Verka- og láglaunafólk á enga vini í atvinnustjórnmálum Sólveig Anna Jónsdóttir skrifar 10. febrúar 2021 13:45 Við sem tilheyrum stétt verka og láglaunafólks höfum lengi vitað að við erum ávallt aftast í áheyrnar-röðinni hjá þeim sem fara með völd, ef að við komumst þá í röðina á annað borð. Við vitum að allt er gert til að hlusta ekki á það sem við segjum. Við vitum að sama fólk og hreykir sér af því að allt sé hér best og skemmtilegast lætur einfaldlega eins og það taki ekki eftir því að staðan í lífi þeirra sem strita fyrir verkafólks-launum er ótrúlega erfið og hefur verið það um langt skeið. Við vitum að við þurfum að berjast fyrir bókstaflega öllu; á sama tíma og fyrirtæki sem greitt höfðu hluthöfum hundruðir milljóna í arð fengu sérstaka uppsagnarstyrki frá ríkisstjórninni tók það marga mánuði að fá sömu stjórnvöld til að hækka atvinnuleysisbætur upp í rúmar 300.000 krónur. Við vitum að þetta grimmlyndi og skeytingarleysi hefur gert það að verkum að fjöldi fólks þjáist í fátækt og þarf að leita á náðir hjálparsamtaka til að fá matvæli. Við vitum að enginn hefur gert neitt til að sporna við því að húsnæðismarkaðurinn hafi verið gróðavæddur á kostnað okkar, með hörmulegum afleiðingum, sérstaklega fyrir aðflutt verkafólk. Við vitum að eftir áratugi af striti er það oft á tíðum heilsuleysið sem bíður okkar og guð hjálpi þeirri manneskju sem send er á örorkubætur af íslenskri valdastétt. Við vitum að lífeyriskerfið er hannað til að láta okkur tapa. Við vitum allt þetta og miklu meira til; stéttskipting og misskipting hefur fengið að vaxa og dafna í gjöfulum jarðvegi áhugaleysis þeirra sem með völdin fara á okkar aðstæðum. Og þegar við erum úthrópuð sem skemmdarverkafólk fyrir það eitt að krefjast sanngjarnari launa fyrir okkar ómissandi vinnuafl kemur enginn úr röðum valdhafa okkur til varna. Og þegar við höldum mögulega að ástandið geti ekki versnað fyrir verka og láglaunafólk á Íslandi kemur í ljós að fáránleikinn getur alltaf orðið meiri. Efling hefur um langt skeið barist fyrir því að stjórnvöld, þessi sömu og gefa Bláa lóninu og Icelandair endalausa milljarða, þessi sömu og innleiða skattafslátt fyrir kaupendur hlutabréfa, uppfylli loforðið sem þau gáfu okkur um að uppræta launaþjófnað á íslenskum vinnumarkaði. Félagsmálaráðherra, Ásmundur Einar Daðason, hefur haft þetta verkefni á sínu borði frá því að samningar á almenna markaðnum voru undirritaðir vorið 2019. Krafa hreyfingar vinnandi fólks hefur verið alveg skýr: Heimila skal sektir fyrir launaþjófnað, svokallað févíti. Einföld krafa og auðframkvæmanleg. Við höfum beðið lengi. Loksins er frumvarp tilbúið. En hvað kemur þá í ljós? Standa stjórnvöld við gefið loforð? Nota stjórnvöld tækifærið til að sýna vinnuaflinu vott af vinskap og virðingu? Nei, þvert á móti. Frumvarp það sem litið hefur dagsins ljós er blaut tuska í andlit þolenda launaþjófnaðar. Ég tel ólíklegt að gerendavænni lagatexti hafi verið saminn. Frumvarpið er eins og eitthvað úr Black Mirror þætti, Vinir eru hér hvergi sjáanlegir: Þolendur launaþjófnaðar eru skikkaðir til að hætta eigin atvinnuöryggi. Skriffinnsku-snillingarnir sem sömdu frumvarpið hafa skapað stórkostlega flókið ferli þar sem að vinnandi manneskja er í raun fyrirfram dæmd til að tapa. Til að mynda á þolandi launaþjófnaðar að taka þátt í „samningaviðræðum“ við þann atvinnurekanda sem stal laununum um hvort og hvernig eigi að greiða þau. Atvinnurekandinn fær einnig sjálfdæmi í einhverri fáránlegri nefnd, og fær einnig að ákveða hvort málið eigi að fara fyrir sérstakan gerðadóm. Og manneskja sem verður fyrir launaþjófnaði þarf að sætta sig við að ef búrókrötum og atvinnurekanda náðasamlegast hentar að ákvarða henni í hag þá er ekki litið til ráðningarsamnings heldur einungis lágmarkskjara á vinnumarkaði. Jafnvel þegar hún „vinnur“ er hún dæmd til að tapa. Og í frumvarpinu er ekki minnst á FÉVÍTI en um það snérist krafa verkalýðshreyfingarinnar. Í stað þess að uppfylla loforðið sem gefið var hefur verið sett saman einhver kerfis-ófreskja með það eitt markmið að tryggja áframhaldandi ægivald eigenda atvinnutækjanna yfir vinnuaflinu. Við sem tilheyrum stétt verka og láglaunafólks höfum lengi vitað að við erum ávallt aftast í áheyrnar-röðinni hjá þeim sem fara með völd. Við vitum að allt er gert til að hlusta ekki á það sem við segjum. Við sköpum með vinnu okkar hagvöxtinn í uppsveiflunum en okkur er hent á öskuhaugana um leið og að kreppir. Við erum sögð óvinir Íslands þegar við berjumst fyrir bættum kjörum og þegar enga vinnu er að fá lætur valdastéttin sem hún sjái ekki matar-biðraðinar sem hluti okkar þarf að standa í. Stór hópur okkar á erfitt með að láta enda ná saman. Andlegri heilsu okkar fer hrakandi. Lífslíkur verka og láglaunakvenna fara minnkandi en það veldur nákvæmlega engu samfélagslegu uppnámi. Þúsundir okkar búa í iðnaðarhúsnæði, þar sem að eldvörnum er ekki sinnt. Börn okkar klára síður nám, vegna þess að þau þurfa sjálf að vinna fyrir sér, tekjur okkar duga ekki til að tryggja þeim aðgang að lífsgæðakapphlaupi ungs fólks á Íslandi. Við erum þolendur launaþjófnaðar (hefur einhver heyrt af millistéttarfólki sem þarf að berjast mánuðum saman fyrir því að fá rétt laun fyrir sína unnu vinnu?) og hvað gera stjórnvöld þegar við krefjumst úrbóta: Senda okkur fingurinn og segjast vera vinir okkar um leið og þau gera það. Hvaða máli skiptir verkafólk fyrir atvinnu-stjórnmálafólk? Greinilega engu. Þrátt fyrir að við knýjum áfram hjól atvinnulífsins í uppsveiflu og tökum á okkur byrðarnar í niðursveiflu vottar ekki fyrir þakklæti í okkar garð hjá þeim sem ráða. Við þurfum að berjast fyrir bókstaflega öllu. Meira segja því að samningar haldi; mánuðum saman barðist íslensk auðstétt fyrir því að hafa af okkur umsamdar launahækkanir og enginn úr röðum valdhafa steig fram til að standa við hlið vinnuaflsins í þeim slag. Það lýðræði sem við búum við er ekkert nema afbökum á raunverulegu lýðræði. Það lýðræði sem við búum við snýst fyrst og síðast um að valda ekki uppnámi í tilveru þeirra sem tilheyra eignastéttinni. Þegar valdastéttin talar fjálglega um stöðugleika er hún aðeins að tala um stöðugleika hjá þeim sem eiga og mega. Verka og láglaunafólk er ekki einu sinni með í dæminu. Ekkert er augljósa á þessum tímapunkti. Við erum ekki virt viðlist, grundvallarkröfum okkar er kastað út á hafsauga. Engin samningsvilji er til staðar, engin sáttahönd útrétt. Hvað getum við gert? Það mikilvægasta er horfast í augu við stöðuna. Við þurfum að horfa á gjörðir þeirra sem ráða, ekki láta blekkjast af orðum þeirra. Ég lét sjálf blekkjast af orðum félagsmálaráðherra þegar hann lofaði að verða við kröfunni um févíti. Ég mun ekki láta blekkjast aftur. Við þurfum að standa saman, við sem fædd erum hér og við sem aðflutt erum. Lýðræðið sem við búum við er vissulega afbökun á draumi alþýðu-fólks um lýðræði. En við getum samt notað það til að senda skilaboð. Til að berjast fyrir okkar hagsmunum. Vegna þess að enginn mun gera það fyrir okkur. Það er morgunljóst. Ef við ætlum að fá það sem við eigum inni í þessu samfélagi þurfum við að berjast áfram, berjast saman. Segja hátt og skýrt frá því sem við stöndum frammi fyrir, þeim vandamálum sem við glímum við, þeim svikum sem við verðum fyrir. Setja fram kröfur og gefast ekki upp fyrr en sigur er í höfn. Og með því sendum við valdastéttinni þessi skilaboð: Sá tími er liðinn að þið getið komið fram við okkur eins og skít. Vald ykkar yfir okkur fjarar út, hratt og örugglega. Þið eruð á valdi sjálfsblekkingar ef þið haldið að þið getið svikið okkur um réttlæti. Við ÆTLUM okkur að innheimta það sem okkur er skuldað. Höfundur er formaður Eflingar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Sólveig Anna Jónsdóttir Kjaramál Skoðun: Kosningar 2021 Mest lesið Að þröngva lífsskoðun upp á annað fólk Sævar Þór Jónsson Skoðun Áform um að eyðileggja Ísland! Jóna Imsland Skoðun Kjarnorkuákvæði? Dagur B. Eggertsson Skoðun Hver erum við? Hvert stefnum við? Arnar Þór Jónsson Skoðun Í skugga virkjana, þegar náttúran fær ekki að tala: Hvammsvirkjun lamin í gegn með góðu og illu Gunnar Þór Jónsson,Svanborg R. Jónsdóttir Skoðun Fjármálalæsi í fríinu – fjárfesting sem endist lengur en sólbrúnkan! Íris Björk Hreinsdóttir Skoðun Samstarf er lykill að framtíðinni Magnús Þór Jónsson Skoðun Mega blaðamenn ljúga? Páll Steingrímsson Skoðun Hvað hefur áunnist á 140 dögum? Heiða Björg Hilmisdóttir,Dóra Björt Guðjónsdóttir,Sanna Magdalena Mörtudóttir,Helga Þórðardóttir,Líf Magneudóttir Skoðun Hugtakið valdarán gengisfellt Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Skoðun Skoðun Á hvaða vegferð er ríkisstjórn Kristrúnar Frostadóttur gagnvart sjávarútvegssveitarfélögunum? Anton Guðmundsson skrifar Skoðun Dæmir sig sjálft Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Mega blaðamenn ljúga? Páll Steingrímsson skrifar Skoðun Ákall um nægjusemi í heimi neyslubrjálæðis Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Hvað hefur áunnist á 140 dögum? Heiða Björg Hilmisdóttir,Dóra Björt Guðjónsdóttir,Sanna Magdalena Mörtudóttir,Helga Þórðardóttir,Líf Magneudóttir skrifar Skoðun Samstarf er lykill að framtíðinni Magnús Þór Jónsson skrifar Skoðun Kjarnorkuákvæði? Dagur B. Eggertsson skrifar Skoðun Hver erum við? Hvert stefnum við? Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Í skugga virkjana, þegar náttúran fær ekki að tala: Hvammsvirkjun lamin í gegn með góðu og illu Gunnar Þór Jónsson,Svanborg R. Jónsdóttir skrifar Skoðun Fjármálalæsi í fríinu – fjárfesting sem endist lengur en sólbrúnkan! Íris Björk Hreinsdóttir skrifar Skoðun Hugtakið valdarán gengisfellt Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Ábyrgðin er þeirra Vilhjálmur Árnason skrifar Skoðun Dæmt um form, ekki efni Hörður Arnarson skrifar Skoðun Að þröngva lífsskoðun upp á annað fólk Sævar Þór Jónsson skrifar Skoðun Um fundarstjórn forseta Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Hjálpartæki – fyrir hverja? Júlíana Magnúsdóttir skrifar Skoðun Flugnám - Fyrsti hluti: Menntasjóður námsmanna og ECTS einingar Matthías Arngrímsson skrifar Skoðun Áform um að eyðileggja Ísland! Jóna Imsland skrifar Skoðun Í 1.129 daga hefur Alþingi hunsað jaðarsettasta hóp samfélagsins Grímur Atlason skrifar Skoðun Tekur ný ríkisstjórn af skarið? Árni Einarsson skrifar Skoðun Strandveiðar í gíslingu – Alþingi sveltir sjávarbyggðir Árni Björn Kristbjörnsson skrifar Skoðun Rölt að botninum Smári McCarthy skrifar Skoðun Að fortíð skal hyggja þegar framtíð skal byggja Einar G. Harðarson skrifar Skoðun Málþóf spillingar og græðgi á Alþingi Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Lýðskrum Skattfylkingarinnar Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Krabbamein – reddast þetta? Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Valdið yfir sjávarútvegsmálunum Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Lummuleg áform heilbrigðisráðherra Ragnar Sigurður Kristjánsson skrifar Skoðun Hver á að fá súrefnisgrímuna fyrst? Davíð Bergmann. skrifar Skoðun Baráttan um kjör eldra fólks Jónína Björk Óskarsdóttir skrifar Sjá meira
Við sem tilheyrum stétt verka og láglaunafólks höfum lengi vitað að við erum ávallt aftast í áheyrnar-röðinni hjá þeim sem fara með völd, ef að við komumst þá í röðina á annað borð. Við vitum að allt er gert til að hlusta ekki á það sem við segjum. Við vitum að sama fólk og hreykir sér af því að allt sé hér best og skemmtilegast lætur einfaldlega eins og það taki ekki eftir því að staðan í lífi þeirra sem strita fyrir verkafólks-launum er ótrúlega erfið og hefur verið það um langt skeið. Við vitum að við þurfum að berjast fyrir bókstaflega öllu; á sama tíma og fyrirtæki sem greitt höfðu hluthöfum hundruðir milljóna í arð fengu sérstaka uppsagnarstyrki frá ríkisstjórninni tók það marga mánuði að fá sömu stjórnvöld til að hækka atvinnuleysisbætur upp í rúmar 300.000 krónur. Við vitum að þetta grimmlyndi og skeytingarleysi hefur gert það að verkum að fjöldi fólks þjáist í fátækt og þarf að leita á náðir hjálparsamtaka til að fá matvæli. Við vitum að enginn hefur gert neitt til að sporna við því að húsnæðismarkaðurinn hafi verið gróðavæddur á kostnað okkar, með hörmulegum afleiðingum, sérstaklega fyrir aðflutt verkafólk. Við vitum að eftir áratugi af striti er það oft á tíðum heilsuleysið sem bíður okkar og guð hjálpi þeirri manneskju sem send er á örorkubætur af íslenskri valdastétt. Við vitum að lífeyriskerfið er hannað til að láta okkur tapa. Við vitum allt þetta og miklu meira til; stéttskipting og misskipting hefur fengið að vaxa og dafna í gjöfulum jarðvegi áhugaleysis þeirra sem með völdin fara á okkar aðstæðum. Og þegar við erum úthrópuð sem skemmdarverkafólk fyrir það eitt að krefjast sanngjarnari launa fyrir okkar ómissandi vinnuafl kemur enginn úr röðum valdhafa okkur til varna. Og þegar við höldum mögulega að ástandið geti ekki versnað fyrir verka og láglaunafólk á Íslandi kemur í ljós að fáránleikinn getur alltaf orðið meiri. Efling hefur um langt skeið barist fyrir því að stjórnvöld, þessi sömu og gefa Bláa lóninu og Icelandair endalausa milljarða, þessi sömu og innleiða skattafslátt fyrir kaupendur hlutabréfa, uppfylli loforðið sem þau gáfu okkur um að uppræta launaþjófnað á íslenskum vinnumarkaði. Félagsmálaráðherra, Ásmundur Einar Daðason, hefur haft þetta verkefni á sínu borði frá því að samningar á almenna markaðnum voru undirritaðir vorið 2019. Krafa hreyfingar vinnandi fólks hefur verið alveg skýr: Heimila skal sektir fyrir launaþjófnað, svokallað févíti. Einföld krafa og auðframkvæmanleg. Við höfum beðið lengi. Loksins er frumvarp tilbúið. En hvað kemur þá í ljós? Standa stjórnvöld við gefið loforð? Nota stjórnvöld tækifærið til að sýna vinnuaflinu vott af vinskap og virðingu? Nei, þvert á móti. Frumvarp það sem litið hefur dagsins ljós er blaut tuska í andlit þolenda launaþjófnaðar. Ég tel ólíklegt að gerendavænni lagatexti hafi verið saminn. Frumvarpið er eins og eitthvað úr Black Mirror þætti, Vinir eru hér hvergi sjáanlegir: Þolendur launaþjófnaðar eru skikkaðir til að hætta eigin atvinnuöryggi. Skriffinnsku-snillingarnir sem sömdu frumvarpið hafa skapað stórkostlega flókið ferli þar sem að vinnandi manneskja er í raun fyrirfram dæmd til að tapa. Til að mynda á þolandi launaþjófnaðar að taka þátt í „samningaviðræðum“ við þann atvinnurekanda sem stal laununum um hvort og hvernig eigi að greiða þau. Atvinnurekandinn fær einnig sjálfdæmi í einhverri fáránlegri nefnd, og fær einnig að ákveða hvort málið eigi að fara fyrir sérstakan gerðadóm. Og manneskja sem verður fyrir launaþjófnaði þarf að sætta sig við að ef búrókrötum og atvinnurekanda náðasamlegast hentar að ákvarða henni í hag þá er ekki litið til ráðningarsamnings heldur einungis lágmarkskjara á vinnumarkaði. Jafnvel þegar hún „vinnur“ er hún dæmd til að tapa. Og í frumvarpinu er ekki minnst á FÉVÍTI en um það snérist krafa verkalýðshreyfingarinnar. Í stað þess að uppfylla loforðið sem gefið var hefur verið sett saman einhver kerfis-ófreskja með það eitt markmið að tryggja áframhaldandi ægivald eigenda atvinnutækjanna yfir vinnuaflinu. Við sem tilheyrum stétt verka og láglaunafólks höfum lengi vitað að við erum ávallt aftast í áheyrnar-röðinni hjá þeim sem fara með völd. Við vitum að allt er gert til að hlusta ekki á það sem við segjum. Við sköpum með vinnu okkar hagvöxtinn í uppsveiflunum en okkur er hent á öskuhaugana um leið og að kreppir. Við erum sögð óvinir Íslands þegar við berjumst fyrir bættum kjörum og þegar enga vinnu er að fá lætur valdastéttin sem hún sjái ekki matar-biðraðinar sem hluti okkar þarf að standa í. Stór hópur okkar á erfitt með að láta enda ná saman. Andlegri heilsu okkar fer hrakandi. Lífslíkur verka og láglaunakvenna fara minnkandi en það veldur nákvæmlega engu samfélagslegu uppnámi. Þúsundir okkar búa í iðnaðarhúsnæði, þar sem að eldvörnum er ekki sinnt. Börn okkar klára síður nám, vegna þess að þau þurfa sjálf að vinna fyrir sér, tekjur okkar duga ekki til að tryggja þeim aðgang að lífsgæðakapphlaupi ungs fólks á Íslandi. Við erum þolendur launaþjófnaðar (hefur einhver heyrt af millistéttarfólki sem þarf að berjast mánuðum saman fyrir því að fá rétt laun fyrir sína unnu vinnu?) og hvað gera stjórnvöld þegar við krefjumst úrbóta: Senda okkur fingurinn og segjast vera vinir okkar um leið og þau gera það. Hvaða máli skiptir verkafólk fyrir atvinnu-stjórnmálafólk? Greinilega engu. Þrátt fyrir að við knýjum áfram hjól atvinnulífsins í uppsveiflu og tökum á okkur byrðarnar í niðursveiflu vottar ekki fyrir þakklæti í okkar garð hjá þeim sem ráða. Við þurfum að berjast fyrir bókstaflega öllu. Meira segja því að samningar haldi; mánuðum saman barðist íslensk auðstétt fyrir því að hafa af okkur umsamdar launahækkanir og enginn úr röðum valdhafa steig fram til að standa við hlið vinnuaflsins í þeim slag. Það lýðræði sem við búum við er ekkert nema afbökum á raunverulegu lýðræði. Það lýðræði sem við búum við snýst fyrst og síðast um að valda ekki uppnámi í tilveru þeirra sem tilheyra eignastéttinni. Þegar valdastéttin talar fjálglega um stöðugleika er hún aðeins að tala um stöðugleika hjá þeim sem eiga og mega. Verka og láglaunafólk er ekki einu sinni með í dæminu. Ekkert er augljósa á þessum tímapunkti. Við erum ekki virt viðlist, grundvallarkröfum okkar er kastað út á hafsauga. Engin samningsvilji er til staðar, engin sáttahönd útrétt. Hvað getum við gert? Það mikilvægasta er horfast í augu við stöðuna. Við þurfum að horfa á gjörðir þeirra sem ráða, ekki láta blekkjast af orðum þeirra. Ég lét sjálf blekkjast af orðum félagsmálaráðherra þegar hann lofaði að verða við kröfunni um févíti. Ég mun ekki láta blekkjast aftur. Við þurfum að standa saman, við sem fædd erum hér og við sem aðflutt erum. Lýðræðið sem við búum við er vissulega afbökun á draumi alþýðu-fólks um lýðræði. En við getum samt notað það til að senda skilaboð. Til að berjast fyrir okkar hagsmunum. Vegna þess að enginn mun gera það fyrir okkur. Það er morgunljóst. Ef við ætlum að fá það sem við eigum inni í þessu samfélagi þurfum við að berjast áfram, berjast saman. Segja hátt og skýrt frá því sem við stöndum frammi fyrir, þeim vandamálum sem við glímum við, þeim svikum sem við verðum fyrir. Setja fram kröfur og gefast ekki upp fyrr en sigur er í höfn. Og með því sendum við valdastéttinni þessi skilaboð: Sá tími er liðinn að þið getið komið fram við okkur eins og skít. Vald ykkar yfir okkur fjarar út, hratt og örugglega. Þið eruð á valdi sjálfsblekkingar ef þið haldið að þið getið svikið okkur um réttlæti. Við ÆTLUM okkur að innheimta það sem okkur er skuldað. Höfundur er formaður Eflingar.
Í skugga virkjana, þegar náttúran fær ekki að tala: Hvammsvirkjun lamin í gegn með góðu og illu Gunnar Þór Jónsson,Svanborg R. Jónsdóttir Skoðun
Hvað hefur áunnist á 140 dögum? Heiða Björg Hilmisdóttir,Dóra Björt Guðjónsdóttir,Sanna Magdalena Mörtudóttir,Helga Þórðardóttir,Líf Magneudóttir Skoðun
Skoðun Á hvaða vegferð er ríkisstjórn Kristrúnar Frostadóttur gagnvart sjávarútvegssveitarfélögunum? Anton Guðmundsson skrifar
Skoðun Hvað hefur áunnist á 140 dögum? Heiða Björg Hilmisdóttir,Dóra Björt Guðjónsdóttir,Sanna Magdalena Mörtudóttir,Helga Þórðardóttir,Líf Magneudóttir skrifar
Skoðun Í skugga virkjana, þegar náttúran fær ekki að tala: Hvammsvirkjun lamin í gegn með góðu og illu Gunnar Þór Jónsson,Svanborg R. Jónsdóttir skrifar
Skoðun Fjármálalæsi í fríinu – fjárfesting sem endist lengur en sólbrúnkan! Íris Björk Hreinsdóttir skrifar
Skoðun Flugnám - Fyrsti hluti: Menntasjóður námsmanna og ECTS einingar Matthías Arngrímsson skrifar
Í skugga virkjana, þegar náttúran fær ekki að tala: Hvammsvirkjun lamin í gegn með góðu og illu Gunnar Þór Jónsson,Svanborg R. Jónsdóttir Skoðun
Hvað hefur áunnist á 140 dögum? Heiða Björg Hilmisdóttir,Dóra Björt Guðjónsdóttir,Sanna Magdalena Mörtudóttir,Helga Þórðardóttir,Líf Magneudóttir Skoðun