Góð stofnun er gulls ígildi Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar 22. ágúst 2024 21:03 Mér þykir vænt um stofnanir enda vinn ég á einni slíkri. Stofnunin mín er að verða 40 ára eftir nokkra mánuði og hefur þjónað ungum börnum og foreldrum þeirra allan þennan tíma, ætíð með þarfir barnanna sem þar hafa dvalið að leiðarljósi. Á minni stofnun dvelja börn fjarri heimilum sínum á meðan foreldrar sinna námi eða störfum og við starfsfólkið gerum allt sem í okkar valdi stendur til að þeim líði sem best þroskist og dafni um leið og þau njóti bernsku sinnar í aðlaðandi og styðjandi umhverfi. Mín stofnun stóð í stafni, var í framlínu eins og þá var sagt, á tímum heimsfaraldurs og starfsfólkið lagði á sig bæði ómælda vinnu og tíma til að tryggja sem best öryggi barnanna um leið og faglegu starfi var haldið áfram af jafn miklum eldmóði og áður og alla tíð. Það er merkilegt hve margt fólk, meira að segja stjórnmálafólk talar illa um stofnanir og starfsfólk þess. Endalaust er hnýtt í tilvist þeirra og starfsemi þeirra hædd og dregin í efa. Fyrst er að nefna heilbrigðisstofnanir landsins. Mörgu (stjórnmála)fólki er tíðrætt um að starfsfólk þeirra valdi ekki sínum störfum og gerir það þrátt fyrir að öllum sé ljóst að álagið á þeim stofnunum er gríðarlegt, skortur er á fagfólki og starfsumhverfið háð ótal áskorunum. Samt heldur starfsfólk dampi og með seiglu og starfsgleði tekur það á móti sjúklingum og sinnir bráðatilfellum. Sama fólkið og stóð í stafni, hnarreist og keikt á tímum heimsfaraldurs, tók á sig hverja öldu faraldursins, takmarkanir, umönnun og bólusetningar á heilli þjóð. Þá var talað um að starfsfólk heilbrigðisstofnanna væru ómissandi framlínustarfsfólk. Enda fór það svo að hér var lág dánartíðni og útbreiðslu faraldursins var haldið í skefjum um leið og heilbrigðiskerfið var undir gríðarlegu álagi. Við þessar erfiðu aðstæður sýndi heilbrigðisstarfsfólkið okkar einstaka fagmennsku, sveigjanleika, dugnað og fórnfýsi. Bakvarðarsveitir heilbrigðisstarfsfólks störfuðu ötullega, allt starfsfólk heilbrigðiskerfisins sem vettlingi gat valdið sté upp á meðan stofnanir voru á neyðarstigi. Erum við búin að gleyma því? Menntastofnanir fá líka ítrekað á baukinn. Starfsfólki þeirra stöðugt kennt um slakan árangur á stöðluðum prófum, heilindi þeirra dregin í efa og ítrekað horft framhjá fagmennsku þess og hæfileikum til að þróa og efla skólastarf. Starfsfólkið er útmálað sem þiggjendur launa og langra fría. Þetta eru kennarar sem hafa haldið uppi leikskólum landsins þrátt fyrir gífurlega manneklu og forföll starfsfólks, myglað húsnæði og flutninga í bráðbirgðahúsnæði. Svo ekki sé talað um stöðugar hagræðiskröfur. Kennarar og stjórnendur eru talaðir niður og efast um mikilvægi faglegs starfs í skólunum þeirra. Í grunnskólum eru kennarar víst að sama skapi endalaust í fríum og stöðugt að kvarta, þrátt fyrir að hóparnir verði sífellt fjölbreyttari og stærri og lítill skilningur til staðar heldur sífelld krafa um meiri afköst og betri gæði, að hlaupa hraðar já og með minni tilkostnaði. Kennarar sem hafa sjálfir útbúið eigið námsefni þegar ekkert er í boði sem hentar fjölbreyttum hópi nemenda í samfélagi sem þróast hraðar en mörg ná að fylgja eftir. Kennarar sem leggja á sig ómælda vinnu (og oft fjármagn þegar ekki má kaupa neitt) við að mæta nýja nemandanum sem var lagður í einelti og þarf að byggja upp sjálfstraustið og hinum sem talar enga íslensku og þarf námsefni sem ekki er til. Já og þar eru áskoranir ómældar hvað varðar húsnæðismál líkt og í leikskólunum. Þetta var fólkið í framlínunni sem hélt skólunum opnum með hólfaskiptingu og henti sér í blandað nám og í raun alls konar útfærslur á námi til að mæta nemendum. Erum við búin að gleyma því? Hið sama má segja um kennara framhaldsskólanna sem mega helst þakka fyrir að vera í vinnu og þeir ekkert of góðir til að útbúa og vinna námsefni og námspakka fyrir heilu fögin ár eftir ár því nánast engin útgáfa hefur verið á námsefni fyrir framhaldsskólana. Svo sjálfsagt þykir ráðafólki þetta framlag starfsfólks framhaldsskólanna að endalaust er dregið saman í fjárstuðningi og nýsköpun og styrkir til efnisgerðar og skólaþróunar hjákátlegir. Hundruðir nemenda fá ekki inngöngu í framhaldsskóla en samt eiga skólarnir að taka við stöðugt fleiri nemendum helst fyrir sömu upphæð og í fyrra já og með sama fermetrafjölda. Þarna eru kennararnir sem grípa ungmennin okkar, eru stöðugt á tánum við að mæta ólíkum þörfum og aðlaga námsefnið að ýmist nemanda sem á auðvelt með bóknám og þess er á erfitt með það. Finna með nemendum sínar sterku hliðar og hjálpa þeim að átta sig á hvað þeir vilja vera og gera þegar þeir verða stórir. Þjónustustofnar sem sinna börnum eru að sama skapi stöðugt fjársveltar, biðlistar lengjast og þrátt fyrir fögur loforð á tyllidögum og ráðstefnum eru engar efndir. Þetta er fólkið sem þarf stöðugt að berjast fyrir eigin tilvist og launum, stöðugt að sanna sig og benda á eigið ágæti og þörfina á eigin störfum börnum og ungmennum í hag. Því sannarlega gera aðrir það ekki. Bókasöfn hafa átt undir högg að sækja. Stöðugt er dregið úr þjónustu þeirra og fjármagni, um leið og læsi þjóðar minnkar er talið ráðlegast að draga úr starfsemi safnanna. Stofnanir sem ætlað er að standa vörð um réttindi okkar og sjá um að útdeila vottorðum, bótum og votta hin ýmsu skjöl og réttindi eru til óþurftar og starfsfólkið upp til hópa of margt og of stofnanalegt í framkomu og fasi. Nú er Mannréttindastofnun loksins að verða að veruleika. Stofnun sem við ein af fimm Evrópuþjóðum höfum dregið lappirnar í að stofna til að standa vörð um þau réttindi okkar sem þykja sjálfsögð. Enn er fárast og þusað. Þetta er langt í frá tæmandi listi yfir okkar mikilvægu stofnanir. Við ykkur sem mesta hnjóðið stundið, þessar stofnanir eru stór hluti okkar afskaplega mikilvægu innviða, þarna menntum við og styðjum við réttindi og heilsu þjóðarinnar, frá vöggu til grafar. Þarna vinnur fólk oft undir ómældu álagi og á ekki skilið að þurfa að hlusta á vanþóknun og vanþekkingu ykkar við hvert einasta tilefni. Þetta er fólk sem á hrós og þakklæti skilið, fólk sem þarf að hlúa að og sýna virðingu, lyfta upp en ekki rífa niður. Ef þið bara gerðuð ykkur grein fyrir hve þetta fólk skiptir miklu máli. Höfundur er leik- og grunnskólakennari, oddviti Vinstrihreyfingarinnar græns framboðs í Suðurkjördæmi og stjórnarkona í hreyfingunni. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skóla- og menntamál Leikskólar Grunnskólar Mest lesið Er loftslagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir Skoðun Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir Skoðun Hagsmunir flugrekstrar á Íslandi eru miklir Jóhannes Bjarni Guðmundsson Skoðun Aðförin að einkabílnum eða bara meira frelsi? Kristín Hrefna Halldórsdóttir Skoðun Kvöld sem er ekki bara fyrir börnin Alicja Lei Skoðun Betri hellir, stærri kylfur? Ingvar Þóroddsson Skoðun Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir Skoðun Málið er dautt (A Modest Proposal) Skoðun Er yfirvöldum alveg sama um fólk á bifhjólum? Njáll Gunnlaugsson Skoðun Líttupp - ertu að missa af einhverju? Skúli Bragi Geirdal Skoðun Skoðun Skoðun Vísindin geta læknað krabbamein en ekki grænmetissafar og kaffistólpípur Dögg Guðmundsdóttir,Guðrún Nanna Egilsdóttir,Vilborg Kolbrún Vilmundardóttir skrifar Skoðun Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir skrifar Skoðun Er yfirvöldum alveg sama um fólk á bifhjólum? Njáll Gunnlaugsson skrifar Skoðun Ekki mamman í hópnum - leiðtoginn í hópnum Katrín Ásta Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Rannsóknarnefnd styrjalda Gunnar Einarsson skrifar Skoðun Börn eiga ekki heima í fangelsi Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Aðförin að einkabílnum eða bara meira frelsi? Kristín Hrefna Halldórsdóttir skrifar Skoðun Kvöld sem er ekki bara fyrir börnin Alicja Lei skrifar Skoðun Verkakonur samtímans – og nýtt skeið í kvennabaráttu! Guðrún Margrét Guðmundsdóttir,Aleksandra Leonardsdóttir skrifar Skoðun Málið er dautt (A Modest Proposal) skrifar Skoðun Femínísk utanríkisstefna: aukin samstaða og aðgerðir Guillaume Bazard skrifar Skoðun Hagsmunir flugrekstrar á Íslandi eru miklir Jóhannes Bjarni Guðmundsson skrifar Skoðun Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson skrifar Skoðun Kvennabarátta á tímum bakslags Tatjana Latinovic skrifar Skoðun Líttupp - ertu að missa af einhverju? Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun Betri hellir, stærri kylfur? Ingvar Þóroddsson skrifar Skoðun Er loftslagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Okur fákeppni og ofurvextir halda uppi verðbólgu Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Óverjandi framkoma við fyrirtæki Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Réttlæti hins sterka. Þegar vitleysan í dómsal slær allt út Jörgen Ingimar Hansson skrifar Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Ástarsvik ein tegund ofbeldis gegn eldra fólki Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Lítil bleik slaufa kemur miklu til leiðar Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Fræ menntunar – frá Froebel til Jung Kristín Magdalena Ágústsdóttir skrifar Skoðun 1500 vanvirk ungmenni í Reykjavík Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Hvað eiga kaffihúsin á 18. öld á Englandi og gervigreind sameiginlegt? Stefán Atli Rúnarsson skrifar Skoðun Að hafa trú á samfélaginu Hjálmar Bogi Hafliðason skrifar Sjá meira
Mér þykir vænt um stofnanir enda vinn ég á einni slíkri. Stofnunin mín er að verða 40 ára eftir nokkra mánuði og hefur þjónað ungum börnum og foreldrum þeirra allan þennan tíma, ætíð með þarfir barnanna sem þar hafa dvalið að leiðarljósi. Á minni stofnun dvelja börn fjarri heimilum sínum á meðan foreldrar sinna námi eða störfum og við starfsfólkið gerum allt sem í okkar valdi stendur til að þeim líði sem best þroskist og dafni um leið og þau njóti bernsku sinnar í aðlaðandi og styðjandi umhverfi. Mín stofnun stóð í stafni, var í framlínu eins og þá var sagt, á tímum heimsfaraldurs og starfsfólkið lagði á sig bæði ómælda vinnu og tíma til að tryggja sem best öryggi barnanna um leið og faglegu starfi var haldið áfram af jafn miklum eldmóði og áður og alla tíð. Það er merkilegt hve margt fólk, meira að segja stjórnmálafólk talar illa um stofnanir og starfsfólk þess. Endalaust er hnýtt í tilvist þeirra og starfsemi þeirra hædd og dregin í efa. Fyrst er að nefna heilbrigðisstofnanir landsins. Mörgu (stjórnmála)fólki er tíðrætt um að starfsfólk þeirra valdi ekki sínum störfum og gerir það þrátt fyrir að öllum sé ljóst að álagið á þeim stofnunum er gríðarlegt, skortur er á fagfólki og starfsumhverfið háð ótal áskorunum. Samt heldur starfsfólk dampi og með seiglu og starfsgleði tekur það á móti sjúklingum og sinnir bráðatilfellum. Sama fólkið og stóð í stafni, hnarreist og keikt á tímum heimsfaraldurs, tók á sig hverja öldu faraldursins, takmarkanir, umönnun og bólusetningar á heilli þjóð. Þá var talað um að starfsfólk heilbrigðisstofnanna væru ómissandi framlínustarfsfólk. Enda fór það svo að hér var lág dánartíðni og útbreiðslu faraldursins var haldið í skefjum um leið og heilbrigðiskerfið var undir gríðarlegu álagi. Við þessar erfiðu aðstæður sýndi heilbrigðisstarfsfólkið okkar einstaka fagmennsku, sveigjanleika, dugnað og fórnfýsi. Bakvarðarsveitir heilbrigðisstarfsfólks störfuðu ötullega, allt starfsfólk heilbrigðiskerfisins sem vettlingi gat valdið sté upp á meðan stofnanir voru á neyðarstigi. Erum við búin að gleyma því? Menntastofnanir fá líka ítrekað á baukinn. Starfsfólki þeirra stöðugt kennt um slakan árangur á stöðluðum prófum, heilindi þeirra dregin í efa og ítrekað horft framhjá fagmennsku þess og hæfileikum til að þróa og efla skólastarf. Starfsfólkið er útmálað sem þiggjendur launa og langra fría. Þetta eru kennarar sem hafa haldið uppi leikskólum landsins þrátt fyrir gífurlega manneklu og forföll starfsfólks, myglað húsnæði og flutninga í bráðbirgðahúsnæði. Svo ekki sé talað um stöðugar hagræðiskröfur. Kennarar og stjórnendur eru talaðir niður og efast um mikilvægi faglegs starfs í skólunum þeirra. Í grunnskólum eru kennarar víst að sama skapi endalaust í fríum og stöðugt að kvarta, þrátt fyrir að hóparnir verði sífellt fjölbreyttari og stærri og lítill skilningur til staðar heldur sífelld krafa um meiri afköst og betri gæði, að hlaupa hraðar já og með minni tilkostnaði. Kennarar sem hafa sjálfir útbúið eigið námsefni þegar ekkert er í boði sem hentar fjölbreyttum hópi nemenda í samfélagi sem þróast hraðar en mörg ná að fylgja eftir. Kennarar sem leggja á sig ómælda vinnu (og oft fjármagn þegar ekki má kaupa neitt) við að mæta nýja nemandanum sem var lagður í einelti og þarf að byggja upp sjálfstraustið og hinum sem talar enga íslensku og þarf námsefni sem ekki er til. Já og þar eru áskoranir ómældar hvað varðar húsnæðismál líkt og í leikskólunum. Þetta var fólkið í framlínunni sem hélt skólunum opnum með hólfaskiptingu og henti sér í blandað nám og í raun alls konar útfærslur á námi til að mæta nemendum. Erum við búin að gleyma því? Hið sama má segja um kennara framhaldsskólanna sem mega helst þakka fyrir að vera í vinnu og þeir ekkert of góðir til að útbúa og vinna námsefni og námspakka fyrir heilu fögin ár eftir ár því nánast engin útgáfa hefur verið á námsefni fyrir framhaldsskólana. Svo sjálfsagt þykir ráðafólki þetta framlag starfsfólks framhaldsskólanna að endalaust er dregið saman í fjárstuðningi og nýsköpun og styrkir til efnisgerðar og skólaþróunar hjákátlegir. Hundruðir nemenda fá ekki inngöngu í framhaldsskóla en samt eiga skólarnir að taka við stöðugt fleiri nemendum helst fyrir sömu upphæð og í fyrra já og með sama fermetrafjölda. Þarna eru kennararnir sem grípa ungmennin okkar, eru stöðugt á tánum við að mæta ólíkum þörfum og aðlaga námsefnið að ýmist nemanda sem á auðvelt með bóknám og þess er á erfitt með það. Finna með nemendum sínar sterku hliðar og hjálpa þeim að átta sig á hvað þeir vilja vera og gera þegar þeir verða stórir. Þjónustustofnar sem sinna börnum eru að sama skapi stöðugt fjársveltar, biðlistar lengjast og þrátt fyrir fögur loforð á tyllidögum og ráðstefnum eru engar efndir. Þetta er fólkið sem þarf stöðugt að berjast fyrir eigin tilvist og launum, stöðugt að sanna sig og benda á eigið ágæti og þörfina á eigin störfum börnum og ungmennum í hag. Því sannarlega gera aðrir það ekki. Bókasöfn hafa átt undir högg að sækja. Stöðugt er dregið úr þjónustu þeirra og fjármagni, um leið og læsi þjóðar minnkar er talið ráðlegast að draga úr starfsemi safnanna. Stofnanir sem ætlað er að standa vörð um réttindi okkar og sjá um að útdeila vottorðum, bótum og votta hin ýmsu skjöl og réttindi eru til óþurftar og starfsfólkið upp til hópa of margt og of stofnanalegt í framkomu og fasi. Nú er Mannréttindastofnun loksins að verða að veruleika. Stofnun sem við ein af fimm Evrópuþjóðum höfum dregið lappirnar í að stofna til að standa vörð um þau réttindi okkar sem þykja sjálfsögð. Enn er fárast og þusað. Þetta er langt í frá tæmandi listi yfir okkar mikilvægu stofnanir. Við ykkur sem mesta hnjóðið stundið, þessar stofnanir eru stór hluti okkar afskaplega mikilvægu innviða, þarna menntum við og styðjum við réttindi og heilsu þjóðarinnar, frá vöggu til grafar. Þarna vinnur fólk oft undir ómældu álagi og á ekki skilið að þurfa að hlusta á vanþóknun og vanþekkingu ykkar við hvert einasta tilefni. Þetta er fólk sem á hrós og þakklæti skilið, fólk sem þarf að hlúa að og sýna virðingu, lyfta upp en ekki rífa niður. Ef þið bara gerðuð ykkur grein fyrir hve þetta fólk skiptir miklu máli. Höfundur er leik- og grunnskólakennari, oddviti Vinstrihreyfingarinnar græns framboðs í Suðurkjördæmi og stjórnarkona í hreyfingunni.
Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir Skoðun
Skoðun Vísindin geta læknað krabbamein en ekki grænmetissafar og kaffistólpípur Dögg Guðmundsdóttir,Guðrún Nanna Egilsdóttir,Vilborg Kolbrún Vilmundardóttir skrifar
Skoðun Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir skrifar
Skoðun Verkakonur samtímans – og nýtt skeið í kvennabaráttu! Guðrún Margrét Guðmundsdóttir,Aleksandra Leonardsdóttir skrifar
Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson skrifar
Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar
Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar
Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson skrifar
Skoðun Hvað eiga kaffihúsin á 18. öld á Englandi og gervigreind sameiginlegt? Stefán Atli Rúnarsson skrifar
Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir Skoðun