Hálendisþjóðgarður fyrir hverja? Ágústa Ágústsdóttir skrifar 10. janúar 2021 13:01 Í grein Önnu Dóru Sæþórsdóttur varaformanns stjórnar Vatnajökulsþjóðgarðs á dögunum um hálendisþjóðgarð, hnýtur maður svo vægt sé tekið til orða um margt sem vekur spurnir. Orðin gefa til kynna að gera eigi allt sem hægt er til að hrúga hér inn ferðamönnum til að bjarga þjóðarskútunni, og að „hálendisþjóðgarður geti orðið stóra tromp Íslands, því lítt spillt náttúra sé svo mikil auðlind fyrir ferðaþjónustuna sem nú sé skærasta vonarstjarna Íslands eftir kreppu. Hún sé grundvöllur gjaldeyrisöflunar þeirra þjóða sem eiga slíka auðlind“. Hún telur ef stjórnarfrumvarpið verði samþykkt muni það „skapa Íslandi sérstöðu byggða á því að 30% landsins væri þjóðgarður“. Ég dreg það stórlega í efa að nokkur einasta lýðræðisþjóð, myndi samþykkja að gefa 30% lands síns undir þjóðgarð til þess eins að geta stært sig af því að eitt stærsta, ósnortnasta víðerni Evrópu sé notað sem aðdráttarafl fyrir svokallaðan „massatúrisma“ sem fyrir þó nokkrum árum hóf innreið sína hér á landi. Það þarf ekki háþróaðar rannsóknir til að sjá hvernig komið er fyrir þjóðgarðinum á Þingvöllum t.d.. Þar hefur hinn almenni íslendingur litla ánægju lengur af að heimsækja. Skaftafell hefur svipaða sögu að segja, sem og ansi margir staðir á landinu og þá á suðurlandinu sérstaklega. Ekki þarf annað en að „googla“ setninguna „how the tourism industry is affecting national parks“ til þess að komast í vel unnar greiningar á þeirri þróun. Ferðamannaiðnaðurinn og fjöldi þeirra er ferðast á heimsvísu er svo risavaxinn tala að við erum öreind í því samhengi. Og að tala fyrir því að við séum mögulega að missa af einhverju á þeim vettvangi nema við breytum hálendinu okkar í þjóðgarð er vondur áróður. Anna Dóra fræðir okkur um að hlutverk þjóðgarðs sé „að vernda náttúru og menningarminjar annars vegar og hinsvegar að gefa fólki kost á að kynnast og njóta svæðisins“. Er ekki hægt að vernda náttúru og menningarminjar öðruvísi en undir hatti þjóðgarðs ? Eigum við ekki Umhverfisstofnun ríkissins og Minjastofnun ríkisins ? Ég veit ekki betur en að bæði verndun og útivera sé búin að eiga sér stað nú þegar í yfir hundrað ár án aðkomu þjóðgarða og ástæða þess að við getum ferðast um hálendið í dag er einmitt vegna þeirra frumkvöðla sem fyrstir ruddu brautina og bjuggu sér til í tímans rás gríðarlega mikla þekkingu og reynslu, sem var skilað áfram til næstu kynslóða. Það er mönnum í lófa lagt, ef vilji er fyrir hendi að auka eftirlit á hálendinu sem og að friða einstök svæði eða náttúruperlur þar sem mestur umgangur er án þess að kalla það þjóðgarð. Annars staðar í greininni stendur að „aðdráttarafl hálendis felist ekki síður í fámenninu og fjarveru hins manngerða. Að þjóðararfurinn liggi þar en náttúra þess sé hinsvegar viðkvæm fyrir álagi og því þurfi að fara varlega í allri umgengni við hana. Til þess að vernda hálendið þyrftu ferðamenn að dvelja sem mest í byggð og mannvirkin helst að vera á jöðrum þess“. Það er ótrúlegt að lesa þessar mótsagnir. Í einu orði er talað um nauðsyn fjölgunar ferðamanna í nafni gróða og gjaldeyris þar sem hálendisþjóðgarður leikur hetjuna. Í öðru orði er talað um að vegna þess hversu náttúran á hálendinu sé viðkvæm verði að halda ferðamönnum sem mest frá því. Hvernig ælta menn að fara að því ? Eina svarið við því eru lokanir, gjaldtaka og kvótar sem útvaldir fá að njóta. Ætla menn þá að margfalda magn ferðamanna í nafni hálendisþjóðgarðs, sem koma í þeim tilgangi að njóta fámennis og þess ómanngerða með því að byggja upp mannvirki fjarri því, svo menn fái ekki notið þess ? Við viljum fá peningana þeirra en á fölskum forsendum ? Skrifað er að í frumvarpinu „sé tekið tillit til sjónarmiða ólíkra hópa og landsmenn geti sannarlega haldið áfram að ferðast um svæðið án þess að þjóðgarðurinn hefti för“. Þessi orð eru í beinni andstöðu við það sem hún skrifar hér að ofan. Þetta er einnig í beinni andstöðu við heilu sveitarstjórnirnar sem og minjastofnun ríkisins m.a. sem aldrei fékk sæti við borðið hjá umhverfisráðherra. Anna Dóra segir einnig að „stjórnun svæðisins og uppbygging innviða verði markvissari en ella“. Með þessu er sagt að vinna allra sem koma að rekstri hálendisins að öllu eða einhverju leyti, sé ómarkviss og engan vegin ásættanleg . Þess vegna þurfi þjóðgarður að eignast landið og taka við stjórn. Þrátt fyrir þennan endalausa áróður hefur aldrei verið bent á hvaða vankanta núverandi fyrirkomulags er verið að tala um. Hvar er þessi svokalla óreiða sem svo oft er talað um ? Ég ráðlegg fólki að fletta upp orðinu „samvinna“ og reyna að skilja hvað í því orði felst. Því samvinna er akkúrat það sem búið er að eiga sér stað hjá ríki, sveitarstjórnum og einkaaðilum með góðum árangri. Slíkt fyrirkomulag felur ekki í sér yfirráð bákns sem mun seilast enn lengra ofan í nú þegar slitna skattvasa þeirra okkar sem byggja þetta land og þjónar þeim eina tilgangi að fjölga ríkisstarfsmönnum. Nú þegar eru uppi áætlanir um þjóðgarð á sunnanverðum Vestfjörðum og þreifingar eru fyrir slíku á Breiðafirði. Hvar á þetta að enda ? Að stofnanavæða hálendið er óafturkræf aðgerð. Við búum á lifandi eldfjallaeyju þar sem náttúruöflin eru mjög svo lifandi. Þau lúta ekki stjórn okkar manna og munu aldrei gera sem betur fer. Hafa menn velt fyrir sér hvar við stæðum ef yfir okkur gengju náttúruhamfarir sem jafna myndu t.d. Nesjavallavirkjun og Hengilsvæðið við jörðu ? Hvar værum við stödd ef við hefðum ekki Sogið t.d. sem kemur úr Þingvallavatni ? Við þurfum sannarlega að vernda náttúru landsins fyrir öfgasjónarmiðum manna. Og ég met það til jafns hvort það teljast hægri- eða vinstri öfgar. Það er aldrei réttlætanlegt að mæta öfgum með öfgum. Það skaðar eingöngu möguleika komandi kynslóða sem taka eiga við og þannig vinnubrögð snúast ævinlega þegar öllu er á botninn hvolft um völd. Höfundur rekur ferðaþjónustu á barmi Ásbyrgis á norðausturlandi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hálendisþjóðgarður Ágústa Ágústsdóttir Mest lesið Við ákærum – hver sveik strandveiðisjómenn? Kjartan Páll Sveinsson Skoðun Veimiltítustjórn og tugþúsundir dáinna barna Viðar Hreinsson Skoðun Af hverju varð heimsókn framkvæmdastjóra ESB að NATO-fundi? Helen Ólafsdóttir Skoðun Þið voruð í partýinu líka! Gísli Sigurður Gunnlaugsson Skoðun Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Ertu bitur? Björn Leví Gunnarsson Skoðun Fjárhagslegt virði vörumerkja Elías Larsen Skoðun Er hægt að læra af draumum? Sigurður Árni Reynisson Skoðun Swuayda blæðir: Hróp sem heimurinn heyrir ekki Mouna Nasr Skoðun Opið bréf til fullorðna fólksins Úlfhildur Elísa Hróbjartsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Ertu bitur? Björn Leví Gunnarsson skrifar Skoðun Er hægt að læra af draumum? Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Afstæði Ábyrgðar Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Fjárhagslegt virði vörumerkja Elías Larsen skrifar Skoðun Við ákærum – hver sveik strandveiðisjómenn? Kjartan Páll Sveinsson skrifar Skoðun Þið voruð í partýinu líka! Gísli Sigurður Gunnlaugsson skrifar Skoðun Af hverju varð heimsókn framkvæmdastjóra ESB að NATO-fundi? Helen Ólafsdóttir skrifar Skoðun Veimiltítustjórn og tugþúsundir dáinna barna Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Bragðefni eru ekki vandamálið - Bann við þeim myndi skaða lýðheilsu Abdullah Shihab Wahid skrifar Skoðun Swuayda blæðir: Hróp sem heimurinn heyrir ekki Mouna Nasr skrifar Skoðun Skattar fyrst, svo allt hitt – og hagræðingin sem gleymdist Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Áfangasigur í baráttunni við hernaðinn gegn heimkynnum villta laxins Ingólfur Ásgeirsson,Árni Baldursson skrifar Skoðun Þetta er allt hinum að kenna! Helgi Brynjarsson skrifar Skoðun Þjóðþrifamálin sem stjórnarandstaðan fórnaði á altari útgerðanna Heimir Már Pétursson skrifar Skoðun Sleppir ekki takinu svo auðveldlega aftur Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Opið bréf til fullorðna fólksins Úlfhildur Elísa Hróbjartsdóttir skrifar Skoðun Vill Sjálfstæðisflokkurinn láta taka sig alvarlega? Dagbjört Hákonardóttir skrifar Skoðun Þjórsá í hættu – Hvammsvirkjun og rof á náttúrulegu ástandi árinnar Gunnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Undirbúum börnin fyrir skólann með hjálp gervigreindar Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Enginn skilinn eftir á götunni Dagmar Valsdóttir skrifar Skoðun Ég hef ofurtrú á manneskjunni í forvörnum og öryggi á bæjarhátíðunum Arnrún María Magnúsdóttir skrifar Skoðun Stúdentar eiga ekki að borga fyrir vanfjármögnun háskólanna Ármann Leifsson,María Björk Stefánsdóttir skrifar Skoðun Hví borgar útgerðin – ekki malarnáman? Guðmundur Edgarsson skrifar Skoðun Vantraust Flokks fólksins á Viðreisn Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun 48 daga blekking: Loforð sem leiðir til lögbrota? Svanur Guðmundsson skrifar Skoðun Frá vinnuþræli til ríkisborgara: Ég er innflytjandi sem þið getið ekki losnað við Ian McDonald skrifar Skoðun Málþóf á kostnað ungs fólks Lísa Margrét Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Tóbakslausar nikótínvörur - Tímabært að horfast í augu við staðreyndir Bjarni Freyr Guðmundsson skrifar Skoðun Ómeðvituð vörn í orðræðu – þegar vald ver sjálft sig Þórdís Hólm Filipsdóttir skrifar Sjá meira
Í grein Önnu Dóru Sæþórsdóttur varaformanns stjórnar Vatnajökulsþjóðgarðs á dögunum um hálendisþjóðgarð, hnýtur maður svo vægt sé tekið til orða um margt sem vekur spurnir. Orðin gefa til kynna að gera eigi allt sem hægt er til að hrúga hér inn ferðamönnum til að bjarga þjóðarskútunni, og að „hálendisþjóðgarður geti orðið stóra tromp Íslands, því lítt spillt náttúra sé svo mikil auðlind fyrir ferðaþjónustuna sem nú sé skærasta vonarstjarna Íslands eftir kreppu. Hún sé grundvöllur gjaldeyrisöflunar þeirra þjóða sem eiga slíka auðlind“. Hún telur ef stjórnarfrumvarpið verði samþykkt muni það „skapa Íslandi sérstöðu byggða á því að 30% landsins væri þjóðgarður“. Ég dreg það stórlega í efa að nokkur einasta lýðræðisþjóð, myndi samþykkja að gefa 30% lands síns undir þjóðgarð til þess eins að geta stært sig af því að eitt stærsta, ósnortnasta víðerni Evrópu sé notað sem aðdráttarafl fyrir svokallaðan „massatúrisma“ sem fyrir þó nokkrum árum hóf innreið sína hér á landi. Það þarf ekki háþróaðar rannsóknir til að sjá hvernig komið er fyrir þjóðgarðinum á Þingvöllum t.d.. Þar hefur hinn almenni íslendingur litla ánægju lengur af að heimsækja. Skaftafell hefur svipaða sögu að segja, sem og ansi margir staðir á landinu og þá á suðurlandinu sérstaklega. Ekki þarf annað en að „googla“ setninguna „how the tourism industry is affecting national parks“ til þess að komast í vel unnar greiningar á þeirri þróun. Ferðamannaiðnaðurinn og fjöldi þeirra er ferðast á heimsvísu er svo risavaxinn tala að við erum öreind í því samhengi. Og að tala fyrir því að við séum mögulega að missa af einhverju á þeim vettvangi nema við breytum hálendinu okkar í þjóðgarð er vondur áróður. Anna Dóra fræðir okkur um að hlutverk þjóðgarðs sé „að vernda náttúru og menningarminjar annars vegar og hinsvegar að gefa fólki kost á að kynnast og njóta svæðisins“. Er ekki hægt að vernda náttúru og menningarminjar öðruvísi en undir hatti þjóðgarðs ? Eigum við ekki Umhverfisstofnun ríkissins og Minjastofnun ríkisins ? Ég veit ekki betur en að bæði verndun og útivera sé búin að eiga sér stað nú þegar í yfir hundrað ár án aðkomu þjóðgarða og ástæða þess að við getum ferðast um hálendið í dag er einmitt vegna þeirra frumkvöðla sem fyrstir ruddu brautina og bjuggu sér til í tímans rás gríðarlega mikla þekkingu og reynslu, sem var skilað áfram til næstu kynslóða. Það er mönnum í lófa lagt, ef vilji er fyrir hendi að auka eftirlit á hálendinu sem og að friða einstök svæði eða náttúruperlur þar sem mestur umgangur er án þess að kalla það þjóðgarð. Annars staðar í greininni stendur að „aðdráttarafl hálendis felist ekki síður í fámenninu og fjarveru hins manngerða. Að þjóðararfurinn liggi þar en náttúra þess sé hinsvegar viðkvæm fyrir álagi og því þurfi að fara varlega í allri umgengni við hana. Til þess að vernda hálendið þyrftu ferðamenn að dvelja sem mest í byggð og mannvirkin helst að vera á jöðrum þess“. Það er ótrúlegt að lesa þessar mótsagnir. Í einu orði er talað um nauðsyn fjölgunar ferðamanna í nafni gróða og gjaldeyris þar sem hálendisþjóðgarður leikur hetjuna. Í öðru orði er talað um að vegna þess hversu náttúran á hálendinu sé viðkvæm verði að halda ferðamönnum sem mest frá því. Hvernig ælta menn að fara að því ? Eina svarið við því eru lokanir, gjaldtaka og kvótar sem útvaldir fá að njóta. Ætla menn þá að margfalda magn ferðamanna í nafni hálendisþjóðgarðs, sem koma í þeim tilgangi að njóta fámennis og þess ómanngerða með því að byggja upp mannvirki fjarri því, svo menn fái ekki notið þess ? Við viljum fá peningana þeirra en á fölskum forsendum ? Skrifað er að í frumvarpinu „sé tekið tillit til sjónarmiða ólíkra hópa og landsmenn geti sannarlega haldið áfram að ferðast um svæðið án þess að þjóðgarðurinn hefti för“. Þessi orð eru í beinni andstöðu við það sem hún skrifar hér að ofan. Þetta er einnig í beinni andstöðu við heilu sveitarstjórnirnar sem og minjastofnun ríkisins m.a. sem aldrei fékk sæti við borðið hjá umhverfisráðherra. Anna Dóra segir einnig að „stjórnun svæðisins og uppbygging innviða verði markvissari en ella“. Með þessu er sagt að vinna allra sem koma að rekstri hálendisins að öllu eða einhverju leyti, sé ómarkviss og engan vegin ásættanleg . Þess vegna þurfi þjóðgarður að eignast landið og taka við stjórn. Þrátt fyrir þennan endalausa áróður hefur aldrei verið bent á hvaða vankanta núverandi fyrirkomulags er verið að tala um. Hvar er þessi svokalla óreiða sem svo oft er talað um ? Ég ráðlegg fólki að fletta upp orðinu „samvinna“ og reyna að skilja hvað í því orði felst. Því samvinna er akkúrat það sem búið er að eiga sér stað hjá ríki, sveitarstjórnum og einkaaðilum með góðum árangri. Slíkt fyrirkomulag felur ekki í sér yfirráð bákns sem mun seilast enn lengra ofan í nú þegar slitna skattvasa þeirra okkar sem byggja þetta land og þjónar þeim eina tilgangi að fjölga ríkisstarfsmönnum. Nú þegar eru uppi áætlanir um þjóðgarð á sunnanverðum Vestfjörðum og þreifingar eru fyrir slíku á Breiðafirði. Hvar á þetta að enda ? Að stofnanavæða hálendið er óafturkræf aðgerð. Við búum á lifandi eldfjallaeyju þar sem náttúruöflin eru mjög svo lifandi. Þau lúta ekki stjórn okkar manna og munu aldrei gera sem betur fer. Hafa menn velt fyrir sér hvar við stæðum ef yfir okkur gengju náttúruhamfarir sem jafna myndu t.d. Nesjavallavirkjun og Hengilsvæðið við jörðu ? Hvar værum við stödd ef við hefðum ekki Sogið t.d. sem kemur úr Þingvallavatni ? Við þurfum sannarlega að vernda náttúru landsins fyrir öfgasjónarmiðum manna. Og ég met það til jafns hvort það teljast hægri- eða vinstri öfgar. Það er aldrei réttlætanlegt að mæta öfgum með öfgum. Það skaðar eingöngu möguleika komandi kynslóða sem taka eiga við og þannig vinnubrögð snúast ævinlega þegar öllu er á botninn hvolft um völd. Höfundur rekur ferðaþjónustu á barmi Ásbyrgis á norðausturlandi.
Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir Skoðun
Skoðun Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir skrifar
Skoðun Bragðefni eru ekki vandamálið - Bann við þeim myndi skaða lýðheilsu Abdullah Shihab Wahid skrifar
Skoðun Skattar fyrst, svo allt hitt – og hagræðingin sem gleymdist Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar
Skoðun Áfangasigur í baráttunni við hernaðinn gegn heimkynnum villta laxins Ingólfur Ásgeirsson,Árni Baldursson skrifar
Skoðun Þjóðþrifamálin sem stjórnarandstaðan fórnaði á altari útgerðanna Heimir Már Pétursson skrifar
Skoðun Þjórsá í hættu – Hvammsvirkjun og rof á náttúrulegu ástandi árinnar Gunnar Þór Jónsson skrifar
Skoðun Ég hef ofurtrú á manneskjunni í forvörnum og öryggi á bæjarhátíðunum Arnrún María Magnúsdóttir skrifar
Skoðun Stúdentar eiga ekki að borga fyrir vanfjármögnun háskólanna Ármann Leifsson,María Björk Stefánsdóttir skrifar
Skoðun Frá vinnuþræli til ríkisborgara: Ég er innflytjandi sem þið getið ekki losnað við Ian McDonald skrifar
Skoðun Tóbakslausar nikótínvörur - Tímabært að horfast í augu við staðreyndir Bjarni Freyr Guðmundsson skrifar
Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir Skoðun