

Svíkja Íslendingar Palestínu?
Þegar Íslendingar viðurkenndu Ísrael sem fullvalda ríki árið 1948 var það okkar atkvæði sem tryggði sæti þeirra hjá Sameinuðu þjóðunum. Stuðningur okkar byggði á áætlun alþjóðasamfélagsins um landamæri árið 1947.
Ísrael hefur svikið samkomulagið og sölsað undir sig nær allt palestínskt land. Palestínufólkinu er haldið í gíslingu í eigin landi. Ég sá þetta með eigin augum er ég fór þarna um í 5 vikna ferðalagi. Horfði upp á fólkið í hálfgerðum fangabúðum. Til að komast milli landshluta eða bæjarhluta þurfti palestínskur almenningur að fara um vegatálma og aðrar hindranir sem stjórnað var af ísraelskum hrokagikkjum með vélbyssur í hönd.
Strákar með riffil um öxl
Í víggirtum ísraelskum þorpum í miðju palestínsku landi biðu skólastrákar eftir strætisvagni með riffil um öxl. Framámenn þorpanna voru oftar en ekki aðfluttir miðaldra Bandaríkjamenn með skammbyssu í belti. Börn snæddu morgunmat með sandpoka fyrir gluggum. Í Hebron höfðu um 100 Ísraelsmenn búið um sig með hervaldi inni í miðri 100.000 manna palestínskri borg. Sumir muna kannski eftir ljósmyndasýningu minni í Perlunni með þessum svipmyndum. Þeir sögðust hafa allan rétt til hertöku þar sem Abraham var þar fyrir 5.000 árum og væri grafinn þarna! Rökin eru álíka öfgafull og ef Norðmenn hertækju Austurvöll og nærliggjandi götur til að troða þar niður 20 fjölskyldum undir hervernd og skjóta á Íslendinga sem vilja komast í Alþingishúsið.
Ísrael var byggt á grunni hryðjuverka m.a. í King David hótelinu í Jerúsalem þar sem nær 100 manns létu lífið, helmingurinn Bretar en þá fóru Bretar með yfirráðin. Ísraelsmenn urðu fyrstir til að beita hryðjuverkum til að knýja fram Ísraelsríki og kenndu þannig öðrum íbúum hryðjuverk. Síðan hefur Ísrael sölsað undir sig meira og meira land með ofbeldi þannig að nú er Palestína að þurrkast út af kortinu.
Vorum við Íslendingar að styðja og greiða fyrir áframhaldandi ofbeldi, hryðjuverkum og stríðsglæpum með því að viðurkenna Ísrael sem sjálfstætt ríki? Líklegra er að viðurkenningin hafi átt að greiða fyrir því að áætlun Sameinuðu þjóðanna frá 1947 næði fram að ganga.
Ábyrgð Íslendinga
Íslendingar bera mikla ábyrgð í þessu máli. Eins og staðan er núna höfum við svikið íbúa Palestínu og lagt til aðstoð við ólöglega landtöku sem hrakið hefur fólk af heimilum sínum. Nú þarf frumkvæði héðan að þrýsta á Ísrael að standa við upprunalega samkomulagið um landskiptingu sem er eini raunhæfi byrjunarreiturinn fyrir varanlegan frið. Sambandsríki eða eitt sameiginlegt lýðræðisríki sem sumir hafa velt fyrir sér gæti hugsanlega þróast frá þessum byrjunarreit.
Forseti Íslands á að beita sér í þessu máli og boða Ísrael til friðarfundar í Reykjavík til lausnar á deilunni. Jafnframt þarf að gera Ísrael, S.Þ. og heimsbyggðinni grein fyrir því að íslenska þjóðin geti ekki viðurkennt ríki sem þanið hefur verið út með hervaldi á kostnað barna og annarra saklausra borgara sem þannig er haldið áratugum saman í angist og gíslingu. Slíkt ástand ógni heimsfriðnum. Ísrael í dag er eitthvað allt annað en Íslendingar studdu 1948. Þess vegna neyðast Íslendingar til að draga þennan stuðning sinn til baka a.m.k. tímabundið.
Innflutningsbann
Á meðan hernaðarástandið varir er óhjákvæmilegt annað en Ísland setji innflutningsbann á vörur frá Ísrael. Ísland á að koma fram á alþjóðasviðið með áskorun á aðrar þjóðir að fylgja þessu fordæmi með kröfu um endanlegt friðarsamkomulag. Ísrael afhendi stjórnvöldum í Palestínu það land sem Ísrael hefur hernumið á kostnað flóttamanna. Landamærin verði færð til baka til áætlunar Sameinuðu þjóðanna frá 1947. Byggingar á herteknu svæðunum verði afhentar Palestínufólkinu sem skaðabætur frá Ísrael. Með þessu getur Ísrael sýnt raunverulegan friðarvilja og þá fyrst verið tekið aftur í sátt sem fullvalda ríki.
Skoðun

Þar sem fegurðin ríkir ein
Halldór Eiríksson skrifar

Þjórsárver ekki þess virði?
Þorgerður María Þorbjarnardóttir skrifar

Svo verði Íslands ástkæra byggð ei öðrum þjóðum háð
Anton Guðmundsson skrifar

Tíu staðreyndir um íslenskt samfélag
Snorri Másson skrifar

Hættuleg utanríkisstefna forseta Bandaríkjanna
Kristján Reykjalín Vigfússon skrifar

(orku)Sjálfstæði þjóðar
Benedikt Kristján Magnússon skrifar

Samræmd próf
Jón Torfi Jónasson skrifar

Opið bréf til ráðherra Flokks fólksins, vegna vanda söngnáms
Aileen Soffía Svensdóttir skrifar

Gervigreind sem jafnréttistæki: Skóli án aðgreiningar
Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar

Verða boðaðar kjarabætur örorkulífeyristaka að veruleika eða ekki?
Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar

Þjónusta við konur með endómetríósu tryggð
Alma D. Möller skrifar

Húsnæðisöryggi – Sameiginleg ábyrgð
Kolbrún Halldórsdóttir skrifar

Sóun á Alþingi
Lovísa Oktovía Eyvindsdóttir skrifar

Veiðigjöldin leiðrétt
Hanna Katrín Friðriksson skrifar

Hvar er mennskan?
Ægir Máni Bjarnason skrifar

Hjúkrunarfræðingar í takt við nýja tíma
Helga Dagný Sigurjónsdóttir skrifar

NPA miðstöðin 15 ára
Hallgrímur Eymundsson,Þorbera Fjölnisdóttir skrifar

Umhverfisráðherra á réttri leið
Jóhannes Þór Skúlason skrifar

Norðurþing treður yfir varnaðarorð og eignarrétt
Árni Björn Kristbjörnsson skrifar

Lífið í bænum - fyrir suma
Sigurður Kári Harðarson skrifar

Hver á arðinn af sjávarútvegsauðlindinni?
Einar G. Harðarson skrifar

Þegar dómarar eru hluti af vandanum og bókun 35
Sigríður Svanborgardóttir skrifar

Samræmt námsmat er ekki hindrun heldur hjálpartæki
Eiríkur Ólafsson skrifar

Aflögufærir, hafið samband við söngskóla í neyð
Gunnar Guðbjörnsson skrifar

Að neyðast til að meta sína eigin umsókn í opinberan sjóð
Bogi Ragnarsson skrifar

Tími vindorku á Íslandi – Hvað þyrfti til að koma í veg fyrir raforkuskerðingar?
Edvald Edvaldsson skrifar

Fimm ár í feluleik
Ebba Margrét Magnúsdóttir skrifar

Sunnudagsblús ríkisstjórnarinnar
Jens Garðar Helgason skrifar

Hver er í raun í fýlu?
Daði Freyr Ólafsson skrifar

Tálsýn um hugsun
Þorsteinn Siglaugsson skrifar