Útvarps- og sjónvarps-samband í dreifbýli

Þar sem ég er nýorðin 18 ára, lögráða og byrjuð að borga skatta fór ég að kynna mér fyrir hvað ég borga skatt. Það sem liggur mér helst á brjósti er skattur sem okkur ber að greiða fyrir ríkisútvarpið, það er 17.000 krónur árlega á mann, og dagskráin og þjónustan þar af skornum skammti.

Útvarpsefni skammtað

Nú tala ég sérstaklega fyrir bændur og okkur fólkið sem er búsett langt frá þéttbýli og næstu útvarpssendum. Okkur fólkinu í dreifbýlinu er skammtað útvarpsefni þar sem það er svo lélegt samband að RÚV næst ekki, það er því flakkað á milli langbylgjunnar og RÚV. Oft þegar ég hlusta á útvarpið missir það sambandið og fer á aðra stöð svo að ég get ekki klárað að hlusta á þáttinn sem ég var að hlusta á. Tala nú ekki um það þegar jólamessan næst ekki inn á heimilið, en þannig var það í ár og pabbi hljóp í ofvæni út, kveikti á bílnum og hlustaði á messuna þar.

Fyrir tuttugu árum var það forgangsmál á þingi að það kæmi gott sjónvarps- og útvarpssamband um land allt. En í dag er ekki enn þá búið að negla það mál. Tek sem dæmi að á mínu heimili náum við ekki ríkissjónvarpinu nema í gegnum digital-lykil frá Stöð 2, sem er allt annar handleggur og því meiri skattur ofan á skattinn frá RÚV. Ef við drögum saman það sem ég var að segja þá er þetta nokkurn veginn staðan:

n Það er ekki almennilegt útvarpssamband.

n Útvarpsefnið er skammtað, þar sem útvarpið dettur út þá og þegar og flakkar á aðrar stöðvar í gríð og erg til að ná merki.

n Annar peningur fer í aðra sem sjá til þess að sjónvarpið náist.

Ég spyr því, fyrir hvað erum við að borga þessar 17 þúsund krónur?