Þróun mannkyns hefur leitt af sér hina ótrúlegustu hluti. Hluti, sem eitt sinn þóttu ómögulegir. Í aldanna rás hafa helstu hugsuðir heimsins enda lagt allt sitt af mörkum í þágu hagsmuna heildarinnar. Gefur auga leið að slíkt er ekki, mun aldrei vera, auðvelt. Víðfræg orð Thomas Edisons undirstrika þetta enda með góðu móti, um að honum hafi „ekki mistekist, heldur einungis fundið 10.000 aðferðir sem ekki virka”.

Í ljósi þessarar þróunnar hafa menn og konur þá aukinheldur lagt allt sitt af mörkum til að gera áðurnefndar hugmyndir að veruleika. Hugmyndir þær sem hverju mannsbarni eru kenndar, úthugsaðar skoðanir sem þykja almennt viðurkenndar, og síðast en ekki síst, þeir veraldlegu hlutir sem við sjáum allt í kringum okkur urðu enda ekki til í tómarúmi.

Þrátt fyrir þá erfiðisvinnu sem mannkynið allt hefur lagt af mörkum, eru, og hafa alltaf verið, einhverjir sem bera ekki virðingu fyrir umræddri vinnu. Fólk sem svífst einskis. Í allflestum tilvikum teljst slíkt fólk heyra til glæpamanna. Slík skilgreining er þó háð gildandi lögum á hverjum tíma.

Á Íslandi í dag, virðist þó vera sem slíkir óþokkar fái að ganga frjálsir um götur bæja og borga, og vanvirði veraldlega muni með fyrirlítlegri iðju sinni. Þetta gera þau almennt óáreitt. Þegar ég var ungur snáði var mér kennt að glæpir borga sig ekki, en þetta skeytingarleysi hins opinbera fær mig til að efast um sannleiksgildi þeirrar staðhæfingar.

Þetta verður að stöðva, helst ekki seinna en í gær. Það þarf, nauðsynlega, að stöðva veggjakrot.

Höfundur er stofnandi nýstofnaðs Félags Ungs Fólks gegn Veggjarkroti (FUFV).