Þetta gerir Gunnþór Ingvason, framkvæmdastjóri Síldarvinnslunnar í Neskaupstað, að umtalsefni á heimasíðu fyrirtækisins. Þar bendir Gunnþór á þá staðreynd að loðnan drepst að hrygningu lokinni og því gríðarlega mikilvægt, sé horft til fjárhagslegra hagsmuna útgerðar og samfélagsins alls, að nýting stofnsins sé grundvölluð á bestu fáanlegu rannsóknargögnum sem völ er á. Á þetta við um loðnustofninn sjálfan, afrán sístækkandi hvalastofna og áhrif á aðra nytjastofna.
Löngu er ljóst, segir Gunnþór, að loðnan er ólíkindatól og erfitt að ná utan um stofninn í mælingum.
„Þannig hafa komið ár þar sem búið er að leita og leita að loðnu án mikils árangurs en síðan hefur hún skyndilega birst í miklu magni einhvers staðar við landið án þess að menn hafi áttað sig á hvernig hún hafi gengið. Það er því grundvallaratriði að leggja áherslu á að rannsaka loðnuna sem best því það eru svo gríðarlegir hagsmunir í húfi fyrir fyrirtækin, loðnubæina, starfsfólk og ríkissjóð,“ skrifar Gunnþór en minnir á gott samstarf Hafrannsóknastofnunar og útgerðanna um rannsóknir og spyr hvort ekki megi útfæra það samstarf frekar og nýta tækjabúnað fiskiskipanna til upplýsingaöflunar. Slíkt samstarf þyrfti jafnframt ekki að vera bundið við stofnmælingar á loðnu.

„Í landi má reikna með að starfi um 600 manns við loðnuvinnsluna. Hafa tekjur á loðnuvertíð jafnan vegið þungt í árstekjum sjómanna á loðnuskipunum og starfsmanna þeirra fyrirtækja sem annast vinnsluna. Áætla má að skatttekjur ríkisins af 100 þúsund tonnum af loðnu nemi tæplega 2,8 milljörðum króna.“
Gunnþór segir í viðtali við Fréttablaðið að útreikningar sínir séu varleg áætlun. Hann bendir á að nokkur sveitarfélög, sem mest eiga undir veiðum og vinnslu, séu að tapa stórri hlutdeild af sinni veltu sem kemur niður á fjárhagsstöðu heimilanna, jafnt sem verslun og þjónustu.