Landið og lömbin Guðmundur Gíslason skrifar 4. apríl 2017 10:06 Einu sinni var Ísland þakið skógi frá fjöru til fjalla, en ekki lengur. Hvað gerðist eiginlega? Stutta, einfalda svarið er að ofbeit gerðist. Áður en við pælum í því þá skulum við fara yfir eitt atriði. Eftir að landið kemur undan jökli, í kjölfar ísaldar, fara nokkrar lífverur fljótlega að nema land, meðal annars gróður. Trjágróður bindur kolefni og það kolefni bindist jarðvegi með tíð og tíma. Frá ísöld fékk þessi gróður að vera nær algjörlega í friði. Það voru engir grasbítar og engir menn. Svo ef trjágróður hefur verið að binda kolefni í jarðveginn í a.m.k. 8000 ár hvað ætli sé mikið af kolefni sem hefur safnast saman? Ég veit ekki nákvæma svarið en geri ráð fyrir að það sé eitthvað í áttina að heilum helling. Svo, hvað gerðist við allan þennan gróður? Við og við koma upp eldgos sem eru víst ekki mjög holl fyrir u.þ.b. allt sem lendir fyrir því. Síðan er veðurfarið eitthvað að stríða okkur, það er kalt og vindasamt og þessir ansans umhleypingar valda óþægilega oft kali. En veður og eldgos voru hérna fyrir landnám, samt var allt að kafna í birki. Þegar forfeður okkar koma til landsins þurftu þeir pláss, til að búa og til að rækta hitt og þetta. Svo þeir felldu tré og brenndu fyrir akra. Síðan þurfti eldsneyti í járnsmíði og byggingar. En það er ekki eins og það séu akrar útum allt í dag, byggðir landsins þekja ekki stórkostlegan hluta landsins og birki virðist ekki vera helsti smíðaviður landans. Það virðist þó vera að það hafi verið gengið mjög hratt á skóginn. En af hverju endurnýjar hann sig ekki? Það er ein breyta í viðbót sem er ekki mikið talað um og hefur sennilega valdið mestu gróðureyðingunni, það eru grasbítarnir sem við komu með okkur. Eins og flestir vita þá fær sauðfé að ráfa um meira og minna frjálst á sumrin. Því er hleypt á afréttir og síðan smalað aftur heim á haustin. Þetta væri tilvalið nema fyrir það að kindurnar koma oft í veg fyrir að nýgræðingar gróðurs nái sér á strik. Á 19. öld var lögð aukin áhersla á sauðfjárrækt á Íslandi. Mikið af skógunum voru þá horfnir en að einhverju leyti enn til staðar. Þegar það fór að fjölga í sauðfénu var sífellt erfiðara fyrir gróðurinn að endurnýja sig. Þetta náði hámarki 1978 þegar voru um 891 þúsund ær! Núna eru svoldið færri ær eða um 473 þúsund (skv. Hagstofu). Við ofbeit hnignar gróður og rof myndast, ef beit er haldið áfram á rofnum svæðum stækkar rofið. Á endanum myndast auðnir og jafnvel þó beit er hætt getur vítahringur uppblásturs og áfoks haldið þróuninni áfram. Svo það sé ekkert skafað af hlutunum þá kallast beit á rofnu landi réttu orði rányrkja. Því er stundum haldið fram að ofbeit hafi einu sinni verið vandamál en ekki lengur. Það er frekar vafasamt, að mínu mati, að halda því fram. Þó ofbeit sé ekki eins mikil og þegar mest var þýðir ekki að ofbeit sé ekki lengur til staðar. Land sem hefur ekkert eða lítið rof er kringum 12,3% landsins, land sem hefur nokkurt (rof sem er byrjað að smita frá sér) uppí mjög mikið rof er 65.7% Restin eru jöklar og fjöll. Mig grunar að saufé ráfi víðar en á 12% landsins, mig grunar líka að flestir hafi tekið eftir kindum á beit á rofnu svæði. Í byrjun pistilsins benti ég að jarðvegurinn hafi verið að safna í sig kolefnisforða frá ísöld. Þegar land rofnar er ekkert sem heldur kolefninu í jarðveginum lengur. Hvað gerist þá? Jú, það sleppur í andrúmsloftið sem koltvísýringur. Þetta er langtum stærsti losunarþáttur Íslendinga af gróðurhúsalofttegundum. Talið vera um 70% af heildar losun CO2. Landssamtök sauðfjárbænda vilja markaðssetja afurðir sauðfjárs sem sjálfbæra, vistvæna framleiðslu og gerir það raunar nú þegar. En það liggur fyrir að hún er það ekki í dag og virðist ansi langt í að hún verði það nokkurntímann. Sauðfjárbændur eru þó sífellt að vakna fyrir vandanum. En hvað er þá til ráða? Augljós lausn væri stopp eða minnsta kosti góð stýring á lausagöngu búfénaðs. Það að fé sé beitt á rofið land er fjarri því að vera sjálfbært og hvað þá vistvænt, rányrkja er aldrei í lagi. Þeir flokkar sem eru núna í ríkisstjórn eru allir með það í stefnu sinni að beit skuli vera stýrt. Er nokkuð sem er að stoppa okkur? Heimildir eru þessar. Að lesa og lækna landið – Ólafur Arnaldsson og Ása L. Aradóttir Lífríki Íslands – Snorri Baldursson Ásýnd lands og sauðfjárrækt (Skógræktarritið 2002) – Sigurður Arnarson Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Við erum 40 árum á eftir Einar Sverrisson Skoðun Þá verður gott að búa á Íslandi Bjarni Karlsson,Jóna Hrönn Bolladóttir Skoðun Skipulögð glæpastarfsemi er ógn við samfélagið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir Skoðun Þeir vökulu og tungumálið sem stjórntæki Jóhanna Jakobsdóttir Skoðun Faglegt mat eða lukka? IV. Faglegt mat og ósvaraðar spurningar Bogi Ragnarsson Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Þingmaður til sölu – bátur fylgir með Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Mamma er gulur góð einkunn? Díana Dögg Víglundsdóttir Skoðun Evrópumet! Háskólamenntun minnst metin á Íslandi Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Þétting á 27. brautinni Friðjón R. Friðjónsson Skoðun Skoðun Skoðun Faglegt mat eða lukka? IV. Faglegt mat og ósvaraðar spurningar Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Skipulögð glæpastarfsemi er ógn við samfélagið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Við erum 40 árum á eftir Einar Sverrisson skrifar Skoðun Þétting á 27. brautinni Friðjón R. Friðjónsson skrifar Skoðun Þá verður gott að búa á Íslandi Bjarni Karlsson,Jóna Hrönn Bolladóttir skrifar Skoðun Faglegt mat eða lukka? III: Tækifæri fyrir löggjafann Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Þingmaður til sölu – bátur fylgir með Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Þeir vökulu og tungumálið sem stjórntæki Jóhanna Jakobsdóttir skrifar Skoðun Umburðarlyndi og kærleikur Snorri Ásmundsson skrifar Skoðun Kolbrún og Kafka Pétur Orri Pétursson skrifar Skoðun Brottvísanir sem öllum var sama um Finnur Thorlacius Eiríksson skrifar Skoðun Mamma er gulur góð einkunn? Díana Dögg Víglundsdóttir skrifar Skoðun Gervigreind í vinnunni: Frá hamri til heilabús Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Fagmennska, fræðileg þekking, samráð, samvinna, þarfir og vilji barna og ungmenna eru grundvallaratriði Árni Guðmundsson skrifar Skoðun Engu slaufað Eydís Ásbjörnsdóttir skrifar Skoðun Faglegt mat eða lukka? II. Viðurkenning og höfnun Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Krabbameinsfélagið í stafni í aðdraganda storms Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Lénsherratímabilið er hafið Einar G Harðarson skrifar Skoðun Þéttur eða þríklofinn Sjálfstæðisflokkur Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Bras og brall við gerð Brákarborgar Helgi Áss Grétarsson skrifar Skoðun Getur uppbyggilegur fréttaflutningur aukið velsæld í íslensku samfélagi? Ása Fríða Kjartansdóttir, Dóra Guðrún Guðmundsdóttir skrifar Skoðun „Elska skaltu náunga þinn“ – gegn rasisma, hatri og sögufölsunum öfga hægrisins Guðrún Ósk Þórudóttir skrifar Skoðun Ósk um sérbýli, garð og rólegt umhverfi dregur fólk frá höfuðborgarsvæðinu Margrét Þóra Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Auðlindarentan heim í hérað Arna Lára Jónsdóttir skrifar Skoðun Héraðsvötn og Kjalölduveitu í nýtingarflokk Jens Garðar Helgason,Ólafur Adolfsson skrifar Skoðun Eru borgir barnvænar? Þétting byggðar og staða barna í skipulagi Lára Ingimundardóttir skrifar Skoðun Hvað kosta mannréttindi? Anna Lára Steindal skrifar Skoðun Faglegt mat eða lukka? I: Frá kennslustofu til stafbókar Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Hvers vegna ekki bókun 35? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun 1 stk. ísl. ríkisborgararéttur - kr. 1,600 Róbert Björnsson skrifar Sjá meira
Einu sinni var Ísland þakið skógi frá fjöru til fjalla, en ekki lengur. Hvað gerðist eiginlega? Stutta, einfalda svarið er að ofbeit gerðist. Áður en við pælum í því þá skulum við fara yfir eitt atriði. Eftir að landið kemur undan jökli, í kjölfar ísaldar, fara nokkrar lífverur fljótlega að nema land, meðal annars gróður. Trjágróður bindur kolefni og það kolefni bindist jarðvegi með tíð og tíma. Frá ísöld fékk þessi gróður að vera nær algjörlega í friði. Það voru engir grasbítar og engir menn. Svo ef trjágróður hefur verið að binda kolefni í jarðveginn í a.m.k. 8000 ár hvað ætli sé mikið af kolefni sem hefur safnast saman? Ég veit ekki nákvæma svarið en geri ráð fyrir að það sé eitthvað í áttina að heilum helling. Svo, hvað gerðist við allan þennan gróður? Við og við koma upp eldgos sem eru víst ekki mjög holl fyrir u.þ.b. allt sem lendir fyrir því. Síðan er veðurfarið eitthvað að stríða okkur, það er kalt og vindasamt og þessir ansans umhleypingar valda óþægilega oft kali. En veður og eldgos voru hérna fyrir landnám, samt var allt að kafna í birki. Þegar forfeður okkar koma til landsins þurftu þeir pláss, til að búa og til að rækta hitt og þetta. Svo þeir felldu tré og brenndu fyrir akra. Síðan þurfti eldsneyti í járnsmíði og byggingar. En það er ekki eins og það séu akrar útum allt í dag, byggðir landsins þekja ekki stórkostlegan hluta landsins og birki virðist ekki vera helsti smíðaviður landans. Það virðist þó vera að það hafi verið gengið mjög hratt á skóginn. En af hverju endurnýjar hann sig ekki? Það er ein breyta í viðbót sem er ekki mikið talað um og hefur sennilega valdið mestu gróðureyðingunni, það eru grasbítarnir sem við komu með okkur. Eins og flestir vita þá fær sauðfé að ráfa um meira og minna frjálst á sumrin. Því er hleypt á afréttir og síðan smalað aftur heim á haustin. Þetta væri tilvalið nema fyrir það að kindurnar koma oft í veg fyrir að nýgræðingar gróðurs nái sér á strik. Á 19. öld var lögð aukin áhersla á sauðfjárrækt á Íslandi. Mikið af skógunum voru þá horfnir en að einhverju leyti enn til staðar. Þegar það fór að fjölga í sauðfénu var sífellt erfiðara fyrir gróðurinn að endurnýja sig. Þetta náði hámarki 1978 þegar voru um 891 þúsund ær! Núna eru svoldið færri ær eða um 473 þúsund (skv. Hagstofu). Við ofbeit hnignar gróður og rof myndast, ef beit er haldið áfram á rofnum svæðum stækkar rofið. Á endanum myndast auðnir og jafnvel þó beit er hætt getur vítahringur uppblásturs og áfoks haldið þróuninni áfram. Svo það sé ekkert skafað af hlutunum þá kallast beit á rofnu landi réttu orði rányrkja. Því er stundum haldið fram að ofbeit hafi einu sinni verið vandamál en ekki lengur. Það er frekar vafasamt, að mínu mati, að halda því fram. Þó ofbeit sé ekki eins mikil og þegar mest var þýðir ekki að ofbeit sé ekki lengur til staðar. Land sem hefur ekkert eða lítið rof er kringum 12,3% landsins, land sem hefur nokkurt (rof sem er byrjað að smita frá sér) uppí mjög mikið rof er 65.7% Restin eru jöklar og fjöll. Mig grunar að saufé ráfi víðar en á 12% landsins, mig grunar líka að flestir hafi tekið eftir kindum á beit á rofnu svæði. Í byrjun pistilsins benti ég að jarðvegurinn hafi verið að safna í sig kolefnisforða frá ísöld. Þegar land rofnar er ekkert sem heldur kolefninu í jarðveginum lengur. Hvað gerist þá? Jú, það sleppur í andrúmsloftið sem koltvísýringur. Þetta er langtum stærsti losunarþáttur Íslendinga af gróðurhúsalofttegundum. Talið vera um 70% af heildar losun CO2. Landssamtök sauðfjárbænda vilja markaðssetja afurðir sauðfjárs sem sjálfbæra, vistvæna framleiðslu og gerir það raunar nú þegar. En það liggur fyrir að hún er það ekki í dag og virðist ansi langt í að hún verði það nokkurntímann. Sauðfjárbændur eru þó sífellt að vakna fyrir vandanum. En hvað er þá til ráða? Augljós lausn væri stopp eða minnsta kosti góð stýring á lausagöngu búfénaðs. Það að fé sé beitt á rofið land er fjarri því að vera sjálfbært og hvað þá vistvænt, rányrkja er aldrei í lagi. Þeir flokkar sem eru núna í ríkisstjórn eru allir með það í stefnu sinni að beit skuli vera stýrt. Er nokkuð sem er að stoppa okkur? Heimildir eru þessar. Að lesa og lækna landið – Ólafur Arnaldsson og Ása L. Aradóttir Lífríki Íslands – Snorri Baldursson Ásýnd lands og sauðfjárrækt (Skógræktarritið 2002) – Sigurður Arnarson
Skoðun Fagmennska, fræðileg þekking, samráð, samvinna, þarfir og vilji barna og ungmenna eru grundvallaratriði Árni Guðmundsson skrifar
Skoðun Getur uppbyggilegur fréttaflutningur aukið velsæld í íslensku samfélagi? Ása Fríða Kjartansdóttir, Dóra Guðrún Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun „Elska skaltu náunga þinn“ – gegn rasisma, hatri og sögufölsunum öfga hægrisins Guðrún Ósk Þórudóttir skrifar
Skoðun Ósk um sérbýli, garð og rólegt umhverfi dregur fólk frá höfuðborgarsvæðinu Margrét Þóra Sæmundsdóttir skrifar
Skoðun Eru borgir barnvænar? Þétting byggðar og staða barna í skipulagi Lára Ingimundardóttir skrifar