Skoðun

Framtíð nema og kennara

Karítas Pálsdóttir skrifar
Ég sat klesst upp við gluggann á troðfullum strætisvagninum á leið niður í bæ fyrsta fimmtudaginn í febrúar. Mér leið eins og sardínu í dós enda vorum við örugglega um fimmtíu manns um borð í strætó. Leið okkar allra lá niður á Austurvöll á samstöðufund vegna kjarabaráttu framhaldsskólakennara. Þar hittum við fleiri hundruð nemendur úr öllum áttum, þar á meðal rútufylli af nemendum frá Selfossi. Þarna vorum við, unga fólkið, komin saman til að láta rödd okkar heyrast. Skiltum með slagorðum eins og: „Launaleiðrétting ekki launahækkun“ var veifað og baráttuorð hrópuð. Ræður voru haldnar og allir fengu tækifæri til að taka til máls.

Frásögn eins stráks hafði áhrif á mig. Hann setti kjarabaráttu kennara í persónulegt samhengi því sjálfan dreymir hann um að verða kennari. En í hvert skipti sem hann deilir draumi sínum með öðrum reynir fólk að draga úr áhuga hans og spyr hann hvort hann sé alveg viss, kennarastarfið sé svo ömurlega illa launað, það sé engin framtíð í því, ekkert fjárhagslegt öryggi. Fólk spyr hvort hann vilji ekki frekar verða eitthvað annað. Það versta er þó að þegar hann segir kennurum sínum draum sinn taka þeir í sama streng.

Gríðarlegt ábyrgðarstarf

Hvað segir þetta okkur eiginlega um samfélagið okkar? Hversu lítils virði er kennarastarfið orðið ef ekki einu sinni kennarar geta hvatt nemendur til að feta í fótspor sín? Af hverju viðgengst það að kennarar séu svona miklu verr launaðir en til dæmis stjórnmálamenn, athafnamenn og bankastarfsmenn? Þeir þurfa jafnvel ekki að hafa lokið framhaldsnámi í háskóla eins og kennarar. Sumir hverjir bera einnig minni ábyrgð en kennarar. Það er nefnilega gríðarlegt ábyrgðarstarf að vera kennari.

Á eftir foreldrum og öðrum fjölskyldumeðlimum eru kennarar stærstu fyrirmyndir ungmenna. Kennarar hafa áhrif á skoðanir og þroska ungmenna sem með tíð og tíma taka við stjórn landsins.

Það er kominn tími til að stjórnvöld leiðrétti laun kennara í samræmi við störf sem krefjast sams konar menntunar. Það er einnig kominn tími til þess að stjórnvöld og samfélagsmiðlar taki eftir því að ungu fólki á Íslandi er ekki sama. Við viljum láta taka mark á okkur. Þingmenn hefðu getað sýnt málefninu áhuga og nemendum og kennurum virðingu með því að láta sjá sig á Austurvelli. Það hefði ekki átt að vera erfitt þar sem samstöðufundurinn var haldinn fyrir utan Alþingi, vinnustað þingmanna. Fréttamenn hefðu einnig getað sýnt baráttumáli okkar áhuga með því að fjalla meira um það í fjölmiðlum. Við viljum að á okkur sé hlustað. Okkur er annt um framtíð kennara því í þeirra höndum er framtíð nemenda og þar með framtíð þessa lands!




Skoðun

Sjá meira


×