Yfirvofandi dauði íslenskunnar Bergur Þór Ingólfsson skrifar 18. maí 2015 00:00 Þann 14. apríl 2015 birtist í Fréttablaðinu lítil grein eftir Lindu Björk Markúsardóttur, talmeina- og íslenskufræðing, þar sem hún lýsir yfir áhyggjum sínum af yfirvofandi dauða íslenskunnar. Hún skrifar um skjólstæðinga sína, börn, sem eiga ekki orð á eigin tungumáli yfir hluti sem þeim eru sýndir á mynd þótt þau þekki þá, notagildi þeirra og enskt heiti. UNESCO skiptir tungumálum í fimm flokka eftir líkum á útrýmingu: 1) „öruggt“, 2) „viðkvæmt“ (ekki talað af börnum heima fyrir), 3) „örugglega í útrýmingarhættu“ (ekki talað af börnum), 4) „í verulegri útrýmingarhættu“ (aðeins talað af eldri kynslóðum) og 5) „í mikilli útrýmingarhættu“ (talað af nokkrum úr eldri kynslóðum, oftast ekki reiprennandi). Það má því álykta af reynslu Lindu að íslenskan gæti verið á mörkum þess að vera „viðkvæm“ á útrýmingarskalanum þar sem hluti barna hérlendis notar útlensku sín á milli í leik og tjáningu. Við skulum gera ráð fyrir því að íslenskan sé jákvæð og verðmæt. Að í henni sé þekking, reynsla, sköpunarkraftur og sameiningarmáttur. Hún geri okkur kleift að komast í nánara samband við okkur sjálf, hvert annað, náttúruna og vísindin. Saga þjóðarinnar og upplifun liggur á tungunni. Orðin „boðaföll“, „athyglisgáfa“, „berjalyng“ og jafnvel sögnin „að nenna“ gefa aðra tilfinningu þegar Íslendingur hugsar þau á íslensku heldur en á öðru tungumáli. Að því gefnu að við viljum halda áfram að tala og hugsa á móðurmálinu og ef börnin sem Linda Björk lýsir í grein sinni eru í meiri og betri tengslum við ensk orð tölvuleikja, kvikmynda og tónlistar en íslenska þýðingu þeirra – hvað er þá til ráða?Málið er pólítískt Fyrir það fyrsta má alls ekki setja þann merkimiða á börnin að þau séu vandamál. Þetta eru greinilega útsjónarsöm og gáfuð börn sem geta leitað sér fanga á internetinu og aðlagast á auðveldan hátt. Læra meira að segja erlent tungumál án leiðbeiningar fullorðinna. Forðumst allt þjóðernisofbeldi og setjum ábyrgðina þangað sem hún á heima. Málið er pólitískt. Þótt foreldrar geti lesið meira fyrir börn sín og kennarar hafi það í valdi sínu að gera námið meira spennandi þá er það í raun pólitísk ákvörðun hvort íslenskan sé eitt þeirra 2.400 tungumála sem koma til með að deyja út á hálfsmánaðar fresti næstu hundrað árin samkvæmt útreikningum ónefndra málvísindamanna. Inn- og útflutningur menningar er raunverulegur, þar er enginn óvinur, heldur aðeins raunverulegur áhugi á eðlilegum samskiptum. Íslenskan getur orðið undir vegna þess hve fáir tala hana en hún lifir ennþá meðan hún er frjó í hugsun. Hvernig helst hún frjó og hvernig helst hún við? Það eru ekki nema um það bil tuttugu og fjögur ár síðan Fuglastríð í Lumbruskógi (1991) kom út á íslensku og markar það ákveðið upphaf á talsetningu teiknimynda hér á landi vegna þess hve vel til tókst, en áður hafði verið lesið inn efni fyrir sjónvarp. Í kjölfarið fylgdu svo stórar Disney-myndir eins og Aladdín (1992) og Konungur ljónanna (1994). Margar af þeim myndum sem við þekkjum eru mikil listaverk í þýðingu og túlkun íslenskra leikara, þýðenda og upptökustjóra. Við höfum líka notið ákveðinnar sérstöðu varðandi þýðingar. Á flestum öðrum tungumálum heitir Bósi Ljósár Buzz Lightyear. Af því að enskan er aðgengileg og auðveld íslenskum börnum þarf samanburðurinn á talsetningunni að vera íslenskunni í hag til að einhver nenni að horfa á þær. Þær verða að vera sjálfsagðari, skemmtilegri og jafnvel vandaðri en upprunalega útgáfan.Viðvörunarbjöllur Þetta hefur tekist í mjög mörgum tilfellum og það er ein forsenda þess að við erum fyrst núna að stíga inn á stig tvö í útrýmingarskala tungumála. Það getur verið að það sé orðið of seint að gera skurk í því að þýða leiki yfir á íslensku á skapandi og skemmtilegan hátt fyrir þá krakka sem nú sitja við tölvurnar en eitthvað þarf að gera fyrir komandi kynslóðir. Textun á kvikmyndum er líka mikilvæg nú þegar myndveitur eins og Netflix eru að opnast. En það er ekki nóg að heyra bara íslensku eða lesa. Við verðum að geta speglað okkur og fundið til samsömunar í því efni sem við horfum og hlustum á – njótum. Þess vegna eru íslenskar kvikmyndir, sjónvarpsþættir, leikhús, óperur, bækur, blöð og tölvuleikir ekki einungis nauðsynlegar fyrir tunguna heldur líka sálarlíf okkar. Við verðum að tilheyra einhverju sem við berum kennsl á, að öðrum kosti verður líf okkar aumt og tengslalaust. Ofurhetjur eru efni margra tölvuleikja og kvikmynda. Sumar þeirra eiga íslenskan uppruna. Bandarískur framburður á Þór, Loka og Óðni er skemmtilegur en það er þó missir að þeim íslenska, sérstaklega á Íslandi. Hús íslenskra fræða hefur verið mikið í umræðunni að undanförnu. Sú hola kemur fyrir sjónir eins og tákn um algjört menningarlegt metnaðarleysi. Þá er ekki aðeins átt við rannsóknirnar og fræðistörfin heldur líka að ein mestu jarðnesku (og andlegu) verðmæti þjóðarinnar; handritin, eiga hér engan sérstakan virðingarsess og aðstæður við varðveislu þeirra tæplega öruggar á nútíma mælikvarða. Ber það ekki líka lélegu viðskiptaviti vitni að Móna Lísa Íslands skuli ekki vera sýnileg þeim ferðamönnum sem fylla hér öll hótel? Ef okkur á annað borð þykir vænt um að geta hugsað og tjáð okkur á móðurmálinu þá ættum við að ekki að hunsa viðvörunarbjöllur Lindu Bjarkar. Í þessu tilfelli er útdauði valkostur, að tala eða ekki tala íslensku er einfaldlega ákvörðun sem verður að taka áður en það verður of seint. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Örlætisgerningur Vilhjálmur H. Vilhjálmsson Skoðun Burt með pólitík á Bessastöðum Kristmundur Carter Skoðun „Almennings“ samgöngur? Bragi Gunnlaugsson Skoðun Nýr „loftslagsvænn“ iðnaður - neikvæð áhrif á lífríki og fiskveiðar Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun Sjálfbær framtíð Vestfjarða Sigríður Ólöf Kristjánsdóttir,Aðalsteinn Óskarsson Skoðun Náttúran njóti vafans, ótímabundið Bjarkey Olsen Gunnarsdóttir Skoðun Formleg uppgjöf Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Öll með? – 4.020 kr. hækkun fyrir skatt eftir 16 mánuði! Unnur Helga Óttarsdóttir Skoðun Fjármunum veitt þangað sem neyðin er mest Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Íþróttir fyrir öll, jöfnum og bætum leikinn Hólmfríður Sigþórsdóttir,Anna Þorsteinsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Köllum það réttu nafni: Fordóma Derek Terell Allen skrifar Skoðun Ótrúverðugt plan að annars góðum markmiðum Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Formleg uppgjöf Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Örlætisgerningur Vilhjálmur H. Vilhjálmsson skrifar Skoðun Fjármunum veitt þangað sem neyðin er mest Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Sjálfbær framtíð Vestfjarða Sigríður Ólöf Kristjánsdóttir,Aðalsteinn Óskarsson skrifar Skoðun Burt með pólitík á Bessastöðum Kristmundur Carter skrifar Skoðun Náttúran njóti vafans, ótímabundið Bjarkey Olsen Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Íþróttir fyrir öll, jöfnum og bætum leikinn Hólmfríður Sigþórsdóttir,Anna Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Nýr „loftslagsvænn“ iðnaður - neikvæð áhrif á lífríki og fiskveiðar Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun „Almennings“ samgöngur? Bragi Gunnlaugsson skrifar Skoðun Góður forseti G. Pétur Matthíasson skrifar Skoðun Hvers vegna Halla Tómasdóttir? Guðjón Sigurðsson skrifar Skoðun Heimildin sem hvarf úr frumvarpi matvælaráðherra Vala Árnadóttir skrifar Skoðun Sníða sér stakk eftir vexti Guðni Magnús Ingvason skrifar Skoðun Norskir herrar eða íslenskir? Þóra Bergný Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Af hverju ertu að bjóða þig fram? Sigurður Ragnarsson skrifar Skoðun Við styðjum Guðmund Karl! Katrín Valdís Hjartardóttir,Andrea Bóel Bæringsdóttir,Guðbjörg Harpa Ingimundardóttir skrifar Skoðun Hagfræðin á Heimildinni Bjarnheiður Hallsdóttir skrifar Skoðun Hreinleikaþráin Bjarni Karlsson skrifar Skoðun Heimilisleysi blasir við öryrkjum Svanberg Hreinsson skrifar Skoðun Hvað getur Ísland gefið öðrum þjóðum? Gunnar Hersveinn skrifar Skoðun Veðrið, veskið og Íslendingurinn María Rut Kristinsdóttir skrifar Skoðun Að mæðra barn í hjarta sínu Hólmfríður Anna Baldursdóttir skrifar Skoðun Jákvæður orðaforði eykur hamingju og vellíðan Helga Fjóla Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Öll með? – 4.020 kr. hækkun fyrir skatt eftir 16 mánuði! Unnur Helga Óttarsdóttir skrifar Skoðun Látum hjartað ráða för Sigrún Traustadóttir skrifar Skoðun Vekjum risann Guðmundur Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Katrín Jakobsdóttir forseti Viðar Pálsson skrifar Skoðun Þjóðarsátt líka fyrir fatlað fólk Geirdís Hanna Kristjánsdóttir skrifar Sjá meira
Þann 14. apríl 2015 birtist í Fréttablaðinu lítil grein eftir Lindu Björk Markúsardóttur, talmeina- og íslenskufræðing, þar sem hún lýsir yfir áhyggjum sínum af yfirvofandi dauða íslenskunnar. Hún skrifar um skjólstæðinga sína, börn, sem eiga ekki orð á eigin tungumáli yfir hluti sem þeim eru sýndir á mynd þótt þau þekki þá, notagildi þeirra og enskt heiti. UNESCO skiptir tungumálum í fimm flokka eftir líkum á útrýmingu: 1) „öruggt“, 2) „viðkvæmt“ (ekki talað af börnum heima fyrir), 3) „örugglega í útrýmingarhættu“ (ekki talað af börnum), 4) „í verulegri útrýmingarhættu“ (aðeins talað af eldri kynslóðum) og 5) „í mikilli útrýmingarhættu“ (talað af nokkrum úr eldri kynslóðum, oftast ekki reiprennandi). Það má því álykta af reynslu Lindu að íslenskan gæti verið á mörkum þess að vera „viðkvæm“ á útrýmingarskalanum þar sem hluti barna hérlendis notar útlensku sín á milli í leik og tjáningu. Við skulum gera ráð fyrir því að íslenskan sé jákvæð og verðmæt. Að í henni sé þekking, reynsla, sköpunarkraftur og sameiningarmáttur. Hún geri okkur kleift að komast í nánara samband við okkur sjálf, hvert annað, náttúruna og vísindin. Saga þjóðarinnar og upplifun liggur á tungunni. Orðin „boðaföll“, „athyglisgáfa“, „berjalyng“ og jafnvel sögnin „að nenna“ gefa aðra tilfinningu þegar Íslendingur hugsar þau á íslensku heldur en á öðru tungumáli. Að því gefnu að við viljum halda áfram að tala og hugsa á móðurmálinu og ef börnin sem Linda Björk lýsir í grein sinni eru í meiri og betri tengslum við ensk orð tölvuleikja, kvikmynda og tónlistar en íslenska þýðingu þeirra – hvað er þá til ráða?Málið er pólítískt Fyrir það fyrsta má alls ekki setja þann merkimiða á börnin að þau séu vandamál. Þetta eru greinilega útsjónarsöm og gáfuð börn sem geta leitað sér fanga á internetinu og aðlagast á auðveldan hátt. Læra meira að segja erlent tungumál án leiðbeiningar fullorðinna. Forðumst allt þjóðernisofbeldi og setjum ábyrgðina þangað sem hún á heima. Málið er pólitískt. Þótt foreldrar geti lesið meira fyrir börn sín og kennarar hafi það í valdi sínu að gera námið meira spennandi þá er það í raun pólitísk ákvörðun hvort íslenskan sé eitt þeirra 2.400 tungumála sem koma til með að deyja út á hálfsmánaðar fresti næstu hundrað árin samkvæmt útreikningum ónefndra málvísindamanna. Inn- og útflutningur menningar er raunverulegur, þar er enginn óvinur, heldur aðeins raunverulegur áhugi á eðlilegum samskiptum. Íslenskan getur orðið undir vegna þess hve fáir tala hana en hún lifir ennþá meðan hún er frjó í hugsun. Hvernig helst hún frjó og hvernig helst hún við? Það eru ekki nema um það bil tuttugu og fjögur ár síðan Fuglastríð í Lumbruskógi (1991) kom út á íslensku og markar það ákveðið upphaf á talsetningu teiknimynda hér á landi vegna þess hve vel til tókst, en áður hafði verið lesið inn efni fyrir sjónvarp. Í kjölfarið fylgdu svo stórar Disney-myndir eins og Aladdín (1992) og Konungur ljónanna (1994). Margar af þeim myndum sem við þekkjum eru mikil listaverk í þýðingu og túlkun íslenskra leikara, þýðenda og upptökustjóra. Við höfum líka notið ákveðinnar sérstöðu varðandi þýðingar. Á flestum öðrum tungumálum heitir Bósi Ljósár Buzz Lightyear. Af því að enskan er aðgengileg og auðveld íslenskum börnum þarf samanburðurinn á talsetningunni að vera íslenskunni í hag til að einhver nenni að horfa á þær. Þær verða að vera sjálfsagðari, skemmtilegri og jafnvel vandaðri en upprunalega útgáfan.Viðvörunarbjöllur Þetta hefur tekist í mjög mörgum tilfellum og það er ein forsenda þess að við erum fyrst núna að stíga inn á stig tvö í útrýmingarskala tungumála. Það getur verið að það sé orðið of seint að gera skurk í því að þýða leiki yfir á íslensku á skapandi og skemmtilegan hátt fyrir þá krakka sem nú sitja við tölvurnar en eitthvað þarf að gera fyrir komandi kynslóðir. Textun á kvikmyndum er líka mikilvæg nú þegar myndveitur eins og Netflix eru að opnast. En það er ekki nóg að heyra bara íslensku eða lesa. Við verðum að geta speglað okkur og fundið til samsömunar í því efni sem við horfum og hlustum á – njótum. Þess vegna eru íslenskar kvikmyndir, sjónvarpsþættir, leikhús, óperur, bækur, blöð og tölvuleikir ekki einungis nauðsynlegar fyrir tunguna heldur líka sálarlíf okkar. Við verðum að tilheyra einhverju sem við berum kennsl á, að öðrum kosti verður líf okkar aumt og tengslalaust. Ofurhetjur eru efni margra tölvuleikja og kvikmynda. Sumar þeirra eiga íslenskan uppruna. Bandarískur framburður á Þór, Loka og Óðni er skemmtilegur en það er þó missir að þeim íslenska, sérstaklega á Íslandi. Hús íslenskra fræða hefur verið mikið í umræðunni að undanförnu. Sú hola kemur fyrir sjónir eins og tákn um algjört menningarlegt metnaðarleysi. Þá er ekki aðeins átt við rannsóknirnar og fræðistörfin heldur líka að ein mestu jarðnesku (og andlegu) verðmæti þjóðarinnar; handritin, eiga hér engan sérstakan virðingarsess og aðstæður við varðveislu þeirra tæplega öruggar á nútíma mælikvarða. Ber það ekki líka lélegu viðskiptaviti vitni að Móna Lísa Íslands skuli ekki vera sýnileg þeim ferðamönnum sem fylla hér öll hótel? Ef okkur á annað borð þykir vænt um að geta hugsað og tjáð okkur á móðurmálinu þá ættum við að ekki að hunsa viðvörunarbjöllur Lindu Bjarkar. Í þessu tilfelli er útdauði valkostur, að tala eða ekki tala íslensku er einfaldlega ákvörðun sem verður að taka áður en það verður of seint.
Nýr „loftslagsvænn“ iðnaður - neikvæð áhrif á lífríki og fiskveiðar Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun
Skoðun Íþróttir fyrir öll, jöfnum og bætum leikinn Hólmfríður Sigþórsdóttir,Anna Þorsteinsdóttir skrifar
Skoðun Nýr „loftslagsvænn“ iðnaður - neikvæð áhrif á lífríki og fiskveiðar Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir skrifar
Skoðun Við styðjum Guðmund Karl! Katrín Valdís Hjartardóttir,Andrea Bóel Bæringsdóttir,Guðbjörg Harpa Ingimundardóttir skrifar
Nýr „loftslagsvænn“ iðnaður - neikvæð áhrif á lífríki og fiskveiðar Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun