Fjarlægðin gerir fórnarlömb falleg Benjamín Julian skrifar 3. júlí 2014 07:00 Einn er sá draugur sem hvílir yfir lífsglöðu heiðingjunum á Vesturlöndum, og hann er fátæktin þarna hinumegin. Á nokkurra vikna fresti skjóta fréttamenn að okkur áminningu um að enn séu svertingjarnir að drepa hver annan, fólkið í Bangladess að klára líftóruna á saumaskap rauðra hipsterabuxna og svo voru fátæku börnin nýlega að flytja frá Afríku til Indlands, þar sem ástandið ku vera engu betra. Stundum sleppur stöku fátæklingur hingað norðurfyrir og biður um hæli af mannúðarástæðum, en því miður eru það alltaf forhertir ribbaldar og glæponar – raunverulegu fórnarlömbin í sjónvarpinu eru, eins og við vitum öll, börn með þrútnar bumbur, grátandi mæður og fótalausir fyrrverandi barnahermenn. Þessir menn sem hingað koma eru ágætlega uppihaldnir karlar á besta aldri, nákvæmlega sú manngerð sem velþekkt er að sækist í mafíur og eiturlyfjasmygl. Þeim er enda hent strax suðurfyrir fátæktarmörkin aftur, þar sem þeir eru best geymdir. Eina leiðin til að hjálpa sveltandi stríðsfórnarlömbum er að gefa stórum stofnunum peninga svo þær geti bjargað málunum. Ríkið, Oxfam, Rauði krossinn, í raun hver sem getur farið suðurfyrir og hjálpað við að stoppa hamfarirnar í sjónvarpinu. Svona þúsundkall á mánuði er ágætt, því leigan hérna er svo há, og þúsundkall kaupir líka miklu meira þar en hér. Það er kannski ekki alltof slæmt að sleppa honum heldur, því hagfræðingar í moldríkum hugveitum fullyrða að þróunaraðstoð skekki markaðshlutföll á svæðinu, og geri í raun illt verra. Hjálparstofnanirnar hafa sennilega gleymt sér í allri góðvildinni, eða eitthvað, og svo er alveg margt hægt að gera við peninginn hérna heima líka. Kannski kaupa Fair Trade-súkkulaði í dessertinn, ef hagfræðingarnir hefðu ekki fordæmt það í leiðinni. Ríkið gefur líka þúsundasta hluta landsframleiðslu í þróunaraðstoð, sem slagar hátt uppí 0,7% lágmarkið sem Sameinuðu þjóðirnar mæla með.Óséður rasisti?Þó þetta sé allt frekar flókið, og best látið kyrrt liggja, getum við styrkt neyðaraðstoð. Enginn véfengir að hún er alltaf góð og gild. Íslenska ríkið sendi í stríðinu í Afganistan nokkra menn á staðinn í stjörnuprýddum einkennisklæðum með hríðskotabyssur til að passa friðinn. Svo hjálpaði það til við að stoppa neyðarástandið í Írak með því að sprengja keisarahöllina og hengja keisarann þar. Þegar flóðbylgjur og fellibyljir dynja á fólkinu í sjónvarpinu standa Íslendingar flestum framar í að senda neyðaraðstoð. Eftir að sextíuþúsund manns höfðu dáið í sýrlenska borgarastríðinu póstlagði ríkið í flýti tuttugu og fimm milljónir þangað, svipað mikið og það gaf til hjúkrunarheimilisins Eirar eftir að fyrrverandi borgarstjóri keyrði það í gjaldþrot. Íslenska ríkið skar niður þróunaraðstoð því hér er heilbrigðiskerfið í neyð: okkur vantar æðaþræðingartæki (200 milljónir), veirurannsóknartæki (50 milljónir), segulómunartæki (200 milljónir) og margt, margt fleira. Og þá er einfaldlega ekki mikið eftir til að gefa bumbubörnunum. Þegar á heildina er litið væri kannski ágætt að biðja, en við erum löngu hætt að trúa á Guð. Í staðinn hefur rignt yfir Afríkulönd skínandi hvítum trúboðum, sem kenna þeim að biðja fyrir sjálfum sér. Afleiðing af þessu er að nú má í Úganda ekki vera hommi, því það veldur bakverkjum og smitar börnin – og Guð vill það ekki. Kannski er þetta svona flókið. Kannski eru allir hælisleitendur glæponar og allt þróunarstarf til einskis. En kannski er þetta miklu einfaldara. Kannski langar okkur ekki að hjálpa, og við leitum allra afsakana til að sleppa því. Kannski þykir okkur vænna um hversdagsleg þægindi okkar en lifibrauð fjarlægra fátæklinga. Gæti það verið? Gæti verið að í raun séu allir þessir hælisleitendur raunverulegir flóttamenn, og gæti verið að í Íslendingum hvíli óséður rasisti sem vill bara frekar halda þeim í útlöndum? Ef svo er ekki er tími til kominn að sýna það í verki. Fjarlægðin gerir fórnarlömb falleg. En hún afsakar ekki að gera ekkert, eða það minnsta sem maður kemst upp með án þægindaminnkunar, til að hjálpa þeim. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Gleymdu að vanda sig Vanda Sigurgeirsdóttir Skoðun Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson Skoðun Heilbrigðiskerfið í bakkgír Ingibjörg Isaksen Skoðun Skuldin við jörðina: Kolefnisstjórnun skiptir sköpum Nótt Thorberg Skoðun Svikin loforð í leikskólamálum Reykjanesbæjar Gígja Sigríður Guðjónsdóttir Skoðun Rasismi útskýrir stuðning við þjóðarmorð Ingólfur Gíslason Skoðun Þetta eru börnin sem ég hef áhyggjur af í skólakerfinu Rakel Linda Kristjánsdóttir Skoðun Blóðrautt norðanáhlaup Snæbjörn Guðmundsson Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Skref aftur á bak fyrir konur með endómetríósu Sigurður Ingi Jóhannsson Skoðun Skoðun Skoðun Gleymdu að vanda sig Vanda Sigurgeirsdóttir skrifar Skoðun Vindhögg Viðskiptaráðs Finnbjörn A. Hermannsson skrifar Skoðun Skref aftur á bak fyrir konur með endómetríósu Sigurður Ingi Jóhannsson skrifar Skoðun Staða leikskólamála í Reykjanesbæ Guðný Birna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Gervigreindaraðstoð: Kennarinn endurheimtir dýrmætan tíma Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Tökum höndum saman áður en það er of seint Karólína Helga Símonardóttir skrifar Skoðun PWC – Traustsins verðir? Björn Thorsteinsson skrifar Skoðun Rasismi útskýrir stuðning við þjóðarmorð Ingólfur Gíslason skrifar Skoðun Skuldin við jörðina: Kolefnisstjórnun skiptir sköpum Nótt Thorberg skrifar Skoðun Pólitískar kreddur á kostnað skattgreiðenda Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Þetta eru börnin sem ég hef áhyggjur af í skólakerfinu Rakel Linda Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Óttumst við það að vera frjálsar manneskjur í frjálsu landi? Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Loftslagsváin bíður ekki Ívar Kristinn Jasonarson skrifar Skoðun Hvers vegna að kenna leiklist? Rannveig Björk Þorkelsdóttir,Jóna Guðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Jafnt aðgengi að geðheilbrigðisþjónustu fyrir öll Telma Sigtryggsdóttir skrifar Skoðun Svikin loforð í leikskólamálum Reykjanesbæjar Gígja Sigríður Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Heilbrigðiskerfið í bakkgír Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Blóðrautt norðanáhlaup Snæbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Í vítahring stöðnunnar og úreldra vísinda Björn Ólafsson skrifar Skoðun ,,Skildu rétt, hvar skórinn að þér kreppir. Skildu, hver í bönd þig hneppti og hneppir.” (EB) Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Við erum réttindalaus Sigurlín Margrét Sigurðardóttir skrifar Skoðun Raunir ríka fólksins og bænir þess Jónas Yngvi Ásgrímsson skrifar Skoðun Myglaða nestisboxið og gleymda sítrónan María Rut Kristinsdóttir skrifar Skoðun Talið við okkur áður en þið talið um okkur Ian McDonald skrifar Skoðun Björgunarleiðangur fyrir Heimsmarkmiðin Antonio Guterres skrifar Skoðun Átti ekki að klára dæmið í geðheilbrigðismálum? Ingveldur Anna Sigurðardóttir skrifar Skoðun Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ skrifar Skoðun Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift skrifar Skoðun Óður til Sigga sjéní Ingvi Þór Georgsson skrifar Skoðun Álframleiðsla á Íslandi er ekki bara mikilvæg fyrir Ísland Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Sjá meira
Einn er sá draugur sem hvílir yfir lífsglöðu heiðingjunum á Vesturlöndum, og hann er fátæktin þarna hinumegin. Á nokkurra vikna fresti skjóta fréttamenn að okkur áminningu um að enn séu svertingjarnir að drepa hver annan, fólkið í Bangladess að klára líftóruna á saumaskap rauðra hipsterabuxna og svo voru fátæku börnin nýlega að flytja frá Afríku til Indlands, þar sem ástandið ku vera engu betra. Stundum sleppur stöku fátæklingur hingað norðurfyrir og biður um hæli af mannúðarástæðum, en því miður eru það alltaf forhertir ribbaldar og glæponar – raunverulegu fórnarlömbin í sjónvarpinu eru, eins og við vitum öll, börn með þrútnar bumbur, grátandi mæður og fótalausir fyrrverandi barnahermenn. Þessir menn sem hingað koma eru ágætlega uppihaldnir karlar á besta aldri, nákvæmlega sú manngerð sem velþekkt er að sækist í mafíur og eiturlyfjasmygl. Þeim er enda hent strax suðurfyrir fátæktarmörkin aftur, þar sem þeir eru best geymdir. Eina leiðin til að hjálpa sveltandi stríðsfórnarlömbum er að gefa stórum stofnunum peninga svo þær geti bjargað málunum. Ríkið, Oxfam, Rauði krossinn, í raun hver sem getur farið suðurfyrir og hjálpað við að stoppa hamfarirnar í sjónvarpinu. Svona þúsundkall á mánuði er ágætt, því leigan hérna er svo há, og þúsundkall kaupir líka miklu meira þar en hér. Það er kannski ekki alltof slæmt að sleppa honum heldur, því hagfræðingar í moldríkum hugveitum fullyrða að þróunaraðstoð skekki markaðshlutföll á svæðinu, og geri í raun illt verra. Hjálparstofnanirnar hafa sennilega gleymt sér í allri góðvildinni, eða eitthvað, og svo er alveg margt hægt að gera við peninginn hérna heima líka. Kannski kaupa Fair Trade-súkkulaði í dessertinn, ef hagfræðingarnir hefðu ekki fordæmt það í leiðinni. Ríkið gefur líka þúsundasta hluta landsframleiðslu í þróunaraðstoð, sem slagar hátt uppí 0,7% lágmarkið sem Sameinuðu þjóðirnar mæla með.Óséður rasisti?Þó þetta sé allt frekar flókið, og best látið kyrrt liggja, getum við styrkt neyðaraðstoð. Enginn véfengir að hún er alltaf góð og gild. Íslenska ríkið sendi í stríðinu í Afganistan nokkra menn á staðinn í stjörnuprýddum einkennisklæðum með hríðskotabyssur til að passa friðinn. Svo hjálpaði það til við að stoppa neyðarástandið í Írak með því að sprengja keisarahöllina og hengja keisarann þar. Þegar flóðbylgjur og fellibyljir dynja á fólkinu í sjónvarpinu standa Íslendingar flestum framar í að senda neyðaraðstoð. Eftir að sextíuþúsund manns höfðu dáið í sýrlenska borgarastríðinu póstlagði ríkið í flýti tuttugu og fimm milljónir þangað, svipað mikið og það gaf til hjúkrunarheimilisins Eirar eftir að fyrrverandi borgarstjóri keyrði það í gjaldþrot. Íslenska ríkið skar niður þróunaraðstoð því hér er heilbrigðiskerfið í neyð: okkur vantar æðaþræðingartæki (200 milljónir), veirurannsóknartæki (50 milljónir), segulómunartæki (200 milljónir) og margt, margt fleira. Og þá er einfaldlega ekki mikið eftir til að gefa bumbubörnunum. Þegar á heildina er litið væri kannski ágætt að biðja, en við erum löngu hætt að trúa á Guð. Í staðinn hefur rignt yfir Afríkulönd skínandi hvítum trúboðum, sem kenna þeim að biðja fyrir sjálfum sér. Afleiðing af þessu er að nú má í Úganda ekki vera hommi, því það veldur bakverkjum og smitar börnin – og Guð vill það ekki. Kannski er þetta svona flókið. Kannski eru allir hælisleitendur glæponar og allt þróunarstarf til einskis. En kannski er þetta miklu einfaldara. Kannski langar okkur ekki að hjálpa, og við leitum allra afsakana til að sleppa því. Kannski þykir okkur vænna um hversdagsleg þægindi okkar en lifibrauð fjarlægra fátæklinga. Gæti það verið? Gæti verið að í raun séu allir þessir hælisleitendur raunverulegir flóttamenn, og gæti verið að í Íslendingum hvíli óséður rasisti sem vill bara frekar halda þeim í útlöndum? Ef svo er ekki er tími til kominn að sýna það í verki. Fjarlægðin gerir fórnarlömb falleg. En hún afsakar ekki að gera ekkert, eða það minnsta sem maður kemst upp með án þægindaminnkunar, til að hjálpa þeim.
Skoðun ,,Skildu rétt, hvar skórinn að þér kreppir. Skildu, hver í bönd þig hneppti og hneppir.” (EB) Þorsteinn Sæmundsson skrifar
Skoðun Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ skrifar
Skoðun Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift skrifar
Skoðun Álframleiðsla á Íslandi er ekki bara mikilvæg fyrir Ísland Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar