Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir Hans Alexander Margrétarson Hansen skrifar 19. maí 2024 18:31 Nýlega hef ég heyrt nafnið Katrín Jakobsdóttir oftar en ég kæri mig um. Það er svo sem eðlilegt, hún er jú í forsetaframboði. Það sem mér þykir ekki eðlilegt er að oftast þegar ég heyri þetta nafn er í stuðningsyfirlýsingum. Margir samlandar mínir virðast hafa hugrenningartengsl við þetta nafn sem eru gjörólík mínum eigin. Þau tala um hvað hún Katrín er vel að máli farin, kurteis og málefnaleg, hvað hún er vel menntuð, gáfuð og fróð um hin ýmsu málefni. Ég ætla ekkert að þræta fyrir það að Katrín Jakobsdóttir sé eldklár og vel að máli farin. Ég vil ekki dæma fólk eftir menntunarstigi eða eftir hæfileikanum til þess að koma vel fram í sjónvarpsviðtölum. Það má vel vera að þessir eiginleikar séu gagnlegt veganesti fyrir forseta, en þegar upp er staðið, þá kemst ég ekki fram hjá þeirri skoðun minni að mér finnist réttast að dæma fólk eftir gjörðum þeirra. Því vil ég fara hér yfir nokkrar ákvarðanir sem forsætisráðherrann fyrrverandi hefur tekið síðastliðin tvö kjörtímabil sem valda því að þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir þá hugsa ég ekki um neitt jákvætt. Árið 2016 fengu tveir dæmdir barnaníðingar uppreist æru. Í kjölfarið fór af stað atburðarás þar sem að þolendur og fjölskyldur þeirra kröfðust svara frá stjórnvöldum um hvernig þetta gæti gerst. Það reyndist vera mikil tregða í stjórnvöldum að veita upplýsingar um eitt tiltekið atriði, en það var hvaða fólk þetta hefði verið sem skrifaði undir meðmæli fyrir dæmda barnaníðinga. Þáverandi dómsmálaráðherra, Sigríður Á. Andersen hreinlega neitaði að veita þessar upplýsingar þar til úrskurðarnefnd um upplýsingamál úrskurðaði að hún þyrfti þess. Í ljós kom að einn af meðmælendum annars barnaníðingsins var Benedikt Sveinsson, faðir þá- og núverandi forsætisráðherra, Bjarna Benediktssonar. Ljóst var að bæði dómsmálaráðherra og forsætisráðherra vissu að Benedikt hafi verið á meðal meðmælenda og erfitt að sjá málið öðruvísi heldur en að þessum upplýsingum hafi verið haldið frá fjölmiðlum til þess að hlífa bæði forsætisráðherra og föður hans. Eðlilega leiddi þessi dómgreindarskortur dómsmálaráðherra og forsætisráðherra til stjórnarslita. Árið 2017 var kosið aftur til Alþingis og í kjölfar þess fékk Katrín Jakobsdóttir umboð til þess að mynda ríkisstjórn. Ríkisstjórnin sem hún myndaði á endanum var með Sjálfstæðis- og Framsóknarflokki, með Bjarna Benediktsson sem fjármálaráðherra og Sigríði Á. Andersen sem dómsmálaráðherra. Framganga hins dómgreindarlausa dómsmálaráðherra hélt áfram eins og við mátti búast og 2018 kom fram vantrauststillaga á hendur hennar vegna ólögmætra skipana dómara við Landsrétt. Vantrauststillagan var felld og var Katrín Jakobsdóttir á meðal þeirra þingmanna sem kusu gegn tillögunni. Auðvitað ber Katrín ekki ábyrgð á misgjörðum Sigríðar Á. Andersen og Bjarna Benediktssonar, en hún ber ábyrgð á að mynda ríkisstjórn með þeim í beinu framhaldi af því að misgjörðir þeirra leiða til þess að fyrri stjórn sprakk. Hún ber sjálf ábyrgð á þeirri ákvörðun sinni að verja Sigríði Andersen gegn vantrausti, alveg eins og hún ber ábyrgð á því að verja Jón Gunnarsson þegar slík tillaga var borin upp á hann. Það eru þessar ákvarðanir hennar sem valda því að þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir, þá hugsa ég um meðvirkni. Árið 2021 voru Alþingiskosningar á Íslandi. Talið var upp úr kjörkössunum og í ljós kom að í fyrsta sinn í sögu lýðveldisins væru konur í meirihluta á Alþingi. Svo var talið upp úr sumum kjörkössunum aftur og konur voru aftur minnihluti þings. Við nánari athugun var margt undarlegt við þessa talningu í Borgarnesi. Á milli fyrri og seinni talningar voru kjörgögn skilin eftir óinnsigluð, óvöktuð í ólæstum sal og því ekki hægt að sannreyna hvort einhver hafi átt við kjörgögnin. Þáverandi heilbrigðisráðherrra, Svandís Svavarsdóttir lagði til að kosningin í Norðvesturkjördæmi yrði dæmd ógild og að kosið yrði aftur í kjördæminu. Þessi tillaga heilbrigðisráðherra var felld og á meðal þeirra þingmanna sem greiddu atkvæði gegn tillögunni var Katrín Jakobsdóttir. Í staðinn ákvað þingið að staðfesta sitt eigið kjör, þrátt fyrir þá miklu ágalla sem voru á kosningunni. Þessi málsmeðferð var kærð til Mannréttindadómsstóls Evrópu sem úrskurðaði fyrir stuttu að þarna hafi verið brotið á réttinum til frjálsra kosninga. Katrín Jakobsdóttir kaus með því að staðfesta eigið kjör. Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir þá hugsa ég um vanvirðingu við íslenskt lýðræði. Árið 2023 samþykkti Alþingi frumvarp þáverandi dómsmálaráðherra Jóns Gunnarssonar um málefni útlendinga sem skerti verulega réttindi umsækjenda um alþjóðlega vernd. Frumvarpið var gagnrýnt og fordæmt af svo gott sem öllum mannréttindasamtökum landsins, en má þar telja Rauða krossinn á Íslandi, Amnesty International, Þroskahjálp, Samtökin ’78 og Kvenréttindafélag Íslands. Afleiðingar þessara ólaga hafa meðal annars verið að fjöldi fólks sem hefur þá einu sakargift að vera fætt í vitlausu landi, þar á meðal þolendur mansals, var gert heimilislaust. Þetta voru ekki ófyrirséðar afleiðingar, heldur ágallar á frumvarpinu sem að stjórnarandstaðan og áðurnefnd mannréttindasamtök bentu ítrekað á. Þremur af þessum heimilislausu þolendum mansals var fyrir stuttu brottvísað til Nígeríu. Þegar þetta lagafrumvarp var samþykkt var Katrín stödd erlendis og kaus þess vegna hvorki með eða á móti. Hún lýsti því hins vegar yfir viku seinna í skriflegu svari til Heimildarinnar að hefði hún verið á landinu, þá hefði hún stutt frumvarpið. Þetta mál er sérstaklega gróft og nógu nýlegt til þess að vera ferskt í minninu, en það er því miður ekki einstakt atvik. Þetta er raunar dæmigert fyrir nálgun ríkisstjórnar Katrínar Jakobsdóttur á málefni fólks á flótta. Þessi meðferð á fólki í neyð er ástæðan fyrir því að þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir hugsa ég fyrst og fremst um mannréttindabrot, útlendingaandúð og grimmd. Ég hef ekki gert upp hug minn um hvern ég mun kjósa 1. júní, en ég veit að vegna þessa stjórnmálaferils sem hún hefur á baki sér, þá get ég ekki treyst Katrínu Jakobsdóttur. Meðvirkni hennar með Sjálfstæðisflokknum veldur því að ég get ekki treyst henni til þess að veita Alþingi og ríkisstjórn aðhald þegar þörf er á. Þátttaka hennar í því að brjóta á rétttinum til lýðræðislegra kosninga veldur því að ég get ekki treyst henni til þess að standa með lýðræði á Íslandi. Mannvonskan sem hefur einkennt framkomu ríkisstjórnar hennar gagnvart fólki í leit að alþjóðlegri vernd veldur því að ég get ekki treyst henni til þess að standa vörð um mannréttindi. Þess vegna mun ég aldrei kjósa Katrínu Jakobsdóttur. Höfundur er leikskólaleiðbeinandi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðun: Forsetakosningar 2024 Mest lesið Mikilvæg gagnrýni eða tilraun til valdayfirtöku í Sósíalistaflokknum? Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun Daði Már týnir sjálfum sér Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Matvælaverð hefur nær þrefaldast frá stofnun Viðskiptaráðs! Sigríður Ingibjörg Ingadóttir Skoðun Stöðvum Hamas. Einungis þannig getum við stöðvað hryllinginn á Gaza BIrgir Finnsson Skoðun Traust í húfi Eyjólfur Ármannsson Skoðun Dagur líffræðilegrar fjölbreytni 2025 Rannveig Magnúsdóttir,Ole Sandberg,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Rebecca Thompson,Skúli Skúlason,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun Verðmætasköpun án virðingar Berglind Harpa Svavarsdóttir Skoðun Alvarleg staða í umhverfi fréttamiðla Rósa Guðbjartsdóttir Skoðun Ég á þetta ég má þetta Arnar Atlason Skoðun Æfingin skapar meistarann! Sigurjón Már Fox Gunnarsson Skoðun Skoðun Skoðun Mikilvæg gagnrýni eða tilraun til valdayfirtöku í Sósíalistaflokknum? Ása Lind Finnbogadóttir skrifar Skoðun Matvælaverð hefur nær þrefaldast frá stofnun Viðskiptaráðs! Sigríður Ingibjörg Ingadóttir skrifar Skoðun Alvarleg staða í umhverfi fréttamiðla Rósa Guðbjartsdóttir skrifar Skoðun Stéttarkerfi Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Stöðvum Hamas. Einungis þannig getum við stöðvað hryllinginn á Gaza BIrgir Finnsson skrifar Skoðun Dagur líffræðilegrar fjölbreytni 2025 Rannveig Magnúsdóttir,Ole Sandberg,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Rebecca Thompson,Skúli Skúlason,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Æfingin skapar meistarann! Sigurjón Már Fox Gunnarsson skrifar Skoðun 140 sinnum líklegra að verða fyrir eldingu Sigurður G. Guðjónsson skrifar Skoðun Konum í afplánun fjölgar: Með flókin áföll á bakinu Tinna Eyberg Örlygsdóttir,Sigríður Ella Jónsdóttir skrifar Skoðun Traust í húfi Eyjólfur Ármannsson skrifar Skoðun Verðmætasköpun án virðingar Berglind Harpa Svavarsdóttir skrifar Skoðun Daði Már týnir sjálfum sér Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Samhljómur við náttúruna og sjálfbæra þróun Anna María Ágústsdóttir skrifar Skoðun Aðgerðir gegn mansali í forgangi Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Enginn á verðinum – um ábyrgð, framtíðarsýn og mikilvægi forvirkrar stjórnsýslu Guðjón Heiðar Pálsson skrifar Skoðun Framtíðin fær húsnæði Ingunn Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Börnin sem deyja á Gaza Elín Pjetursdóttir skrifar Skoðun Brýr, sýkingar og börn Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Konum í afplánun fjölgar: Með flókin áföll á bakinu Tinna Eyberg Örlygsdóttir,Sigríður Ella Jónsdóttir skrifar Skoðun Hvað er lýðskóli eiginlega? Margrét Gauja Magnúsdóttir skrifar Skoðun Búum til pláss fyrir framtíðina Birna Þórarinsdóttir skrifar Skoðun Hættuleg ofnotkun svefnlyfja á Íslandi Drífa Sigfúsdóttir skrifar Skoðun Kveikjum neistann um allt land Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Ætlar Ísland að fara sömu leið og Evrópa í útlendingamálum? Kári Allansson skrifar Skoðun Samtökin 78 verðlauna sögufölsun Böðvar Björnsson skrifar Skoðun Afstaða – á vaktinni í 20 ár Arndís Vilhjálmsdóttir,Guðbjörg Sveinsdóttir skrifar Skoðun Menntun sem mannréttindi – ekki forréttindi París Anna Bergmann,Sigurður Kári Harðarson skrifar Skoðun Varað við embætti sérstaks saksóknara Gestur Jónsson skrifar Skoðun Út af sporinu en ekki týnd að eilífu María Helena Mazul skrifar Skoðun Meira að segja formaður Viðreisnar Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Sjá meira
Nýlega hef ég heyrt nafnið Katrín Jakobsdóttir oftar en ég kæri mig um. Það er svo sem eðlilegt, hún er jú í forsetaframboði. Það sem mér þykir ekki eðlilegt er að oftast þegar ég heyri þetta nafn er í stuðningsyfirlýsingum. Margir samlandar mínir virðast hafa hugrenningartengsl við þetta nafn sem eru gjörólík mínum eigin. Þau tala um hvað hún Katrín er vel að máli farin, kurteis og málefnaleg, hvað hún er vel menntuð, gáfuð og fróð um hin ýmsu málefni. Ég ætla ekkert að þræta fyrir það að Katrín Jakobsdóttir sé eldklár og vel að máli farin. Ég vil ekki dæma fólk eftir menntunarstigi eða eftir hæfileikanum til þess að koma vel fram í sjónvarpsviðtölum. Það má vel vera að þessir eiginleikar séu gagnlegt veganesti fyrir forseta, en þegar upp er staðið, þá kemst ég ekki fram hjá þeirri skoðun minni að mér finnist réttast að dæma fólk eftir gjörðum þeirra. Því vil ég fara hér yfir nokkrar ákvarðanir sem forsætisráðherrann fyrrverandi hefur tekið síðastliðin tvö kjörtímabil sem valda því að þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir þá hugsa ég ekki um neitt jákvætt. Árið 2016 fengu tveir dæmdir barnaníðingar uppreist æru. Í kjölfarið fór af stað atburðarás þar sem að þolendur og fjölskyldur þeirra kröfðust svara frá stjórnvöldum um hvernig þetta gæti gerst. Það reyndist vera mikil tregða í stjórnvöldum að veita upplýsingar um eitt tiltekið atriði, en það var hvaða fólk þetta hefði verið sem skrifaði undir meðmæli fyrir dæmda barnaníðinga. Þáverandi dómsmálaráðherra, Sigríður Á. Andersen hreinlega neitaði að veita þessar upplýsingar þar til úrskurðarnefnd um upplýsingamál úrskurðaði að hún þyrfti þess. Í ljós kom að einn af meðmælendum annars barnaníðingsins var Benedikt Sveinsson, faðir þá- og núverandi forsætisráðherra, Bjarna Benediktssonar. Ljóst var að bæði dómsmálaráðherra og forsætisráðherra vissu að Benedikt hafi verið á meðal meðmælenda og erfitt að sjá málið öðruvísi heldur en að þessum upplýsingum hafi verið haldið frá fjölmiðlum til þess að hlífa bæði forsætisráðherra og föður hans. Eðlilega leiddi þessi dómgreindarskortur dómsmálaráðherra og forsætisráðherra til stjórnarslita. Árið 2017 var kosið aftur til Alþingis og í kjölfar þess fékk Katrín Jakobsdóttir umboð til þess að mynda ríkisstjórn. Ríkisstjórnin sem hún myndaði á endanum var með Sjálfstæðis- og Framsóknarflokki, með Bjarna Benediktsson sem fjármálaráðherra og Sigríði Á. Andersen sem dómsmálaráðherra. Framganga hins dómgreindarlausa dómsmálaráðherra hélt áfram eins og við mátti búast og 2018 kom fram vantrauststillaga á hendur hennar vegna ólögmætra skipana dómara við Landsrétt. Vantrauststillagan var felld og var Katrín Jakobsdóttir á meðal þeirra þingmanna sem kusu gegn tillögunni. Auðvitað ber Katrín ekki ábyrgð á misgjörðum Sigríðar Á. Andersen og Bjarna Benediktssonar, en hún ber ábyrgð á að mynda ríkisstjórn með þeim í beinu framhaldi af því að misgjörðir þeirra leiða til þess að fyrri stjórn sprakk. Hún ber sjálf ábyrgð á þeirri ákvörðun sinni að verja Sigríði Andersen gegn vantrausti, alveg eins og hún ber ábyrgð á því að verja Jón Gunnarsson þegar slík tillaga var borin upp á hann. Það eru þessar ákvarðanir hennar sem valda því að þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir, þá hugsa ég um meðvirkni. Árið 2021 voru Alþingiskosningar á Íslandi. Talið var upp úr kjörkössunum og í ljós kom að í fyrsta sinn í sögu lýðveldisins væru konur í meirihluta á Alþingi. Svo var talið upp úr sumum kjörkössunum aftur og konur voru aftur minnihluti þings. Við nánari athugun var margt undarlegt við þessa talningu í Borgarnesi. Á milli fyrri og seinni talningar voru kjörgögn skilin eftir óinnsigluð, óvöktuð í ólæstum sal og því ekki hægt að sannreyna hvort einhver hafi átt við kjörgögnin. Þáverandi heilbrigðisráðherrra, Svandís Svavarsdóttir lagði til að kosningin í Norðvesturkjördæmi yrði dæmd ógild og að kosið yrði aftur í kjördæminu. Þessi tillaga heilbrigðisráðherra var felld og á meðal þeirra þingmanna sem greiddu atkvæði gegn tillögunni var Katrín Jakobsdóttir. Í staðinn ákvað þingið að staðfesta sitt eigið kjör, þrátt fyrir þá miklu ágalla sem voru á kosningunni. Þessi málsmeðferð var kærð til Mannréttindadómsstóls Evrópu sem úrskurðaði fyrir stuttu að þarna hafi verið brotið á réttinum til frjálsra kosninga. Katrín Jakobsdóttir kaus með því að staðfesta eigið kjör. Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir þá hugsa ég um vanvirðingu við íslenskt lýðræði. Árið 2023 samþykkti Alþingi frumvarp þáverandi dómsmálaráðherra Jóns Gunnarssonar um málefni útlendinga sem skerti verulega réttindi umsækjenda um alþjóðlega vernd. Frumvarpið var gagnrýnt og fordæmt af svo gott sem öllum mannréttindasamtökum landsins, en má þar telja Rauða krossinn á Íslandi, Amnesty International, Þroskahjálp, Samtökin ’78 og Kvenréttindafélag Íslands. Afleiðingar þessara ólaga hafa meðal annars verið að fjöldi fólks sem hefur þá einu sakargift að vera fætt í vitlausu landi, þar á meðal þolendur mansals, var gert heimilislaust. Þetta voru ekki ófyrirséðar afleiðingar, heldur ágallar á frumvarpinu sem að stjórnarandstaðan og áðurnefnd mannréttindasamtök bentu ítrekað á. Þremur af þessum heimilislausu þolendum mansals var fyrir stuttu brottvísað til Nígeríu. Þegar þetta lagafrumvarp var samþykkt var Katrín stödd erlendis og kaus þess vegna hvorki með eða á móti. Hún lýsti því hins vegar yfir viku seinna í skriflegu svari til Heimildarinnar að hefði hún verið á landinu, þá hefði hún stutt frumvarpið. Þetta mál er sérstaklega gróft og nógu nýlegt til þess að vera ferskt í minninu, en það er því miður ekki einstakt atvik. Þetta er raunar dæmigert fyrir nálgun ríkisstjórnar Katrínar Jakobsdóttur á málefni fólks á flótta. Þessi meðferð á fólki í neyð er ástæðan fyrir því að þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir hugsa ég fyrst og fremst um mannréttindabrot, útlendingaandúð og grimmd. Ég hef ekki gert upp hug minn um hvern ég mun kjósa 1. júní, en ég veit að vegna þessa stjórnmálaferils sem hún hefur á baki sér, þá get ég ekki treyst Katrínu Jakobsdóttur. Meðvirkni hennar með Sjálfstæðisflokknum veldur því að ég get ekki treyst henni til þess að veita Alþingi og ríkisstjórn aðhald þegar þörf er á. Þátttaka hennar í því að brjóta á rétttinum til lýðræðislegra kosninga veldur því að ég get ekki treyst henni til þess að standa með lýðræði á Íslandi. Mannvonskan sem hefur einkennt framkomu ríkisstjórnar hennar gagnvart fólki í leit að alþjóðlegri vernd veldur því að ég get ekki treyst henni til þess að standa vörð um mannréttindi. Þess vegna mun ég aldrei kjósa Katrínu Jakobsdóttur. Höfundur er leikskólaleiðbeinandi.
Mikilvæg gagnrýni eða tilraun til valdayfirtöku í Sósíalistaflokknum? Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun
Matvælaverð hefur nær þrefaldast frá stofnun Viðskiptaráðs! Sigríður Ingibjörg Ingadóttir Skoðun
Dagur líffræðilegrar fjölbreytni 2025 Rannveig Magnúsdóttir,Ole Sandberg,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Rebecca Thompson,Skúli Skúlason,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun
Skoðun Mikilvæg gagnrýni eða tilraun til valdayfirtöku í Sósíalistaflokknum? Ása Lind Finnbogadóttir skrifar
Skoðun Matvælaverð hefur nær þrefaldast frá stofnun Viðskiptaráðs! Sigríður Ingibjörg Ingadóttir skrifar
Skoðun Dagur líffræðilegrar fjölbreytni 2025 Rannveig Magnúsdóttir,Ole Sandberg,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Rebecca Thompson,Skúli Skúlason,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir skrifar
Skoðun Konum í afplánun fjölgar: Með flókin áföll á bakinu Tinna Eyberg Örlygsdóttir,Sigríður Ella Jónsdóttir skrifar
Skoðun Enginn á verðinum – um ábyrgð, framtíðarsýn og mikilvægi forvirkrar stjórnsýslu Guðjón Heiðar Pálsson skrifar
Skoðun Konum í afplánun fjölgar: Með flókin áföll á bakinu Tinna Eyberg Örlygsdóttir,Sigríður Ella Jónsdóttir skrifar
Skoðun Menntun sem mannréttindi – ekki forréttindi París Anna Bergmann,Sigurður Kári Harðarson skrifar
Mikilvæg gagnrýni eða tilraun til valdayfirtöku í Sósíalistaflokknum? Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun
Matvælaverð hefur nær þrefaldast frá stofnun Viðskiptaráðs! Sigríður Ingibjörg Ingadóttir Skoðun
Dagur líffræðilegrar fjölbreytni 2025 Rannveig Magnúsdóttir,Ole Sandberg,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Rebecca Thompson,Skúli Skúlason,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun