Allir í röð! ..eða svona næstum því Heiða Ingimarsdóttir skrifar 12. febrúar 2021 10:00 Það eru margar ástæður fyrir því að ég hef ákveðið að ganga til liðs við Viðreisn. Ein sú helsta er að þegar ég kynnti mér flokkinn las ég um grunnstefnu hans en hún lýtur að því að skapa réttlátt samfélag þar sem almannahagsmunir ganga framar sérhagsmunum og allir einstaklingar, heimili og fyrirtæki njóta jafnræðis. Þetta finnst mér mikilvægt, fallegt og þarft. Það sem hefur glatt mig enn meira er að heyra hversu lifandi þessi orðræða er í starfi flokksins. Þegar fólk kemur saman og ræðir málefni og stefnur er gjarnan gripið í þessi orð og þau mátuð við það sem fram fer. Undanfarið hefur Viðreisn verið að fjalla um hvernig megi útrýma biðlistum. Ég hef rætt þetta við mína nánustu og þar er óbeit á öllu sem heitir einka eitthvað. Það má ekki minnast á að nokkur hjálp fáist frá því frábæra fagfólki sem við eigum til ef það er ekki í gegnum opinbera kerfið. Ég skil hræðsluna. Ég skil það sem fólk er að setja sig á móti. Það er á móti því að hér skapist elítukerfi. Þau eru á móti því að Hannes forstjóri komist beint í þá þjónustu sem hann vill því hann á nóg af peningum en að Gulli skólaliði þurfi að bíða í fleiri mánuði eftir sömu þjónustu því launin hans duga svo skammt. Málið er samt að eins og staðan er í dag þá er þetta kerfi sem við búum við. Ég get tekið mína nánustu sem dæmi. Yndislegi sonur minn, hæfileikaríki og fyndni fjörkálfurinn minn er í greiningarferli. Sjálfur er hann mjög sáttur við þá framvindu þar sem hann finnur að eirðarleysið truflar hann í skólanum og hann á oft erfitt með einbeitingu. Þetta er samt ekkert mál. Við erum meðvituð um þetta og reynum öll að vinna saman. Ég og kennarinn hans vorum þó sammála því að hann þyrfti að komast í greiningu og fá einhvers konar stuðning áður en þetta færi að hafa áhrif á hann, félagsleg eða námslega. Eftir að við höfðum báðar skilað inn pappírum þar sem við skrifuðum okkar mat á honum, vorum við boðaðar á fund með sálfræðingi frá félagsþjónustunni. Þar ræddum við elsku drenginn minn og hvað hann væri skemmtilegur og klár en að þetta ætti það til að vera honum fjötur um fót. Sálfræðingurinn brosti og sagði: ,,Eftir að hafa lesið gögnin og heyrt ykkur tala um hann þá þarf ég ekki að hitta hann.“ Ég svaraði: ,,Nú jæja, flott...“ En þá var hún fljót að bæta við: ,,...en auðvitað þarf ég þess samt.“ Sem ég vissi og skildi en það sem kom þar á eftir stakk mig. Þanngi er mál með vexti að snillingurinn minn er í 5. bekk og við kennarinn hans ákváðum að drífa í þessari vinnu til þess að þegar hann kæmist á unglingastig væri hann kominn með þann stuðning sem hann þyrfti. Á meðan þessum fundi stóð áttaði ég mig á því það væru hverfandi líkur á því að það myndi gerast. Hann þarf nefnilega að fara í forgreiningu fyrst. Hún er framkvæmd hjá félagsþjónustunni og það er um það bil 15 mánaða bið þar. Þegar sú greining er búin fer hann í greininguna sjálfa og þar er um það bil 12 mánaða bið. Ég spurði hvort það mætti bóka greininguna sjálfa á meðan væri beðið eftir forgreiningunni. Það má ekki. Annað ferlið verður að klárast áður en byrjað er á því næsta. Gott og vel. Þegar ég hváði yfir tímanum sem færi í bið útskýrði sálfræðingurinn þó fyrir mér að ég gæti farið í gegnum þetta með hann á skemmri tíma ef ég færi aðra leið og greiddi fyrir. Það væri þó kostnaðarsamt. Sálfræðingurinn sagði mér að sumir foreldrar færu í forgreiningu hjá félagsmálaþjónustunni og síðan í gegnum einkastofu. Þannig væri ferlið aðeins ódýrara. Þeir sem hefðu hvorki efni á að greiða fyrir greiningu að hluta eða öllu leiti neyddust hinsvegar til þess að bíða í þennan tíma. Það er því alveg á kristaltæru að þarna er þetta margrómaða elítukerfi. Það er við líði núna. Eins og staðan er í dag þá geta börn efnameiri foreldra fengið þá þjónustu sem þau þarfnast strax en þau sem eiga efnaminni foreldra mega bíða og reyna að aðlagast hverjum þeim vanda sem þau standa frammi fyrir á meðan. Þetta er ekki eina dæmið sem ég get gefið ykkur. Unglingsstúlka sem er náin mér tjáði móður sinni að hún væri að glíma við þunglyndi. Móðir hennar fór á Google og athugaði verðið á sálfræðiþjónustu fyrir börn á hennar aldri. Þegar henni mættu verð í kringum 18.000 krónur, hringdi hún í félagsþjónustuna því þarna var svo sannarlega ungmenni sem hún taldi næsta víst að kerfið þyrfti að grípa og halda vel utan um. Eftir samtal við félagsráðgjafa á þjónustumiðstöðinni þar sem móðirin lýsti áhyggjum sínum og vanda stúlkunnar var henni sagt að sálfræðingur væri ekki í boði þar. Hún gæti hins vegar pantað tíma fyrir hana hjá sálfræðingi á heilsugæslustöð. Ferlið til þess er að byrja á því að panta tíma hjá heimilislækni. Hann svo vonandi vísar stúlkunni áfram til sálfræðings og upplýsir um áætlaðan biðtíma. Biðin á heilsugæslunni getur nefnilega verið töluverð. Þær vona samt ekki. Ef þessi móðir hefði efni á því þá hefði hún rokið til og bókað tíma hjá sálfræðingi á einkastofu um leið enda er fátt sem vekur hjá manni eins miklar áhyggjur og fréttir þess efnis að barnið manns sé að glíma við þunglyndi. Bæði þessi börn standa frammi fyrir því að kerfið sem við búum við í dag setur þau á biðlista. Biðlista sem þau væru ekki á ef foreldrarnir væru nógu efnaðir. Kerfið í dag er einmitt kerfið sem mínir nánustu vilja ekki búa við. Því finnst mér mikilvægt að flokkur eins og Viðreisn, sem boðar breytingar og sem boðar samvinnu kerfa almenningi til hagsbóta, nái flugi. Við þurfum kerfi sem vinna saman. Við þurfum lausnir og við þurfum þær núna en ekki argaþras sem tefur mikilvægar breytingar. Mér finnst mikilvægt að fólk húki ekki á biðlistum því það hefur ekki efni á því að borga sig fram fyrir. Mér finnst líka mikilvægt að fólk hafi val um hvar það sækir sína þjónustu. Mér finnst líka miklvægt að sérfræðingarnir okkar búi við atvinnufrelsi og geti unnið þar sem þeir vilja. Ég er stolt af því að tilheyra hópi fólks sem vill vinna að frjálslyndi og jafnrétti, réttlátu samfélagi, efnahagslegu jafnvægi og alþjóðlegri samvinnu. Höfundur er foreldri barna á biðlista. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðun: Kosningar 2021 Viðreisn Alþingiskosningar 2021 Heiða Ingimarsdóttir Mest lesið Útgerðin skuldar okkur skýringar Guðmundur Helgi Þórarinsson Skoðun Bakslag í skoðanafrelsi? Kári Allansson Skoðun Þegar skoðanir drepa samtalið Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Þreytt og drullug börn Guðmundur Finnbogason Skoðun Hataðu mig af því að ég er í Viðreisn, ekki af því að ég er hommi Oddgeir Georgsson Skoðun Leysum heimatilbúinn vanda á húsnæðismarkaði Jóhanna Klara Stefánsdóttir Skoðun Við þurfum að tala saman Páll Rafnar Þorsteinsson Skoðun Fjölbreytt námsmat Steinn Jóhannsson Skoðun Fyrirhugað böl við Bústaðaveg og Blesugróf Sveinn Þórhallsson Skoðun Margföldun þjóðarverðmæta: Meira virði úr sömu orku Árni Sigurðsson Skoðun Skoðun Skoðun Er popúlismi kenning um siðferði? Einar Gísli Gunnarsson skrifar Skoðun Umferðaröryggi barna í Kópavogi Eydís Inga Valsdóttir skrifar Skoðun Ákalli um samræmingu í eftirliti svarað Lilja Björk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Virðing og framkoma í rökræðum um málefni minnihlutahópa Esjar Smári Blær Gunnarsson skrifar Skoðun Ekki gera ekki neitt Gunnhildur Sveinsdóttir skrifar Skoðun Ekkert heilbrigðiseftirlit á Íslandi? Pétur Halldórsson skrifar Skoðun Útgerðin skuldar okkur skýringar Guðmundur Helgi Þórarinsson skrifar Skoðun Þreytt og drullug börn Guðmundur Finnbogason skrifar Skoðun Betri kvikmyndaskóli Þór Pálsson skrifar Skoðun Fyrirhugað böl við Bústaðaveg og Blesugróf Sveinn Þórhallsson skrifar Skoðun Fjölbreytt námsmat Steinn Jóhannsson skrifar Skoðun Að þvælast fyrir atvinnurekstri - á þeim forsendum sem henta Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Margföldun þjóðarverðmæta: Meira virði úr sömu orku Árni Sigurðsson skrifar Skoðun Ábyrg umfjöllun um sjálfsvíg – erum við öll ritstjórar? Guðrún Jóna Guðlaugsdóttir,Tómas Kristjánsson skrifar Skoðun Þegar skoðanir drepa samtalið Þórdís Hólm Filipsdóttir skrifar Skoðun Leysum heimatilbúinn vanda á húsnæðismarkaði Jóhanna Klara Stefánsdóttir skrifar Skoðun Við þurfum að tala saman Páll Rafnar Þorsteinsson skrifar Skoðun Veðmál í fótbolta – aðgerðir áður en skaðinn verður Birgir Jóhannsson skrifar Skoðun Hataðu mig af því að ég er í Viðreisn, ekki af því að ég er hommi Oddgeir Georgsson skrifar Skoðun Símafrí á skólatíma Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Ömurlegur fyrri hálfleikur – en er enn von? Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Vitund, virðing og von: Jafningjastuðningur í brennidepli Nína Eck skrifar Skoðun Hingað og ekki lengra – Um þögnina sem styður ofbeldi Halldóra Sigríður Sveinsdóttir skrifar Skoðun Ein saga af sextíu þúsund Halldór Ísak Ólafsson skrifar Skoðun Að láta mata sig er svo þægilegt Björn Ólafsson skrifar Skoðun Nýjar reglur um réttindi fólks í ráðningarsambandi Ingvar Sverrisson skrifar Skoðun Ofbeldi í skólum: Áskoranir og leiðir til lausna Soffía Ámundadóttir skrifar Skoðun Bakslag í skoðanafrelsi? Kári Allansson skrifar Skoðun Eplin í andlitshæð Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Bataskólinn – fyrir þig? Guðný Guðmundsdóttir skrifar Sjá meira
Það eru margar ástæður fyrir því að ég hef ákveðið að ganga til liðs við Viðreisn. Ein sú helsta er að þegar ég kynnti mér flokkinn las ég um grunnstefnu hans en hún lýtur að því að skapa réttlátt samfélag þar sem almannahagsmunir ganga framar sérhagsmunum og allir einstaklingar, heimili og fyrirtæki njóta jafnræðis. Þetta finnst mér mikilvægt, fallegt og þarft. Það sem hefur glatt mig enn meira er að heyra hversu lifandi þessi orðræða er í starfi flokksins. Þegar fólk kemur saman og ræðir málefni og stefnur er gjarnan gripið í þessi orð og þau mátuð við það sem fram fer. Undanfarið hefur Viðreisn verið að fjalla um hvernig megi útrýma biðlistum. Ég hef rætt þetta við mína nánustu og þar er óbeit á öllu sem heitir einka eitthvað. Það má ekki minnast á að nokkur hjálp fáist frá því frábæra fagfólki sem við eigum til ef það er ekki í gegnum opinbera kerfið. Ég skil hræðsluna. Ég skil það sem fólk er að setja sig á móti. Það er á móti því að hér skapist elítukerfi. Þau eru á móti því að Hannes forstjóri komist beint í þá þjónustu sem hann vill því hann á nóg af peningum en að Gulli skólaliði þurfi að bíða í fleiri mánuði eftir sömu þjónustu því launin hans duga svo skammt. Málið er samt að eins og staðan er í dag þá er þetta kerfi sem við búum við. Ég get tekið mína nánustu sem dæmi. Yndislegi sonur minn, hæfileikaríki og fyndni fjörkálfurinn minn er í greiningarferli. Sjálfur er hann mjög sáttur við þá framvindu þar sem hann finnur að eirðarleysið truflar hann í skólanum og hann á oft erfitt með einbeitingu. Þetta er samt ekkert mál. Við erum meðvituð um þetta og reynum öll að vinna saman. Ég og kennarinn hans vorum þó sammála því að hann þyrfti að komast í greiningu og fá einhvers konar stuðning áður en þetta færi að hafa áhrif á hann, félagsleg eða námslega. Eftir að við höfðum báðar skilað inn pappírum þar sem við skrifuðum okkar mat á honum, vorum við boðaðar á fund með sálfræðingi frá félagsþjónustunni. Þar ræddum við elsku drenginn minn og hvað hann væri skemmtilegur og klár en að þetta ætti það til að vera honum fjötur um fót. Sálfræðingurinn brosti og sagði: ,,Eftir að hafa lesið gögnin og heyrt ykkur tala um hann þá þarf ég ekki að hitta hann.“ Ég svaraði: ,,Nú jæja, flott...“ En þá var hún fljót að bæta við: ,,...en auðvitað þarf ég þess samt.“ Sem ég vissi og skildi en það sem kom þar á eftir stakk mig. Þanngi er mál með vexti að snillingurinn minn er í 5. bekk og við kennarinn hans ákváðum að drífa í þessari vinnu til þess að þegar hann kæmist á unglingastig væri hann kominn með þann stuðning sem hann þyrfti. Á meðan þessum fundi stóð áttaði ég mig á því það væru hverfandi líkur á því að það myndi gerast. Hann þarf nefnilega að fara í forgreiningu fyrst. Hún er framkvæmd hjá félagsþjónustunni og það er um það bil 15 mánaða bið þar. Þegar sú greining er búin fer hann í greininguna sjálfa og þar er um það bil 12 mánaða bið. Ég spurði hvort það mætti bóka greininguna sjálfa á meðan væri beðið eftir forgreiningunni. Það má ekki. Annað ferlið verður að klárast áður en byrjað er á því næsta. Gott og vel. Þegar ég hváði yfir tímanum sem færi í bið útskýrði sálfræðingurinn þó fyrir mér að ég gæti farið í gegnum þetta með hann á skemmri tíma ef ég færi aðra leið og greiddi fyrir. Það væri þó kostnaðarsamt. Sálfræðingurinn sagði mér að sumir foreldrar færu í forgreiningu hjá félagsmálaþjónustunni og síðan í gegnum einkastofu. Þannig væri ferlið aðeins ódýrara. Þeir sem hefðu hvorki efni á að greiða fyrir greiningu að hluta eða öllu leiti neyddust hinsvegar til þess að bíða í þennan tíma. Það er því alveg á kristaltæru að þarna er þetta margrómaða elítukerfi. Það er við líði núna. Eins og staðan er í dag þá geta börn efnameiri foreldra fengið þá þjónustu sem þau þarfnast strax en þau sem eiga efnaminni foreldra mega bíða og reyna að aðlagast hverjum þeim vanda sem þau standa frammi fyrir á meðan. Þetta er ekki eina dæmið sem ég get gefið ykkur. Unglingsstúlka sem er náin mér tjáði móður sinni að hún væri að glíma við þunglyndi. Móðir hennar fór á Google og athugaði verðið á sálfræðiþjónustu fyrir börn á hennar aldri. Þegar henni mættu verð í kringum 18.000 krónur, hringdi hún í félagsþjónustuna því þarna var svo sannarlega ungmenni sem hún taldi næsta víst að kerfið þyrfti að grípa og halda vel utan um. Eftir samtal við félagsráðgjafa á þjónustumiðstöðinni þar sem móðirin lýsti áhyggjum sínum og vanda stúlkunnar var henni sagt að sálfræðingur væri ekki í boði þar. Hún gæti hins vegar pantað tíma fyrir hana hjá sálfræðingi á heilsugæslustöð. Ferlið til þess er að byrja á því að panta tíma hjá heimilislækni. Hann svo vonandi vísar stúlkunni áfram til sálfræðings og upplýsir um áætlaðan biðtíma. Biðin á heilsugæslunni getur nefnilega verið töluverð. Þær vona samt ekki. Ef þessi móðir hefði efni á því þá hefði hún rokið til og bókað tíma hjá sálfræðingi á einkastofu um leið enda er fátt sem vekur hjá manni eins miklar áhyggjur og fréttir þess efnis að barnið manns sé að glíma við þunglyndi. Bæði þessi börn standa frammi fyrir því að kerfið sem við búum við í dag setur þau á biðlista. Biðlista sem þau væru ekki á ef foreldrarnir væru nógu efnaðir. Kerfið í dag er einmitt kerfið sem mínir nánustu vilja ekki búa við. Því finnst mér mikilvægt að flokkur eins og Viðreisn, sem boðar breytingar og sem boðar samvinnu kerfa almenningi til hagsbóta, nái flugi. Við þurfum kerfi sem vinna saman. Við þurfum lausnir og við þurfum þær núna en ekki argaþras sem tefur mikilvægar breytingar. Mér finnst mikilvægt að fólk húki ekki á biðlistum því það hefur ekki efni á því að borga sig fram fyrir. Mér finnst líka mikilvægt að fólk hafi val um hvar það sækir sína þjónustu. Mér finnst líka miklvægt að sérfræðingarnir okkar búi við atvinnufrelsi og geti unnið þar sem þeir vilja. Ég er stolt af því að tilheyra hópi fólks sem vill vinna að frjálslyndi og jafnrétti, réttlátu samfélagi, efnahagslegu jafnvægi og alþjóðlegri samvinnu. Höfundur er foreldri barna á biðlista.
Skoðun Virðing og framkoma í rökræðum um málefni minnihlutahópa Esjar Smári Blær Gunnarsson skrifar
Skoðun Ábyrg umfjöllun um sjálfsvíg – erum við öll ritstjórar? Guðrún Jóna Guðlaugsdóttir,Tómas Kristjánsson skrifar