Offramleiðsla lambakjöts Kristján E. Guðmundsson skrifar 14. desember 2010 06:00 Þegar ég var unglingur að alast upp vestur á Snæfellsnesi á 6. áratug síðustu aldar kom í heimasveit mína bandarískur maður sem fékk þar vinnu. Eftir nokkurra mánaða dvöl var hann orðinn leiður á lambakjöti og fór að langa í kjúkling í matinn sem hann var vanur heiman frá sér sem hversdagsmat. Hann spurðist fyrir um það hvort ekki væri hægt að fá slíkan mat. Það spurðist hins vegar fljótt um sveitina að þar væri komin „hænsnaæta" og vissu menn ekkert fyrirlitlegra. Leit hans um sveitina bar ekki árangur og vildu bændur í sveitinni alls ekki að hann legði sér til munns varphænur þeirra. Lambakjöt skyldi hann éta og hana nú ! Síðan þessir atburðir áttu sér stað hefur mikið vatn til sjávar runnið. Þá var búið á hverju koti og menn tóku allt sumarið i að heyja fyrir rollurnar þar sem hver hönd stórfjölskyldunnar var nýtt til að slá, raka og rifja. Nú er öldin önnur, menn heyja fyrir 10 sinnum stærri bú á 2-3 vikum með stórvirkum vélum , smábýlin víðast aflögð, heilu sveitirnar eru víða nánast komnar í eyði. Um það bil 7 árum eftir að bandaríska hænsnaætan var að leita að varphænum sér til matar hóf veitingastaður í Reykjavík að bjóða þennan skelfilega mat, kjúkling, og meira að segja ætlaðist til að menn borðuðu hann með fingrunum ! - og viti menn smá saman fór hann að fást í kjötverslunum og einnig annað kjöt, sem Íslendingar lögðu sér helst ekki til munns, svínakjöt. Ég held að hvergi hafi átt sér stað eins mikil bylting í menningu okkar á síðustu 50 árum en í matarmenningu. Það er himinn og haf á milli þess sem ungt fólk vill borða í dag og þess sem ég ólst upp við. Auk þess hefur alþjóðavæðingin haldið á fullu innreið sína í matarmenningu okkar. Fólk ferðast, kynnist annars konar mat, kryddi o.s.frv. Auk þess hafa innflytjendur sett mark sitt á matarmenningu okkur og auðgað hana. En hefur framleiðslukerfi okkar aðlagað sig breyttum neysluvenjum? Nei, ekki nema að litlu leiti. Sett voru á stofn kjúklinga- og svínabú, sem mættu aukinni eftirspurn. Þessi bú njóta ekki niðurgreiðslna á framleiðslu sinni og framleiðsla og sala standast nokkurn veginn á. Þegar hins vegar neysla á lambakjöti minkaði smá saman í hlutfalli við aukna kjúklinga- og svínakjötsneyslu juku menn framleiðsluna á lambakjöti. Ástæðan var einföld. Lambkjötsframleiðsla var stórlega styrkt af skattgreiðendum í landinu sem hvatti til aukinnar framleiðslu þar sem styrkirnir voru (og eru) bundnir framleiðslumagni. Menn sáu sér því hag í því að framleiða sem mest, óháð sölu. Ríkið tryggði kaup á öllu framleiddu lambakjöti sem svo hlóðst upp í frystigeymslum með ærnum geymslukostnaði. Þegar kjötfjallið var orðið ærið og kostnaður óhóflegur að mati stjórnvalda, var kjötið svo úðað með grænu eiturefni og urðað með stórvirkum jarðýtum ! - Nú gekk þetta svo fram af fólki að ráðamenn sáu ástæðu til einhverrar bragarbótar. Komið var á útflutningsskyldu sem svo var afnumin fyrir nokkrum árum. En hvernig hefur þróunin verið hin síðustu ár? Fyrir tveimur árum fór neysla á kjúklingakjöti fram úr lambakjötinu og nú er það komið í þriðja sæti, á eftir svínakjöti. En áfram héldu menn að framleiða lambakjöt enda styrkir bundnir framleiðslu. Ekki gátu menn grafið það og SÍS frystigeymslurnar farnar svo því varð áfram að koma úr landi. Ef framleiðsla og sala kindakjöts er skoðuð sl. 10 ár (sjá töflu ) má sjá að framleiðsla hefur verið töluverð umfram neyslu innanlands, allt frá 16% og uppí 31%. Árið 2008 tókst að auka sölu innanlands með dýru markaðsátaki en nú er allt komið í sama horfið, út þarf að flytja um 1/3 af allri framleiðslu. Nú vill svo til að þessi framleiðsla nýtur mikils fjárstuðnings frá skattgreiðendum í formi beingreiðslna til bænda. Á síðustu fjárlögum var það 3,1 milljarður kr. sem þýðir að skattgreiðendur hér á landi eru að greiða um 1 milljarð á ári fyrir framleiðslu á kjöti ofaní útlendinga ! Útflutningur á lambakjöti fyrir allt þetta tímabil sem taflan sýnir, 2000-2009, nemur tæpum 16.600 tonnum. Miðað við beingreiðslur dagsins í dag (og að þær hafi haldið verðgildi sínu sem er á núvirði um 350 kr. á kg,) hafa íslenskir skattgreiðendur greitt niður lambakjöt til útlendinga á þessum 10 árum um sem nemur 5,8 milljörðum kr. Í haust boðaði svo forstjóri SS að ekki yrði hækkað afurðaverð til sauðfjárbænda þar sem ljóst væri að meira en 30% af framleiðslu þeirra í ár yrði að fara í útflutning þar sem miklu lægra verð fengist. Með beingreiðslum í ár er þetta þá komið í um 8 milljarða kr. frá aldamótum!! Og nú þarf að skerða þjónustu á sjúkrahúsum víða um land og biðlistar lengjast. Nú er vitað að margar sveitir eru frá fornu fari háðar framleiðslu sauðfjár og það er mikilvægt að viðhalda byggð í landinu. En það gerum við ekki með þessu móti. Það þarf að breyta í grundvallaratriðum stuðningskerfi við landbúnaðinn. Það verður að aftengja stuðninginn framleiðslunni þannig að hann hvetji ekki til offramleiðslu eins og nú er. - Og hvar er náttúruverndarfólkið? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Ráðherra gengur fram án laga Svanur Guðmundsson Skoðun Fjögurra daga vinnuvika – nýr veruleiki? Sigvaldi Einarsson Skoðun Málþófið um veiðigjöldin vekur miskunnsama Samverja Sigurjón Þórðarson Skoðun Grafarvogur framtíðar verður til Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun Sumargjöf Þórunn Sigurðardóttir Skoðun Hagkvæmur kostur utan friðlands Jóna Bjarnadóttir Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson Skoðun Gagnsæi og inntak Halldóra Lillý Jóhannsdóttir Skoðun Ágætu fyrrum samstarfsaðilar á Þjóðminjasafni Íslands Uggi Jónsson Skoðun Halldór 05.07.2025 Halldór Baldursson Halldór Skoðun Skoðun Fjögurra daga vinnuvika – nýr veruleiki? Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Ráðherra gengur fram án laga Svanur Guðmundsson skrifar Skoðun Hagkvæmur kostur utan friðlands Jóna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Gagnsæi og inntak Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Sumargjöf Þórunn Sigurðardóttir skrifar Skoðun Hannað fyrir miklu stærri markaði Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Grafarvogur framtíðar verður til Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Málþófið um veiðigjöldin vekur miskunnsama Samverja Sigurjón Þórðarson skrifar Skoðun Menntastefna 2030 Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Ágætu fyrrum samstarfsaðilar á Þjóðminjasafni Íslands Uggi Jónsson skrifar Skoðun Ferðamannaþorpin - Náttúruvá Þóra B. Hafsteinsdóttir skrifar Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson skrifar Skoðun Laxaharmleikur Jóhannes Sturlaugsson skrifar Skoðun Lýðræðið í skötulíki! Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson skrifar Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir skrifar Skoðun Til varnar jafnlaunavottun Magnea Marinósdóttir skrifar Skoðun Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Barnaræninginn Pútín Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Um þjóð og ríki Gauti Kristmannsson skrifar Skoðun Málfrelsi og mörk þess á vettvangi lýðræðisins Helga Vala Helgadóttir skrifar Skoðun Sjókvíaeldi á Íslandi fjarstýrt með gervigreind frá Noregi Ingólfur Ásgeirsson skrifar Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann skrifar Skoðun Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson skrifar Skoðun Kjarnorkuákvæðið: Neyðarhemill en ekki léttvægt leikfang popúlista Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Stjórnarandstaðan er vannýtt auðlind Jón Daníelsson skrifar Skoðun Ef Veðurstofan spáði vitlausu veðri í 40 ár, væri það bara í lagi? Björn Ólafsson skrifar Skoðun Hægri sósíalismi Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun 5 ára vegferð að skóla framtíðarinnar – eða ekki! Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Ójafnvægi í jöfnunarkerfinu Anna Sigríður Guðnadóttir,Halla Karen Kristjánsdóttir,Lovísa Jónsdóttir skrifar Sjá meira
Þegar ég var unglingur að alast upp vestur á Snæfellsnesi á 6. áratug síðustu aldar kom í heimasveit mína bandarískur maður sem fékk þar vinnu. Eftir nokkurra mánaða dvöl var hann orðinn leiður á lambakjöti og fór að langa í kjúkling í matinn sem hann var vanur heiman frá sér sem hversdagsmat. Hann spurðist fyrir um það hvort ekki væri hægt að fá slíkan mat. Það spurðist hins vegar fljótt um sveitina að þar væri komin „hænsnaæta" og vissu menn ekkert fyrirlitlegra. Leit hans um sveitina bar ekki árangur og vildu bændur í sveitinni alls ekki að hann legði sér til munns varphænur þeirra. Lambakjöt skyldi hann éta og hana nú ! Síðan þessir atburðir áttu sér stað hefur mikið vatn til sjávar runnið. Þá var búið á hverju koti og menn tóku allt sumarið i að heyja fyrir rollurnar þar sem hver hönd stórfjölskyldunnar var nýtt til að slá, raka og rifja. Nú er öldin önnur, menn heyja fyrir 10 sinnum stærri bú á 2-3 vikum með stórvirkum vélum , smábýlin víðast aflögð, heilu sveitirnar eru víða nánast komnar í eyði. Um það bil 7 árum eftir að bandaríska hænsnaætan var að leita að varphænum sér til matar hóf veitingastaður í Reykjavík að bjóða þennan skelfilega mat, kjúkling, og meira að segja ætlaðist til að menn borðuðu hann með fingrunum ! - og viti menn smá saman fór hann að fást í kjötverslunum og einnig annað kjöt, sem Íslendingar lögðu sér helst ekki til munns, svínakjöt. Ég held að hvergi hafi átt sér stað eins mikil bylting í menningu okkar á síðustu 50 árum en í matarmenningu. Það er himinn og haf á milli þess sem ungt fólk vill borða í dag og þess sem ég ólst upp við. Auk þess hefur alþjóðavæðingin haldið á fullu innreið sína í matarmenningu okkar. Fólk ferðast, kynnist annars konar mat, kryddi o.s.frv. Auk þess hafa innflytjendur sett mark sitt á matarmenningu okkur og auðgað hana. En hefur framleiðslukerfi okkar aðlagað sig breyttum neysluvenjum? Nei, ekki nema að litlu leiti. Sett voru á stofn kjúklinga- og svínabú, sem mættu aukinni eftirspurn. Þessi bú njóta ekki niðurgreiðslna á framleiðslu sinni og framleiðsla og sala standast nokkurn veginn á. Þegar hins vegar neysla á lambakjöti minkaði smá saman í hlutfalli við aukna kjúklinga- og svínakjötsneyslu juku menn framleiðsluna á lambakjöti. Ástæðan var einföld. Lambkjötsframleiðsla var stórlega styrkt af skattgreiðendum í landinu sem hvatti til aukinnar framleiðslu þar sem styrkirnir voru (og eru) bundnir framleiðslumagni. Menn sáu sér því hag í því að framleiða sem mest, óháð sölu. Ríkið tryggði kaup á öllu framleiddu lambakjöti sem svo hlóðst upp í frystigeymslum með ærnum geymslukostnaði. Þegar kjötfjallið var orðið ærið og kostnaður óhóflegur að mati stjórnvalda, var kjötið svo úðað með grænu eiturefni og urðað með stórvirkum jarðýtum ! - Nú gekk þetta svo fram af fólki að ráðamenn sáu ástæðu til einhverrar bragarbótar. Komið var á útflutningsskyldu sem svo var afnumin fyrir nokkrum árum. En hvernig hefur þróunin verið hin síðustu ár? Fyrir tveimur árum fór neysla á kjúklingakjöti fram úr lambakjötinu og nú er það komið í þriðja sæti, á eftir svínakjöti. En áfram héldu menn að framleiða lambakjöt enda styrkir bundnir framleiðslu. Ekki gátu menn grafið það og SÍS frystigeymslurnar farnar svo því varð áfram að koma úr landi. Ef framleiðsla og sala kindakjöts er skoðuð sl. 10 ár (sjá töflu ) má sjá að framleiðsla hefur verið töluverð umfram neyslu innanlands, allt frá 16% og uppí 31%. Árið 2008 tókst að auka sölu innanlands með dýru markaðsátaki en nú er allt komið í sama horfið, út þarf að flytja um 1/3 af allri framleiðslu. Nú vill svo til að þessi framleiðsla nýtur mikils fjárstuðnings frá skattgreiðendum í formi beingreiðslna til bænda. Á síðustu fjárlögum var það 3,1 milljarður kr. sem þýðir að skattgreiðendur hér á landi eru að greiða um 1 milljarð á ári fyrir framleiðslu á kjöti ofaní útlendinga ! Útflutningur á lambakjöti fyrir allt þetta tímabil sem taflan sýnir, 2000-2009, nemur tæpum 16.600 tonnum. Miðað við beingreiðslur dagsins í dag (og að þær hafi haldið verðgildi sínu sem er á núvirði um 350 kr. á kg,) hafa íslenskir skattgreiðendur greitt niður lambakjöt til útlendinga á þessum 10 árum um sem nemur 5,8 milljörðum kr. Í haust boðaði svo forstjóri SS að ekki yrði hækkað afurðaverð til sauðfjárbænda þar sem ljóst væri að meira en 30% af framleiðslu þeirra í ár yrði að fara í útflutning þar sem miklu lægra verð fengist. Með beingreiðslum í ár er þetta þá komið í um 8 milljarða kr. frá aldamótum!! Og nú þarf að skerða þjónustu á sjúkrahúsum víða um land og biðlistar lengjast. Nú er vitað að margar sveitir eru frá fornu fari háðar framleiðslu sauðfjár og það er mikilvægt að viðhalda byggð í landinu. En það gerum við ekki með þessu móti. Það þarf að breyta í grundvallaratriðum stuðningskerfi við landbúnaðinn. Það verður að aftengja stuðninginn framleiðslunni þannig að hann hvetji ekki til offramleiðslu eins og nú er. - Og hvar er náttúruverndarfólkið?
Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson skrifar
Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson skrifar
Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir skrifar
Skoðun Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson skrifar
Skoðun Kjarnorkuákvæðið: Neyðarhemill en ekki léttvægt leikfang popúlista Kristinn Karl Brynjarsson skrifar
Skoðun Ójafnvægi í jöfnunarkerfinu Anna Sigríður Guðnadóttir,Halla Karen Kristjánsdóttir,Lovísa Jónsdóttir skrifar