Kurteisi og virðing Rakel Þórðardóttir skrifar 10. ágúst 2018 14:43 Í vor var ég svo heppin að fá að fara með gamla vinnustaðnum mínum í skólaheimsókn til Hollands. Ég heimsótti tvo skóla í Amsterdam. Það sem fyrst vakti athygli mín var þögnin í báðum skólunum. Hópurinn minn hélt fyrst að það væri frí í skólanum. Kyrrðin og rólegheitin voru slík að það hlaut að vera frí. Að það væru engin börn á svæðinu. Engir hurðaskellir, engin að hlaupa eftir göngunum, engin gól, engin grátur ekkert rifrildi og þras. En svo var ekki, þetta var ósköp venjulegur fimmtudagur í júní. Börnin sem við sáum virtust vera hamingjusöm. Þau voru að vinna í sínum verkefnum, þau töluðu saman án þess að kalla eða öskra. Þau hlustuðu á hvert annað og var engin starfsmaður til að stýra þessum samskiptum. Ég átti ekki til orð. Auðvitað geri ég mér grein fyrir því að það er til nokkuð sem heitir gestahegðun. En þarna voru krakkarnir samt sem áður mjög kurteis við starfsfólk skólans og báru virðingu fyrir starfsfólkinu. Þá fór ég að velta því fyrir mér afhverju er virðing okkur íslendingum svona framandi? Ég hef búið og starfað í Bretlandi og Bandaríkjunum og þar hagar fólk sér öðruvísi gagnvart ókunugum. Gerum við það hér? Komum við fram af virðingu við ókunnuga? Ég mun aldrei gleyma því þegar ég var tvítug í verslun í Bandaríknunum og heyrði „Can I help you Ma´am?“ Ég hélt bara áfram að skoða vöruna og datt alls ekki í hug að afgreiðslukonan í verslunni væri að tala við mig. Ég væri „Ma´am“! Ég var vön því að starfsfólk verslanna hér á Íslandi liti mig hornauga og væri pirrað að ég væri að skoða og spá. Alveg frá því að ég gat farið ein í verslunarferðir sem barn var ég vön hranalegri framkomu frá afgreiðslufólki. Oftar en ekki var skoðað í pokann hjá mér hvort ég væri að stela, þegar ég var að sendast út í mjólkurbúð á horninu. Í verslunni við grunnskólann minn var oftar en ekki hreytt í okkur krakkana sem voru að versla okkur nesti „Hvað ætlar þú að fá?“ Eins og við værum að eyðileggja daginn fyrir fólkinu sem vann þarna. En þá var ég kannski með Svala og snúð. Ekkert vesen. Í mörg ár starfaði ég í apóteki. Þar var ekki algengt að börn kæmu að versla sjálf. En það kom þó fyrir. Oftar en ekki að kaupa snúð til að gefa yngra systkyni. Eða kaupa sér sundgleraugu og kannski eitt Extra tyggjó með. Mér fannst voðalega gaman að aðstoða þessi börn og reyndi mitt besta til að koma fram við þau eins og alla aðra viðskiptavini. Minnug þessarar reynslu minnar frá því ég var barn. En þarna í apótekinu fékk ég líka svo sannalega að kenna á því hvernig fullorðið fólk getur komið fram við annað fullorðið fólk. Ég var ásökuðu um að hygla ákveðnum lyfjafyrirtækjum þegar ég bauð ódýrari lyf. Sem mér bar skilda til samkvæmt lögum. „Átt þú hlutabréf í þessu lyfjafyrirtæki?“ var spurning sem ég heyrði oft. Bara svo það sé alveg á hreinu þá er engi hluthafi í lyfjafyrirtæki að vinna á „gólfinu“ í apóteki. Þau þurfa þess ekki. Þau sitja við skrifborðið sitt og skoða hlutabréfamarkaðinn. Allan daginn. Eftir næstum því tuttugu ár í starfi sem lyfjatæknir þar sem maður mátti þola svívirðingar og hótanir nánast á hverjum degi, var komið gott. Ég átti ung börn og langur vinnudagur er ekki möguleiki fyrir fjölskyldufólk hér á Íslandi. Það dæmi gengur ekki upp. Eins og það hljómaði undarlega þá langaði mig að gera eitthvað sem gerir mig stolta Ég skráði mig í háskólanám, í kennaranám. Ég kynntist góðu og skemmtilegu fólki í þessu námi mínu. Bæði nemendum og starfsfólki. Mér fannst ég alltaf vera að læra eitthvað nýtt. Hópurinn minn í fjarnáminu vann mjög vel saman og studdum við hvert annað í gegnum námið. Hef ég eignast vini fyrir lífstíð í þessum hópi. Eftir sumarheimsóknina mína og með tilliti til þess sem ég var að læra í B.Ed náminu mínu velti ég því fyrir mér. Hvernig getum við kennt börnum virðingu? Þetta atrið var ekki til skoðunar í siðfræðiáfanganum. Hefur eflaust ekki þótt skipta máli. Er þetta menningalegur galli á íslensku þjóðinni að geta ekki verið kurteis hvort við annað? Er eðlilegt að samskipti milli ókunnugra einkennist af spælingum og að markmiðið virðist vera að niðurlægja aðra. Er hægt að ræða svona hluti í menningunni okkar opinskátt og getum við reynt að bæta okkur. Með umræðunni sem fór af stað vegna Metoo# byltingarinnar þar sem þöggun vegna kynferðisofbeldis var rofin. Finndist mér tími til komin að við sem þjóð tökum okkur á og förum að ræða aðferðir sem hjálpa okkur að vanda okkur í samskiptum við aðra. Hvernig á að koma fram við aðra af virðingu. Höfum það sem markmið í vetur. Tökum öll þátt. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Tengdar fréttir Rangar áherslur í kennaranámi Á fyrstu vikunni áttaði ég mig á því að það sem ég hafði verið að læra í kennaranáminu kom ekkert kennarastarfinu við. 25. janúar 2018 08:35 Mest lesið Hér er elíta, um elítu, frá elítu, til elítu Ragnar Kjartansson Skoðun Svona getum komið í veg fyrir að Katrín vinni Björn B. Björnsson Skoðun Ég kýs femínista á Bessastaði Sigríður Ingibjörg Ingadóttir Skoðun Erum við að sjúkdómavæða hegðun og höfum við verið að innleiða aumingjagang inn í samfélagið okkar? Davíð Bergmann Skoðun Forsetinn minn Eygló Egilsdóttir Skoðun Varðmenn valdsins Sandra B. Franks Skoðun Til varnar líffjölbreytileika Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Sigþórsdóttir Skoðun Höndlum MS saman Hjördís Ýrr Skúladóttir Skoðun Halla Tómasdóttir og Sólskinsdrengurinn Margrét Dagmar Ericsdóttir Skoðun Hringborð hafs og eldis: Tækifæri til atvinnuuppbyggingar í haftengdri starfsemi Vöxtur fiskeldis á Íslandi Kjartan Ólafsson Skoðun Skoðun Skoðun Breiðar axlir og stór hjörtu Ingunn Rós Kristjánsdóttir ,Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Hér er elíta, um elítu, frá elítu, til elítu Ragnar Kjartansson skrifar Skoðun Ég kýs femínista á Bessastaði Sigríður Ingibjörg Ingadóttir skrifar Skoðun Varðmenn valdsins Sandra B. Franks skrifar Skoðun Til varnar líffjölbreytileika Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Sigþórsdóttir skrifar Skoðun Erum við að sjúkdómavæða hegðun og höfum við verið að innleiða aumingjagang inn í samfélagið okkar? Davíð Bergmann skrifar Skoðun Hringborð hafs og eldis: Tækifæri til atvinnuuppbyggingar í haftengdri starfsemi Vöxtur fiskeldis á Íslandi Kjartan Ólafsson skrifar Skoðun Höndlum MS saman Hjördís Ýrr Skúladóttir skrifar Skoðun Forsetinn minn Eygló Egilsdóttir skrifar Skoðun Ísrael verður að hætta að drepa saklausa borgara á Gaza Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Skoðun Að kjósa með hjartanu! Ásdís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Heilt kjörtímabil án árangurs í loftslagsmálum Andrés Ingi Jónsson skrifar Skoðun „Nema í alveg sérstökum tilvikum“ Sigurður Örn Hilmarsson skrifar Skoðun Forseti Íslands – Katrín Jakobsdóttir Guðjón Þórir Sigfússon skrifar Skoðun Baldur er leiðtogi og mannasættir Karl Ágúst Ipsen skrifar Skoðun Fyrir börnin okkar Gunnar Ingi Valgeirsson skrifar Skoðun Stjórnvöld eru stefnulaus í barna- og fjölskyldumálum Lúðvík Júlíusson skrifar Skoðun Halla Hrund fyrir framtíðina Þóra Árnadóttir skrifar Skoðun Halla Tómasdóttir og Sólskinsdrengurinn Margrét Dagmar Ericsdóttir skrifar Skoðun Ferðamálastefna til framtíðar Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Fótbolti og forseti Tómas Ingi Tómasson skrifar Skoðun Taktík. - Fyrir fegurðina og lýðræðið Gunnlaugur Ólafsson skrifar Skoðun Kjósum Baldur fyrir öryggi okkar allra Ragnheiður Hergeirsdóttir skrifar Skoðun Svona getum komið í veg fyrir að Katrín vinni Björn B. Björnsson skrifar Skoðun Þess vegna er Halla Hrund efst Gunnhildur Fríða Hallgrímsdóttir skrifar Skoðun Forsetakosning, auðlindir í þágu almennings Gunnar Hrafn Birgisson skrifar Skoðun Halla Tómasdóttir lætur verkin tala Sigurborg Arnarsdóttir skrifar Skoðun Forsetakosningar: Menningarlegt forræði fjórða valdsins Meyvant Þórólfsson skrifar Skoðun Hver á að vera minn forseti? Auður Aþena Einarsdóttir skrifar Skoðun Halla Hrund – með víðtæka þekkingu á áskorunum samtímans Kristín Vala Ragnarsdóttir skrifar Sjá meira
Í vor var ég svo heppin að fá að fara með gamla vinnustaðnum mínum í skólaheimsókn til Hollands. Ég heimsótti tvo skóla í Amsterdam. Það sem fyrst vakti athygli mín var þögnin í báðum skólunum. Hópurinn minn hélt fyrst að það væri frí í skólanum. Kyrrðin og rólegheitin voru slík að það hlaut að vera frí. Að það væru engin börn á svæðinu. Engir hurðaskellir, engin að hlaupa eftir göngunum, engin gól, engin grátur ekkert rifrildi og þras. En svo var ekki, þetta var ósköp venjulegur fimmtudagur í júní. Börnin sem við sáum virtust vera hamingjusöm. Þau voru að vinna í sínum verkefnum, þau töluðu saman án þess að kalla eða öskra. Þau hlustuðu á hvert annað og var engin starfsmaður til að stýra þessum samskiptum. Ég átti ekki til orð. Auðvitað geri ég mér grein fyrir því að það er til nokkuð sem heitir gestahegðun. En þarna voru krakkarnir samt sem áður mjög kurteis við starfsfólk skólans og báru virðingu fyrir starfsfólkinu. Þá fór ég að velta því fyrir mér afhverju er virðing okkur íslendingum svona framandi? Ég hef búið og starfað í Bretlandi og Bandaríkjunum og þar hagar fólk sér öðruvísi gagnvart ókunugum. Gerum við það hér? Komum við fram af virðingu við ókunnuga? Ég mun aldrei gleyma því þegar ég var tvítug í verslun í Bandaríknunum og heyrði „Can I help you Ma´am?“ Ég hélt bara áfram að skoða vöruna og datt alls ekki í hug að afgreiðslukonan í verslunni væri að tala við mig. Ég væri „Ma´am“! Ég var vön því að starfsfólk verslanna hér á Íslandi liti mig hornauga og væri pirrað að ég væri að skoða og spá. Alveg frá því að ég gat farið ein í verslunarferðir sem barn var ég vön hranalegri framkomu frá afgreiðslufólki. Oftar en ekki var skoðað í pokann hjá mér hvort ég væri að stela, þegar ég var að sendast út í mjólkurbúð á horninu. Í verslunni við grunnskólann minn var oftar en ekki hreytt í okkur krakkana sem voru að versla okkur nesti „Hvað ætlar þú að fá?“ Eins og við værum að eyðileggja daginn fyrir fólkinu sem vann þarna. En þá var ég kannski með Svala og snúð. Ekkert vesen. Í mörg ár starfaði ég í apóteki. Þar var ekki algengt að börn kæmu að versla sjálf. En það kom þó fyrir. Oftar en ekki að kaupa snúð til að gefa yngra systkyni. Eða kaupa sér sundgleraugu og kannski eitt Extra tyggjó með. Mér fannst voðalega gaman að aðstoða þessi börn og reyndi mitt besta til að koma fram við þau eins og alla aðra viðskiptavini. Minnug þessarar reynslu minnar frá því ég var barn. En þarna í apótekinu fékk ég líka svo sannalega að kenna á því hvernig fullorðið fólk getur komið fram við annað fullorðið fólk. Ég var ásökuðu um að hygla ákveðnum lyfjafyrirtækjum þegar ég bauð ódýrari lyf. Sem mér bar skilda til samkvæmt lögum. „Átt þú hlutabréf í þessu lyfjafyrirtæki?“ var spurning sem ég heyrði oft. Bara svo það sé alveg á hreinu þá er engi hluthafi í lyfjafyrirtæki að vinna á „gólfinu“ í apóteki. Þau þurfa þess ekki. Þau sitja við skrifborðið sitt og skoða hlutabréfamarkaðinn. Allan daginn. Eftir næstum því tuttugu ár í starfi sem lyfjatæknir þar sem maður mátti þola svívirðingar og hótanir nánast á hverjum degi, var komið gott. Ég átti ung börn og langur vinnudagur er ekki möguleiki fyrir fjölskyldufólk hér á Íslandi. Það dæmi gengur ekki upp. Eins og það hljómaði undarlega þá langaði mig að gera eitthvað sem gerir mig stolta Ég skráði mig í háskólanám, í kennaranám. Ég kynntist góðu og skemmtilegu fólki í þessu námi mínu. Bæði nemendum og starfsfólki. Mér fannst ég alltaf vera að læra eitthvað nýtt. Hópurinn minn í fjarnáminu vann mjög vel saman og studdum við hvert annað í gegnum námið. Hef ég eignast vini fyrir lífstíð í þessum hópi. Eftir sumarheimsóknina mína og með tilliti til þess sem ég var að læra í B.Ed náminu mínu velti ég því fyrir mér. Hvernig getum við kennt börnum virðingu? Þetta atrið var ekki til skoðunar í siðfræðiáfanganum. Hefur eflaust ekki þótt skipta máli. Er þetta menningalegur galli á íslensku þjóðinni að geta ekki verið kurteis hvort við annað? Er eðlilegt að samskipti milli ókunnugra einkennist af spælingum og að markmiðið virðist vera að niðurlægja aðra. Er hægt að ræða svona hluti í menningunni okkar opinskátt og getum við reynt að bæta okkur. Með umræðunni sem fór af stað vegna Metoo# byltingarinnar þar sem þöggun vegna kynferðisofbeldis var rofin. Finndist mér tími til komin að við sem þjóð tökum okkur á og förum að ræða aðferðir sem hjálpa okkur að vanda okkur í samskiptum við aðra. Hvernig á að koma fram við aðra af virðingu. Höfum það sem markmið í vetur. Tökum öll þátt.
Rangar áherslur í kennaranámi Á fyrstu vikunni áttaði ég mig á því að það sem ég hafði verið að læra í kennaranáminu kom ekkert kennarastarfinu við. 25. janúar 2018 08:35
Erum við að sjúkdómavæða hegðun og höfum við verið að innleiða aumingjagang inn í samfélagið okkar? Davíð Bergmann Skoðun
Hringborð hafs og eldis: Tækifæri til atvinnuuppbyggingar í haftengdri starfsemi Vöxtur fiskeldis á Íslandi Kjartan Ólafsson Skoðun
Skoðun Erum við að sjúkdómavæða hegðun og höfum við verið að innleiða aumingjagang inn í samfélagið okkar? Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Hringborð hafs og eldis: Tækifæri til atvinnuuppbyggingar í haftengdri starfsemi Vöxtur fiskeldis á Íslandi Kjartan Ólafsson skrifar
Skoðun Halla Hrund – með víðtæka þekkingu á áskorunum samtímans Kristín Vala Ragnarsdóttir skrifar
Erum við að sjúkdómavæða hegðun og höfum við verið að innleiða aumingjagang inn í samfélagið okkar? Davíð Bergmann Skoðun
Hringborð hafs og eldis: Tækifæri til atvinnuuppbyggingar í haftengdri starfsemi Vöxtur fiskeldis á Íslandi Kjartan Ólafsson Skoðun