Eru sumir heppnari en aðrir? Anna Kristín Jensdóttir skrifar 22. nóvember 2024 17:03 Það var heiður himinn yfir litla bænum þeirra Siggu og Palla. Þar gekk lífið sinn hæga, ótrauða gang, eins og fagnandi lækur sem sækir niður brekku, og fuglasöngurinn bar með sér aldagamla tónlist náttúrunnar. Hér bjuggu þau, þar sem himinn og jörð mættust í sífelldu samspili, og draumar þeirra teygðu sig út fyrir sjóndeildarhringinn. Í Reykjavík, þar sem Gunni og Jónína héldu til, var annars konar heimur; þar virtust tækifærin dreifast um á hverju strái, og lífið virtist vera líkt auðugri hendingu. Sigga, þessi hraustlega stúlka með brennandi vilja og drauma stærri en himininn, stóð þó í sínum litla heimi, þar sem íþróttamiðstöðin, sem var ætluð gömlum tíma, gat aðeins boðið upp á fáeinar stundir og skerta möguleika. Palli, sem átti í sinni ævilöngu glímu við líkamann, bjó við þau örlög að þurfa að sækja hjálp handan fjalla og fjarða, þar sem sérfræðingarnir hans áttu þess sjaldnast kost að koma og hitta hann í hans heimabæ á landsbyggðinni. Foreldrar hans drógu hann um vegleysur og bröltu yfir ófærur til að veita honum það sem nauðsynlegt var, en oft var förin þyngri en þeir máttu bera.Hann bjó við þau sannindi að á milli drauma hans og raunveruleika var vegur, oft langur, stundum ófær. Í höfuðborginni virtust hlutirnir liggja betur við fæti. Gunni, sem sveif með sínum metnaði eins og veiðifálki í vindinum, hafði allt fyrir hendi. Hann æfði í aðstöðu sem var sköpuð til sigra, og draumar hans voru ekki fjarlægir heldur innan seilingar. Jónína, sem hreyfði sig á hjólastól sínum með sama léttleika og rafhjól rennur, naut sérfræðiþjónustu og hlýlegs stuðnings, og foreldrar hennar þurftu ekki að fórna hvorki tíma né tekjum fyrir þau lífsgæði, þar sem þau voru í Reykjavík. En þó standa þau öll, þessi fjögur, með sína spurningu á vörum: „Hvert liggur vegurinn?“ Sigga stóð frammi fyrir því að velja á milli drauma sinna og bæjarins sem hún hafði alist upp í. Palli og fjölskylda hans mættu hinni eilífu spurningu: Hversu lengi má draga slíka byrði? Gunni og Jónína, þó betur stödd, þurftu samt að velja og hafna, því enginn gengur veg lífsins án fórna. Þá rís upp spurningin: Er þetta réttlæti? Að sumir eigi heiminn að gjöf, á meðan aðrir berjist við að þræða sjálfan jarðveginn? Að í þessu landi, sem við köllum okkar, þurfi einhverjir að fórna ævistörfum, heimilum og heilu lífinu til að tryggja það sem ætti að vera sjálfsagt, réttur allra til að njóta jafnræðis? Í Samningi Sameinuðu þjóðanna um réttindi fatlaðs fólks er þetta skýrt. Þeir sem búa við fötlun skulu eiga rétt á fullu og jafnu lífi. Hvorki staður né kringumstæður mega verða til hindrunar. Í litlum sveitarfélögum ætti enginn að þurfa að velja milli atvinnu og þess að hlúa að barni sínu. Í borgum landsins ætti enginn að þurfa að snúa sér frá landsbyggðinni með hroka og spyrja: „Hvað veldur, að jafnrétti verður heppni?“ Og nú þegar við lítum fram á veginn, þar sem stjórnarherrarnir okkar ræða stefnur og úrræði, ættum við að krefjast þess að sagan breytist. Það er engin vegferð nema við jöfnum hana. Ísland, það Ísland sem sögurnar okkar ortu um, er ekki það Ísland sem mismunar, heldur það sem lyftir öllum jafnt, svo enginn þurfi að leita handan sjóndeildarhringsins eftir réttlæti. Þar býr sannleikurinn, og þar finnum við Íslandið sem okkur dreymir um. Höfundur er náms- og starfsráðgjafi og fötluð kona sem býr svo vel að búa í borginni nálægt nauðsynlegri þjónustu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Málefni fatlaðs fólks Mest lesið Samtökin 78 verðlauna sögufölsun Böðvar Björnsson Skoðun Varað við embætti sérstaks saksóknara Gestur Jónsson Skoðun Út af sporinu en ekki týnd að eilífu María Helena Mazul Skoðun Ætlar Ísland að fara sömu leið og Evrópa í útlendingamálum? Kári Allansson Skoðun Hættuleg ofnotkun svefnlyfja á Íslandi Drífa Sigfúsdóttir Skoðun Menntun sem mannréttindi – ekki forréttindi París Anna Bergmann,Sigurður Kári Harðarson Skoðun Meira að segja formaður Viðreisnar Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Börnin sem deyja á Gaza Elín Pjetursdóttir Skoðun Hvað er lýðskóli eiginlega? Margrét Gauja Magnúsdóttir Skoðun Afstaða – á vaktinni í 20 ár Arndís Vilhjálmsdóttir,Guðbjörg Sveinsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Framtíðin fær húsnæði Ingunn Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Börnin sem deyja á Gaza Elín Pjetursdóttir skrifar Skoðun Brýr, sýkingar og börn Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Konum í afplánun fjölgar: Með flókin áföll á bakinu Tinna Eyberg Örlygsdóttir,Sigríður Ella Jónsdóttir skrifar Skoðun Hvað er lýðskóli eiginlega? Margrét Gauja Magnúsdóttir skrifar Skoðun Búum til pláss fyrir framtíðina Birna Þórarinsdóttir skrifar Skoðun Hættuleg ofnotkun svefnlyfja á Íslandi Drífa Sigfúsdóttir skrifar Skoðun Kveikjum neistann um allt land Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Ætlar Ísland að fara sömu leið og Evrópa í útlendingamálum? Kári Allansson skrifar Skoðun Samtökin 78 verðlauna sögufölsun Böðvar Björnsson skrifar Skoðun Afstaða – á vaktinni í 20 ár Arndís Vilhjálmsdóttir,Guðbjörg Sveinsdóttir skrifar Skoðun Menntun sem mannréttindi – ekki forréttindi París Anna Bergmann,Sigurður Kári Harðarson skrifar Skoðun Varað við embætti sérstaks saksóknara Gestur Jónsson skrifar Skoðun Út af sporinu en ekki týnd að eilífu María Helena Mazul skrifar Skoðun Meira að segja formaður Viðreisnar Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Gaza sveltur til dauða - Tími bréfaskrifta er löngu liðinn Magnús Magnússon,Hjálmtýr Heiðdal skrifar Skoðun Steypuklumpablætið í borginni Ragnhildur Alda María Vilhjálmsdóttir skrifar Skoðun Kærum og beitum Ísrael viðskiptabanni! Pétur Heimisson skrifar Skoðun Blæðandi vegir Sigþór Sigurðsson skrifar Skoðun Fái einstaklingar sem eru hættulegir sjálfum sér ekki viðeigandi búsetuúrræði blasir við mikill harmleikur Elínborg Björnsdóttir skrifar Skoðun Hroki og hleypidómar - syngur Jónas Sen? Bjarnheiður Hallsdóttir skrifar Skoðun Sveitarfélög gegna lykilhlutverki í vistvænni mannvirkjagerð Guðrún Lilja Kristinsdóttir,Bergþóra Góa Kvaran skrifar Skoðun „Nýtt veiðigjald: sátt byggð á hagkvæmni“ Svanur Guðmundsson skrifar Skoðun Opinber áskorun til prófessorsins Brynjar Karl Sigurðsson skrifar Skoðun Nærvera Héðinn Unnsteinsson skrifar Skoðun Þegar Dagur lét mig hrasa á gangstéttarhellu Björn Teitsson skrifar Skoðun Þessi jafnlaunavottun... Sunna Arnardottir skrifar Skoðun Heilsuspillandi minnisleysi í boði Sjálfstæðisflokksins Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun #BLESSMETA – fyrsta grein Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Dáleiðsla er ímyndun ein Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Sjá meira
Það var heiður himinn yfir litla bænum þeirra Siggu og Palla. Þar gekk lífið sinn hæga, ótrauða gang, eins og fagnandi lækur sem sækir niður brekku, og fuglasöngurinn bar með sér aldagamla tónlist náttúrunnar. Hér bjuggu þau, þar sem himinn og jörð mættust í sífelldu samspili, og draumar þeirra teygðu sig út fyrir sjóndeildarhringinn. Í Reykjavík, þar sem Gunni og Jónína héldu til, var annars konar heimur; þar virtust tækifærin dreifast um á hverju strái, og lífið virtist vera líkt auðugri hendingu. Sigga, þessi hraustlega stúlka með brennandi vilja og drauma stærri en himininn, stóð þó í sínum litla heimi, þar sem íþróttamiðstöðin, sem var ætluð gömlum tíma, gat aðeins boðið upp á fáeinar stundir og skerta möguleika. Palli, sem átti í sinni ævilöngu glímu við líkamann, bjó við þau örlög að þurfa að sækja hjálp handan fjalla og fjarða, þar sem sérfræðingarnir hans áttu þess sjaldnast kost að koma og hitta hann í hans heimabæ á landsbyggðinni. Foreldrar hans drógu hann um vegleysur og bröltu yfir ófærur til að veita honum það sem nauðsynlegt var, en oft var förin þyngri en þeir máttu bera.Hann bjó við þau sannindi að á milli drauma hans og raunveruleika var vegur, oft langur, stundum ófær. Í höfuðborginni virtust hlutirnir liggja betur við fæti. Gunni, sem sveif með sínum metnaði eins og veiðifálki í vindinum, hafði allt fyrir hendi. Hann æfði í aðstöðu sem var sköpuð til sigra, og draumar hans voru ekki fjarlægir heldur innan seilingar. Jónína, sem hreyfði sig á hjólastól sínum með sama léttleika og rafhjól rennur, naut sérfræðiþjónustu og hlýlegs stuðnings, og foreldrar hennar þurftu ekki að fórna hvorki tíma né tekjum fyrir þau lífsgæði, þar sem þau voru í Reykjavík. En þó standa þau öll, þessi fjögur, með sína spurningu á vörum: „Hvert liggur vegurinn?“ Sigga stóð frammi fyrir því að velja á milli drauma sinna og bæjarins sem hún hafði alist upp í. Palli og fjölskylda hans mættu hinni eilífu spurningu: Hversu lengi má draga slíka byrði? Gunni og Jónína, þó betur stödd, þurftu samt að velja og hafna, því enginn gengur veg lífsins án fórna. Þá rís upp spurningin: Er þetta réttlæti? Að sumir eigi heiminn að gjöf, á meðan aðrir berjist við að þræða sjálfan jarðveginn? Að í þessu landi, sem við köllum okkar, þurfi einhverjir að fórna ævistörfum, heimilum og heilu lífinu til að tryggja það sem ætti að vera sjálfsagt, réttur allra til að njóta jafnræðis? Í Samningi Sameinuðu þjóðanna um réttindi fatlaðs fólks er þetta skýrt. Þeir sem búa við fötlun skulu eiga rétt á fullu og jafnu lífi. Hvorki staður né kringumstæður mega verða til hindrunar. Í litlum sveitarfélögum ætti enginn að þurfa að velja milli atvinnu og þess að hlúa að barni sínu. Í borgum landsins ætti enginn að þurfa að snúa sér frá landsbyggðinni með hroka og spyrja: „Hvað veldur, að jafnrétti verður heppni?“ Og nú þegar við lítum fram á veginn, þar sem stjórnarherrarnir okkar ræða stefnur og úrræði, ættum við að krefjast þess að sagan breytist. Það er engin vegferð nema við jöfnum hana. Ísland, það Ísland sem sögurnar okkar ortu um, er ekki það Ísland sem mismunar, heldur það sem lyftir öllum jafnt, svo enginn þurfi að leita handan sjóndeildarhringsins eftir réttlæti. Þar býr sannleikurinn, og þar finnum við Íslandið sem okkur dreymir um. Höfundur er náms- og starfsráðgjafi og fötluð kona sem býr svo vel að búa í borginni nálægt nauðsynlegri þjónustu.
Skoðun Konum í afplánun fjölgar: Með flókin áföll á bakinu Tinna Eyberg Örlygsdóttir,Sigríður Ella Jónsdóttir skrifar
Skoðun Menntun sem mannréttindi – ekki forréttindi París Anna Bergmann,Sigurður Kári Harðarson skrifar
Skoðun Gaza sveltur til dauða - Tími bréfaskrifta er löngu liðinn Magnús Magnússon,Hjálmtýr Heiðdal skrifar
Skoðun Fái einstaklingar sem eru hættulegir sjálfum sér ekki viðeigandi búsetuúrræði blasir við mikill harmleikur Elínborg Björnsdóttir skrifar
Skoðun Sveitarfélög gegna lykilhlutverki í vistvænni mannvirkjagerð Guðrún Lilja Kristinsdóttir,Bergþóra Góa Kvaran skrifar