Verði þitt val, svo á jörðu sem á himni Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar 9. nóvember 2024 11:01 Andúð á leiðtogum stjórnarflokka vekur upp spurningar um eðli stjórnmálalegrar gagnrýni og hlutverk stjórnarandstöðu í lýðræðislegu samfélagi. Þrátt fyrir að þessir leiðtogar hafi oft verið skotmark háværrar gagnrýni og deilna, hafa stjórnarflokkarnir haldið völdum í mörg ár. Þetta vekur upp spurningar um hvort þessi andúð sé í raun merki um veikleika stjórnarandstöðunnar frekar en styrkleika stjórnarflokkanna. Söguleg þróun íslenskrar stjórnarandstöðu gefur mikilvæga innsýn í þetta. Sem dæmi og á stríðsárunum og í kringum stofnun lýðveldisins var stjórnarandstaðan og þá sérstaklega Sósíalistaflokkurinn, tiltölulega sterk og hafði ákveðna getu til að virkja óánægju meðal almennings. Hins vegar, á eftirstríðsárunum, þegar Sjálfstæðisflokkurinn var í lykilhlutverki í ríkisstjórnum, var stjórnarandstaðan oft klofin og því minna áhrifarík, sem gerði stjórnarflokkunum kleift að halda völdum þrátt fyrir gagnrýni. Þegar stjórnarandstaðan getur ekki nýtt sér gagnrýni á stjórnvöld til að styrkja eigin stöðu eða bjóða fram trúverðuga valkosti, getur það bent til skorts á skýrum stefnumálum eða leiðtogum sem almenningur telur vera betri kost. Þetta endurspeglast í þróun íslenskra stjórnmála, til að mynda á áttunda áratugnum, þegar stjórnarandstaðan náði meiri samstöðu og sameinaðist um að koma á fót vinstristjórn, sem nýtti sér óánægju með sitjandi stjórnvöld. Þessi sameining veitti þeim styrk og gerði þeim kleift að koma til valda. Það er einnig rétt að íhuga hvort það að stjórnarflokkarnir hafi náð að viðhalda völdum sinum, þrátt fyrir gagnrýnina, sé vegna hæfileika þeirra til að mæta þörfum kjósenda eða hvort það stafi af skorti á raunverulegum valkostum í stjórnarandstöðunni. Þetta sést á níunda áratugnum þegar stjórnarandstaðan átti erfitt með að koma á framfæri trúverðugum valkostum við stefnu ríkisstjórnarinnar, sem gerði það að verkum að stjórnarflokkar fengu forskot í augum kjósenda. Efnahagshrunið 2008 markaði tímamót þar sem almenningur missti traust á sitjandi stjórnarflokkum, sérstaklega Sjálfstæðisflokknum og sneri sér að stjórnarandstöðunni, sem kom til valda undir forystu VG og Samfylkingarinnar. Þetta var dæmi um hvernig djúpstæð óánægja og trúverðugir valkostir geta kollvarpað ríkjandi valdajafnvægi. Á hinn bóginn hefur stjórnarandstaðan átt erfitt með að halda þessum styrk síðan, og sitjandi stjórnarflokkar hafa haldið völdum þrátt fyrir gagnrýni. Viðhorf kjósenda gegna lykilhlutverki í þessu samhengi. Þegar vantraust er mikið kann að vera að kjósendur haldið sig við þá flokka sem þeir þekkja, jafnvel þótt þeir séu óánægðir, einfaldlega vegna þess að þeir telja að stjórnarandstaðan bjóði ekki upp á betri kost. Þá sýnir söguleg reynsla að stjórnarandstaðan hefur bæði sýnt styrkleika og veikleika, eftir því hvort hún hefur náð að sameinast um trúverðuga stefnu og leiðtoga. Þegar stjórnarandstöðum hefur ekki tekist þetta, hafa stjórnarflokkarnir oft haldið völdum, þrátt fyrir óánægju og gagnrýni. Höfundur er lögfræðingur. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðun: Alþingiskosningar 2024 Mest lesið Samtökin 78 verðlauna sögufölsun Böðvar Björnsson Skoðun Konum í afplánun fjölgar: Með flókin áföll á bakinu Tinna Eyberg Örlygsdóttir,Sigríður Ella Jónsdóttir Skoðun Börnin sem deyja á Gaza Elín Pjetursdóttir Skoðun Brýr, sýkingar og börn Jón Pétur Zimsen Skoðun Hvað er lýðskóli eiginlega? Margrét Gauja Magnúsdóttir Skoðun Menntun sem mannréttindi – ekki forréttindi París Anna Bergmann,Sigurður Kári Harðarson Skoðun Varað við embætti sérstaks saksóknara Gestur Jónsson Skoðun Afstaða – á vaktinni í 20 ár Arndís Vilhjálmsdóttir,Guðbjörg Sveinsdóttir Skoðun Ég á þetta ég má þetta Arnar Atlason Skoðun Kærum og beitum Ísrael viðskiptabanni! Pétur Heimisson Skoðun Skoðun Skoðun Framtíðin fær húsnæði Ingunn Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Börnin sem deyja á Gaza Elín Pjetursdóttir skrifar Skoðun Brýr, sýkingar og börn Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Konum í afplánun fjölgar: Með flókin áföll á bakinu Tinna Eyberg Örlygsdóttir,Sigríður Ella Jónsdóttir skrifar Skoðun Hvað er lýðskóli eiginlega? Margrét Gauja Magnúsdóttir skrifar Skoðun Búum til pláss fyrir framtíðina Birna Þórarinsdóttir skrifar Skoðun Hættuleg ofnotkun svefnlyfja á Íslandi Drífa Sigfúsdóttir skrifar Skoðun Kveikjum neistann um allt land Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Ætlar Ísland að fara sömu leið og Evrópa í útlendingamálum? Kári Allansson skrifar Skoðun Samtökin 78 verðlauna sögufölsun Böðvar Björnsson skrifar Skoðun Afstaða – á vaktinni í 20 ár Arndís Vilhjálmsdóttir,Guðbjörg Sveinsdóttir skrifar Skoðun Menntun sem mannréttindi – ekki forréttindi París Anna Bergmann,Sigurður Kári Harðarson skrifar Skoðun Varað við embætti sérstaks saksóknara Gestur Jónsson skrifar Skoðun Út af sporinu en ekki týnd að eilífu María Helena Mazul skrifar Skoðun Meira að segja formaður Viðreisnar Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Gaza sveltur til dauða - Tími bréfaskrifta er löngu liðinn Magnús Magnússon,Hjálmtýr Heiðdal skrifar Skoðun Steypuklumpablætið í borginni Ragnhildur Alda María Vilhjálmsdóttir skrifar Skoðun Kærum og beitum Ísrael viðskiptabanni! Pétur Heimisson skrifar Skoðun Blæðandi vegir Sigþór Sigurðsson skrifar Skoðun Fái einstaklingar sem eru hættulegir sjálfum sér ekki viðeigandi búsetuúrræði blasir við mikill harmleikur Elínborg Björnsdóttir skrifar Skoðun Hroki og hleypidómar - syngur Jónas Sen? Bjarnheiður Hallsdóttir skrifar Skoðun Sveitarfélög gegna lykilhlutverki í vistvænni mannvirkjagerð Guðrún Lilja Kristinsdóttir,Bergþóra Góa Kvaran skrifar Skoðun „Nýtt veiðigjald: sátt byggð á hagkvæmni“ Svanur Guðmundsson skrifar Skoðun Opinber áskorun til prófessorsins Brynjar Karl Sigurðsson skrifar Skoðun Nærvera Héðinn Unnsteinsson skrifar Skoðun Þegar Dagur lét mig hrasa á gangstéttarhellu Björn Teitsson skrifar Skoðun Þessi jafnlaunavottun... Sunna Arnardottir skrifar Skoðun Heilsuspillandi minnisleysi í boði Sjálfstæðisflokksins Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun #BLESSMETA – fyrsta grein Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Dáleiðsla er ímyndun ein Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Sjá meira
Andúð á leiðtogum stjórnarflokka vekur upp spurningar um eðli stjórnmálalegrar gagnrýni og hlutverk stjórnarandstöðu í lýðræðislegu samfélagi. Þrátt fyrir að þessir leiðtogar hafi oft verið skotmark háværrar gagnrýni og deilna, hafa stjórnarflokkarnir haldið völdum í mörg ár. Þetta vekur upp spurningar um hvort þessi andúð sé í raun merki um veikleika stjórnarandstöðunnar frekar en styrkleika stjórnarflokkanna. Söguleg þróun íslenskrar stjórnarandstöðu gefur mikilvæga innsýn í þetta. Sem dæmi og á stríðsárunum og í kringum stofnun lýðveldisins var stjórnarandstaðan og þá sérstaklega Sósíalistaflokkurinn, tiltölulega sterk og hafði ákveðna getu til að virkja óánægju meðal almennings. Hins vegar, á eftirstríðsárunum, þegar Sjálfstæðisflokkurinn var í lykilhlutverki í ríkisstjórnum, var stjórnarandstaðan oft klofin og því minna áhrifarík, sem gerði stjórnarflokkunum kleift að halda völdum þrátt fyrir gagnrýni. Þegar stjórnarandstaðan getur ekki nýtt sér gagnrýni á stjórnvöld til að styrkja eigin stöðu eða bjóða fram trúverðuga valkosti, getur það bent til skorts á skýrum stefnumálum eða leiðtogum sem almenningur telur vera betri kost. Þetta endurspeglast í þróun íslenskra stjórnmála, til að mynda á áttunda áratugnum, þegar stjórnarandstaðan náði meiri samstöðu og sameinaðist um að koma á fót vinstristjórn, sem nýtti sér óánægju með sitjandi stjórnvöld. Þessi sameining veitti þeim styrk og gerði þeim kleift að koma til valda. Það er einnig rétt að íhuga hvort það að stjórnarflokkarnir hafi náð að viðhalda völdum sinum, þrátt fyrir gagnrýnina, sé vegna hæfileika þeirra til að mæta þörfum kjósenda eða hvort það stafi af skorti á raunverulegum valkostum í stjórnarandstöðunni. Þetta sést á níunda áratugnum þegar stjórnarandstaðan átti erfitt með að koma á framfæri trúverðugum valkostum við stefnu ríkisstjórnarinnar, sem gerði það að verkum að stjórnarflokkar fengu forskot í augum kjósenda. Efnahagshrunið 2008 markaði tímamót þar sem almenningur missti traust á sitjandi stjórnarflokkum, sérstaklega Sjálfstæðisflokknum og sneri sér að stjórnarandstöðunni, sem kom til valda undir forystu VG og Samfylkingarinnar. Þetta var dæmi um hvernig djúpstæð óánægja og trúverðugir valkostir geta kollvarpað ríkjandi valdajafnvægi. Á hinn bóginn hefur stjórnarandstaðan átt erfitt með að halda þessum styrk síðan, og sitjandi stjórnarflokkar hafa haldið völdum þrátt fyrir gagnrýni. Viðhorf kjósenda gegna lykilhlutverki í þessu samhengi. Þegar vantraust er mikið kann að vera að kjósendur haldið sig við þá flokka sem þeir þekkja, jafnvel þótt þeir séu óánægðir, einfaldlega vegna þess að þeir telja að stjórnarandstaðan bjóði ekki upp á betri kost. Þá sýnir söguleg reynsla að stjórnarandstaðan hefur bæði sýnt styrkleika og veikleika, eftir því hvort hún hefur náð að sameinast um trúverðuga stefnu og leiðtoga. Þegar stjórnarandstöðum hefur ekki tekist þetta, hafa stjórnarflokkarnir oft haldið völdum, þrátt fyrir óánægju og gagnrýni. Höfundur er lögfræðingur.
Konum í afplánun fjölgar: Með flókin áföll á bakinu Tinna Eyberg Örlygsdóttir,Sigríður Ella Jónsdóttir Skoðun
Skoðun Konum í afplánun fjölgar: Með flókin áföll á bakinu Tinna Eyberg Örlygsdóttir,Sigríður Ella Jónsdóttir skrifar
Skoðun Menntun sem mannréttindi – ekki forréttindi París Anna Bergmann,Sigurður Kári Harðarson skrifar
Skoðun Gaza sveltur til dauða - Tími bréfaskrifta er löngu liðinn Magnús Magnússon,Hjálmtýr Heiðdal skrifar
Skoðun Fái einstaklingar sem eru hættulegir sjálfum sér ekki viðeigandi búsetuúrræði blasir við mikill harmleikur Elínborg Björnsdóttir skrifar
Skoðun Sveitarfélög gegna lykilhlutverki í vistvænni mannvirkjagerð Guðrún Lilja Kristinsdóttir,Bergþóra Góa Kvaran skrifar
Konum í afplánun fjölgar: Með flókin áföll á bakinu Tinna Eyberg Örlygsdóttir,Sigríður Ella Jónsdóttir Skoðun