
Úlfar í sauðargæru
Félag grunnskólakennara skrifaði undir kjarasamning í síðustu viku og eins og gengur sýnist sitt hverjum um það. Við viljum öll alltaf gera betur og semja um meira. Félagsmenn skiptast á skoðunum um innihaldið og hvað muni gerast ef samningurinn verður felldur og hvað gerist ef hann verður samþykktur. Sumir ætla að samþykkja, aðrir ekki. Allir þurfa að meta kosti og galla og taka svo ákvörðun um það hvernig þeir ætla að kjósa.
Það er rétt að halda því til haga að laun háskólamenntaðra stétta á Íslandi eru allt of lág. Laun starfsmanna sveitarfélaga eru kerfisbundið lægri en laun sambærilegra hópa hjá ríkinu, hvað þá á hinum opinbera markaði. Þetta verður að laga – það vantar kennara, hjúkrunarfræðinga og svo framvegis og þetta ástand verður ekki lagað nema með bættum launum. Þrátt fyrir þetta allt er það mat núverandi samninganefndar FG og 10 svæðaformanna félagsins að við þær aðstæður, sem nú eru uppi, sé skynsamlegast að ganga að þessum samningi, sem er til eins árs og undirbúa sig þeim mun betur undir þau átök sem virðast vera fram undan á vinnumarkaði næsta vetur.
Nú bregður svo við að áðurnefndir tveir fulltrúar Framsóknarflokksins í Reykjavík stíga fram og fara fremstir í flokki við að hvetja félagsmenn til að taka þátt í herferð undir merkinu, #fellumfeitt – þ.e.a.s. Ásthildur Lóa og Jón Ingi hvetja félagsmenn FG til að fella hinn nýgerða kjarasamning. Þegar þessir verðandi fulltrúar í samninganefnd grunnskólakennara ganga þannig fram hlýtur maður að spyrja sig hvað þeim gangi til. Maður skyldi ætla að í ljósi þess að þau beita sér af alefli fyrir því að samningur verði felldur, að það væri vegna þess að þau hafi upp á eitthvað betra og trúverðugra að bjóða. Verði samningurinn ekki samþykktur kemur það meðal annars í hlut þeirra að taka við samningsumboðinu 18. maí næstkomandi. Og úr því þau eru svona viss um að það sé betra að fella, þá hlýtur það að byggjast á trú þeirra og vissu um að eitthvað betra komi í staðinn. Þrátt fyrir ítrekaðar beiðnir á samfélagsmiðlum um að þau skýri frá hvað þau hyggist gera, verði það raunin að samningurinn verði felldur, fást engin svör. Ekki orð um það hvernig þau sjá fyrir sér að sú stjórn og samninganefnd sem tekur við 18. maí ætlar að tryggja félagsmönnum nýjan samning þannig að í honum verði meiri verðmæti en í samningnum sem nú liggur fyrir.
Í þessu ljósi hlýtur maður að spyrja; hver er tilgangurinn fyrir verðandi samninganefndarmenn að hvetja með jafn afgerandi hætti til þess að kjarasamningurinn verði felldur án nokkurra fyrirheita um það sem kemur í staðinn? Getur verið að ástæðan sé sú að sveitarstjórnarkosningar fara fram 26. maí? Getur verið að þessir aðilar ætli sér að þyrla upp moldviðri, í pólitískum tilgangi, um að allir stjórnmálaflokkar aðrir en Framsókn beri ábyrgð á því að ekki hafi verið samið vel við grunnskólakennara? EN óttist ekki – komist Framsóknarflokkurinn til valda í Reykjavík þá verður allt gott og laun kennara munu loksins ná nýjum hæðum. Allt sem þarf að gera er að kjósa Framsóknarflokkinn í Reykjavík.
Reynist þetta ástæðan fyrir því að þessir aðilar ganga svona hart fram í að koma í veg fyrir að samningurinn verði samþykktur, er það með öllu óþolandi að pólitísk öfl skuli með þessum hætti blanda sér beint inn í kosningar um kjarasamning stéttarfélags. Grunnskólakennarar eru hvattir til að fella samninginn – ekki að því er virðist vegna þess hvað er í honum – heldur vegna þess að það gæti þjónað pólitískum tilgangi. Tilgangurinn skal helga meðalið. Fellum #aþþíbara.
Ég hvet alla félagsmenn FG til að kynna sér innihald samningsins, vega og meta kosti og galla þess að samþykkja eða ekki og velta fyrir sér hvað framhaldið ber í skauti sér. Og síðast en ekki síst hvet ég alla félagsmenn til að nýta kosningaréttinn.
Skoðun

Barnasáttmáli fyrir öll börn
Guðný Björk Eydal,Paola Carenas skrifar

Ójafnvægið sem heimurinn býr við – og skellur á Bakka
Erna Bjarnadóttir skrifar

Bensínstöðvardíll og Birkimelur
Helgi Áss Grétarsson skrifar

Trollveiðar og veiðiráðgjöf
Magnús Jónsson skrifar

Gríðarlegir hagsmunir í húfi
Sigurður Ingi Jóhannsson skrifar

Skynsamleg forgangsröðun fjár
Ragnhildur Jónsdóttir skrifar

Eins skýrt og það verður
Jóna Hlíf Halldórsdóttir skrifar

Tjáningarfrelsi, gagnrýni og Snorri Másson
Birgir Orri Ásgrímsson skrifar

Að sameinast fjölskyldu sinni
Guðrún Brynjólfsdóttir skrifar

Þögnin sem skapaði ótta – arfleifð Þórarins í Sameyki
Sigríður Svanborgardóttir skrifar

Súrdeigsbrauð, ilmkjarnaolíur og Samtökin 78
Snorri Másson skrifar

Eru forvarnir í hættu?
Dagbjört Harðardóttir skrifar

Tveir alþingismenn og Gaza
Sverrir Agnarsson skrifar

Hver borgar fyrir ódýrar lóðir?
Sara Björg Sigurðardóttir skrifar

Erum við að lengja dauðann en ekki lífið?
Ágúst Ólafur Ágústsson skrifar

Mikill munur á aðgengi að líknarmeðferð í Evrópu
Kristín Lára Ólafsdóttir skrifar

Sumarið verður nýtt vel til uppbyggingar snjóflóðavarna
Jóhann Páll Jóhannsson skrifar

Verður það að vera Ísrael?
Hjörtur J. Guðmundsson skrifar

Dýravernd - frumbyggjahættir
Árni Stefán Árnason skrifar

Stórstraumsfjara mæld - HMS ráðþrota
Magnús Guðmundsson skrifar

Sýnum fordómum ekki umburðarlyndi
Snorri Sturluson skrifar

Landbúnaður á tímamótum – Við þurfum nýja stefnu
Guðjón Sigurbjartsson skrifar

Sjómenn til hamingju!
Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar

Leyfum mennskunni að sigra
Anna Hildur Hildibrandsdóttir skrifar

Fjölskyldan fyrst
Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar

Hvað er markaðsverð á fiski?
Sverrir Haraldsson skrifar

Tími til kerfisbundinna breytinga í samfélagstúlkun – ákall til stjórnvalda
Anna Karen Svövudóttir skrifar

Fæðing Ísraels - Líkum misþyrmt
BIrgir Dýrfjörð skrifar

Við eigum allt. Af hverju finnst okkur samt vanta eitthvað?
Valentina Klaas skrifar

Um spretthóp og lestrarkennslu. Hvatning til mennta- og barnamálaráðherra um faglega starfshætti
Auður Soffíu Björgvinsdóttir skrifar