Samfylkingin og aðrir smáflokkar á vinstri vængnum lofa mjög auknum ríkisútgjöldum og ríkisumsvifum og fá stuðning bæði frá forystu ASÍ og BSRB með endalausum auglýsingum á kostnað félagsmanna. Skrítið að fyrirsvarsmenn ASÍ skuli berjast fyrir því að fækka sem mest umbjóðendum sínum. Kannski er þeim nokk sama um þá og eru bara í eigin pólitík og nota sjóði launafólks til þess. Það hlýtur að vera umhugsunarefni fyrir félagsmenn þessara stóru samtaka launamanna hvernig fyrirsvarsmenn þeirra beita sér í kosningabaráttunni.
Hvað skapar verðmæti og góð lífskjör?
Til að geta aukið útgjöld ríkisins boða vinstri flokkarnir auðvitað skattahækkanir, einkum á sjávarútveginn, fjármagnseigendur og eignafólk. Meiri verður sýndarmennskan ekki. Sjálfsagt kaupa þetta margir því þeir halda að það komi ekki við sig. Svo einfalt er þetta ekki. Í fyrsta lagi duga þessar skattahækkanir skammt miðað við þau útgjöld sem lofað er. Það þýðir þá lántökur fyrir komandi kynslóðir að greiða. Í öðru lagi kalla svona aukin ríkisútgjöld á vaxtahækkanir Seðlabankans. Það kemur niður á atvinnulífinu og heimilum og ekki síst ungu fólki sem er að stofna heimili. Í þriðja lagi munu auknir skattar draga úr samkeppnishæfni atvinnulífsins og þar með fjárfestingum og atvinnuleysi eykst. Það þýðir tekjutap fyrir ríkissjóð og aukin útgjöld. Í fjórða lagi er það helst þetta ríka eina prósent, sem vinstri mönnum er tíðrætt um, sem á auðvelt með að koma sér héðan og greiða þá enga skatta hér á landi. Þessar skattaálögur hafa verið reyndar í öðrum löndum með afleitum árangri og menn snúið fljótt af þeirri leið.
Eru hærri og nýir skattar lausnin?
Það verður núna, eins og alltaf áður þegar stjórnmálaflokkar lofa útgjöldum, að venjulegt launafólk ber mestan kostnaðinn. Látið ykkur ekki dreyma um annað. Eina leiðin til að bæta þjónustu hins opinbera og kjör þeirra sem höllum fæti standa er að örva atvinnulífið til að auka verðmætasköpun í landinu. Það gerist ekki með enn hærri sköttum og fleiri skattstofnum. Ef við ætlum að bæta lífskjörin í landinu verðum við að komast út úr þeirri hugsun að arður og hagnaður í atvinnulífinu sé á kostnað almennings. Við þurfum einnig að fara vel með skattfé en það gleymist gjarnan í umræðunni.
Ástæða er til að rifja upp að vinstri stjórnir hafa aldrei aukið velferð landsmanna. Þær hafa alltaf hækkað skatta umtalsvert án þess að tekjur ríkisins hafi aukist. Eina sem gerist er að ríkið tekur sín hærra hlutfall af verðmætasköpun í landinu og dregur um leið úr öllu frumkvæði og áræðni í atvinnulífinu. Það er nú einu sinni öflugt atvinnulíf sem skapar þetta velferðarsamfélag. Verðmætin verða ekki til í stjórnarráðinu eða stofnunum ríkisins. Ríkisvaldið gegnir vissulega mikilvægu hlutverki en má ekki umlykja allt og íþyngja öðrum sem eru að reyna að keppa á mörkuðum.
Að læra af reynslunni
Stundum er gott að líta yfir farinn veg, ekki síst til að læra af reynslunni. Því verður ekki neitað að síðustu átta ár hefur náðst verulegur árangur við stjórn landsins. Kaupmáttur ráðstöfunartekna allra hefur aukist mjög mikið og náðist að auka og bæta þjónustu hins opinbera í velferðarmálum. Á sama tíma að greiða niður skuldir ríkisins verulega eftir áfallið sem bankahrunið hafði í för með sér. Það gekk ekki áfallalaust fyrir sig enda barðist Samfylkingin og aðrir vinstri flokkar hatrammlega gegn því öll þessi ár og lögðu fram endalausar tillögur um frekari útgjöld ríkisins í stað niðurgreiðslu skulda. Hvernig ætli okkur hefði gengið að glíma við veirufaraldurinn hefðu þessi sjónarmið orðið ofan á? Held að enginn vilji hugsa þá hugsun til enda.
Skiptir stefna og hugmyndafræði máli?
Það ber ekki eingöngu að þakka stjórnvöldum árangurinn sem náðst hefur undanfarin ár. Ýmsar hagstæðar ytri aðstæður hjálpuðu til. En það skiptir verulegu máli hverjir haldi um stjórnvölinn og hvaða stefna er ráðandi við stjórn landsins. Það er ekki nóg að vera rík af auðlindum eins og dæmin sanna víða um heim. En þótt góður árangur hafi náðst er margt ógert og margt má gera betur. Nú er kosið um það hvaða stefna er líklegust til að skapa hér enn betra samfélag. Ég er ekki í vafa en á greinilega í talsverðum vanda við að sannfæra suma aðra. Það er því mikið verk fyrir höndum.
Höfundur er þingmaður Sjálfstæðisflokksins.
