Fagnaðarerindið Símon Vestarr skrifar 23. september 2021 06:01 Sjá! ég færi yður mikinn fögnuð! Nei, bíddu … maður byrjar ekki sósíalistapistil svona. Eða jú, ég ætla bara víst að gera það: Sjá! ég færi yður mikinn fögnuð! Ég tek svo stórt upp í mig að kalla þennan pistil „fagnaðarerindið“ af því að hún er loksins komin. Hver er komin? spyrðu undrandi. Maísólin, bræður og systur! Maísólin! Vetri sérhvers vinnandi manns er lokið og í dag skín maísólin okkar. Hún hefur alltaf verið svo óþægilega fjarlæg – alltaf á leiðinni að fara að koma „á morgun“ – en nú er hún komin. Hún er komin til mín og þín, bræður og systur! Og ekki misskilja mig. Þegar ég segi „bræður og systur“ er ég ekki bara að vísa til þeirra sem skarta sósíalistastjörnunni á fésbókarportrettinu og tóku þátt í að smíða þennan flokk frá grunni. Ekki er ég heldur aðeins að ávarpa sósíalista á heimsvísu sem lyftu því grettistaki að ná slyðruorðinu af sósíalistahugtakinu sem heimsveldin í vestri og austri tóku sameiginlegan þátt í að smyrja á það á tuttugustu öldinni. Ég takmarka ekki einu sinni fagnaðarboðskap minn við vinstrafólk almennt, þó svo að það fólk sé vissulega líklegra til að vera sammála mér um maísólina. Nei, við erum öll bræður og systur og maísólin er komin til okkar allra. Hún snerist aldrei um að hafa eitthvað af einum eða neinum og færa það öðrum. Hún snerist um að frelsa okkur öll úr viðjum rotinnar sjálfsdýrkunar – jafnt auðuga sem fátæka. Sósíalistar tala mikið um síðarnefnda hópinn, enda er fátækt á Íslandi fullkomlega óþörf. Afurð af fyrirkomulagi sem mokar gnægð lífsgæða undir einn hóp og útilokar annan. En kapítalisminn elur á gremju og sundrungu og þess vegna er maísólin fagnaðarefni fyrir hin auðugu líka. Þau eru bræður okkar og systur og ég ætla að ávarpa þau núna. Sæl og blessuð! Ef þú ert manneskja sem lifir á eignum sínum og hefur ráðstöfunarrétt yfir arðinum af fyrirhöfn annarra þá mun maísólin losa þig við þau andlegu þyngsli sem fylgja því að burðast með fjárfúlgur sem þú myndir ekki geta eytt þótt þú ætir gæsalifur í hvert mál á veitingahúsi við Champs-Élysées með Elton John í stólnum andspænis þér að syngja Goodbye Yellow-Brick Road. Og auðvitað samviskubitið. Játaðu það fyrir speglinum ef ekki neinum öðrum að þér líður ekki vel með að sumir líði skort á meðan þú hefur meira en þú gætir nokkur tíma notað. Þú er bróðir minn eða systir líka. Maísólin er lífsbjörg okkar en hún er líka sáluhjálp þín. Ef þú ert manneskja á háum launum þá hefurðu kannski meiri samkennd með hinum lægst launuðu og lífeyrisþegum sem líða skort og vilt að allir séu jafnöruggir og þú. Til hamingju, bróðir/systir! Maísólin er komin! Hvað meina ég með þessu? Meina ég að fyrirmyndarland útópískra hugsuða eða hið stéttlausa samfélag sem Marx eða Bakúnín sáu fyrir sér sé orðið að veruleika? Auðvitað ekki. Meina ég að jöfnuður og félagslegt réttlæti sé komið á langþráða endastöð? Svo sannarlega ekki. Þegar ég segi að maísólin sé komin þá meina ég að áðurnefndum vetri sérhverrar vinnandi eða óvinnufærrar manneskju sé lokið. Ísinn er ekki bráðnaður en þíðan er hafin. Þetta gerðist hægt eftir hrunið og janúarbyltinguna. Hægar en við hefðum viljað. En smám saman varð fólk meðvitaðra um spillingareðli kapítalismans, verkalýðshreyfingin vaknaði til stéttarvitundar og flokkur undir fána sósíalismans er kominn á kjörseðilinn. Vorið er ekki endalok eða fullkomnun hlýnunarskeiðs heldur upphaf þess. Maísólin segir okkur ekki að kapítalisminn sé liðinn undir lok. Hún segir okkur einfaldlega að byltingin sé hafin og að ekkert muni geta stöðvað hana. Fögnum þessu, bræður og systur! Jafnaðarsamfélagið er ekki bara kosturinn sem samviskan býður okkur að velja heldur það eina sem skynsemin getur skrifað upp á. Enginn hefur neitt að óttast frá sósíalistum. Þaðan af síst einn af uppáhalds rithöfundum mínum þegar ég var um tvítugt – Hallgrímur Helgason. Svar mitt við hræðsluáróðri hans um ímyndaðar alræðistilhneigingar sósíalista er eftirfarandi skilaboð: Tuttugasta öldin hringdi og vildi fá kaldastríðs-moggabullið sitt til baka. Þú ert bróðir minn í baráttunni fyrir betra samfélagi, Hallgrímur. Ekki gleyma því í þættinum Kratar vs. Kommar (í raunveruleikaseríunni Kosningabarátta). Ég skal ekki fullyrða að allir í röðum sósíalista hafi forðast persónuárásir í málefnadeilum við þig og okkur ber auðvitað að varast slíkt. En að smyrja á okkur stalínisma er fyrir neðan þína virðingu. Sérstaklega núna, þegar maísól skín í heiði og nýtt skeið er runnið upp. Við launafólk höfum engu að tapa öðru en hlekkjum okkar og heila veröld að vinna. Hættum öllu auðvaldsdaðri og skilum rauðu á kjördag. XJ er eina vitið. Höfundur er í öðru sæti á lista Sósíalistaflokks Íslands í Reykjavíkurkjördæmi suður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Símon Vestarr Skoðun: Kosningar 2021 Sósíalistaflokkurinn Reykjavíkurkjördæmi suður Mest lesið 80.000 manna klóakrennsli í Dýrafjörð í boði Arctic Fish Jón Kaldal Skoðun Af hverju útiloka Ísrael frá Eurovision eins og Rússland? Stefán Jón Hafstein Skoðun Að velja friðinn fram yfir réttlætið Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Hvað er þetta græna? Karlinn er að spræna Jóhanna Jakobsdóttir Skoðun Knattspyrna kvenna í hálfa öld – þakkir til Eggerts Magnússonar Ingibjörg Hinriksdóttir Skoðun Af hverju er ekki 100 klst. málþóf á Alþingi um alvarlega stöðu barna? Grímur Atlason Skoðun Hver vill verða öryrki? Grétar Pétur Geirsson Skoðun „Þú verður aldrei nóg“ - Ástæður þess að kerfið bregst innflytjendum Ian McDonald Skoðun Ofurgróði sjávarútvegs? – Hættið að afvegaleiða! Elliði Vignisson Skoðun Heilbrigðisþjónusta á krossgötum? Einar Magnússon,Gunnar Alexander Ólafsson Skoðun Skoðun Skoðun Jafnrétti grundvallarforsenda friðar og öryggis í heiminum Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Með skynsemina að vopni Anton Guðmundsson skrifar Skoðun Af hverju er ekki 100 klst. málþóf á Alþingi um alvarlega stöðu barna? Grímur Atlason skrifar Skoðun Knattspyrna kvenna í hálfa öld – þakkir til Eggerts Magnússonar Ingibjörg Hinriksdóttir skrifar Skoðun 80.000 manna klóakrennsli í Dýrafjörð í boði Arctic Fish Jón Kaldal skrifar Skoðun Malað dag eftir dag eftir dag Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Að velja friðinn fram yfir réttlætið Þórdís Hólm Filipsdóttir skrifar Skoðun Af nashyrningum og færni - hvernig sköpum við verðmæti til framtíðar? Guðrún Högnadóttir skrifar Skoðun Hvað er þetta græna? Karlinn er að spræna Jóhanna Jakobsdóttir skrifar Skoðun Heilbrigðisþjónusta á krossgötum? Einar Magnússon,Gunnar Alexander Ólafsson skrifar Skoðun Frestur til að skila athugasemdum við nýtt deiliskipulag Heiðmerkur að renna út Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Stjórnarandstaðan hindrar kjarabætur Rúnar Sigurjónsson skrifar Skoðun Af hverju útiloka Ísrael frá Eurovision eins og Rússland? Stefán Jón Hafstein skrifar Skoðun Lífeyrir skal fylgja launum Jónína Björk Óskarsdóttir skrifar Skoðun Fánar, tákn og blómabreiður: „Enginn bjó á Íslandi fyrr en einhver kom“ Meyvant Þórólfsson skrifar Skoðun Hvernig er staða lesblindra á Íslandi? Guðmundur S. Johnsen skrifar Skoðun Sakar aðra um það sem hún gerir sjálf Sigurjón Þórðarson skrifar Skoðun „Þú verður aldrei nóg“ - Ástæður þess að kerfið bregst innflytjendum Ian McDonald skrifar Skoðun Rafbíllinn er ekki bara umhverfisvænn – hann er líka hagkvæmari Óskar Páll Þorgilsson skrifar Skoðun Ofurgróði sjávarútvegs? – Hættið að afvegaleiða! Elliði Vignisson skrifar Skoðun Laun kvenna og karla í aðildarfélögum ASÍ og BSRB árið 2024 Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar Skoðun „Fáum við einkunn fyrir þetta?“ Hulda Dögg Proppé skrifar Skoðun Hrossakjöt, hroki og hleypidómar Kristján Logason skrifar Skoðun Sjávarútvegur er undirstöðuatvinnuvegur – ekki einangruð tekjulind Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Að byggja upp á Bakka Hjálmar Bogi Hafliðason skrifar Skoðun Fiskeldi og samfélagsábyrgð Eyjólfur Ármannsson skrifar Skoðun Pólitískt raunsæi og utanríkisstefna Íslands Ragnar Anthony Antonsson Gambrell skrifar Skoðun Vorstjarnan hans Gunnars Smára? Guðbergur Egill Eyjólfsson skrifar Skoðun Fylgið fór vegna fullveldismáls Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Er Ísrael ennþá útvalin þjóð Guðs? Ómar Torfason skrifar Sjá meira
Sjá! ég færi yður mikinn fögnuð! Nei, bíddu … maður byrjar ekki sósíalistapistil svona. Eða jú, ég ætla bara víst að gera það: Sjá! ég færi yður mikinn fögnuð! Ég tek svo stórt upp í mig að kalla þennan pistil „fagnaðarerindið“ af því að hún er loksins komin. Hver er komin? spyrðu undrandi. Maísólin, bræður og systur! Maísólin! Vetri sérhvers vinnandi manns er lokið og í dag skín maísólin okkar. Hún hefur alltaf verið svo óþægilega fjarlæg – alltaf á leiðinni að fara að koma „á morgun“ – en nú er hún komin. Hún er komin til mín og þín, bræður og systur! Og ekki misskilja mig. Þegar ég segi „bræður og systur“ er ég ekki bara að vísa til þeirra sem skarta sósíalistastjörnunni á fésbókarportrettinu og tóku þátt í að smíða þennan flokk frá grunni. Ekki er ég heldur aðeins að ávarpa sósíalista á heimsvísu sem lyftu því grettistaki að ná slyðruorðinu af sósíalistahugtakinu sem heimsveldin í vestri og austri tóku sameiginlegan þátt í að smyrja á það á tuttugustu öldinni. Ég takmarka ekki einu sinni fagnaðarboðskap minn við vinstrafólk almennt, þó svo að það fólk sé vissulega líklegra til að vera sammála mér um maísólina. Nei, við erum öll bræður og systur og maísólin er komin til okkar allra. Hún snerist aldrei um að hafa eitthvað af einum eða neinum og færa það öðrum. Hún snerist um að frelsa okkur öll úr viðjum rotinnar sjálfsdýrkunar – jafnt auðuga sem fátæka. Sósíalistar tala mikið um síðarnefnda hópinn, enda er fátækt á Íslandi fullkomlega óþörf. Afurð af fyrirkomulagi sem mokar gnægð lífsgæða undir einn hóp og útilokar annan. En kapítalisminn elur á gremju og sundrungu og þess vegna er maísólin fagnaðarefni fyrir hin auðugu líka. Þau eru bræður okkar og systur og ég ætla að ávarpa þau núna. Sæl og blessuð! Ef þú ert manneskja sem lifir á eignum sínum og hefur ráðstöfunarrétt yfir arðinum af fyrirhöfn annarra þá mun maísólin losa þig við þau andlegu þyngsli sem fylgja því að burðast með fjárfúlgur sem þú myndir ekki geta eytt þótt þú ætir gæsalifur í hvert mál á veitingahúsi við Champs-Élysées með Elton John í stólnum andspænis þér að syngja Goodbye Yellow-Brick Road. Og auðvitað samviskubitið. Játaðu það fyrir speglinum ef ekki neinum öðrum að þér líður ekki vel með að sumir líði skort á meðan þú hefur meira en þú gætir nokkur tíma notað. Þú er bróðir minn eða systir líka. Maísólin er lífsbjörg okkar en hún er líka sáluhjálp þín. Ef þú ert manneskja á háum launum þá hefurðu kannski meiri samkennd með hinum lægst launuðu og lífeyrisþegum sem líða skort og vilt að allir séu jafnöruggir og þú. Til hamingju, bróðir/systir! Maísólin er komin! Hvað meina ég með þessu? Meina ég að fyrirmyndarland útópískra hugsuða eða hið stéttlausa samfélag sem Marx eða Bakúnín sáu fyrir sér sé orðið að veruleika? Auðvitað ekki. Meina ég að jöfnuður og félagslegt réttlæti sé komið á langþráða endastöð? Svo sannarlega ekki. Þegar ég segi að maísólin sé komin þá meina ég að áðurnefndum vetri sérhverrar vinnandi eða óvinnufærrar manneskju sé lokið. Ísinn er ekki bráðnaður en þíðan er hafin. Þetta gerðist hægt eftir hrunið og janúarbyltinguna. Hægar en við hefðum viljað. En smám saman varð fólk meðvitaðra um spillingareðli kapítalismans, verkalýðshreyfingin vaknaði til stéttarvitundar og flokkur undir fána sósíalismans er kominn á kjörseðilinn. Vorið er ekki endalok eða fullkomnun hlýnunarskeiðs heldur upphaf þess. Maísólin segir okkur ekki að kapítalisminn sé liðinn undir lok. Hún segir okkur einfaldlega að byltingin sé hafin og að ekkert muni geta stöðvað hana. Fögnum þessu, bræður og systur! Jafnaðarsamfélagið er ekki bara kosturinn sem samviskan býður okkur að velja heldur það eina sem skynsemin getur skrifað upp á. Enginn hefur neitt að óttast frá sósíalistum. Þaðan af síst einn af uppáhalds rithöfundum mínum þegar ég var um tvítugt – Hallgrímur Helgason. Svar mitt við hræðsluáróðri hans um ímyndaðar alræðistilhneigingar sósíalista er eftirfarandi skilaboð: Tuttugasta öldin hringdi og vildi fá kaldastríðs-moggabullið sitt til baka. Þú ert bróðir minn í baráttunni fyrir betra samfélagi, Hallgrímur. Ekki gleyma því í þættinum Kratar vs. Kommar (í raunveruleikaseríunni Kosningabarátta). Ég skal ekki fullyrða að allir í röðum sósíalista hafi forðast persónuárásir í málefnadeilum við þig og okkur ber auðvitað að varast slíkt. En að smyrja á okkur stalínisma er fyrir neðan þína virðingu. Sérstaklega núna, þegar maísól skín í heiði og nýtt skeið er runnið upp. Við launafólk höfum engu að tapa öðru en hlekkjum okkar og heila veröld að vinna. Hættum öllu auðvaldsdaðri og skilum rauðu á kjördag. XJ er eina vitið. Höfundur er í öðru sæti á lista Sósíalistaflokks Íslands í Reykjavíkurkjördæmi suður.
Skoðun Jafnrétti grundvallarforsenda friðar og öryggis í heiminum Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar
Skoðun Af hverju er ekki 100 klst. málþóf á Alþingi um alvarlega stöðu barna? Grímur Atlason skrifar
Skoðun Knattspyrna kvenna í hálfa öld – þakkir til Eggerts Magnússonar Ingibjörg Hinriksdóttir skrifar
Skoðun Af nashyrningum og færni - hvernig sköpum við verðmæti til framtíðar? Guðrún Högnadóttir skrifar
Skoðun Frestur til að skila athugasemdum við nýtt deiliskipulag Heiðmerkur að renna út Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar
Skoðun Fánar, tákn og blómabreiður: „Enginn bjó á Íslandi fyrr en einhver kom“ Meyvant Þórólfsson skrifar
Skoðun Rafbíllinn er ekki bara umhverfisvænn – hann er líka hagkvæmari Óskar Páll Þorgilsson skrifar
Skoðun Laun kvenna og karla í aðildarfélögum ASÍ og BSRB árið 2024 Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar
Skoðun Sjávarútvegur er undirstöðuatvinnuvegur – ekki einangruð tekjulind Kristinn Karl Brynjarsson skrifar