Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir Hans Alexander Margrétarson Hansen skrifar 19. maí 2024 18:31 Nýlega hef ég heyrt nafnið Katrín Jakobsdóttir oftar en ég kæri mig um. Það er svo sem eðlilegt, hún er jú í forsetaframboði. Það sem mér þykir ekki eðlilegt er að oftast þegar ég heyri þetta nafn er í stuðningsyfirlýsingum. Margir samlandar mínir virðast hafa hugrenningartengsl við þetta nafn sem eru gjörólík mínum eigin. Þau tala um hvað hún Katrín er vel að máli farin, kurteis og málefnaleg, hvað hún er vel menntuð, gáfuð og fróð um hin ýmsu málefni. Ég ætla ekkert að þræta fyrir það að Katrín Jakobsdóttir sé eldklár og vel að máli farin. Ég vil ekki dæma fólk eftir menntunarstigi eða eftir hæfileikanum til þess að koma vel fram í sjónvarpsviðtölum. Það má vel vera að þessir eiginleikar séu gagnlegt veganesti fyrir forseta, en þegar upp er staðið, þá kemst ég ekki fram hjá þeirri skoðun minni að mér finnist réttast að dæma fólk eftir gjörðum þeirra. Því vil ég fara hér yfir nokkrar ákvarðanir sem forsætisráðherrann fyrrverandi hefur tekið síðastliðin tvö kjörtímabil sem valda því að þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir þá hugsa ég ekki um neitt jákvætt. Árið 2016 fengu tveir dæmdir barnaníðingar uppreist æru. Í kjölfarið fór af stað atburðarás þar sem að þolendur og fjölskyldur þeirra kröfðust svara frá stjórnvöldum um hvernig þetta gæti gerst. Það reyndist vera mikil tregða í stjórnvöldum að veita upplýsingar um eitt tiltekið atriði, en það var hvaða fólk þetta hefði verið sem skrifaði undir meðmæli fyrir dæmda barnaníðinga. Þáverandi dómsmálaráðherra, Sigríður Á. Andersen hreinlega neitaði að veita þessar upplýsingar þar til úrskurðarnefnd um upplýsingamál úrskurðaði að hún þyrfti þess. Í ljós kom að einn af meðmælendum annars barnaníðingsins var Benedikt Sveinsson, faðir þá- og núverandi forsætisráðherra, Bjarna Benediktssonar. Ljóst var að bæði dómsmálaráðherra og forsætisráðherra vissu að Benedikt hafi verið á meðal meðmælenda og erfitt að sjá málið öðruvísi heldur en að þessum upplýsingum hafi verið haldið frá fjölmiðlum til þess að hlífa bæði forsætisráðherra og föður hans. Eðlilega leiddi þessi dómgreindarskortur dómsmálaráðherra og forsætisráðherra til stjórnarslita. Árið 2017 var kosið aftur til Alþingis og í kjölfar þess fékk Katrín Jakobsdóttir umboð til þess að mynda ríkisstjórn. Ríkisstjórnin sem hún myndaði á endanum var með Sjálfstæðis- og Framsóknarflokki, með Bjarna Benediktsson sem fjármálaráðherra og Sigríði Á. Andersen sem dómsmálaráðherra. Framganga hins dómgreindarlausa dómsmálaráðherra hélt áfram eins og við mátti búast og 2018 kom fram vantrauststillaga á hendur hennar vegna ólögmætra skipana dómara við Landsrétt. Vantrauststillagan var felld og var Katrín Jakobsdóttir á meðal þeirra þingmanna sem kusu gegn tillögunni. Auðvitað ber Katrín ekki ábyrgð á misgjörðum Sigríðar Á. Andersen og Bjarna Benediktssonar, en hún ber ábyrgð á að mynda ríkisstjórn með þeim í beinu framhaldi af því að misgjörðir þeirra leiða til þess að fyrri stjórn sprakk. Hún ber sjálf ábyrgð á þeirri ákvörðun sinni að verja Sigríði Andersen gegn vantrausti, alveg eins og hún ber ábyrgð á því að verja Jón Gunnarsson þegar slík tillaga var borin upp á hann. Það eru þessar ákvarðanir hennar sem valda því að þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir, þá hugsa ég um meðvirkni. Árið 2021 voru Alþingiskosningar á Íslandi. Talið var upp úr kjörkössunum og í ljós kom að í fyrsta sinn í sögu lýðveldisins væru konur í meirihluta á Alþingi. Svo var talið upp úr sumum kjörkössunum aftur og konur voru aftur minnihluti þings. Við nánari athugun var margt undarlegt við þessa talningu í Borgarnesi. Á milli fyrri og seinni talningar voru kjörgögn skilin eftir óinnsigluð, óvöktuð í ólæstum sal og því ekki hægt að sannreyna hvort einhver hafi átt við kjörgögnin. Þáverandi heilbrigðisráðherrra, Svandís Svavarsdóttir lagði til að kosningin í Norðvesturkjördæmi yrði dæmd ógild og að kosið yrði aftur í kjördæminu. Þessi tillaga heilbrigðisráðherra var felld og á meðal þeirra þingmanna sem greiddu atkvæði gegn tillögunni var Katrín Jakobsdóttir. Í staðinn ákvað þingið að staðfesta sitt eigið kjör, þrátt fyrir þá miklu ágalla sem voru á kosningunni. Þessi málsmeðferð var kærð til Mannréttindadómsstóls Evrópu sem úrskurðaði fyrir stuttu að þarna hafi verið brotið á réttinum til frjálsra kosninga. Katrín Jakobsdóttir kaus með því að staðfesta eigið kjör. Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir þá hugsa ég um vanvirðingu við íslenskt lýðræði. Árið 2023 samþykkti Alþingi frumvarp þáverandi dómsmálaráðherra Jóns Gunnarssonar um málefni útlendinga sem skerti verulega réttindi umsækjenda um alþjóðlega vernd. Frumvarpið var gagnrýnt og fordæmt af svo gott sem öllum mannréttindasamtökum landsins, en má þar telja Rauða krossinn á Íslandi, Amnesty International, Þroskahjálp, Samtökin ’78 og Kvenréttindafélag Íslands. Afleiðingar þessara ólaga hafa meðal annars verið að fjöldi fólks sem hefur þá einu sakargift að vera fætt í vitlausu landi, þar á meðal þolendur mansals, var gert heimilislaust. Þetta voru ekki ófyrirséðar afleiðingar, heldur ágallar á frumvarpinu sem að stjórnarandstaðan og áðurnefnd mannréttindasamtök bentu ítrekað á. Þremur af þessum heimilislausu þolendum mansals var fyrir stuttu brottvísað til Nígeríu. Þegar þetta lagafrumvarp var samþykkt var Katrín stödd erlendis og kaus þess vegna hvorki með eða á móti. Hún lýsti því hins vegar yfir viku seinna í skriflegu svari til Heimildarinnar að hefði hún verið á landinu, þá hefði hún stutt frumvarpið. Þetta mál er sérstaklega gróft og nógu nýlegt til þess að vera ferskt í minninu, en það er því miður ekki einstakt atvik. Þetta er raunar dæmigert fyrir nálgun ríkisstjórnar Katrínar Jakobsdóttur á málefni fólks á flótta. Þessi meðferð á fólki í neyð er ástæðan fyrir því að þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir hugsa ég fyrst og fremst um mannréttindabrot, útlendingaandúð og grimmd. Ég hef ekki gert upp hug minn um hvern ég mun kjósa 1. júní, en ég veit að vegna þessa stjórnmálaferils sem hún hefur á baki sér, þá get ég ekki treyst Katrínu Jakobsdóttur. Meðvirkni hennar með Sjálfstæðisflokknum veldur því að ég get ekki treyst henni til þess að veita Alþingi og ríkisstjórn aðhald þegar þörf er á. Þátttaka hennar í því að brjóta á rétttinum til lýðræðislegra kosninga veldur því að ég get ekki treyst henni til þess að standa með lýðræði á Íslandi. Mannvonskan sem hefur einkennt framkomu ríkisstjórnar hennar gagnvart fólki í leit að alþjóðlegri vernd veldur því að ég get ekki treyst henni til þess að standa vörð um mannréttindi. Þess vegna mun ég aldrei kjósa Katrínu Jakobsdóttur. Höfundur er leikskólaleiðbeinandi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðun: Forsetakosningar 2024 Mest lesið Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson Skoðun Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson Skoðun Ný sókn í menntamálum Guðmundur Ari Sigurjónsson Skoðun Þjóðarmorð, fálmandi mjálm eða aðgerðir? Viðar Hreinsson Skoðun Notkun ökklabanda Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson Skoðun Skoðun Skoðun Allt sem ég þarf að gera Dagbjartur Kristjánsson skrifar Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson skrifar Skoðun Meiri gæði og mun minni álögur - Hveragerðisleiðin í leikskólamálum Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir,Sandra Sigurðardóttir,Dagný Sif Sigurbjörnsdóttir,Halldór Benjamín Hreinsson,Njörður Sigurðsson skrifar Skoðun Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Notkun ökklabanda Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir skrifar Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson skrifar Skoðun Ný sókn í menntamálum Guðmundur Ari Sigurjónsson skrifar Skoðun Þjóðarmorð, fálmandi mjálm eða aðgerðir? Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Vin í eyðimörkinni – almenningsbókasöfn borgarinnar Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson skrifar Skoðun Tíu staðreyndir um alvarlegustu kvenréttindakrísu heims Stella Samúelsdóttir skrifar Skoðun Ég vildi óska þess að ég hefði hreinlega fengið krabbamein Íris Elfa Þorkelsdóttir skrifar Skoðun Mestu aularnir í Vetrarbrautinni Kári Helgason skrifar Skoðun Fjárfestum í fyrsta bekk, frekar en fangelsum Hjördís Eva Þórðardóttir skrifar Skoðun Eftirlíking vitundar og hætturnar sem henni fylgja Þorsteinn Siglaugsson skrifar Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Gagnvirkni líkama og vitundar til heilbrigðis Þórdís Hólm Filipsdóttir skrifar Skoðun Nýjar lausnir í kennslu – gamlar hindranir Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Kópavogsleiðinn Ragnar Þór Pétursson skrifar Skoðun Samstarf sem skilar raunverulegum loftslagsaðgerðum Nótt Thorberg skrifar Skoðun Lærum að lesa og reikna Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Loforðið sem borgarstjóri gleymdi Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Kristrún, það er bannað að plata Snorri Másson skrifar Skoðun Öndunaræfingar í boði SFS Vala Árnadóttir skrifar Skoðun Öndum rólega – á meðan húsið brennur Magnús Magnússon skrifar Skoðun Umbylting ríkisfjármála á átta mánuðum Jóhann Páll Jóhannsson skrifar Skoðun Mestu aularnir í Vetrarbrautinni Kári Helgason skrifar Skoðun Átta atriði sem sýna fram á vanda hávaxtastefnunnar Halla Gunnarsdóttir skrifar Sjá meira
Nýlega hef ég heyrt nafnið Katrín Jakobsdóttir oftar en ég kæri mig um. Það er svo sem eðlilegt, hún er jú í forsetaframboði. Það sem mér þykir ekki eðlilegt er að oftast þegar ég heyri þetta nafn er í stuðningsyfirlýsingum. Margir samlandar mínir virðast hafa hugrenningartengsl við þetta nafn sem eru gjörólík mínum eigin. Þau tala um hvað hún Katrín er vel að máli farin, kurteis og málefnaleg, hvað hún er vel menntuð, gáfuð og fróð um hin ýmsu málefni. Ég ætla ekkert að þræta fyrir það að Katrín Jakobsdóttir sé eldklár og vel að máli farin. Ég vil ekki dæma fólk eftir menntunarstigi eða eftir hæfileikanum til þess að koma vel fram í sjónvarpsviðtölum. Það má vel vera að þessir eiginleikar séu gagnlegt veganesti fyrir forseta, en þegar upp er staðið, þá kemst ég ekki fram hjá þeirri skoðun minni að mér finnist réttast að dæma fólk eftir gjörðum þeirra. Því vil ég fara hér yfir nokkrar ákvarðanir sem forsætisráðherrann fyrrverandi hefur tekið síðastliðin tvö kjörtímabil sem valda því að þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir þá hugsa ég ekki um neitt jákvætt. Árið 2016 fengu tveir dæmdir barnaníðingar uppreist æru. Í kjölfarið fór af stað atburðarás þar sem að þolendur og fjölskyldur þeirra kröfðust svara frá stjórnvöldum um hvernig þetta gæti gerst. Það reyndist vera mikil tregða í stjórnvöldum að veita upplýsingar um eitt tiltekið atriði, en það var hvaða fólk þetta hefði verið sem skrifaði undir meðmæli fyrir dæmda barnaníðinga. Þáverandi dómsmálaráðherra, Sigríður Á. Andersen hreinlega neitaði að veita þessar upplýsingar þar til úrskurðarnefnd um upplýsingamál úrskurðaði að hún þyrfti þess. Í ljós kom að einn af meðmælendum annars barnaníðingsins var Benedikt Sveinsson, faðir þá- og núverandi forsætisráðherra, Bjarna Benediktssonar. Ljóst var að bæði dómsmálaráðherra og forsætisráðherra vissu að Benedikt hafi verið á meðal meðmælenda og erfitt að sjá málið öðruvísi heldur en að þessum upplýsingum hafi verið haldið frá fjölmiðlum til þess að hlífa bæði forsætisráðherra og föður hans. Eðlilega leiddi þessi dómgreindarskortur dómsmálaráðherra og forsætisráðherra til stjórnarslita. Árið 2017 var kosið aftur til Alþingis og í kjölfar þess fékk Katrín Jakobsdóttir umboð til þess að mynda ríkisstjórn. Ríkisstjórnin sem hún myndaði á endanum var með Sjálfstæðis- og Framsóknarflokki, með Bjarna Benediktsson sem fjármálaráðherra og Sigríði Á. Andersen sem dómsmálaráðherra. Framganga hins dómgreindarlausa dómsmálaráðherra hélt áfram eins og við mátti búast og 2018 kom fram vantrauststillaga á hendur hennar vegna ólögmætra skipana dómara við Landsrétt. Vantrauststillagan var felld og var Katrín Jakobsdóttir á meðal þeirra þingmanna sem kusu gegn tillögunni. Auðvitað ber Katrín ekki ábyrgð á misgjörðum Sigríðar Á. Andersen og Bjarna Benediktssonar, en hún ber ábyrgð á að mynda ríkisstjórn með þeim í beinu framhaldi af því að misgjörðir þeirra leiða til þess að fyrri stjórn sprakk. Hún ber sjálf ábyrgð á þeirri ákvörðun sinni að verja Sigríði Andersen gegn vantrausti, alveg eins og hún ber ábyrgð á því að verja Jón Gunnarsson þegar slík tillaga var borin upp á hann. Það eru þessar ákvarðanir hennar sem valda því að þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir, þá hugsa ég um meðvirkni. Árið 2021 voru Alþingiskosningar á Íslandi. Talið var upp úr kjörkössunum og í ljós kom að í fyrsta sinn í sögu lýðveldisins væru konur í meirihluta á Alþingi. Svo var talið upp úr sumum kjörkössunum aftur og konur voru aftur minnihluti þings. Við nánari athugun var margt undarlegt við þessa talningu í Borgarnesi. Á milli fyrri og seinni talningar voru kjörgögn skilin eftir óinnsigluð, óvöktuð í ólæstum sal og því ekki hægt að sannreyna hvort einhver hafi átt við kjörgögnin. Þáverandi heilbrigðisráðherrra, Svandís Svavarsdóttir lagði til að kosningin í Norðvesturkjördæmi yrði dæmd ógild og að kosið yrði aftur í kjördæminu. Þessi tillaga heilbrigðisráðherra var felld og á meðal þeirra þingmanna sem greiddu atkvæði gegn tillögunni var Katrín Jakobsdóttir. Í staðinn ákvað þingið að staðfesta sitt eigið kjör, þrátt fyrir þá miklu ágalla sem voru á kosningunni. Þessi málsmeðferð var kærð til Mannréttindadómsstóls Evrópu sem úrskurðaði fyrir stuttu að þarna hafi verið brotið á réttinum til frjálsra kosninga. Katrín Jakobsdóttir kaus með því að staðfesta eigið kjör. Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir þá hugsa ég um vanvirðingu við íslenskt lýðræði. Árið 2023 samþykkti Alþingi frumvarp þáverandi dómsmálaráðherra Jóns Gunnarssonar um málefni útlendinga sem skerti verulega réttindi umsækjenda um alþjóðlega vernd. Frumvarpið var gagnrýnt og fordæmt af svo gott sem öllum mannréttindasamtökum landsins, en má þar telja Rauða krossinn á Íslandi, Amnesty International, Þroskahjálp, Samtökin ’78 og Kvenréttindafélag Íslands. Afleiðingar þessara ólaga hafa meðal annars verið að fjöldi fólks sem hefur þá einu sakargift að vera fætt í vitlausu landi, þar á meðal þolendur mansals, var gert heimilislaust. Þetta voru ekki ófyrirséðar afleiðingar, heldur ágallar á frumvarpinu sem að stjórnarandstaðan og áðurnefnd mannréttindasamtök bentu ítrekað á. Þremur af þessum heimilislausu þolendum mansals var fyrir stuttu brottvísað til Nígeríu. Þegar þetta lagafrumvarp var samþykkt var Katrín stödd erlendis og kaus þess vegna hvorki með eða á móti. Hún lýsti því hins vegar yfir viku seinna í skriflegu svari til Heimildarinnar að hefði hún verið á landinu, þá hefði hún stutt frumvarpið. Þetta mál er sérstaklega gróft og nógu nýlegt til þess að vera ferskt í minninu, en það er því miður ekki einstakt atvik. Þetta er raunar dæmigert fyrir nálgun ríkisstjórnar Katrínar Jakobsdóttur á málefni fólks á flótta. Þessi meðferð á fólki í neyð er ástæðan fyrir því að þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir hugsa ég fyrst og fremst um mannréttindabrot, útlendingaandúð og grimmd. Ég hef ekki gert upp hug minn um hvern ég mun kjósa 1. júní, en ég veit að vegna þessa stjórnmálaferils sem hún hefur á baki sér, þá get ég ekki treyst Katrínu Jakobsdóttur. Meðvirkni hennar með Sjálfstæðisflokknum veldur því að ég get ekki treyst henni til þess að veita Alþingi og ríkisstjórn aðhald þegar þörf er á. Þátttaka hennar í því að brjóta á rétttinum til lýðræðislegra kosninga veldur því að ég get ekki treyst henni til þess að standa með lýðræði á Íslandi. Mannvonskan sem hefur einkennt framkomu ríkisstjórnar hennar gagnvart fólki í leit að alþjóðlegri vernd veldur því að ég get ekki treyst henni til þess að standa vörð um mannréttindi. Þess vegna mun ég aldrei kjósa Katrínu Jakobsdóttur. Höfundur er leikskólaleiðbeinandi.
Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson Skoðun
Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir Skoðun
Skoðun Meiri gæði og mun minni álögur - Hveragerðisleiðin í leikskólamálum Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir,Sandra Sigurðardóttir,Dagný Sif Sigurbjörnsdóttir,Halldór Benjamín Hreinsson,Njörður Sigurðsson skrifar
Skoðun Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar
Skoðun Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar
Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson skrifar
Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson Skoðun
Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir Skoðun