Þægu stelpurnar Þuríður Sóley Sigurðardóttir skrifar 8. júní 2020 12:00 Þegar ég var tíu ára gömul keyrði kona á mig og að sumu leyti stend ég í þakkarskuld við hana. Aldrei hefði mér dottið í hug að eitthvað gott væri að finna í „Slysinu“, eins og það er kallað af fjölskyldunni minni, því úr varð að greiningarferlið sem mamma hafði staðið í ströngu við að koma mér í, hófst. Ég var á gangi með stóru systur minni og litla bróður en mamma hafði neytt hana til að taka okkur með þegar hún fór út að leika með jafnöldru sinni. Þetta situr enn í systur minni sem kenndi mömmu um Slysið með barnalegri rökhugsun tólf ára gamals barns — bara ef mamma hefði ekki skipað henni að taka mig með. Við vorum að ganga að Langarima, götunni sem liggur í gegnum Rimahverfið í Grafarvogi, þegar við sáum pabba koma með strætó og af einskærri spennu og hvatvísi hljóp ég af stað, án þess að horfa til beggja hliða. Bílstjórinn var að keyra yfir hámarkshraða á þessari þrjátíu götu og náði ekki að stoppa í tæka tíð svo hliðarspegillinn á bílnum keyrði í höfuðið á mér af svo miklum krafti að ég flaug upp í loftið og lá steinrotuð í götunni. Pabbi, stóra systir mín og litli bróðir stóðu og horfðu á. Þau héldu öll að ég væri dáin. Pabbi fékk martraðir í heilt ár og lítill órökréttur hluti af systur minni kennir mömmu enn um þetta núna tuttugu árum seinna. Á spítalanum kom síðan í ljós að höfuðkúpan var brákuð og það hafði blætt inn á framheila. Ég ætla ekki að fara út í smáatriði hversu alvarlegar afleiðingarnar af Slysinu voru fyrir mig og fjölskylduna en við tóku mörg ár af erfiðleikum, bæði fyrir mig og þau en þá var enginn stuðningur í boði fyrir fjölskyldur einstaklinga sem verða vitni að slíkum atburði og/eða þurfa síðan að búa með manneskju með framheilaskaða en þau sem þekkja það vita að persónubreytingar og skapofsi einkenna fyrstu árin sem hefur áhrif á alla heimilismeðlimi. Þrátt fyrir þetta allt saman er ég að hluta til þakklát því að í kjölfar Slyssins var ég send í allskonar greiningar þar sem ég var meðal annars greind með ADHD en talið er að 50-70% stúlkna með ADHD séu án greiningu. Þetta eru stelpurnar sem eru ósýnilegar í bekknum, þær sitja í stólnum sínum og hafa hljótt en í huganum þeirra er allt á fullu og líkaminn er oft á sífelldu iði. Stundum sér kennarinn ekki vandamálið eða jafnvel neitar fyrir það, heldur finnst honum að þær þurfi bara að einbeita sér betur og vera duglegar að biðja um aðstoð. Á meðan eru foreldrarnir að kljást við allt aðra manneskju heima sem gjörsamlega springur af óþreyju, óþolinmæði og skapofsa þegar hún er loksins komin í öruggt umhverfi þar sem hún getur fengið útrás fyrir því sem, af kurteisi og hlýðni, hún bælir niður í skólanum. Síðan geta árin liðið og enginn hjálpar þessum stelpum eins og strákunum sem eru með læti og mótþróa en samkvæmt ADHD samtökunum er tvisvar til þrisvar sinnum algengara að strákar fái greiningu og þessi munur stafar ekki endilega af því að stelpur séu sjaldnar með ADHD heldur af því að þær fá ekki sömu hjálpina. Þeim er kerfisbundið mismunað en af því að einkenni þeirra koma ekki fram eins og hjá strákunum sem krefjast sífellt athygli og trufla alltof stóra bekki er stelpunum leyft að þróa með sér vandamálin afskiptalaust. Til að gera þetta ennþá ósanngjarnara þá er vert að benda á það að börn með hegðunarörðugleika eru síðan sett í forgang í kerfinu fram yfir „þægu“ börnin sem bíða árum saman, aftast á forgangslistanum, eftir svörum og greiningu. En með greiningu getur skólinn, foreldrar og barnið verið meðvitað um hvers kyns úrræði þurfa að vera fyrir hendi og eru ekki að berjast gegn óséðu afli, heldur vel rannsökuðum og þekktum taugasjúkdómi. Margar af mínum vinkonum voru einu sinni þessi stelpa í skólanum, líkur sækir líkan heim. Þær töldu sig heimskar og að það væri eitthvað að þeim en þegar það kom loksins að því að þær fóru í framhaldsskóla flosnuðu þær úr námi og sögðu: „Ég get ekki lært.“ Líklegast hefði ég orðið ein af þessum stelpum ef ég hefði ekki verið svo „heppin“ að lenda í Slysinu og fá greiningu og fara síðan á lyf en ég var einmitt of kurteis og þæg, of hlédræg og feimin til að fá útrás fyrir einkennum sjúkdómsins í tímum og sprakk frekar þegar heim var komið. Lyfin ásamt þekkingunni hafa breytt lífi mínu og án þeirra sekk ég undantekningarlaust í kvíða og þunglyndi. Svo horfi ég á vinkonur mínar sem hafa verið fastar í hringrás andlegrar vanlíðunar frá barnsaldri og glíma við laskaða sjálfmynd og ég finn til með þeim. Þær sem lögðu síðan í það þurftu borga tugi þúsunda til að fá loksins greiningu og hjálpina sem þær hefðu átt að fá í æsku. Þegar því ferli var loksins lokið var eins og þokan lyftist af heilanum og þær urðu heilar. Enn einn hluturinn sem er ósanngjarn við þetta allt saman er sú staðreynd að skilgreiningin á ólíkri birtingarmynd ADHD í stelpum er ekki ný á nálinni. Ég man eftir því að hafa lesið fyrir rúmum tíu árum grein eftir íslenskan sálfræðing um birtingarmynd ADHD í konum þar sem hún talar um þetta vandamál, þ.e. að stelpur séu ekki greindar í æsku og verða að fullorðnum konum sem geta ekki lifað eðlilegu lífi og upplifa sig gallaðar, heimskar og einskisverðar. Ef þessar konur fengju eftirtektina og eftirfylgnina í grunnskóla sem þær þurfa á að halda myndi þeim vera hlíft gegn áratuga langri baráttu, þær og foreldrarnir myndu öðlast skilning á erfiðleikunum, þær myndu fá aðgang að námstækni sem virkar fyrir ADHD börn og réttur þeirra innan skólakerfisins myndi aukast. Það myndi líka þýða að það væri hægt að sporna við niðurrífandi hugsanaganginum sem sagar af þeim smátt og smátt sjálfstraustið og námsviljann. Ég er orðin þreytt á því hvernig þessum stelpum er kerfisbundið mismunað og afsökunin um að birtingarmynd þeirra sé öðruvísi, svo það sé erfiðara að taka eftir því, er úrelt. Hinsvegar á meðan það er einn kennari á 20-30 börn þá býður það hættunni heim. Talið er að 7-10% barna séu með ADHD. Það eru tvö börn í hverjum tuttugu manna bekk og þá helmings líkur á því að allavegana ein stelpa í bekknum sé með taugasjúkdóminn. Það er ekki hrós hvað þær eru þægar, prúðar, hljóðlátar og stilltar heldur ættu kennarar og skólayfirvöld að fræðast um þetta og viðurkenna hversu víðtækt og alvarlegt vandamálið er sökum langtíma afleiðingana fyrir þessar stelpur. Það á ekki að vera eingöngu á herðum foreldra að þekkja og bera kennsl á einkenni námsörðugleika hjá stelpum með ADHD heldur ætti sjálft fagfólkið að vera vakandi fyrir birtingarmyndunum og þá geta foreldrar og kennarar unnið saman í að tryggja barninu hjálp áður en það er orðið of seint. Myndi það þá koma í stað núverandi kerfis þar sem þæg börn með námsörðugleika eru sett aftast á forgangslistann og vandamálum þeirra leyft að grassera með þeim hætti að þau fara út í lífið með handónýt verkfæri og hálftómar verkfæratöskur. Höfundur er MA-nemi í ritlist og stjúpforeldri. Ath. í pistlinum er vísað til birtingarmyndar einkenna stelpna með ADHD þar sem vandamálið sem um ræðir er algengara hjá þeim. Vert er að taka fram að strákar geta einnig glímt við sama vandamálið og þurfa þeir jafn mikið á athygli og aðstoð að halda. Heimild: Tölfræðin í þessum pistli er fengin af vefsíðu ADHD samtakanna og ég mæli með að allir foreldrar sem eiga stelpu (eða strák) sem hljómar eins og þær sem er lýst í textanum kynni sér þennan bækling. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Halldór 13.09.2025 Halldór Óvelkomnar alls staðar Kristín Davíðsdóttir Skoðun Ég er eins og ég er – um heilbrigðisþjónustu við trans fólk Alma D. Möller Skoðun Frá upplausn til uppbyggingar Þór Pálsson Skoðun Hagsmunir sveitanna í vasa heildsala Anton Guðmundsson Skoðun Verið að vinna sér í haginn Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Sýklasótt – tími og þekking skiptir máli Alma Möller Skoðun Við elskum pizzur Herdís Magna Gunnarsdóttir Skoðun Furðuleg meðvirkni með fúskurum Jón Kaldal Skoðun Grafið undan grunnstoð samfélagsins Skoðun Skoðun Skoðun Sýklasótt – tími og þekking skiptir máli Alma Möller skrifar Skoðun Frá upplausn til uppbyggingar Þór Pálsson skrifar Skoðun Hagsmunir sveitanna í vasa heildsala Anton Guðmundsson skrifar Skoðun Verið að vinna sér í haginn Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Ég er eins og ég er – um heilbrigðisþjónustu við trans fólk Alma D. Möller skrifar Skoðun Óvelkomnar alls staðar Kristín Davíðsdóttir skrifar Skoðun Samstillt átak um öryggi Íslands Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir,Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Við elskum pizzur Herdís Magna Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Grafið undan grunnstoð samfélagsins skrifar Skoðun Fjölbreytt líf í sjónum Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir,Jóhanna Malen Skúladóttir,Laura Sólveig Lefort Scheefer skrifar Skoðun Hæfniviðmið eða tölulegar einkunnir, hvað segir okkur meira um nám? Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Gætum eggja og forðumst náttúruleysi! Pétur Heimisson skrifar Skoðun Hraðara regluverk fyrir ómissandi innviði! Sólrún Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Lesblinda og skólahald á Norðurlöndunum Snævar Ívarsson skrifar Skoðun Heimspeki og hugmyndaheimur Kína Jón Sigurgeirsson skrifar Skoðun Furðuleg meðvirkni með fúskurum Jón Kaldal skrifar Skoðun Þegar viska breytist í vopn Þórdís Hólm Filipsdóttir skrifar Skoðun Þingmálaskrá og fjárlagafrumvarp 2026: „Tiltekt“ á kostnað lífskjara Svandís Svavarsdóttir,Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Skoðun Verndum líffræðilega fjölbreytni í hafi! Laura Sólveig Lefort Scheefer,Valgerður Árnadóttir,Þorgerður María Þorbjarnardóttir skrifar Skoðun Jafnréttisstofa í 25 ár: Er þetta ekki komið? Martha Lilja Olsen skrifar Skoðun Hvar er textinn? Sigurlín Margrét Sigurðardóttir skrifar Skoðun Berklar, Krakk og Rough Sleep Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Blóðugar afleiðingar lyga Hjörvar Sigurðsson skrifar Skoðun Hinsegin samfélagið á heimili í Hafnarfirði Valdimar Víðisson skrifar Skoðun Áhrif Vesturlanda og vöxtur Kína Jón Sigurgeirsson skrifar Skoðun Alvöru fjárlög fyrir venjulegt fólk Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Hafa börn frjálsan vilja? Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Dagur sjálfsvígsforvarna – tryggjum raunverulegt aðgengi að sálfræðimeðferð Pétur Maack Þorsteinsson skrifar Skoðun Hvers vegna halda Íslendingar með Dönum? Júlíus Valsson skrifar Skoðun Hvað varð um þinn minnsta bróður? Birna Gunnlaugsdóttir skrifar Sjá meira
Þegar ég var tíu ára gömul keyrði kona á mig og að sumu leyti stend ég í þakkarskuld við hana. Aldrei hefði mér dottið í hug að eitthvað gott væri að finna í „Slysinu“, eins og það er kallað af fjölskyldunni minni, því úr varð að greiningarferlið sem mamma hafði staðið í ströngu við að koma mér í, hófst. Ég var á gangi með stóru systur minni og litla bróður en mamma hafði neytt hana til að taka okkur með þegar hún fór út að leika með jafnöldru sinni. Þetta situr enn í systur minni sem kenndi mömmu um Slysið með barnalegri rökhugsun tólf ára gamals barns — bara ef mamma hefði ekki skipað henni að taka mig með. Við vorum að ganga að Langarima, götunni sem liggur í gegnum Rimahverfið í Grafarvogi, þegar við sáum pabba koma með strætó og af einskærri spennu og hvatvísi hljóp ég af stað, án þess að horfa til beggja hliða. Bílstjórinn var að keyra yfir hámarkshraða á þessari þrjátíu götu og náði ekki að stoppa í tæka tíð svo hliðarspegillinn á bílnum keyrði í höfuðið á mér af svo miklum krafti að ég flaug upp í loftið og lá steinrotuð í götunni. Pabbi, stóra systir mín og litli bróðir stóðu og horfðu á. Þau héldu öll að ég væri dáin. Pabbi fékk martraðir í heilt ár og lítill órökréttur hluti af systur minni kennir mömmu enn um þetta núna tuttugu árum seinna. Á spítalanum kom síðan í ljós að höfuðkúpan var brákuð og það hafði blætt inn á framheila. Ég ætla ekki að fara út í smáatriði hversu alvarlegar afleiðingarnar af Slysinu voru fyrir mig og fjölskylduna en við tóku mörg ár af erfiðleikum, bæði fyrir mig og þau en þá var enginn stuðningur í boði fyrir fjölskyldur einstaklinga sem verða vitni að slíkum atburði og/eða þurfa síðan að búa með manneskju með framheilaskaða en þau sem þekkja það vita að persónubreytingar og skapofsi einkenna fyrstu árin sem hefur áhrif á alla heimilismeðlimi. Þrátt fyrir þetta allt saman er ég að hluta til þakklát því að í kjölfar Slyssins var ég send í allskonar greiningar þar sem ég var meðal annars greind með ADHD en talið er að 50-70% stúlkna með ADHD séu án greiningu. Þetta eru stelpurnar sem eru ósýnilegar í bekknum, þær sitja í stólnum sínum og hafa hljótt en í huganum þeirra er allt á fullu og líkaminn er oft á sífelldu iði. Stundum sér kennarinn ekki vandamálið eða jafnvel neitar fyrir það, heldur finnst honum að þær þurfi bara að einbeita sér betur og vera duglegar að biðja um aðstoð. Á meðan eru foreldrarnir að kljást við allt aðra manneskju heima sem gjörsamlega springur af óþreyju, óþolinmæði og skapofsa þegar hún er loksins komin í öruggt umhverfi þar sem hún getur fengið útrás fyrir því sem, af kurteisi og hlýðni, hún bælir niður í skólanum. Síðan geta árin liðið og enginn hjálpar þessum stelpum eins og strákunum sem eru með læti og mótþróa en samkvæmt ADHD samtökunum er tvisvar til þrisvar sinnum algengara að strákar fái greiningu og þessi munur stafar ekki endilega af því að stelpur séu sjaldnar með ADHD heldur af því að þær fá ekki sömu hjálpina. Þeim er kerfisbundið mismunað en af því að einkenni þeirra koma ekki fram eins og hjá strákunum sem krefjast sífellt athygli og trufla alltof stóra bekki er stelpunum leyft að þróa með sér vandamálin afskiptalaust. Til að gera þetta ennþá ósanngjarnara þá er vert að benda á það að börn með hegðunarörðugleika eru síðan sett í forgang í kerfinu fram yfir „þægu“ börnin sem bíða árum saman, aftast á forgangslistanum, eftir svörum og greiningu. En með greiningu getur skólinn, foreldrar og barnið verið meðvitað um hvers kyns úrræði þurfa að vera fyrir hendi og eru ekki að berjast gegn óséðu afli, heldur vel rannsökuðum og þekktum taugasjúkdómi. Margar af mínum vinkonum voru einu sinni þessi stelpa í skólanum, líkur sækir líkan heim. Þær töldu sig heimskar og að það væri eitthvað að þeim en þegar það kom loksins að því að þær fóru í framhaldsskóla flosnuðu þær úr námi og sögðu: „Ég get ekki lært.“ Líklegast hefði ég orðið ein af þessum stelpum ef ég hefði ekki verið svo „heppin“ að lenda í Slysinu og fá greiningu og fara síðan á lyf en ég var einmitt of kurteis og þæg, of hlédræg og feimin til að fá útrás fyrir einkennum sjúkdómsins í tímum og sprakk frekar þegar heim var komið. Lyfin ásamt þekkingunni hafa breytt lífi mínu og án þeirra sekk ég undantekningarlaust í kvíða og þunglyndi. Svo horfi ég á vinkonur mínar sem hafa verið fastar í hringrás andlegrar vanlíðunar frá barnsaldri og glíma við laskaða sjálfmynd og ég finn til með þeim. Þær sem lögðu síðan í það þurftu borga tugi þúsunda til að fá loksins greiningu og hjálpina sem þær hefðu átt að fá í æsku. Þegar því ferli var loksins lokið var eins og þokan lyftist af heilanum og þær urðu heilar. Enn einn hluturinn sem er ósanngjarn við þetta allt saman er sú staðreynd að skilgreiningin á ólíkri birtingarmynd ADHD í stelpum er ekki ný á nálinni. Ég man eftir því að hafa lesið fyrir rúmum tíu árum grein eftir íslenskan sálfræðing um birtingarmynd ADHD í konum þar sem hún talar um þetta vandamál, þ.e. að stelpur séu ekki greindar í æsku og verða að fullorðnum konum sem geta ekki lifað eðlilegu lífi og upplifa sig gallaðar, heimskar og einskisverðar. Ef þessar konur fengju eftirtektina og eftirfylgnina í grunnskóla sem þær þurfa á að halda myndi þeim vera hlíft gegn áratuga langri baráttu, þær og foreldrarnir myndu öðlast skilning á erfiðleikunum, þær myndu fá aðgang að námstækni sem virkar fyrir ADHD börn og réttur þeirra innan skólakerfisins myndi aukast. Það myndi líka þýða að það væri hægt að sporna við niðurrífandi hugsanaganginum sem sagar af þeim smátt og smátt sjálfstraustið og námsviljann. Ég er orðin þreytt á því hvernig þessum stelpum er kerfisbundið mismunað og afsökunin um að birtingarmynd þeirra sé öðruvísi, svo það sé erfiðara að taka eftir því, er úrelt. Hinsvegar á meðan það er einn kennari á 20-30 börn þá býður það hættunni heim. Talið er að 7-10% barna séu með ADHD. Það eru tvö börn í hverjum tuttugu manna bekk og þá helmings líkur á því að allavegana ein stelpa í bekknum sé með taugasjúkdóminn. Það er ekki hrós hvað þær eru þægar, prúðar, hljóðlátar og stilltar heldur ættu kennarar og skólayfirvöld að fræðast um þetta og viðurkenna hversu víðtækt og alvarlegt vandamálið er sökum langtíma afleiðingana fyrir þessar stelpur. Það á ekki að vera eingöngu á herðum foreldra að þekkja og bera kennsl á einkenni námsörðugleika hjá stelpum með ADHD heldur ætti sjálft fagfólkið að vera vakandi fyrir birtingarmyndunum og þá geta foreldrar og kennarar unnið saman í að tryggja barninu hjálp áður en það er orðið of seint. Myndi það þá koma í stað núverandi kerfis þar sem þæg börn með námsörðugleika eru sett aftast á forgangslistann og vandamálum þeirra leyft að grassera með þeim hætti að þau fara út í lífið með handónýt verkfæri og hálftómar verkfæratöskur. Höfundur er MA-nemi í ritlist og stjúpforeldri. Ath. í pistlinum er vísað til birtingarmyndar einkenna stelpna með ADHD þar sem vandamálið sem um ræðir er algengara hjá þeim. Vert er að taka fram að strákar geta einnig glímt við sama vandamálið og þurfa þeir jafn mikið á athygli og aðstoð að halda. Heimild: Tölfræðin í þessum pistli er fengin af vefsíðu ADHD samtakanna og ég mæli með að allir foreldrar sem eiga stelpu (eða strák) sem hljómar eins og þær sem er lýst í textanum kynni sér þennan bækling.
Skoðun Samstillt átak um öryggi Íslands Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir,Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar
Skoðun Fjölbreytt líf í sjónum Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir,Jóhanna Malen Skúladóttir,Laura Sólveig Lefort Scheefer skrifar
Skoðun Hæfniviðmið eða tölulegar einkunnir, hvað segir okkur meira um nám? Bryngeir Valdimarsson skrifar
Skoðun Þingmálaskrá og fjárlagafrumvarp 2026: „Tiltekt“ á kostnað lífskjara Svandís Svavarsdóttir,Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar
Skoðun Verndum líffræðilega fjölbreytni í hafi! Laura Sólveig Lefort Scheefer,Valgerður Árnadóttir,Þorgerður María Þorbjarnardóttir skrifar
Skoðun Dagur sjálfsvígsforvarna – tryggjum raunverulegt aðgengi að sálfræðimeðferð Pétur Maack Þorsteinsson skrifar