjanna, okkur er um og ó núna, tökum andköf jafnvel. Við horfum nú á að margra ára barátta táknmálssamfélagsins í Bandaríkjum er nú í þessum skrifuðum orðum fótum troðin og traðkað á af valdamesta manni Bandaríkjanna, Trump forseta og hans liði. Árið 1990 gerðust það að samþykkt voru aðgengislög sem í daglegu tali eru kölluð ADA lögin (e. American Disability of Act) Þessi lög bættu stórlega aðgengi fatlaðra, þó mest leyfi ég mér að segja aðgengi heyrnarlausra á forsendum táknmálsins og texta í félagslegum skilningi og aðgerðum. Nú er jafnvel verkefni sem kostuð eru í gegnum ADA lögin eins og myndsímatúlkun að hætta eða hverfa og textun hjá einkareknum sjónvarpsstöðvum. Svo er það líka DEI sem stendur fyrir fjölbreytileika, jöfnuð og inngildingu/tækifæri (e. diversity, equity, and inclusion). Fyrsti vísir að DEI birtist árið 1961 og var komið á af Robert Kennedy þáverandi forseta. DEI hefur þróast og átt góðu gengi að fagna hjá t.d. heyrnarlausum, heyrnarskertum og fólki með samþætta sjón og heyrnarskerðingu í gegnum árin. DEI hefur mikið snúist um aðgengi og á síðustu misserum líka nefnt DEIA (e. Acces bætt við). Það hefur gefið þeim tækifæri til að vera á vinnumarkaði og starfa hjá því opinbera í Bandaríkjunum. Nú er þessu kippt af borðinu og hefur fólk fengið uppsagnarbréf sem felur í sér að þau segi sjálf upp og fái 7 mánaða laun eða vilji þau ekki skrifa undir uppsagnarbréfið þá hætti nú þegar strax án nokkurs uppsagnarfrests eða launa. Það hefur líka verið talað illa um þá sem njóta DEIA samkomulagsins af forseta Bandaríkjanna og er ósanngjarn málatilbúnaður. Það eru allir hræddir, svekktir og margir sem ná því ekki enn að þetta skuli geta gerst nú á okkar tímum þar sem við höldum í heiðri fjölbreytileika, jöfnuð, tækifæri og aðgengi. Það sem heyrnarlausir í Bandaríkjunum hafa misst núna til viðbótar við vinnu sína og lífsviðurværi og er vert að nefna er það að engin táknmálstúlkun er frá daglegum blaðamannafundum Hvíta hússins. Táknmálið var þurrkað út í einu vettvangi og mun gerast á mörgum öðrum stöðum líka, ekki bara í nánustu framtíð heldur kannski bara í dag eða á morgun ef marka má þann ofurofsa sem forseti Bandaríkjanna viðheldur á hverjum degi að klekkja á fólkinu í landinu hans til þess eins að gera Ameríku stórkostlegri aftur (MAGA). Það má kannski líka nefna það hérna að nú í fyrsta sinn í 160 ára sögu Gallaudet háskólans í Washington D.C sem er háskóli fyrir heyrnarlausa, heyrnarskerta og fólks með samþætta sjón-og heyrnarskerðingu hriktir verulega í stoðum skólans og stefnir í að missa allan sinn alríkis fjárstuðnings verði samþykktir Trumps að veruleika. Ég trú varla að ég sé að skrifa þetta, finnst jafn ótrúlegt að þetta skuli vera að gerast. Hérna sjáum við að engin veit fyrr en misst hefur hvað táknmálið er mikilvægt og hve fjölbreytileiki, jöfnuður og tækifæri spila stórt hlutverk í að við sem njótum táknmálsins á hverjum degi eigum. Texti eru líka mikilvægur. Réttindi á forsendum táknmálsins er línudans, við verðum að fá skilning frá þeim sem hafa völdin í stjórnsýslunni að vera meðvituð um að taka táknmálið með í aðgerðum, fjárveitingum, ákvörðunum og lagasetningum. Það er mannauður í táknmáli sem á að horfa á. Við erum lítið samfélag og erum búin að miða út hvernig táknmálið er sjálfsagt mál okkar og við viljum vera með í samfélaginu, fá sömu tækifæri, finna fyrir sama jöfnuði sem aðrir finna fyrir og vera hluti af fjölbreytileika landsins með táknmálinu okkar. Við eigum skilið að vera með og fá tækifæri að gefa af okkur okkar reynslu, sjónarhorn og viðmið. Að þessu sögðu ber því að fagna að nú er að finna í stjórnarsáttmála nýrrar ríkisstjórnar meðal annara verkefna að lögð skuli vera áhersla á að rannsóknir á táknmáli skulu styrktar og staða táknmálsins efld. Ég er full tilhlökkunar á að orð í stjórnarsáttmálanum skulu efnd og þeim komið til verka innan táknmálssamfélagsins. Ég ♡ táknmál. Höfundur er með alþjóðlega diplómu í frumkvöðlafræðum og leiðsögumaður í ferðaþjónustu með táknmál sem aðalmál. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Táknmál Sigurlín Margrét Sigurðardóttir Mest lesið Kveðjur úr Grafarvogi til þeirra sem kasta steinum úr glerhúsi Davíð Már Sigurðsson Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán Skoðun Sköpum störf við hæfi! Unnur Hrefna Jóhannsóttir Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir Skoðun Jafnaðarmennskan og verkalýðsbaráttan Sigfús Ómar Höskuldsson Skoðun Opið bréf til fjármálaráðherra, Daða Más Kristóferssonar Íris Róbertsdóttir Skoðun Að undirbúa börnin okkar fyrir heim sem er að hverfa Halldóra Mogensen Skoðun Leiðsöguhundurinn Gaur gerir mig að betri manneskju Þorkell J. Steindal Skoðun Hvað er „furry“ annars? Jóhanna Jódís Antonsdóttir Skoðun Ég kalla hann Isildur; mentorinn minn er gervigreind Björgmundur Guðmundsson Skoðun Skoðun Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Sköpum störf við hæfi! Unnur Hrefna Jóhannsóttir skrifar Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán skrifar Skoðun Tikkað í skipulagsboxin Samúel Torfi Pétursson skrifar Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar Skoðun Sjúklingur settur í fangaklefa Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Opið bréf til fjármálaráðherra, Daða Más Kristóferssonar Íris Róbertsdóttir skrifar Skoðun Ég kalla hann Isildur; mentorinn minn er gervigreind Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Hvað er „furry“ annars? Jóhanna Jódís Antonsdóttir skrifar Skoðun Jafnaðarmennskan og verkalýðsbaráttan Sigfús Ómar Höskuldsson skrifar Skoðun Hljóð og mynd íslenskra varna Arnór Sigurjónsson skrifar Skoðun Kveðjur úr Grafarvogi til þeirra sem kasta steinum úr glerhúsi Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Leiðsöguhundurinn Gaur gerir mig að betri manneskju Þorkell J. Steindal skrifar Skoðun Fimmtíu ár frá lokum Víetnamstríðsins Finnur Th. Eiríksson skrifar Skoðun Að undirbúa börnin okkar fyrir heim sem er að hverfa Halldóra Mogensen skrifar Skoðun Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir skrifar Skoðun Bókin er minn óvinur, en mig langar samt í verknám! Davíð Bergmann skrifar Skoðun Ilmurinn af jarðolíu er svo lokkandi Sævar Helgi Lárusson skrifar Skoðun Hvað er að frétta af humrinum? Jónas Páll Jónasson skrifar Skoðun Þeir greiða sem njóta, eða hvað? Jóhannes Þór Skúlason,Pálmi Viðar Snorrason skrifar Skoðun Samskiptasáttmáli; skúffuskjal eða stórgott verkfæri Helena Katrín Hjaltadóttir,Íris Helga G. Baldursdóttir skrifar Skoðun Sigrar og raunir íslenska hestsins Elín Íris Fanndal skrifar Skoðun Reykjavíkurborg á flestar félagslegar íbúðir en Garðabær rekur lestina Heimir Már Pétursson skrifar Skoðun Góðir grannar Landsvirkjunar og við hin Kjartan Ágústsson skrifar Skoðun Hittumst á rauðum sokkum 1. maí Finnbjörn A. Hermannsson,Kolbrún Halldórsdóttir,Magnús Þór Jónsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar Skoðun Mikilvægi orkuspáa Ingvar Júlíus Baldursson skrifar Skoðun Þegar innflutningurinn ræður ríkjum Anton Guðmundsson skrifar Skoðun Vladímír Pútín: Hvað er að marka hann? Steinar Björgvinsson skrifar Skoðun Örlög Úkraínu varða frið og öryggi á Íslandi Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Vegamál á tímum skattahækkana og vantrausts Benedikt S. Benediktsson skrifar Sjá meira
Á Íslandi í dag þann ellefta febrúar er haldin hátíðlegur dagur íslenska táknmálsins. Við sem erum tengd táknmálinu órjúfanlegum böndum fögnum deginum í hjarta okkar og huga. Ég óska öllum íslendingum til hamingju með dag íslenska táknmálsins 11. febrúar. Íslenska táknmálið er samkvæmt lögum (61/2011) jafnrétthátt íslenskri tungu sem er alveg frábært. En betur má en duga skal. Það tók langan tíma að fá þessi lög í gegn. Það tekur líka vissulega langan tíma að byggja upp réttindin sem þessi lög eiga að gefa okkur táknmálsfólki og öllum íslendingum reyndar, þegar svona heilt yfir séð á hvorn endan sem er á litið. Það er vinna að gera táknmálinu hátt undir höfði í stjórnsýslunni og koma því að og að réttindi táknmálsfólks séu sjálfsögð og að ekki sé litið á okkur sem forréttindahóp. Það getur engin heyrandi sagt fyrir okkar hönd hvað sé best fyrir okkur, það er ekkert tæki sem kemur í staðinn fyrir táknmálið. Táknmál er mannréttind, ekki val. Það að vera heyrnarlaus, heyrnarskertur eða með samþætta sjón- og heyrnarskerðingu er ekki val eða lífstíll, það er bara svona - ég get ekki notað neitt annað því ég bara þekki ekkert annað. Ég þekki líka ekkert annað en að þurfa að berjast við og brasa við stjórnvöld um réttindi mín á forsendum táknmálsins. Táknmálsfólki er mjög annt um líf sitt á forsendum táknmálsins. Í hvert einasta sinn sem við hittumst hvort sem það er spjall yfir kaffibolla eða fínasta matarboð er aðalumræðuefnið við borðið; barningur okkar við að fá heyrandi til að skilja mikilvægi táknmálsins, aðgengi okkar með því að félagslegum tækifærum, fara í leikhús, sinna vinnu okkar o.s.frv. Textun er líka oft til umræðu en textun er líka okkar aðgengi og ber því miður oft skugga á textun þannig að við upplifum mikla heyrnarhyggju (e. audisma) í okkar garð frá stjórnvöldum sem enn hafa ekki sett textun á innlent sjónvarpsefni í lög og sjónvarpsstöðvum sem ekki sýna neinn metnað í að texta og mögulega finnst textun ekki jafn mikilvæg og hljóðið er. Í þessum hittingum gleymum við stundum okkur sjálfum, tilfinningum okkar, sorgar og gleðistundum, því skemmtilega jafnvel því leiðinlega sem við gerum jú í daglega lífinu eins og áhugamálum okkar og hugðarefnum. Baráttumál táknmálsins og textans taka mikið pláss einfaldlega af því þau mál eru lengi að komastí í þann farveg eins og við viljum að sé. Það er ekki hlustað á okkur og tekið tillit til okkar þarfa á forsendum táknmálsins. Það finnst okkur svolítið leiðinlegt. Táknmál og textun er mitt/okkar aðgengi og mín/okkar brú til að vera hluti af samfélaginu og taka þátt í því, það að vera með er stærsti sigurinn sagði einhver. Við lifum á víðsjárverðum tímum, sérstaklega núna þegar við horfum til Bandaríkjanna, okkur er um og ó núna, tökum andköf jafnvel. Við horfum nú á að margra ára barátta táknmálssamfélagsins í Bandaríkjum er nú í þessum skrifuðum orðum fótum troðin og traðkað á af valdamesta manni Bandaríkjanna, Trump forseta og hans liði. Árið 1990 gerðust það að samþykkt voru aðgengislög sem í daglegu tali eru kölluð ADA lögin (e. American Disability of Act) Þessi lög bættu stórlega aðgengi fatlaðra, þó mest leyfi ég mér að segja aðgengi heyrnarlausra á forsendum táknmálsins og texta í félagslegum skilningi og aðgerðum. Nú er jafnvel verkefni sem kostuð eru í gegnum ADA lögin eins og myndsímatúlkun að hætta eða hverfa og textun hjá einkareknum sjónvarpsstöðvum. Svo er það líka DEI sem stendur fyrir fjölbreytileika, jöfnuð og inngildingu/tækifæri (e. diversity, equity, and inclusion). Fyrsti vísir að DEI birtist árið 1961 og var komið á af Robert Kennedy þáverandi forseta. DEI hefur þróast og átt góðu gengi að fagna hjá t.d. heyrnarlausum, heyrnarskertum og fólki með samþætta sjón og heyrnarskerðingu í gegnum árin. DEI hefur mikið snúist um aðgengi og á síðustu misserum líka nefnt DEIA (e. Acces bætt við). Það hefur gefið þeim tækifæri til að vera á vinnumarkaði og starfa hjá því opinbera í Bandaríkjunum. Nú er þessu kippt af borðinu og hefur fólk fengið uppsagnarbréf sem felur í sér að þau segi sjálf upp og fái 7 mánaða laun eða vilji þau ekki skrifa undir uppsagnarbréfið þá hætti nú þegar strax án nokkurs uppsagnarfrests eða launa. Það hefur líka verið talað illa um þá sem njóta DEIA samkomulagsins af forseta Bandaríkjanna og er ósanngjarn málatilbúnaður. Það eru allir hræddir, svekktir og margir sem ná því ekki enn að þetta skuli geta gerst nú á okkar tímum þar sem við höldum í heiðri fjölbreytileika, jöfnuð, tækifæri og aðgengi. Það sem heyrnarlausir í Bandaríkjunum hafa misst núna til viðbótar við vinnu sína og lífsviðurværi og er vert að nefna er það að engin táknmálstúlkun er frá daglegum blaðamannafundum Hvíta hússins. Táknmálið var þurrkað út í einu vettvangi og mun gerast á mörgum öðrum stöðum líka, ekki bara í nánustu framtíð heldur kannski bara í dag eða á morgun ef marka má þann ofurofsa sem forseti Bandaríkjanna viðheldur á hverjum degi að klekkja á fólkinu í landinu hans til þess eins að gera Ameríku stórkostlegri aftur (MAGA). Það má kannski líka nefna það hérna að nú í fyrsta sinn í 160 ára sögu Gallaudet háskólans í Washington D.C sem er háskóli fyrir heyrnarlausa, heyrnarskerta og fólks með samþætta sjón-og heyrnarskerðingu hriktir verulega í stoðum skólans og stefnir í að missa allan sinn alríkis fjárstuðnings verði samþykktir Trumps að veruleika. Ég trú varla að ég sé að skrifa þetta, finnst jafn ótrúlegt að þetta skuli vera að gerast. Hérna sjáum við að engin veit fyrr en misst hefur hvað táknmálið er mikilvægt og hve fjölbreytileiki, jöfnuður og tækifæri spila stórt hlutverk í að við sem njótum táknmálsins á hverjum degi eigum. Texti eru líka mikilvægur. Réttindi á forsendum táknmálsins er línudans, við verðum að fá skilning frá þeim sem hafa völdin í stjórnsýslunni að vera meðvituð um að taka táknmálið með í aðgerðum, fjárveitingum, ákvörðunum og lagasetningum. Það er mannauður í táknmáli sem á að horfa á. Við erum lítið samfélag og erum búin að miða út hvernig táknmálið er sjálfsagt mál okkar og við viljum vera með í samfélaginu, fá sömu tækifæri, finna fyrir sama jöfnuði sem aðrir finna fyrir og vera hluti af fjölbreytileika landsins með táknmálinu okkar. Við eigum skilið að vera með og fá tækifæri að gefa af okkur okkar reynslu, sjónarhorn og viðmið. Að þessu sögðu ber því að fagna að nú er að finna í stjórnarsáttmála nýrrar ríkisstjórnar meðal annara verkefna að lögð skuli vera áhersla á að rannsóknir á táknmáli skulu styrktar og staða táknmálsins efld. Ég er full tilhlökkunar á að orð í stjórnarsáttmálanum skulu efnd og þeim komið til verka innan táknmálssamfélagsins. Ég ♡ táknmál. Höfundur er með alþjóðlega diplómu í frumkvöðlafræðum og leiðsögumaður í ferðaþjónustu með táknmál sem aðalmál.
Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar
Skoðun Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Samskiptasáttmáli; skúffuskjal eða stórgott verkfæri Helena Katrín Hjaltadóttir,Íris Helga G. Baldursdóttir skrifar
Skoðun Reykjavíkurborg á flestar félagslegar íbúðir en Garðabær rekur lestina Heimir Már Pétursson skrifar
Skoðun Hittumst á rauðum sokkum 1. maí Finnbjörn A. Hermannsson,Kolbrún Halldórsdóttir,Magnús Þór Jónsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar