Kjarasamningar og þjóðarsátt Arnþór Sigurðsson skrifar 3. janúar 2024 21:00 Þær kjaraviðræður sem nú eru í gangi á milli þorra aðildarfélaga ASÍ og Samtaka Atvinnulífsins eru afskaplega mikilvægar og skiptir miklu máli að vel takist til. Bæði er verðbólga allt of há og jafnframt er vaxtastig í landinu algjörlega óviðunandi. Takist samningsaðilum að gera langtíma samninga verður ríkisvaldið að koma að koma að samningsborðinu. Verðbólguspár hafa í langan tíma verið neikvæðar en þó með þeim hætti að á endanum á verðbólgan að síga niður. Það hefur hinsvegar ekki gerst og hefur verðbólgan verið þrálát og spár ekki gengið eftir. Hluti af verðbólguvandanum er þáttur húsnæðisverðs í vísitölu neysluverðs. Það hefur ekki farið framhjá þeim sem hafa fjárfest í húsnæði eða hafa haft hug á því að fjárfesta í húsnæði, að íbúðaverð, afborganir af lánum og höfuðstóll lána hækka stöðugt. Vísitölur fylgja með sem valda hækkun verðbólgu. Til þess að slá á verðhækkanir á húsnæði, eða eftirspurn eftir lánum til húsnæðiskaupa, hefur Seðlabanki Íslands tekið á það ráð að hækka vexti. Það veldur síðan aftur hækkun byggingarkosnaðar, hækkun á íbúðaverði og kemur jafnframt í bakið á þeim sem hafa nú þegar tekið húsnæðislán. Það veldur síðan hækkun á vísitölum og hækkun á verðbólgu. Þessi spírall hefur gengið í allt of marga hringi. Samsetning á vísitölum eru hinsvegar mannanna verk en ekki náttúrulögmál. Það hefur verið skortur á húsnæði og það mun áfram verða skortur á húsnæði við óbreytt ástand. Fyrirséð er að húsnæðisliðurinn mun drífa áfram verðbólguna að hluta ef ekkert breytist. Verkalýðshreyfingin verður nú að gera þá kröfu á ríkisvaldið að húsnæðisliðurinn verð afnumin úr vísitölumælingum, í það minnsta þar til að hægt er að tala um húsnæðismarkað. Það er með öllu óeðlilegt að viðvarandi skortur á framboði á húsnæði sé þess valdandi að drífa áfram verðbólgu. Lántakendur og reyndar allt þjóðfélagið líða fyrir augljósa skekkju á vísitölum. Það er engum til góðs að viðhalda vitleysu af þessu tagi en öllum til hagsbóta að leiðrétta vitleysuna og fella út húsnæðisliðinn út úr vísitölum. Lausn á húsnæðisskorti verður líka að vera partur af kjarasamningunum. Sú stefna að láta byggingarfélögin ein um að byggja húsnæði hefur skapað þennan vanda sem upp er og hefur verið vandamál um áratuga skeið. Byggingarfélögin hafa enga samfélagslega ábyrgð eða skyldur gagnvart samfélaginu. Þar af leiðandi haga þeir sinni starfsemi eins og best verður á kosið fyrir eigin hag. Að viðhalda skorti á húsnæði hámarkar arðsemina Byggingafélaganna. Það er hinsvegar svo að við búum í samfélagi og ríkisvaldið ber ábyrgð. Ríkja þarf eining og samstaða um ákveðna málaflokka. Húsnæðismál eru einn af þessum stóru málaflokkum sem verða að vera í betri farvegi. Að eignast húsnæði eða búa í húsnæði á sanngjörnum kjörum er farsælast fyrir alla, efnaminna fólk, millistétt, og þá efnameiri. Ríkisstjórnin hefur hingað til skorast undan því verkefni að skapa meira jafnvægi í þessum málaflokki. Hún ein getur leyst þennan vanda. Þrátt fyrir góð fyrirheit í Lífskjarasamningunum þá voru flestar hugmyndir um lausnir í þessum málaflokki slegnar út af borðinu. Fyrirheit ríkisstjórnarinnar voru stór við gerð Lífskjarasamningana en útkoman var lítil og mögur. Það má ekki gerast aftur. Gallinn við stjórnmálin er skammsýni.Það hefur þó gerst til stjórnmálamenn hafa fundið til ábyrgðar, hugsuðu stærra og lengra fram í tímann. Má þar nefna uppbyggingu verkamannabústaða og Breiðholtsins. Nú verður ríkisstjórnin að taka boltann og leggja áform um stórfellda uppbyggingu á húsnæði, bæði fyrir eignaminna fólk og svokallaða millistétt. Nóg er til af fjármagninu, það liggur í lífeyrissjóðakerfi landsmanna og bíður eftir því að það sé ávaxtað með lágmarks ávöxtunarkröfu, fjárfesting í húsnæði og þátttaka í uppbyggingu á húsnæði mun skila þeim arði sem um er beðið. Það þarf ríkisvaldið til þess að vera í forystu í þessum málum. Að öllum líkindum þarf að breyta lögum um lífeyrissjóðina og það þarf að gera stóra samninga við sveitarfélögin. Það þarf jafnframt að veita/lána fjármunum til þeirra aðila sem taka þátt í uppbyggingunni. Sveitarfélögin, Byggingarfélög ASÍ, óhagnaðardrifin leigufélög og þau fjölmörgu byggingarfélög um land allt þurfa að svara kallinu. Uppbyggingin þarf að vera blönduð, bæði þarf að byggja húsnæði fyrir almennan leigumarkað, leiguhúsnæði fyrir efnaminna fólk og húsnæði sem færi í almenna sölu. Jafnfram þarf að byggja á landsbyggðinni eins og á höfuðborgarsvæðinu. Á þann hátt væri mögulegt að byggja fyrir alla hópa, og slá á þá verðbólu sem er á íbúðarhúsnæði í dag. Af því að orðið þjóðarsátt hefur verið nefnt í kringum núverandi kjarasamninga þá er óhætt að segja að það er stórt orð. Það má vel vera að það sé hægt að kalla samninga þjóðarsáttarsamninga en þeir verða þá að snúast um meira en að setja plástur á núverandi vanda eða eingöngu að viðhalda kaupmætti. Ef nota á svo stórt orð sem þjóðarsátt er þarf sáttin að snúa að helsta vandanum sem blasir við og veldur miklum kjaraskerðingum, hækkun verðbólgu, hækkun vaxta, verðlags á matvöru og helstu nauðsynjum. Samningur um frystingu á hækkunum er ágætur en varasöm aðgerð þar sem hækkanir geta skollið á síðar. Samningur um að kveða niður alvarlegasta skortinn og lækka dýrasta þáttinn í rekstri heimilanna má með sanni kalla þjóðarsátt. Það er mín áskorun að við tökum höndum saman og gerum þjóðarsátt í þessum kjarasamningum um húsnæðismál og bætum lífskjörin í landinu til frambúðar. Höfundur er félagi í VR. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kjaramál Kjaraviðræður 2023-24 Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Halldór 01.06.2024 Halldór Svona getum komið í veg fyrir að Katrín vinni Björn B. Björnsson Skoðun Ástþór Magnússon í spádómum? Gunnar Karl Halldórsson Skoðun Hvort vilt þú Höllu Tómasdóttur eða Katrínu? Björn Björnsson Skoðun Má Katrín Jakobsdóttir bjóða sig fram? Jón Ólafsson Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving Skoðun Barnapíu á Bessastaði! Karl Sigurðsson Skoðun Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir Skoðun Halla Tómasdóttir og Sólskinsdrengurinn Margrét Dagmar Ericsdóttir Skoðun Persónan Katrín Jakobsdóttir Sólveig Hildur Björnsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Ég kýs Michael Jordan (Höllu Hrund Logadóttur) Óskar Arnarson skrifar Skoðun Ástæður til að kjósa Jón Gnarr Helgi Hrafn Gunnarsson skrifar Skoðun Viddi, Bósi Ljósár og Baldur Þórhalls Heimir Hannesson skrifar Skoðun Gerum það! Stefán Hilmarsson skrifar Skoðun Bónaður brjóstkassi og barnaafmæli Þorbjörg Marínósdóttir skrifar Skoðun Gleðilegan kosningadag kæru landsmenn Snorri Ásmundsson skrifar Skoðun Hæfasti einstaklingurinn Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Verðmætin og sköpunarkraftur sá sem í mannauð okkar býr Pétur Már Halldórsson skrifar Skoðun Hvort vilt þú Höllu Tómasdóttur eða Katrínu? Björn Björnsson skrifar Skoðun Svona velur þú þér forseta í dag Kolbeinn Karl Kristinsson skrifar Skoðun Takk, Katrín Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving skrifar Skoðun Samherjar Hafþór Reynisson skrifar Skoðun Að hitta hetjuna sína Gréta Kristín Ómarsdóttir skrifar Skoðun Einstakt tækifæri Þóra Valný Yngvadóttir skrifar Skoðun Um afrekskonuna Katrínu Tómas Ísleifsson skrifar Skoðun Land míns föður, land minnar móður, landið mitt Jón Gnarr skrifar Skoðun Óskað eftir forseta sem færir ungu fólki völd Valgerður Eyja Eyþórsdóttir skrifar Skoðun Með ósk um velgengni, Halla Hrund Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Ég styð Höllu Hrund Logadóttur Þórólfur Árnason skrifar Skoðun Arnar Þór Jónsson Meyvant Þórólfsson skrifar Skoðun Að skreyta sig með stolnum fjöðrum Sema Erla Serdaroglu skrifar Skoðun Opið bréf til Jóns Ólafssonar heimspekings Tómas Ísleifsson skrifar Skoðun Persónan Katrín Jakobsdóttir Sólveig Hildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Þjóðaröryggi Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Tóbak markaðssett fyrir ungt fólk Guðlaug B. Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Forsetinn, NATÓ, ýsan og blokkin Guðfinnur Sigurvinsson skrifar Skoðun „Svona er á síld“ Stefán Hilmarsson skrifar Skoðun Aldrei hitta hetjurnar þínar Skarphéðinn Guðmundsson skrifar Skoðun Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir skrifar Sjá meira
Þær kjaraviðræður sem nú eru í gangi á milli þorra aðildarfélaga ASÍ og Samtaka Atvinnulífsins eru afskaplega mikilvægar og skiptir miklu máli að vel takist til. Bæði er verðbólga allt of há og jafnframt er vaxtastig í landinu algjörlega óviðunandi. Takist samningsaðilum að gera langtíma samninga verður ríkisvaldið að koma að koma að samningsborðinu. Verðbólguspár hafa í langan tíma verið neikvæðar en þó með þeim hætti að á endanum á verðbólgan að síga niður. Það hefur hinsvegar ekki gerst og hefur verðbólgan verið þrálát og spár ekki gengið eftir. Hluti af verðbólguvandanum er þáttur húsnæðisverðs í vísitölu neysluverðs. Það hefur ekki farið framhjá þeim sem hafa fjárfest í húsnæði eða hafa haft hug á því að fjárfesta í húsnæði, að íbúðaverð, afborganir af lánum og höfuðstóll lána hækka stöðugt. Vísitölur fylgja með sem valda hækkun verðbólgu. Til þess að slá á verðhækkanir á húsnæði, eða eftirspurn eftir lánum til húsnæðiskaupa, hefur Seðlabanki Íslands tekið á það ráð að hækka vexti. Það veldur síðan aftur hækkun byggingarkosnaðar, hækkun á íbúðaverði og kemur jafnframt í bakið á þeim sem hafa nú þegar tekið húsnæðislán. Það veldur síðan hækkun á vísitölum og hækkun á verðbólgu. Þessi spírall hefur gengið í allt of marga hringi. Samsetning á vísitölum eru hinsvegar mannanna verk en ekki náttúrulögmál. Það hefur verið skortur á húsnæði og það mun áfram verða skortur á húsnæði við óbreytt ástand. Fyrirséð er að húsnæðisliðurinn mun drífa áfram verðbólguna að hluta ef ekkert breytist. Verkalýðshreyfingin verður nú að gera þá kröfu á ríkisvaldið að húsnæðisliðurinn verð afnumin úr vísitölumælingum, í það minnsta þar til að hægt er að tala um húsnæðismarkað. Það er með öllu óeðlilegt að viðvarandi skortur á framboði á húsnæði sé þess valdandi að drífa áfram verðbólgu. Lántakendur og reyndar allt þjóðfélagið líða fyrir augljósa skekkju á vísitölum. Það er engum til góðs að viðhalda vitleysu af þessu tagi en öllum til hagsbóta að leiðrétta vitleysuna og fella út húsnæðisliðinn út úr vísitölum. Lausn á húsnæðisskorti verður líka að vera partur af kjarasamningunum. Sú stefna að láta byggingarfélögin ein um að byggja húsnæði hefur skapað þennan vanda sem upp er og hefur verið vandamál um áratuga skeið. Byggingarfélögin hafa enga samfélagslega ábyrgð eða skyldur gagnvart samfélaginu. Þar af leiðandi haga þeir sinni starfsemi eins og best verður á kosið fyrir eigin hag. Að viðhalda skorti á húsnæði hámarkar arðsemina Byggingafélaganna. Það er hinsvegar svo að við búum í samfélagi og ríkisvaldið ber ábyrgð. Ríkja þarf eining og samstaða um ákveðna málaflokka. Húsnæðismál eru einn af þessum stóru málaflokkum sem verða að vera í betri farvegi. Að eignast húsnæði eða búa í húsnæði á sanngjörnum kjörum er farsælast fyrir alla, efnaminna fólk, millistétt, og þá efnameiri. Ríkisstjórnin hefur hingað til skorast undan því verkefni að skapa meira jafnvægi í þessum málaflokki. Hún ein getur leyst þennan vanda. Þrátt fyrir góð fyrirheit í Lífskjarasamningunum þá voru flestar hugmyndir um lausnir í þessum málaflokki slegnar út af borðinu. Fyrirheit ríkisstjórnarinnar voru stór við gerð Lífskjarasamningana en útkoman var lítil og mögur. Það má ekki gerast aftur. Gallinn við stjórnmálin er skammsýni.Það hefur þó gerst til stjórnmálamenn hafa fundið til ábyrgðar, hugsuðu stærra og lengra fram í tímann. Má þar nefna uppbyggingu verkamannabústaða og Breiðholtsins. Nú verður ríkisstjórnin að taka boltann og leggja áform um stórfellda uppbyggingu á húsnæði, bæði fyrir eignaminna fólk og svokallaða millistétt. Nóg er til af fjármagninu, það liggur í lífeyrissjóðakerfi landsmanna og bíður eftir því að það sé ávaxtað með lágmarks ávöxtunarkröfu, fjárfesting í húsnæði og þátttaka í uppbyggingu á húsnæði mun skila þeim arði sem um er beðið. Það þarf ríkisvaldið til þess að vera í forystu í þessum málum. Að öllum líkindum þarf að breyta lögum um lífeyrissjóðina og það þarf að gera stóra samninga við sveitarfélögin. Það þarf jafnframt að veita/lána fjármunum til þeirra aðila sem taka þátt í uppbyggingunni. Sveitarfélögin, Byggingarfélög ASÍ, óhagnaðardrifin leigufélög og þau fjölmörgu byggingarfélög um land allt þurfa að svara kallinu. Uppbyggingin þarf að vera blönduð, bæði þarf að byggja húsnæði fyrir almennan leigumarkað, leiguhúsnæði fyrir efnaminna fólk og húsnæði sem færi í almenna sölu. Jafnfram þarf að byggja á landsbyggðinni eins og á höfuðborgarsvæðinu. Á þann hátt væri mögulegt að byggja fyrir alla hópa, og slá á þá verðbólu sem er á íbúðarhúsnæði í dag. Af því að orðið þjóðarsátt hefur verið nefnt í kringum núverandi kjarasamninga þá er óhætt að segja að það er stórt orð. Það má vel vera að það sé hægt að kalla samninga þjóðarsáttarsamninga en þeir verða þá að snúast um meira en að setja plástur á núverandi vanda eða eingöngu að viðhalda kaupmætti. Ef nota á svo stórt orð sem þjóðarsátt er þarf sáttin að snúa að helsta vandanum sem blasir við og veldur miklum kjaraskerðingum, hækkun verðbólgu, hækkun vaxta, verðlags á matvöru og helstu nauðsynjum. Samningur um frystingu á hækkunum er ágætur en varasöm aðgerð þar sem hækkanir geta skollið á síðar. Samningur um að kveða niður alvarlegasta skortinn og lækka dýrasta þáttinn í rekstri heimilanna má með sanni kalla þjóðarsátt. Það er mín áskorun að við tökum höndum saman og gerum þjóðarsátt í þessum kjarasamningum um húsnæðismál og bætum lífskjörin í landinu til frambúðar. Höfundur er félagi í VR.