Brauðmolum kastað inn í framtíðina Sif Sigmarsdóttir skrifar 8. maí 2013 07:00 „Sagan mun fara um mig mjúkum höndum því ég hyggst skrifa hana sjálfur.“ Tilvitnun þessi, sem gjarnan er eignuð Winston Churchill, virðist mörgum mektarmönnum hugleikin nú í umróti eftirhrunsáranna. Fyrrverandi forsætisráðherra og seðlabankastjóri situr í hásæti sínu í Hádegismóum og endurskrifar söguna skorpnum áskrifendahópi Morgunblaðsins til mismikillar skemmtunar, almannatenglar og lögfræðingar reyna að endurbyggja orðstír útrásarvíkinga eins og háhýsi úr Legókubbum um leið og forseti Íslands endurhannar ímynd sína jafnoft og aðrir skipta um sokka. Sá sögulegi atburður á sér nú stað að fyrsti kvenforsætisráðherra landsins lætur af störfum. Jóhanna Sigurðardóttir settist á þing sama ár og ég fæddist og þekki ég því ekki Alþingi án glóandi kolls hennar og stálharðrar einurðarinnar. Síðan ég lærði að sitja á koppi hef ég fylgst með Jóhönnu skjóta karlkyns kollegum ref fyrir rass. Viðtal við Jóhönnu í Sjónvarpinu á kosninganótt varð þó til þess að ég hóf að velta fyrir mér hvort nú, við sögulok, væri körlunum loks að takast að hafa hana undir.Annie Leifs Fyrir rúmum tíu árum skrifaði ég lokaritgerð í sagnfræði sem fjallaði um hið umdeilda tónskáld Jón Leifs. Við ritgerðarsmíðina vakti þó meiri áhuga minn saga fyrstu eiginkonu Jóns, Anniear Leifs, hámenntaðrar evrópskrar tónlistarkonu af auðugu fólki. Í kjölfar hjónabands hennar og Jóns dagaði hana uppi blásnauða á Íslandi eftir að hafa misst manninn sem hún elskaði, dætur sínar tvær – aðra í hafið, hina í svartnætti geðsjúkdóms – fjölskyldu sína í gyðingaofsóknum nasista, heimkynni, eigur og loks ástkæran píanóleikinn er hún hlaut skaða á hendi. Mér fannst þurfa að gera ævi þessarar merku konu skil í ævisögu. Í rykmettuðu herbergi handritadeildar Landsbókasafnsins varð mér hins vegar fljótt ljóst að svo mætti líklega aldrei verða.Snara fyrir bráð Eitt þeirra vandamála er þeir sem fást við kvennasögu standa andspænis varðar heimildirnar. Heimildir um líf, atferli og skoðanir kvenna eru oft af skornum skammti. Ástæðurnar eru margar. Ein skýringin er vafalítið hugarfar viðfangsefnanna sjálfra eins og sést glögglega þegar saga hjónanna Anniear og Jóns Leifs er skoðuð. Jón fer ungur að leggja heimildir fyrir sagnfræðinga framtíðarinnar eins og veiðimaður snöru fyrir bráð. Í formála dagbókar sem hann hóf að halda á sextánda aldursári ritar hann: „Þetta, sem eg hér mun skrifa, ætlast eg ekki til að nokkur maður sjái. … [Þ]að sem hér er ritað er frá mér og til mín … En þegar dagar mínir eru liðnir, kunna, ef til vill, einhverjir að „gægjast inn í hið allra helgasta“.“ Eftir Jón liggur mikið af persónulegum heimildum sem hann hélt sjálfur til haga af mikilli natni. Hann passaði vel upp á öll bréf sem honum bárust og tók afrit af bréfum til varðveislu sem hann sjálfur skrifaði öðrum. Hann bað foreldra sína um að geyma bréfin sem hann sendi þeim er hann var í námi í Leipzig og lagði mikið á sig til að endurheimta kistil sem innihélt heimildir um líf hans eftir að hann yfirgaf Þýskaland í síðari heimsstyrjöld. Segja má að Jón Leifs hafi greypt sig inn í söguna með því að sjá til þess að nægar heimildir væru til um hann. Því er hins vegar öfugt farið með Annie. Þótt á heimili hjónanna hafi ríkt kúltúr „sjálfsvarðveislu“ þegar kom að Jóni virðist ekki hafa verið talin þörf á því að varðveita sögu Anniear. Þau tiltölulega fáu bréf til Anniear sem til eru á Landsbókasafni tengjast flest störfum Jóns og eru viðbrögð við tilraunum hennar til að koma honum og list hans á framfæri. Í ævisögu sinni um Jón Leifs vekur sænski tónlistarblaðamaðurinn Carl-Gunnar Åhlén jafnframt máls á úrklippubók tónskáldsins sem geymd er á Landsbókasafni. Hann segir „leiðinlegt að sjá leifarnar af þeim fáu umsögnum sem Annie fékk um tónleikana [í Magdeburg árið 1923]. Þær hafa verið klipptar niður og fátt eitt geymt nema það sem sagt var um tónlist Jóns. … [Tónleikahaldi hennar var] gjörsamlega ýtt til hliðar miðað við hve gríðarlega umfangsmikil heimildasöfnunin var um iðju Jóns.“Kvenleg heimildahógværð Mér varð hugsað til skortsins á heimildum um líf Anniear Leifs sem veldur því að ævisaga hennar verður sennilega aldrei rituð þegar ég sá Jóhönnu Sigurðardóttur í fyrrnefndu viðtali á kosninganótt. Í viðtalinu virtist Jóhanna ekki á þeim buxunum að upphefja og endurskrifa hlutverk sitt eftir á líkt og aðrar persónur og leikendur í þeim epíska farsa sem fyrsti áratugur 21. aldarinnar er. „Þjóðin hefur valið,“ sagði hún einfaldlega þegar ljóst var að flokkur hennar hafði goldið afhroð í kosningunum, rétt eins og hún hygðist möglunarlaust láta dóm þjóðarinnar og sögunnar yfir sig ganga. Þótt sagnfræðingurinn í mér sé lítt hrifinn af sögulegum endurskoðunartilburðum á við þá sem skuggaformaðurinn í Hádegismóum og sá þaulsetni á Bessastöðum stunda vona ég að Jóhanna láti ekki sitt eftir liggja. Jóhanna lét þessa ágætu herramenn ekki vaða yfir sig á Alþingi. Ég neita að trúa því að hún hyggist taka upp á kvenlegri hógværð þegar kemur að keppninni um að kasta brauðmolum fyrir sagnfræðinga framtíðarinnar. Sem stjórnmálamaður hefur Jóhanna Sigurðardóttir verið mörgum konum fyrirmynd – óháð því hvar þær stóðu í pólitík. Sagnfræðingurinn í mér gefur lítið fyrir sjálfsævisögur og rýrt heimildargildi þeirra. En sem ein þeirra kvenna sem ötul framganga Jóhönnu Sigurðardóttur veitti innblástur vildi ég enga bók heldur lesa um næstu jól en brauðmola þann sem sjálfsævisaga fráfarandi forsætisráðherra væri. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Sif Sigmarsdóttir Mest lesið Vegið að æru embættismanna Bjarkey Olsen Gunnarsdóttir Skoðun Til óákveðinna kjósenda Eygló Halldórsdóttir Skoðun Opið bréf til forsetaframbjóðenda Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun Afhverju viltu fá trúð á Bessastaði? Diljá Ámundadóttir Zoega Skoðun Ómetanleg leiðsögn Magnús Ingi Óskarsson Skoðun Snúningshurðin í ráðuneytinu Jón Kaldal Skoðun Sjókvíafúskið mikla Rán Flygenring Skoðun Það þarf þyrlupall við þjóðarsjúkrahúsið Hópur lækna á þyrlum Landhelgisgæslunnar Skoðun Vegna hvers kýs ég Katrínu Jón Kristjánsson Skoðun Sameiningaraflið Katrín Jakobsdóttir Kári Bjarnason Skoðun Skoðun Skoðun Sameiningaraflið Katrín Jakobsdóttir Kári Bjarnason skrifar Skoðun Snúningshurðin í ráðuneytinu Jón Kaldal skrifar Skoðun Til óákveðinna kjósenda Eygló Halldórsdóttir skrifar Skoðun Opið bréf til forsetaframbjóðenda Elín Erna Steinarsdóttir skrifar Skoðun Ómetanleg leiðsögn Magnús Ingi Óskarsson skrifar Skoðun Vegið að æru embættismanna Bjarkey Olsen Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Hverjum treystum við fyrir fjöreggjunum okkar? skrifar Skoðun Stöndum í lappirnar! Vilborg Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Gjöf sem gefur Halla Tómasdóttir skrifar Skoðun Vegna hvers kýs ég Katrínu Jón Kristjánsson skrifar Skoðun Hvar er sómakenndin? Blakleikur Ísraels og Íslands Hrönn Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar Skoðun Alþingi slátrar jafnræðisreglunni Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Málfarslöggan verk sín vann Ari Páll Kristinsson skrifar Skoðun Verðmæti Döff kjósenda Mordekaí Elí Esrason skrifar Skoðun Nýja hægrið Davíð Bergmann skrifar Skoðun Afhverju viltu fá trúð á Bessastaði? Diljá Ámundadóttir Zoega skrifar Skoðun Heldur þann besta en þann næstbesta! Vilhjálmur B. Bragason skrifar Skoðun Vel gert! Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Halla Hrund; vörður auðlinda og nýsköpunar Valdimar Össurarson skrifar Skoðun Forsetabaráttan: Hin fimm fræknu og leiðtogafræðin Sigurður Ragnarsson skrifar Skoðun Sýnileiki og styrkur þjóðar Ásdís Þórhallsdóttir skrifar Skoðun Velferð fólks framar markaðsvæddri netsölu áfengis Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Skoðun Halla Hrund, Halla Tómasdóttir eða Katrín Jakobsdóttir? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Það þarf þyrlupall við þjóðarsjúkrahúsið Hópur lækna á þyrlum Landhelgisgæslunnar skrifar Skoðun Vonandi endurtekur sagan sig! Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Halla Hrund - Þarf fólk eins og þig, fyrir fólk eins og mig? Tómas Ellert Tómasson skrifar Skoðun Kjósum sterkan leiðtoga Guðlaug Hrönn Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Munu kosningar bjarga Bretlandi? Guðmundur Einarsson skrifar Skoðun Hvers konar bull er þetta ! Fjölnir Sæmundsson skrifar Skoðun Líkhús Líneik Anna Sævarsdóttir skrifar Sjá meira
„Sagan mun fara um mig mjúkum höndum því ég hyggst skrifa hana sjálfur.“ Tilvitnun þessi, sem gjarnan er eignuð Winston Churchill, virðist mörgum mektarmönnum hugleikin nú í umróti eftirhrunsáranna. Fyrrverandi forsætisráðherra og seðlabankastjóri situr í hásæti sínu í Hádegismóum og endurskrifar söguna skorpnum áskrifendahópi Morgunblaðsins til mismikillar skemmtunar, almannatenglar og lögfræðingar reyna að endurbyggja orðstír útrásarvíkinga eins og háhýsi úr Legókubbum um leið og forseti Íslands endurhannar ímynd sína jafnoft og aðrir skipta um sokka. Sá sögulegi atburður á sér nú stað að fyrsti kvenforsætisráðherra landsins lætur af störfum. Jóhanna Sigurðardóttir settist á þing sama ár og ég fæddist og þekki ég því ekki Alþingi án glóandi kolls hennar og stálharðrar einurðarinnar. Síðan ég lærði að sitja á koppi hef ég fylgst með Jóhönnu skjóta karlkyns kollegum ref fyrir rass. Viðtal við Jóhönnu í Sjónvarpinu á kosninganótt varð þó til þess að ég hóf að velta fyrir mér hvort nú, við sögulok, væri körlunum loks að takast að hafa hana undir.Annie Leifs Fyrir rúmum tíu árum skrifaði ég lokaritgerð í sagnfræði sem fjallaði um hið umdeilda tónskáld Jón Leifs. Við ritgerðarsmíðina vakti þó meiri áhuga minn saga fyrstu eiginkonu Jóns, Anniear Leifs, hámenntaðrar evrópskrar tónlistarkonu af auðugu fólki. Í kjölfar hjónabands hennar og Jóns dagaði hana uppi blásnauða á Íslandi eftir að hafa misst manninn sem hún elskaði, dætur sínar tvær – aðra í hafið, hina í svartnætti geðsjúkdóms – fjölskyldu sína í gyðingaofsóknum nasista, heimkynni, eigur og loks ástkæran píanóleikinn er hún hlaut skaða á hendi. Mér fannst þurfa að gera ævi þessarar merku konu skil í ævisögu. Í rykmettuðu herbergi handritadeildar Landsbókasafnsins varð mér hins vegar fljótt ljóst að svo mætti líklega aldrei verða.Snara fyrir bráð Eitt þeirra vandamála er þeir sem fást við kvennasögu standa andspænis varðar heimildirnar. Heimildir um líf, atferli og skoðanir kvenna eru oft af skornum skammti. Ástæðurnar eru margar. Ein skýringin er vafalítið hugarfar viðfangsefnanna sjálfra eins og sést glögglega þegar saga hjónanna Anniear og Jóns Leifs er skoðuð. Jón fer ungur að leggja heimildir fyrir sagnfræðinga framtíðarinnar eins og veiðimaður snöru fyrir bráð. Í formála dagbókar sem hann hóf að halda á sextánda aldursári ritar hann: „Þetta, sem eg hér mun skrifa, ætlast eg ekki til að nokkur maður sjái. … [Þ]að sem hér er ritað er frá mér og til mín … En þegar dagar mínir eru liðnir, kunna, ef til vill, einhverjir að „gægjast inn í hið allra helgasta“.“ Eftir Jón liggur mikið af persónulegum heimildum sem hann hélt sjálfur til haga af mikilli natni. Hann passaði vel upp á öll bréf sem honum bárust og tók afrit af bréfum til varðveislu sem hann sjálfur skrifaði öðrum. Hann bað foreldra sína um að geyma bréfin sem hann sendi þeim er hann var í námi í Leipzig og lagði mikið á sig til að endurheimta kistil sem innihélt heimildir um líf hans eftir að hann yfirgaf Þýskaland í síðari heimsstyrjöld. Segja má að Jón Leifs hafi greypt sig inn í söguna með því að sjá til þess að nægar heimildir væru til um hann. Því er hins vegar öfugt farið með Annie. Þótt á heimili hjónanna hafi ríkt kúltúr „sjálfsvarðveislu“ þegar kom að Jóni virðist ekki hafa verið talin þörf á því að varðveita sögu Anniear. Þau tiltölulega fáu bréf til Anniear sem til eru á Landsbókasafni tengjast flest störfum Jóns og eru viðbrögð við tilraunum hennar til að koma honum og list hans á framfæri. Í ævisögu sinni um Jón Leifs vekur sænski tónlistarblaðamaðurinn Carl-Gunnar Åhlén jafnframt máls á úrklippubók tónskáldsins sem geymd er á Landsbókasafni. Hann segir „leiðinlegt að sjá leifarnar af þeim fáu umsögnum sem Annie fékk um tónleikana [í Magdeburg árið 1923]. Þær hafa verið klipptar niður og fátt eitt geymt nema það sem sagt var um tónlist Jóns. … [Tónleikahaldi hennar var] gjörsamlega ýtt til hliðar miðað við hve gríðarlega umfangsmikil heimildasöfnunin var um iðju Jóns.“Kvenleg heimildahógværð Mér varð hugsað til skortsins á heimildum um líf Anniear Leifs sem veldur því að ævisaga hennar verður sennilega aldrei rituð þegar ég sá Jóhönnu Sigurðardóttur í fyrrnefndu viðtali á kosninganótt. Í viðtalinu virtist Jóhanna ekki á þeim buxunum að upphefja og endurskrifa hlutverk sitt eftir á líkt og aðrar persónur og leikendur í þeim epíska farsa sem fyrsti áratugur 21. aldarinnar er. „Þjóðin hefur valið,“ sagði hún einfaldlega þegar ljóst var að flokkur hennar hafði goldið afhroð í kosningunum, rétt eins og hún hygðist möglunarlaust láta dóm þjóðarinnar og sögunnar yfir sig ganga. Þótt sagnfræðingurinn í mér sé lítt hrifinn af sögulegum endurskoðunartilburðum á við þá sem skuggaformaðurinn í Hádegismóum og sá þaulsetni á Bessastöðum stunda vona ég að Jóhanna láti ekki sitt eftir liggja. Jóhanna lét þessa ágætu herramenn ekki vaða yfir sig á Alþingi. Ég neita að trúa því að hún hyggist taka upp á kvenlegri hógværð þegar kemur að keppninni um að kasta brauðmolum fyrir sagnfræðinga framtíðarinnar. Sem stjórnmálamaður hefur Jóhanna Sigurðardóttir verið mörgum konum fyrirmynd – óháð því hvar þær stóðu í pólitík. Sagnfræðingurinn í mér gefur lítið fyrir sjálfsævisögur og rýrt heimildargildi þeirra. En sem ein þeirra kvenna sem ötul framganga Jóhönnu Sigurðardóttur veitti innblástur vildi ég enga bók heldur lesa um næstu jól en brauðmola þann sem sjálfsævisaga fráfarandi forsætisráðherra væri.
Skoðun Hvar er sómakenndin? Blakleikur Ísraels og Íslands Hrönn Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar