Sem trúlaus skattgreiðandi til íslenska ríkisins vil ég koma á framfæri alvarlegum athugasemdum við þá ákvörðun ríkisstjórnarinnar að gera við ríkiskirkjuna nýjan samning þar sem forréttindastaða hennar fram yfir önnur trú- og lífsskoðunarfélög er tryggð til næstu 15 ára.
Meðan eitt trúfélag nýtur bæði verndar í stjórnarskrá og umtalsvert betri kjara en önnur sambærileg félög, er í raun ekki hægt að fullyrða að í landinu ríki eiginlegt trúfrelsi. Ríkiskirkjan fær á næsta ári rúmlega þremur milljörðum meira í sinn rekstur en önnur trú- og lífsskoðunarfélög. Leggjast þessir þrír milljarðar ofan á sóknargjöldin sem kirkjan fær í sinn hlut, og setur kirkjuna eðli málsins samkvæmt í fjárhagslega yfirburða stöðu gagnvart öðrum trú- og lífsskoðunarfélögum.
Það skýtur óneitanlega skökku við að íslenska ríkið greiði þessar háu upphæðir til þess að standa undir launagreiðslum presta, sem innheimta engu að síður sérstakar greiðslur fyrir svokölluð „aukaverk“, — svo sem skírnir, fermingarfræðslu, útfarir og hjónavígslu, verk sem flestir myndu sennilega telja til hefðbundinna prestsstarfa. Prestar fá sem sé borgað aukalega fyrir að vinna vinnuna sína, og í ofanálag njóta sumir þeirra einnig hlunninda af jörðum sínum. Á sama tíma reiða önnur trú- og lífsskoðunarfélög nær eingöngu sig á svokölluð sóknargjöld, sem hafa rýrnað um 25% að verðgildi síðan 2003.
Þessar háu fjárhæðir fær kirkjan í krafti einhverra óhagstæðustu samninga Íslandssögunnar. Enginn virðist vita nákvæmlega hverjar forsendur þeirra voru í upphafi, eða hvort greiðslur þeirra vegna eru í samræmi við virði þeirra kirkjujarða sem lagðar voru til grundvallar samningunum á sínum tíma (og eru þá ótaldar efasemdir um eignarrétt hinnar evangelisku lútersku kirkju til þessara jarða í ljósi sögunnar). Íslensk stjórnvöld hafa látið endurskoðun þessara samninga undir höfuð leggjast allt of lengi.
Í ljósi ofangreindara atriða vil ég leggja til að ríkisstjórn Íslands taki af skarið og hrindi eftirfarandi aðgerðum í framkvæmd sem allra fyrst:
1. Ákvæði um þjóðkirkju verði fjarlægt úr stjórnarskrá, enda má því breyta með lögum og þjóðaratkvæðagreiðslu.
2. Opinberri skráningu á trúarskoðunum og lífsskoðunarviðhorfum Íslendinga verði hætt.
3. Innheimta sóknargjalda verði færð til félaganna sjálfra.
Þingmenn fjögurra flokka á Alþingi hafa nú lagt fram þingsályktunartillögu um fullan aðskilnað ríkis og kirkju. Fagna ég þessu frumkvæði, en geri þó athugasemd við þann langa tíma sem aðskilnaðurinn á að taka, eða 15 ár. Ef vika er langur tími í pólitík, þá hljóta 15 ár að vera heil mannsævi. Skora ég því á alþingismenn að samþykkja þessa tillögu með þeim hætti að ríkisstjórn Íslands hraði ferlinu sem mest, þannig að ljúka megi aðskilnaði ríkis- og kirkju til fulls sem allra fyrst, og tryggja með öllum mögulegum ráðum að hið ótrúlega kirkjujarðasamkomulag sigli inn í sólarlagið án tafar.
Höfundur er framkvæmdastjóri Siðmenntar, félags Siðrænna húmanista á Íslandi.

Kirkjujarðasamkomulagið - Óhagstæðustu samningar Íslandssögunnar
Skoðun

Tæknilausnir og sjálfbærni í ferðaþjónustu
Inga Rós Antoníusdóttir,Ásta Kristín Sigurjónsdóttir skrifar

Starfar þú með börnum? Ný námsleið á sviði farsældar barna
Herdís Steingrímsdóttir,Ragnheiður Hergeirsdóttir skrifar

Sýnum samstöðu fyrir bæinn okkar!
Ragnhildur L. Guðmundsdóttir,Margrét Þórólfsdóttir skrifar

Er verið að njósna um þig?
Diljá Mist Einarsdóttir skrifar

200 ára hlutleysi kastað á glæ
Guttormur Þorsteinsson skrifar

Hluti af vandanum eða hluti af lausninni?
Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir skrifar

Stanley
Þorsteinn Másson skrifar

R-listinn er málið
Gunnar Smári Egilsson skrifar

100 þúsund kjósendur sátu heima um helgina
Svavar Halldórsson skrifar

Skrifstofan er barn síns tíma
Tómas Ragnarz skrifar

Er hætta á gróðureldum á Íslandi?
Hrefna Sigurjónsdóttir skrifar

Heimurinn er okkar, ný menntastefna Mosfellsbæjar
Kolbrún G. Þorsteinsdóttir skrifar

Kjósið úr sófanum
Halldór Friðrik Þorsteinsson skrifar

Þolendur ofbeldis gerðir að skotmarki í dómsal
Sigrún Sif Jóelsdóttir,Gabríela Bryndís Ernudóttir skrifar

Sóknarfæri í íslenskri hönnun
Birna Bragadóttir skrifar