Hvernig höldum við samtalinu lifandi? Achola Otieno, Shruthi Basappa og Elizabeth Lay skrifa 21. mars 2023 14:01 Við erum þrjár venjulegar konur sem eru íslenskir ríkisborgarar. Við erum í vinnu, ölum fjölskyldur og tökumst á við verkefnið dagsins. Við leggjum okkar af mörkum daglega til okkar nánasta umhverfis. Við erum líka innflytjendur sem höfum gert Ísland að heimili okkar, samanlagt í áratugi. Undanfarið höfum við hist til að deila reynslu okkar sem litað fólk (POC) á Íslandi í hlaðvarpi. Við höfum alla ævi þurft að takast á við fordóma. Upp með hausinn og áfram gakk? Það er það sem við höfum gert hingað til og það er lýjandi. Ofbeldi rasisma er svo innbyggt að fólk, sem ekki hefur reynt það á eigin skinni, getur ekki skilið þessa tilfinningu. Það er kjarninn í þörf okkar til að tjá okkur og deila erfiðum samtölum með þeim sem eru tilbúnir til að hlusta og taka þátt í umræðunni. Undanfarið hefur hin sígilda ópera Madame Butterfly eftir Puccini verið í umræðunni. Óperan var fyrst flutt árið 1904 og nú í sýningu hjá Íslensku óperunni. Sagan er í hnotskurn fegrun á menningarlegri og kynjaðri heimsvaldastefnu, svipmynd af liðinni öld sem nú er ódauðleg sem ein vinsælasta og frægasta ópera allra tíma. Óperan er svo sannarlega listrænt meistaraverk og uppsetningar um allan heim (til dæmis hér, hér og hér) hafa tekið á innbyggðum kynþáttafordómum og menningarnámi til að uppfæra gamla óperu fyrir áhorfendur í dag. Hvaða framþróun í þessum málefnum getum við stært okkur af, sem evrópskt lýðræðisríki, ef við getum ekki lagt í þá vinnu að skilja þennan rasíska undirtón frá snillini sem er tónlist Puccini? Hin ríkisstyrkta Íslenska ópera sleppti því að gera þetta, sem leiddi til gagnrýni frá listamönnum, aðgerðasinnum og meðlimum samfélagsins. En forsvarsfólk sýningarinnar hafa vísað allri gagnrýni á bug. Það er ábyrgð okkar sem samfélag að finna leiðir til að aðskilja listrænt ágæti sýningarinnar frá austrænum staðalímyndum hennar. Það er mikilvægara en að gera yfirborðslegar breytingar á sýningunni. Sú umræða sem spannst af gagnrýni á uppsetningu Óperunnar opinberaði fávisku og hatur og stundum úr ranni sem kom á óvart. Menntað, frjálslynt fólk sem aldrei hefði tekið stöðu með kynþáttafordómum sá ekkert athugavert við sýninguna og gagnrýndi gagnrýnina. Það sem umræðan sýndi okkur er að við eigum mikið verk óunnið. Ef við viljum búa í samfélagi sem er blómlegt og ber virðingu fyrir öllum, þurfum við að hlusta hvert á annað. Við erum stoltar að búa í landi sem vinnur stöðugt að því að bæta sjálfbærni, auka hagvöxt, jafnrétti kynjanna og inngildingarstefnur. Það er kominn tími til að bæta and-rasisma við samtalið. Aðgerðir gegn kynþáttafordómum þurfa koma í mörgum myndum. Við erum venjulegir íslenskir ríkisborgarar og sitjum ekki í stjórnunarstöðum í viðskiptalífi eða opinberri þjónustu. Þau forréttindi okkar sem við þó höfum gera það að verkum að við getum ekki þagað. Við vonum að þú takir þátt í næsta samtali. Achola Otieno er ráðgjafi, Shruthi Basappa er arkitekt, og Elizabeth Lay er menntunarfræðingur. Þær reka podcast sem heitir Beyond Melanin Iceland. Greinin var skrifuð sem hluti af Evrópuviku gegn kynþáttamisrétti 16. til 29. mars, á vegum Mannréttindaskrifstofu Íslands. How do we keep the conversation going? We are three of your fairly average Icelandic citizens. We are employed, we are raising a family, we struggle with what to make for dinner. We contribute daily to our immediate community. We also happen to be immigrants who have called Iceland home for 10-23 years. Recently, we have been meeting to share our experiences as persons of color (POC) living in Iceland. We have earned our place here and yet, the discussions have been difficult. Like many immigrants in Iceland, we are continuously made to feel excluded, dismissed, and discriminated against. Chin up and move on with it? Indeed, we have been doing that for a lifetime and it’s laborious. The violence of racism is so embedded that one cannot understand this feeling if one has only lived in the majority. This is the essence of why we want to speak up and share difficult discussions with anyone willing to engage. Take for example the classic opera Madame Butterfly by Puccini, first performed in 1904 and currently running by Icelandic Opera. The story is a romanticization of cultural and sexist imperialism, a snapshot of a bygone age now immortalized as one of the most popular and celebrated operas of all time. It is indeed an artistic masterpiece and productions around the world (for example, here, here, and here) have addressed the inherent racism and cultural appropriation head on in order to update the old opera for today’s audience. The Icelandic Opera holds responsibility as a state funded entity to move away from the well documented critique of Madame Butterfly’s story. What kind of growth and progress can we, as a democratic European nation, be proud of if we don’t put the hard work into detaching this (racist past) from the genius of Puccini’s music? The Opera missed an opportunity to do so, resulting in criticism from artists, activists, and members of the community. The opera production leaders have so far dismissed and denied any criticism. More important than making superficial changes on stage, it is our responsibility as a European nation to find ways to separate the artistic excellence of the show from its Orientalist and stereotypical portrayals of the East. The debate around the production is ongoing, and it shows all the vitriol and hate that we experience privately, now made apparent as social media trolling. It is disappointing to see wilful ignorance control the narrative. Once again, we have been excluded, dismissed, and discriminated against. If this example has shown us anything, it is that we still have work to do. We must remember that despite our differences, we share commonalities. If we want to live in a society that is thriving, resilient, and respects everyone, we need to listen to each other. We proudly live in a country that tirelessly works to improve sustainability, economic growth, gender parity, and inclusive practices. It’s time to add Anti-racism to the conversation. Action against racism comes in many forms. We are your average Icelandic citizen, we hold no positions in higher management nor government, but that does not mean we do not have a voice. The privileges that we do have means that we cannot stay silent. We hope you join in the next conversation. Achola Otieno is in consultancy, Shruthi Basappa is an architect, and Elizabeth Lay is an education researcher. They run a podcast called Beyond Melanin Iceland. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kynþáttafordómar Mest lesið Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir Skoðun Háskólinn á Bifröst – Öflugur og sjálfstæður fjarnámsskóli Sólveig Hallsteinsdóttir Skoðun Þvílíkt „plan“ fyrir íslensk heimili Magnea Gná Jóhannsdóttir Skoðun Heiðursgestur Viðreisnar vill heimsveldi Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Áskorun til ríkisstjórnarinnar: Innleiðum birgðaskyldu á eldsneyti Halla Hrund Logadóttir Skoðun Það eru fleiri fiskar í sjónum og fleiri sjónarmið í hafstjórn Guðbjörg Ásta Ólafsdóttir Skoðun Háskólasamfélagið geri skyldu sína strax, stjórnvöld hafa brugðist Auður Magndís Auðardóttir,Elí Hörpu og Önundar,Eyrún Ólöf Sigurðardóttir,Helga Ögmundardóttir,Íris Ellenberger,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Katrín Pálmad. Þorgerðardóttir Skoðun Sumt er bara ekki hægt að rökræða Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun Skapandi menntun skilar raunverulegum árangri Bryngeir Valdimarsson Skoðun Sex ára sáttmáli Davíð Þorláksson Skoðun Skoðun Skoðun Háskólinn á Bifröst – Öflugur og sjálfstæður fjarnámsskóli Sólveig Hallsteinsdóttir skrifar Skoðun Það eru fleiri fiskar í sjónum og fleiri sjónarmið í hafstjórn Guðbjörg Ásta Ólafsdóttir skrifar Skoðun Skapandi menntun skilar raunverulegum árangri Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Sex ára sáttmáli Davíð Þorláksson skrifar Skoðun Af hverju kynjafræði? Og hvaða greinar hafa fengið svipaðar mótbárur í gegnum tíðina? Guðrún Elísa Friðbjargardóttir Sævarsdóttir skrifar Skoðun Stjórnendur sem mega ekki stjórna Stefán Vagn Stefánsson skrifar Skoðun Stokkhólmseinkenni sem við ættum að forðast Aðalsteinn Júlíus Magnússon skrifar Skoðun Eflum iðnlöggjöfina og stöðvum brotin Hilmar Harðarson skrifar Skoðun Pjattkratar taka til Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Sumt er bara ekki hægt að rökræða Ása Lind Finnbogadóttir skrifar Skoðun Vaxtamunarviðskipti láta aftur á sér kræla Jökull Sólberg Auðunsson skrifar Skoðun Áskorun til ríkisstjórnarinnar: Innleiðum birgðaskyldu á eldsneyti Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Rétt skal vera rétt um gatnamót við Höfðabakka og Bæjarháls Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Háskólasamfélagið geri skyldu sína strax, stjórnvöld hafa brugðist Auður Magndís Auðardóttir,Elí Hörpu og Önundar,Eyrún Ólöf Sigurðardóttir,Helga Ögmundardóttir,Íris Ellenberger,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Katrín Pálmad. Þorgerðardóttir skrifar Skoðun Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir skrifar Skoðun NATO riðar til falls en hvað þýðir það fyrir skilnaðarbarnið Ísland? Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Græðgin í forgrunni Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Greiningar eða lausnir – hvort vegur þyngra? Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Sterk staða Hafnarfjarðar Orri Björnsson skrifar Skoðun Bless bless jafnlaunavottun Sigríður Margrét Oddsdóttir skrifar Skoðun Miðstýrt skólakerfi eða fjölbreytni með samræmdu gæðamati? Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Heiðursgestur Viðreisnar vill heimsveldi Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Veðmál barna – hættulegur leikur sem hægt er að stöðva Jóhann Steinar Ingimundarson skrifar Skoðun Allt leikur í umburðarlyndi – eða hvað? Sigurður Eyjólfur Sigurjónsson skrifar Skoðun Lyfjafræðingar - traustur stuðningur í flóknum heimi Sigurbjörg Sæunn Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Þvílíkt „plan“ fyrir íslensk heimili Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Ísland og móðurplanta með erindi Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Háttvirta nýja þingkonan, María Rut Kristinsdóttir Ólafur Grétar Gunnarsson skrifar Skoðun Alþjóðadagur krabbameinsrannsókna – eitthvað sem mig varðar? Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Af hverju ættum við að stunda geðrækt, rétt eins og líkamsrækt? Sigrún Þóra Sveinsdóttir skrifar Sjá meira
Við erum þrjár venjulegar konur sem eru íslenskir ríkisborgarar. Við erum í vinnu, ölum fjölskyldur og tökumst á við verkefnið dagsins. Við leggjum okkar af mörkum daglega til okkar nánasta umhverfis. Við erum líka innflytjendur sem höfum gert Ísland að heimili okkar, samanlagt í áratugi. Undanfarið höfum við hist til að deila reynslu okkar sem litað fólk (POC) á Íslandi í hlaðvarpi. Við höfum alla ævi þurft að takast á við fordóma. Upp með hausinn og áfram gakk? Það er það sem við höfum gert hingað til og það er lýjandi. Ofbeldi rasisma er svo innbyggt að fólk, sem ekki hefur reynt það á eigin skinni, getur ekki skilið þessa tilfinningu. Það er kjarninn í þörf okkar til að tjá okkur og deila erfiðum samtölum með þeim sem eru tilbúnir til að hlusta og taka þátt í umræðunni. Undanfarið hefur hin sígilda ópera Madame Butterfly eftir Puccini verið í umræðunni. Óperan var fyrst flutt árið 1904 og nú í sýningu hjá Íslensku óperunni. Sagan er í hnotskurn fegrun á menningarlegri og kynjaðri heimsvaldastefnu, svipmynd af liðinni öld sem nú er ódauðleg sem ein vinsælasta og frægasta ópera allra tíma. Óperan er svo sannarlega listrænt meistaraverk og uppsetningar um allan heim (til dæmis hér, hér og hér) hafa tekið á innbyggðum kynþáttafordómum og menningarnámi til að uppfæra gamla óperu fyrir áhorfendur í dag. Hvaða framþróun í þessum málefnum getum við stært okkur af, sem evrópskt lýðræðisríki, ef við getum ekki lagt í þá vinnu að skilja þennan rasíska undirtón frá snillini sem er tónlist Puccini? Hin ríkisstyrkta Íslenska ópera sleppti því að gera þetta, sem leiddi til gagnrýni frá listamönnum, aðgerðasinnum og meðlimum samfélagsins. En forsvarsfólk sýningarinnar hafa vísað allri gagnrýni á bug. Það er ábyrgð okkar sem samfélag að finna leiðir til að aðskilja listrænt ágæti sýningarinnar frá austrænum staðalímyndum hennar. Það er mikilvægara en að gera yfirborðslegar breytingar á sýningunni. Sú umræða sem spannst af gagnrýni á uppsetningu Óperunnar opinberaði fávisku og hatur og stundum úr ranni sem kom á óvart. Menntað, frjálslynt fólk sem aldrei hefði tekið stöðu með kynþáttafordómum sá ekkert athugavert við sýninguna og gagnrýndi gagnrýnina. Það sem umræðan sýndi okkur er að við eigum mikið verk óunnið. Ef við viljum búa í samfélagi sem er blómlegt og ber virðingu fyrir öllum, þurfum við að hlusta hvert á annað. Við erum stoltar að búa í landi sem vinnur stöðugt að því að bæta sjálfbærni, auka hagvöxt, jafnrétti kynjanna og inngildingarstefnur. Það er kominn tími til að bæta and-rasisma við samtalið. Aðgerðir gegn kynþáttafordómum þurfa koma í mörgum myndum. Við erum venjulegir íslenskir ríkisborgarar og sitjum ekki í stjórnunarstöðum í viðskiptalífi eða opinberri þjónustu. Þau forréttindi okkar sem við þó höfum gera það að verkum að við getum ekki þagað. Við vonum að þú takir þátt í næsta samtali. Achola Otieno er ráðgjafi, Shruthi Basappa er arkitekt, og Elizabeth Lay er menntunarfræðingur. Þær reka podcast sem heitir Beyond Melanin Iceland. Greinin var skrifuð sem hluti af Evrópuviku gegn kynþáttamisrétti 16. til 29. mars, á vegum Mannréttindaskrifstofu Íslands. How do we keep the conversation going? We are three of your fairly average Icelandic citizens. We are employed, we are raising a family, we struggle with what to make for dinner. We contribute daily to our immediate community. We also happen to be immigrants who have called Iceland home for 10-23 years. Recently, we have been meeting to share our experiences as persons of color (POC) living in Iceland. We have earned our place here and yet, the discussions have been difficult. Like many immigrants in Iceland, we are continuously made to feel excluded, dismissed, and discriminated against. Chin up and move on with it? Indeed, we have been doing that for a lifetime and it’s laborious. The violence of racism is so embedded that one cannot understand this feeling if one has only lived in the majority. This is the essence of why we want to speak up and share difficult discussions with anyone willing to engage. Take for example the classic opera Madame Butterfly by Puccini, first performed in 1904 and currently running by Icelandic Opera. The story is a romanticization of cultural and sexist imperialism, a snapshot of a bygone age now immortalized as one of the most popular and celebrated operas of all time. It is indeed an artistic masterpiece and productions around the world (for example, here, here, and here) have addressed the inherent racism and cultural appropriation head on in order to update the old opera for today’s audience. The Icelandic Opera holds responsibility as a state funded entity to move away from the well documented critique of Madame Butterfly’s story. What kind of growth and progress can we, as a democratic European nation, be proud of if we don’t put the hard work into detaching this (racist past) from the genius of Puccini’s music? The Opera missed an opportunity to do so, resulting in criticism from artists, activists, and members of the community. The opera production leaders have so far dismissed and denied any criticism. More important than making superficial changes on stage, it is our responsibility as a European nation to find ways to separate the artistic excellence of the show from its Orientalist and stereotypical portrayals of the East. The debate around the production is ongoing, and it shows all the vitriol and hate that we experience privately, now made apparent as social media trolling. It is disappointing to see wilful ignorance control the narrative. Once again, we have been excluded, dismissed, and discriminated against. If this example has shown us anything, it is that we still have work to do. We must remember that despite our differences, we share commonalities. If we want to live in a society that is thriving, resilient, and respects everyone, we need to listen to each other. We proudly live in a country that tirelessly works to improve sustainability, economic growth, gender parity, and inclusive practices. It’s time to add Anti-racism to the conversation. Action against racism comes in many forms. We are your average Icelandic citizen, we hold no positions in higher management nor government, but that does not mean we do not have a voice. The privileges that we do have means that we cannot stay silent. We hope you join in the next conversation. Achola Otieno is in consultancy, Shruthi Basappa is an architect, and Elizabeth Lay is an education researcher. They run a podcast called Beyond Melanin Iceland.
Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir Skoðun
Háskólasamfélagið geri skyldu sína strax, stjórnvöld hafa brugðist Auður Magndís Auðardóttir,Elí Hörpu og Önundar,Eyrún Ólöf Sigurðardóttir,Helga Ögmundardóttir,Íris Ellenberger,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Katrín Pálmad. Þorgerðardóttir Skoðun
Skoðun Háskólinn á Bifröst – Öflugur og sjálfstæður fjarnámsskóli Sólveig Hallsteinsdóttir skrifar
Skoðun Það eru fleiri fiskar í sjónum og fleiri sjónarmið í hafstjórn Guðbjörg Ásta Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Af hverju kynjafræði? Og hvaða greinar hafa fengið svipaðar mótbárur í gegnum tíðina? Guðrún Elísa Friðbjargardóttir Sævarsdóttir skrifar
Skoðun Áskorun til ríkisstjórnarinnar: Innleiðum birgðaskyldu á eldsneyti Halla Hrund Logadóttir skrifar
Skoðun Rétt skal vera rétt um gatnamót við Höfðabakka og Bæjarháls Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar
Skoðun Háskólasamfélagið geri skyldu sína strax, stjórnvöld hafa brugðist Auður Magndís Auðardóttir,Elí Hörpu og Önundar,Eyrún Ólöf Sigurðardóttir,Helga Ögmundardóttir,Íris Ellenberger,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Katrín Pálmad. Þorgerðardóttir skrifar
Skoðun Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir skrifar
Skoðun NATO riðar til falls en hvað þýðir það fyrir skilnaðarbarnið Ísland? Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar
Skoðun Af hverju ættum við að stunda geðrækt, rétt eins og líkamsrækt? Sigrún Þóra Sveinsdóttir skrifar
Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir Skoðun
Háskólasamfélagið geri skyldu sína strax, stjórnvöld hafa brugðist Auður Magndís Auðardóttir,Elí Hörpu og Önundar,Eyrún Ólöf Sigurðardóttir,Helga Ögmundardóttir,Íris Ellenberger,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Katrín Pálmad. Þorgerðardóttir Skoðun