
Haltu kjafti og vertu sæt!
En það var kannski vegna þess að þær voru einstæðar sem ég var þæg, ég tengdi karlmannsleysi þeirra við baráttuandann, hvaða karlmaður þorði að vera með svona sterkum konum? Ég lærði snemma að það væri betra að vera soldið þæg, yfirmenn og kærastar kunnu að meta að maður væri ekki með of mikil læti, manni var verðlaunað fyrir það að haga sér eins þeir vildu. Ég var vel liðin í starfi hvert sem ég kom, en stundum gerðist eitthvað í vinnu þar sem réttlætiskennd minni var svo misboðið að ég lét í mér heyra, ég vann eitt sinn á karlmannsvinnustað í þjónustu við stórfyrirtæki, einn karlmaður hjá stærsta fyrirtækinu sem við þjónustuðum var alltaf mjög dónalegur við mig og samstarfsmenn mína, hann hellti sér yfir okkur við minnsta tilefni með svívirðingum. Eitt föstudagskvöld þegar ég var loks komin heim eftir mikla vinnutörn þar sem ég hafði eytt vikunni í að reyna þjónusta þennan mann með tilheyrandi niðrandi athugasemdum þá hringdi hann og hellti sér yfir mig og vinnuna sem við höfðum skilað og kallaði samtarfskonur mínar heimskar, hæfileikalausar og þaðan fram eftir götunum, þá fékk ég nóg, ég sagði honum “að hoppa upp í rassgatið á sér” og skellti á hann. Ég vissi hver afleiðing þess yrði, mér yrði vikið úr starfi, og það stóðst, mér var sama, ég gat ekki lengur unnið á vinnustað þar sem svona framkoma var liðin og yfirmenn mínir leyfðu viðskiptavinum að koma illa fram við starfsfólk sitt. Þessum manni var svo mánuði seinna vikið úr starfi á sínum vinnustað vegna hegðunar sinnar.
Ég er ekki fyrsta og ekki síðasta konan til að vera rekin úr starfi fyrir að vilja lágmarks virðingu, mannsæmandi laun og vinnuskilyrði, þegar við höfum hátt þá hefur það afleiðingar og við þurfum að geta tekið þeim, en sumar konur hafa ekki val.
Margar konur hafa ekki bakland sem styður þær, þær vinna í láglaunastörfum, eru margar erlendar og án fjölskyldu hér og hafa fyrir börnum að sjá, þær þora ekki að láta í sér heyra. Vinnuveitendur þeirra eru sjaldnast að kynna þeim réttindi sín og allt of algengt er að á þeim er brotið. Þegar #metoo sögur kvenna af erlendum uppruna komu í dagsljósið í vetur komst skíturinn upp á yfirborðið. Við urðum öll sjokkeruð yfir meðferðinni sem þær máttu sæta, ég varð að hætta að lesa þessar sögur því ég grét svo mikið, ég skammaðist mín, ég skammaðist mín fyrir að hafa ekki vitað af þessu og hafa ekki gert betur til að huga að konum í lægstu stéttum samfélagsins.
En sem betur fer er fólk sem vill gera betur, það er ný dögun í uppsiglingu, Sólveig Anna Jónsdóttir og félagar hennar í B-lista hlutu yfirburða sigur í kosningum Eflingar, þar er fólk á ferð sem mun vinna fyrir lægstu stéttir og bæta kjör þeirra, kynna þeim réttindi sín og að framfylgja þeim. “Sólveig Anna skekur markaðinn” er fyrirsögn ársins í Viðskiptablaðinu, og það er satt, markaðurinn má vara sig, græðgisöfl mega vara sig, konur hafa rödd og munu láta í sér heyra. Innan Pírata eru sterkar konur sem ég hef kynnst gegnum starf mitt þar, konur sem eru með ríka réttlætiskennd, vinna fyrir bættum kjörum fólks og gegn spillingu. Við höfum loks stofnað Femínistafélag Pírata og fannst mér sérstaklega ánægjulegt að á stofnfundinn mættu karlar sem og konur og Helgi Hrafn er til að mynda með okkur í stjórn. Í Pírötum styðja karlmenn baráttu kvenna og það er mikilvægt, þar eru menn ekki hræddir við sterkar konur því þeir eru sterkir sjálfir.
Eða eins og vinur minn sagði eitt sinn við mig þegar ég sagðist vera fráhrindandi fyrir karlmenn vegna “öfgafulla” skoðanna minna, “Hvers vegna ættir þú að vilja vera með manni sem ekki þolir baráttuanda þinn, karlmaður með baráttuanda lítur á það sem sinn helsta kost og aðdráttarafl, þú ættir að gera það líka!”
Áfram Stelpur!
Höfundur er stofnandi Puzzy Patrol og býður sig fram í prófkjöri Pírata í Reykjavík
Skoðun

Þegar samfélagið missir vinnuna
Hrafn Splidt Þorvaldsson skrifar

Akademískt frelsi og ókurteisi
Kolbeinn H. Stefánsson skrifar

Hvar liggur ábyrgð hins fullorðna á hegðun ungmenna í samfélaginu?
Rakel Guðbjörnsdóttir skrifar

Yfir hverju er verið að brosa?
Árni Kristjánsson skrifar

Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax
Atli Harðarson skrifar

Stjórnvöld sem fjárfestatenglar
Baldur Thorlacius skrifar

Ákall til ESB-sinna: Hvar eru undanþágurnar?
Einar Jóhannes Guðnason skrifar

Er ég ömurlegt foreldri ef ég segi nei við barnið mitt?
Stefán Þorri Helgason skrifar

Vindorkuvæðing í skjóli nætur
Kristín Helga Gunnarsdóttir skrifar

Þátttökuverðlaun Þórdísar
Ragnar Þór Pétursson skrifar

Fjármálaráðherra búinn að segja A
Ögmundur Jónasson skrifar

Hagfræði-tilgáta ómeðtekin
Karl Guðlaugsson skrifar

Ótryggt aðgengi á Veðurstofureit
Friðjón R. Friðjónsson skrifar

Stattu vörð um launin þín
Davíð Aron Routley skrifar

Byggjum fyrir eldra fólk, ekki ungt
Ólafur Margeirsson skrifar

Hlustum í eitt skipti á foreldra
Jón Pétur Zimsen skrifar

Hugleiðingar um ástandið fyrir botni Miðjarðarhafs
Örn Sigurðsson skrifar

Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra
Alma D. Möller skrifar

Vanþekking eða vísvitandi blekkingar?
Hjörtur J. Guðmundsson skrifar

„I believe the children are our future…“
Karen Rúnarsdóttir skrifar

Mikilvægi félagasamtaka og magnað maraþon
Þuríður Harpa Sigurðardóttir skrifar

Allt sem ég þarf að gera
Dagbjartur Kristjánsson skrifar

Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB)
Þorvaldur Ingi Jónsson skrifar

Meiri gæði og mun minni álögur - Hveragerðisleiðin í leikskólamálum
Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir,Sandra Sigurðardóttir,Dagný Sif Sigurbjörnsdóttir,Halldór Benjamín Hreinsson,Njörður Sigurðsson skrifar

Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa!
Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar

Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum
Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar

Notkun ökklabanda
Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar

Skólaskætingur
Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir skrifar

Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni
Aðalsteinn Haukur Sverrisson skrifar

Ný sókn í menntamálum
Guðmundur Ari Sigurjónsson skrifar