Stöndum saman Stefán Pétursson skrifar 12. mars 2020 13:00 Við sem búum á Íslandi höfum oftar en ekki staðið frammi fyrir ægikrafti náttúrunnar og horft vanmáttug á þau gríðarlegu öfl sem hún býr yfir. Þegar náttúruöflin rumska af svefni sínum og hrista sig verðum við, sum hver, eða flest, óttaslegin en á sama tíma fyllumst við lotningu og æðruleysi yfir þeim ógnaröflum sem í landinu búa. Yfir okkur hafa dunið eldgos, jarðskjálftar, snjóflóð og mannskaðaveður. Á slíkum stundum hefur þjóðin snúið bökum saman og staðið sem ein heild, ein fjölskylda. Við höfum hughreyst hvert annað, stappað stálinu í okkur sjálf og fólkið í kringum okkur og sýnt samhug og samkennd. Enn á ný stöndum við frammi fyrir gríðarlegri áskorun, sem er af áður óþekktri stærð, áskorun sem við þurfum öll sem eitt að takast á við, í sameiningu. Kórónuveiran, Covid-19, er andstæðingurinn að þessu sinni og hann er óþokki af verstu sort. Ekki nóg með að hann sé bráðsmitandi og ógni líkamlegri heilsu, heldur beitir hann líka blekkingum og sýkir hugann af ringulreið, efa og reiði út í framvarðasveit heilbrigðiskerfisins, brimbrjóta þjóðarinnar í fremstu víglínu baráttunnar. Hann sundrar frekar en sameinar, hann sundrar sameiningunni og samstöðunni, sem hefur einkennt okkur, þegar áföll dynja yfir, og læðist í huga okkar og spillir hugsunum okkar. Heilbrigðisstarfsfólkið okkar, viðbragðsaðilar og Almannavarnadeild Ríkislögreglustjóra ásamt Landlækni og Sóttvarnalækni eru að gera allt sem í þeirra valdi stendur, til að hughreysta okkur, fræða okkur, kenna okkur og hjálpa okkur. Þau standa fremst í stafni og mæta ógninni jafn óttasleginn um sig og sína nánustu eins og hver annar, en standa samt ákveðin með eld í augum og föst fyrir, þennan slag ætlum við og munum vinna. En óvinurinn er lævís óþokki og hreiðrar um sig í hugarfylgsnum okkar og eitrar huga og hönd. Nú ber svo við að fram á völlinn skeiða (mis) vitrir sjálfskipaðir sérfræðingar með allt á hornum sér. Bak við sótthreinan tölvuskjáinn með vel sprittaðar hendurnar hamra þessir sjálfskipuðu sérfræðingar grímulaust á sterilt lyklaborðið og ausa visku sinni yfir alnetið og láta (sápu) froðuna vella yfir allt og alla. Óvinurinn hefur eitrað út frá sér og veit að með því að rjúfa gat á varnir okkar nær hann árangri. Fólkið í framlínunni, fólkið sem vinnur dag og nótt með það eina markmið að leiðarljósi að gera sitt allra besta svo við hin getum sofið aðeins betur eða fundið til öryggis hefur ekkert til þess unnið að eiga skilið einhverjar skammir og ávirðingar um ábyrgðarleysi og kæruleysi, fólkið sem vinnur dag og nótt sleitulaust að því að finna lausnir á aðvífandi vanda og leysa úr öllum þeim málum sem til þeirra berast. Slys, hamfarir og aðrir sjúkdómar fara ekki í frí á meðan þessi vágestur tröllríður yfir heimsbyggðina, munum það. Viðbragðsaðilar og fólkið í fylkingarbrjósti heilbrigðiskerfisins vinnur baki brotnu allann sólarhringinn við að leysa úr hverjum þeim vanda sem að höndum ber, þetta fólk á allt ástvini, sem óttast um þau dag og nótt, ástvini sem vita ekki hvort það sé í lagi að faðma viðkomandi, þegar þau koma loksins heim eftir langa og erfiða vakt, ef þau komast þá heim, því kannski gæti óargardýrið hafa náð að smeygja fram hjá vörnunum og komist inn að skinni. Heilbrigðisstarfsfólkið okkar er brimbrjótur þjóðarinnar, þau taka við holskeflunni, sem dynur yfir, með æðruleysi og eld í augum. Nú, sem aldrei fyrr, þurfa þau að finna fyrir stuðningi og samhug okkar allra, samstöðunni og samhugnum sem einkennir íslenska þjóð á ögurstund, ekki aðdróttunum um slæleg vinnubrögð eða þá sjálfselsku að voga sér að fara í verðskuldað frí. Oft var þörf en nú er nauðsyn, stöndum saman og styðjum og hvetjum, ekki sundra og sverta, því ef við stöndum ekki saman þá sigrar veiran hugann og sýkir höndina, sem handleikur lyklaborðið. Munum það, að þegar við sigrum þennan vágest, standa orðin eftir. Höfundur er sjúkraflutningamaður og nemandi í Opinberri stjórnsýslu við Háskólann á Bifröst. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Wuhan-veiran Mest lesið Þeir vökulu og tungumálið sem stjórntæki Jóhanna Jakobsdóttir Skoðun Við erum 40 árum á eftir Einar Sverrisson Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Þá verður gott að búa á Íslandi Bjarni Karlsson,Jóna Hrönn Bolladóttir Skoðun Skipulögð glæpastarfsemi er ógn við samfélagið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir Skoðun Faglegt mat eða lukka? IV. Faglegt mat og ósvaraðar spurningar Bogi Ragnarsson Skoðun Þingmaður til sölu – bátur fylgir með Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Mamma er gulur góð einkunn? Díana Dögg Víglundsdóttir Skoðun „Elska skaltu náunga þinn“ – gegn rasisma, hatri og sögufölsunum öfga hægrisins Guðrún Ósk Þórudóttir Skoðun Þétting á 27. brautinni Friðjón R. Friðjónsson Skoðun Skoðun Skoðun Faglegt mat eða lukka? IV. Faglegt mat og ósvaraðar spurningar Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Skipulögð glæpastarfsemi er ógn við samfélagið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Við erum 40 árum á eftir Einar Sverrisson skrifar Skoðun Þétting á 27. brautinni Friðjón R. Friðjónsson skrifar Skoðun Þá verður gott að búa á Íslandi Bjarni Karlsson,Jóna Hrönn Bolladóttir skrifar Skoðun Faglegt mat eða lukka? III: Tækifæri fyrir löggjafann Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Þingmaður til sölu – bátur fylgir með Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Þeir vökulu og tungumálið sem stjórntæki Jóhanna Jakobsdóttir skrifar Skoðun Umburðarlyndi og kærleikur Snorri Ásmundsson skrifar Skoðun Kolbrún og Kafka Pétur Orri Pétursson skrifar Skoðun Brottvísanir sem öllum var sama um Finnur Thorlacius Eiríksson skrifar Skoðun Mamma er gulur góð einkunn? Díana Dögg Víglundsdóttir skrifar Skoðun Gervigreind í vinnunni: Frá hamri til heilabús Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Fagmennska, fræðileg þekking, samráð, samvinna, þarfir og vilji barna og ungmenna eru grundvallaratriði Árni Guðmundsson skrifar Skoðun Engu slaufað Eydís Ásbjörnsdóttir skrifar Skoðun Faglegt mat eða lukka? II. Viðurkenning og höfnun Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Krabbameinsfélagið í stafni í aðdraganda storms Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Lénsherratímabilið er hafið Einar G Harðarson skrifar Skoðun Þéttur eða þríklofinn Sjálfstæðisflokkur Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Bras og brall við gerð Brákarborgar Helgi Áss Grétarsson skrifar Skoðun Getur uppbyggilegur fréttaflutningur aukið velsæld í íslensku samfélagi? Ása Fríða Kjartansdóttir, Dóra Guðrún Guðmundsdóttir skrifar Skoðun „Elska skaltu náunga þinn“ – gegn rasisma, hatri og sögufölsunum öfga hægrisins Guðrún Ósk Þórudóttir skrifar Skoðun Ósk um sérbýli, garð og rólegt umhverfi dregur fólk frá höfuðborgarsvæðinu Margrét Þóra Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Auðlindarentan heim í hérað Arna Lára Jónsdóttir skrifar Skoðun Héraðsvötn og Kjalölduveitu í nýtingarflokk Jens Garðar Helgason,Ólafur Adolfsson skrifar Skoðun Eru borgir barnvænar? Þétting byggðar og staða barna í skipulagi Lára Ingimundardóttir skrifar Skoðun Hvað kosta mannréttindi? Anna Lára Steindal skrifar Skoðun Faglegt mat eða lukka? I: Frá kennslustofu til stafbókar Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Hvers vegna ekki bókun 35? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun 1 stk. ísl. ríkisborgararéttur - kr. 1,600 Róbert Björnsson skrifar Sjá meira
Við sem búum á Íslandi höfum oftar en ekki staðið frammi fyrir ægikrafti náttúrunnar og horft vanmáttug á þau gríðarlegu öfl sem hún býr yfir. Þegar náttúruöflin rumska af svefni sínum og hrista sig verðum við, sum hver, eða flest, óttaslegin en á sama tíma fyllumst við lotningu og æðruleysi yfir þeim ógnaröflum sem í landinu búa. Yfir okkur hafa dunið eldgos, jarðskjálftar, snjóflóð og mannskaðaveður. Á slíkum stundum hefur þjóðin snúið bökum saman og staðið sem ein heild, ein fjölskylda. Við höfum hughreyst hvert annað, stappað stálinu í okkur sjálf og fólkið í kringum okkur og sýnt samhug og samkennd. Enn á ný stöndum við frammi fyrir gríðarlegri áskorun, sem er af áður óþekktri stærð, áskorun sem við þurfum öll sem eitt að takast á við, í sameiningu. Kórónuveiran, Covid-19, er andstæðingurinn að þessu sinni og hann er óþokki af verstu sort. Ekki nóg með að hann sé bráðsmitandi og ógni líkamlegri heilsu, heldur beitir hann líka blekkingum og sýkir hugann af ringulreið, efa og reiði út í framvarðasveit heilbrigðiskerfisins, brimbrjóta þjóðarinnar í fremstu víglínu baráttunnar. Hann sundrar frekar en sameinar, hann sundrar sameiningunni og samstöðunni, sem hefur einkennt okkur, þegar áföll dynja yfir, og læðist í huga okkar og spillir hugsunum okkar. Heilbrigðisstarfsfólkið okkar, viðbragðsaðilar og Almannavarnadeild Ríkislögreglustjóra ásamt Landlækni og Sóttvarnalækni eru að gera allt sem í þeirra valdi stendur, til að hughreysta okkur, fræða okkur, kenna okkur og hjálpa okkur. Þau standa fremst í stafni og mæta ógninni jafn óttasleginn um sig og sína nánustu eins og hver annar, en standa samt ákveðin með eld í augum og föst fyrir, þennan slag ætlum við og munum vinna. En óvinurinn er lævís óþokki og hreiðrar um sig í hugarfylgsnum okkar og eitrar huga og hönd. Nú ber svo við að fram á völlinn skeiða (mis) vitrir sjálfskipaðir sérfræðingar með allt á hornum sér. Bak við sótthreinan tölvuskjáinn með vel sprittaðar hendurnar hamra þessir sjálfskipuðu sérfræðingar grímulaust á sterilt lyklaborðið og ausa visku sinni yfir alnetið og láta (sápu) froðuna vella yfir allt og alla. Óvinurinn hefur eitrað út frá sér og veit að með því að rjúfa gat á varnir okkar nær hann árangri. Fólkið í framlínunni, fólkið sem vinnur dag og nótt með það eina markmið að leiðarljósi að gera sitt allra besta svo við hin getum sofið aðeins betur eða fundið til öryggis hefur ekkert til þess unnið að eiga skilið einhverjar skammir og ávirðingar um ábyrgðarleysi og kæruleysi, fólkið sem vinnur dag og nótt sleitulaust að því að finna lausnir á aðvífandi vanda og leysa úr öllum þeim málum sem til þeirra berast. Slys, hamfarir og aðrir sjúkdómar fara ekki í frí á meðan þessi vágestur tröllríður yfir heimsbyggðina, munum það. Viðbragðsaðilar og fólkið í fylkingarbrjósti heilbrigðiskerfisins vinnur baki brotnu allann sólarhringinn við að leysa úr hverjum þeim vanda sem að höndum ber, þetta fólk á allt ástvini, sem óttast um þau dag og nótt, ástvini sem vita ekki hvort það sé í lagi að faðma viðkomandi, þegar þau koma loksins heim eftir langa og erfiða vakt, ef þau komast þá heim, því kannski gæti óargardýrið hafa náð að smeygja fram hjá vörnunum og komist inn að skinni. Heilbrigðisstarfsfólkið okkar er brimbrjótur þjóðarinnar, þau taka við holskeflunni, sem dynur yfir, með æðruleysi og eld í augum. Nú, sem aldrei fyrr, þurfa þau að finna fyrir stuðningi og samhug okkar allra, samstöðunni og samhugnum sem einkennir íslenska þjóð á ögurstund, ekki aðdróttunum um slæleg vinnubrögð eða þá sjálfselsku að voga sér að fara í verðskuldað frí. Oft var þörf en nú er nauðsyn, stöndum saman og styðjum og hvetjum, ekki sundra og sverta, því ef við stöndum ekki saman þá sigrar veiran hugann og sýkir höndina, sem handleikur lyklaborðið. Munum það, að þegar við sigrum þennan vágest, standa orðin eftir. Höfundur er sjúkraflutningamaður og nemandi í Opinberri stjórnsýslu við Háskólann á Bifröst.
„Elska skaltu náunga þinn“ – gegn rasisma, hatri og sögufölsunum öfga hægrisins Guðrún Ósk Þórudóttir Skoðun
Skoðun Fagmennska, fræðileg þekking, samráð, samvinna, þarfir og vilji barna og ungmenna eru grundvallaratriði Árni Guðmundsson skrifar
Skoðun Getur uppbyggilegur fréttaflutningur aukið velsæld í íslensku samfélagi? Ása Fríða Kjartansdóttir, Dóra Guðrún Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun „Elska skaltu náunga þinn“ – gegn rasisma, hatri og sögufölsunum öfga hægrisins Guðrún Ósk Þórudóttir skrifar
Skoðun Ósk um sérbýli, garð og rólegt umhverfi dregur fólk frá höfuðborgarsvæðinu Margrét Þóra Sæmundsdóttir skrifar
Skoðun Eru borgir barnvænar? Þétting byggðar og staða barna í skipulagi Lára Ingimundardóttir skrifar
„Elska skaltu náunga þinn“ – gegn rasisma, hatri og sögufölsunum öfga hægrisins Guðrún Ósk Þórudóttir Skoðun