Sníðum stakk til bóta Elsa María Guðlaugs Drífudóttir og Sandra Rún Jónsdóttir skrifar 12. apríl 2017 15:50 Það fer ekki á milli mála að Listaháskóli Íslands fer með gríðarlega mikilvægt hlutverk í íslensku samfélagi. Sem meginuppspretta skapandi greina í landinu sér hann okkur öllum fyrir listrænu innleggi í bæði hversdags- og einkalífið og vinnur að því að næra sál og efla menningararf þjóðarinnar. Auk þess starfar hann sem stærsti kynningaraðili landsins í alþjóðlegu samhengi, þar sem íslenskar hljómsveitir, listamenn og hönnuðir hafa rutt sér braut og skapað sér sífellt öflugri vettvang á erlendri grundu. Öflugt menningarlíf og tilkoma listahátíða eins og Iceland Airwaves, Sequences, Reykjavík International Film Festival og margra annarra hefur orðið til öflugs hagvaxtar sem má rekja beint til menningarstarfseminnar sem fer fram hér á landi. Þrátt fyrir það gífurlega öfluga starf sem fer fram innan veggja skólans er ekki annað hægt að segja en að aðstaða hans hefur verið óásættanleg um árabil, eða allt frá upphafi reksturs 1999. Ef til vill hefði mátt búast við að úr þessu ætti að bæta, með tilliti til mikilvægi þess að á landinu starfi stofnun eins og LHÍ, þá örlar ekki á vísbendingum um það. Í tillögu ríkisstjórnar að fjármálaáætlun fyrir árin 2018-2022 virðist ekki gert ráð fyrir nægjanlegum fjárútlátum til háskólanna til að standa við gefin loforð og að þeir, þar á meðal Listaháskólinn, eigi að halda áfram að lepja dauðann úr skel. Vandræði Listaháskólans liggja víðs vegar, en helst koma þau fram í húsnæðismálum skólans, sem hafa verið í hálfgerðu lamasessi í 18 ár, þar sem sífellt hefur verið leitað til neyðarúrræða en engra langtímalausna. Skólinn er dreifður í fjögur húsnæði sem búa yfir misjöfnum kosti; engin kynding er á sumum stöðum, pípulagnir eru ónýtar á öðrum og hafa tvö húsnæði ekkert aðgengi fyrir hreyfihamlaða sem veldur því að skólinn getur ekki boðið upp á jafnan rétt til náms. Í núverandi húsnæði skólans geta hreyfihamlaðir einstaklingar hvorki sótt nám í tónlist, sviðslist, myndlist eða listkennslu með viðunandi hætti. Bókasafn skólans hefur, vegna niðurskurðar, þurft að færa sig til og er nú einungis niðurkomið í tveimur byggingum, fjarri stórum hluta nemenda. Einnig hefur niðurskurður orðið til þess að skólinn getur ekki lengur rekið eigið mötuneyti, heldur hefur þurft að leita til utanaðkomandi aðila til þess að sjá um rekstur. Nú hefur staðfesting fengist á því að í einu húsnæði Listaháskólans er húsasótt, en 27. mars, fékkst staðfesting á myglusveppi í húsnæði tónlistar- og sviðslistabrauta á Sölvhólsgötu. Á meðan það er jákvætt að loks sé komin staðfesting á því sem nemendur og starfsfólk skólans hafa haldið frammi í lengri tíma, þá hefur þetta í för með sér lokun á hluta húsnæðis skólans og þar af leiðandi húsnæðisleysi kennslu og æfinga innan þeirra deilda sem þar eru. Það lítur því út fyrir það að nemendur sem sækja bakkalár- og meistaranám í tónlist þurfa nú að leita á náðir tónlistarskóla og í heimahús sín á milli til þess eins að geta haldið störfum sínum áfram. Það er með öllu ólíðandi að svona sé komið fyrir starfsemi skólans, sem hefur lengi barist fyrir að ná til eyrna yfirvalda vegna aðstöðu sinnar. Sameining allra deilda í eitt húsnæði ætti að vera markmið í húsnæðismálum Listaháskólans, en slík úrlausn myndi ekki einungis styðja við þverfaglegt samtal á milli deilda, sem er gríðarlega mikilvægt í skapandi námi, heldur myndi það einnig leiða til betri og hagkvæmari samnýtingu á kröftum og fjármagni skólans sem væri þá hægt að nýta til enn öflugri uppbyggingar á námi og námsframboði. Með slíkri lausn yrði skólanum fært að sameina bókakost sinn og að reka stakt mötuneyti á einum stað fyrir allar deildir þar sem nemendum og starfsfólki yrði gert kleift að sameinast í samræðum um daglega þætti listalífsins og að skiptast á þekkingu utan kennslustunda. En það er einmitt í slíkum kringumstæðum sem viðbótarstarf og -fræðslumiðlun eiga sér stað og skila sér í sterkara starfi stofnunarinnar og eflir samstöðu og samskipti innan lista- og menningarheims hins íslenska samfélags. Með sameiningu allra deilda í eitt viðunandi húsnæði myndi skapast miðstöð skapandi greina, sem væri fær um að skila af sér til baka í ört vaxandi samfélag. Þetta er einungis hægt með auknum fjárveitingum frá ríkisstjórn, það er því ekki að furða að það varð til mikilla vonbrigða að sjá engar vísbendingar í tillögu ríkisstjórnar að nýrri fjármálaáætlun um að bæta ætti úr núverandi stöðu mála. Það er þó ekki of seint að bæta úr því, þess vegna viljum við hvetja ríkisstjórn til þess að sjá bót á sínum málum og sníða háskólunum nýjan stakk sem gerir þeim kleift að hlúa að og efla nemendur sína á viðunandi máta og skila af sér í samfélagið með krafti.Þessi grein er hluti af greinaskriftaátaki Landssamtaka íslenskra stúdenta um undirfjármögnun háskólanna í ljósi tillögu að fjármálaáætlun ríkisstjórnarinnar 2018-2022. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson Skoðun Þetta unga fólk getur bara haldið kjafti Jón Pétur Zimsen Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Ég og Parkinson – leitin að greiningu og leiðin til betra lífs Guðrún Einarsdóttir Skoðun Kveðjum sjálfhverfa og fyrirsjáanlega manninn Halldóra Mogensen Skoðun Hvers vegna borga foreldrar í Kópavogi mest? Eydís Inga Valsdóttir Skoðun Er slysahætta í kringum sorpílátið heima hjá þér? Anna Jóna Kjartansdóttir,Pétur Gísli Jónsson Skoðun Dómsdagur nálgast! Hólmgeir Baldursson Skoðun Þá verður gott að búa á Íslandi Bjarni Karlsson,Jóna Hrönn Bolladóttir Skoðun Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson Skoðun Skoðun Skoðun Dómsdagur nálgast! Hólmgeir Baldursson skrifar Skoðun Er slysahætta í kringum sorpílátið heima hjá þér? Anna Jóna Kjartansdóttir,Pétur Gísli Jónsson skrifar Skoðun Ég og Parkinson – leitin að greiningu og leiðin til betra lífs Guðrún Einarsdóttir skrifar Skoðun Hvers vegna borga foreldrar í Kópavogi mest? Eydís Inga Valsdóttir skrifar Skoðun Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson skrifar Skoðun Aðgengi er lykill að sjálfstæði, þátttöku og virkni Þuríður Harpa Sigurðardóttir skrifar Skoðun Hagsmunir heildarinnar - Fjórði kafli: Joshua Fought The Battle of Jericho Hannes Örn Blandon skrifar Skoðun Þetta unga fólk getur bara haldið kjafti Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Kveðjum sjálfhverfa og fyrirsjáanlega manninn Halldóra Mogensen skrifar Skoðun Hefur ekki náð sér á strik síðan Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Austurland skilar verðmætum – innviðirnir þurfa að fylgja Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Faglegt mat eða lukka? IV. Faglegt mat og ósvaraðar spurningar Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Skipulögð glæpastarfsemi er ógn við samfélagið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Við erum 40 árum á eftir Einar Sverrisson skrifar Skoðun Þétting á 27. brautinni Friðjón R. Friðjónsson skrifar Skoðun Þá verður gott að búa á Íslandi Bjarni Karlsson,Jóna Hrönn Bolladóttir skrifar Skoðun Faglegt mat eða lukka? III: Tækifæri fyrir löggjafann Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Þingmaður til sölu – bátur fylgir með Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Þeir vökulu og tungumálið sem stjórntæki Jóhanna Jakobsdóttir skrifar Skoðun Umburðarlyndi og kærleikur Snorri Ásmundsson skrifar Skoðun Kolbrún og Kafka Pétur Orri Pétursson skrifar Skoðun Brottvísanir sem öllum var sama um Finnur Thorlacius Eiríksson skrifar Skoðun Mamma er gulur góð einkunn? Díana Dögg Víglundsdóttir skrifar Skoðun Gervigreind í vinnunni: Frá hamri til heilabús Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Fagmennska, fræðileg þekking, samráð, samvinna, þarfir og vilji barna og ungmenna eru grundvallaratriði Árni Guðmundsson skrifar Skoðun Engu slaufað Eydís Ásbjörnsdóttir skrifar Skoðun Faglegt mat eða lukka? II. Viðurkenning og höfnun Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Krabbameinsfélagið í stafni í aðdraganda storms Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Lénsherratímabilið er hafið Einar G Harðarson skrifar Sjá meira
Það fer ekki á milli mála að Listaháskóli Íslands fer með gríðarlega mikilvægt hlutverk í íslensku samfélagi. Sem meginuppspretta skapandi greina í landinu sér hann okkur öllum fyrir listrænu innleggi í bæði hversdags- og einkalífið og vinnur að því að næra sál og efla menningararf þjóðarinnar. Auk þess starfar hann sem stærsti kynningaraðili landsins í alþjóðlegu samhengi, þar sem íslenskar hljómsveitir, listamenn og hönnuðir hafa rutt sér braut og skapað sér sífellt öflugri vettvang á erlendri grundu. Öflugt menningarlíf og tilkoma listahátíða eins og Iceland Airwaves, Sequences, Reykjavík International Film Festival og margra annarra hefur orðið til öflugs hagvaxtar sem má rekja beint til menningarstarfseminnar sem fer fram hér á landi. Þrátt fyrir það gífurlega öfluga starf sem fer fram innan veggja skólans er ekki annað hægt að segja en að aðstaða hans hefur verið óásættanleg um árabil, eða allt frá upphafi reksturs 1999. Ef til vill hefði mátt búast við að úr þessu ætti að bæta, með tilliti til mikilvægi þess að á landinu starfi stofnun eins og LHÍ, þá örlar ekki á vísbendingum um það. Í tillögu ríkisstjórnar að fjármálaáætlun fyrir árin 2018-2022 virðist ekki gert ráð fyrir nægjanlegum fjárútlátum til háskólanna til að standa við gefin loforð og að þeir, þar á meðal Listaháskólinn, eigi að halda áfram að lepja dauðann úr skel. Vandræði Listaháskólans liggja víðs vegar, en helst koma þau fram í húsnæðismálum skólans, sem hafa verið í hálfgerðu lamasessi í 18 ár, þar sem sífellt hefur verið leitað til neyðarúrræða en engra langtímalausna. Skólinn er dreifður í fjögur húsnæði sem búa yfir misjöfnum kosti; engin kynding er á sumum stöðum, pípulagnir eru ónýtar á öðrum og hafa tvö húsnæði ekkert aðgengi fyrir hreyfihamlaða sem veldur því að skólinn getur ekki boðið upp á jafnan rétt til náms. Í núverandi húsnæði skólans geta hreyfihamlaðir einstaklingar hvorki sótt nám í tónlist, sviðslist, myndlist eða listkennslu með viðunandi hætti. Bókasafn skólans hefur, vegna niðurskurðar, þurft að færa sig til og er nú einungis niðurkomið í tveimur byggingum, fjarri stórum hluta nemenda. Einnig hefur niðurskurður orðið til þess að skólinn getur ekki lengur rekið eigið mötuneyti, heldur hefur þurft að leita til utanaðkomandi aðila til þess að sjá um rekstur. Nú hefur staðfesting fengist á því að í einu húsnæði Listaháskólans er húsasótt, en 27. mars, fékkst staðfesting á myglusveppi í húsnæði tónlistar- og sviðslistabrauta á Sölvhólsgötu. Á meðan það er jákvætt að loks sé komin staðfesting á því sem nemendur og starfsfólk skólans hafa haldið frammi í lengri tíma, þá hefur þetta í för með sér lokun á hluta húsnæðis skólans og þar af leiðandi húsnæðisleysi kennslu og æfinga innan þeirra deilda sem þar eru. Það lítur því út fyrir það að nemendur sem sækja bakkalár- og meistaranám í tónlist þurfa nú að leita á náðir tónlistarskóla og í heimahús sín á milli til þess eins að geta haldið störfum sínum áfram. Það er með öllu ólíðandi að svona sé komið fyrir starfsemi skólans, sem hefur lengi barist fyrir að ná til eyrna yfirvalda vegna aðstöðu sinnar. Sameining allra deilda í eitt húsnæði ætti að vera markmið í húsnæðismálum Listaháskólans, en slík úrlausn myndi ekki einungis styðja við þverfaglegt samtal á milli deilda, sem er gríðarlega mikilvægt í skapandi námi, heldur myndi það einnig leiða til betri og hagkvæmari samnýtingu á kröftum og fjármagni skólans sem væri þá hægt að nýta til enn öflugri uppbyggingar á námi og námsframboði. Með slíkri lausn yrði skólanum fært að sameina bókakost sinn og að reka stakt mötuneyti á einum stað fyrir allar deildir þar sem nemendum og starfsfólki yrði gert kleift að sameinast í samræðum um daglega þætti listalífsins og að skiptast á þekkingu utan kennslustunda. En það er einmitt í slíkum kringumstæðum sem viðbótarstarf og -fræðslumiðlun eiga sér stað og skila sér í sterkara starfi stofnunarinnar og eflir samstöðu og samskipti innan lista- og menningarheims hins íslenska samfélags. Með sameiningu allra deilda í eitt viðunandi húsnæði myndi skapast miðstöð skapandi greina, sem væri fær um að skila af sér til baka í ört vaxandi samfélag. Þetta er einungis hægt með auknum fjárveitingum frá ríkisstjórn, það er því ekki að furða að það varð til mikilla vonbrigða að sjá engar vísbendingar í tillögu ríkisstjórnar að nýrri fjármálaáætlun um að bæta ætti úr núverandi stöðu mála. Það er þó ekki of seint að bæta úr því, þess vegna viljum við hvetja ríkisstjórn til þess að sjá bót á sínum málum og sníða háskólunum nýjan stakk sem gerir þeim kleift að hlúa að og efla nemendur sína á viðunandi máta og skila af sér í samfélagið með krafti.Þessi grein er hluti af greinaskriftaátaki Landssamtaka íslenskra stúdenta um undirfjármögnun háskólanna í ljósi tillögu að fjármálaáætlun ríkisstjórnarinnar 2018-2022.
Er slysahætta í kringum sorpílátið heima hjá þér? Anna Jóna Kjartansdóttir,Pétur Gísli Jónsson Skoðun
Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson Skoðun
Skoðun Er slysahætta í kringum sorpílátið heima hjá þér? Anna Jóna Kjartansdóttir,Pétur Gísli Jónsson skrifar
Skoðun Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson skrifar
Skoðun Hagsmunir heildarinnar - Fjórði kafli: Joshua Fought The Battle of Jericho Hannes Örn Blandon skrifar
Skoðun Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson skrifar
Skoðun Austurland skilar verðmætum – innviðirnir þurfa að fylgja Kristinn Karl Brynjarsson skrifar
Skoðun Fagmennska, fræðileg þekking, samráð, samvinna, þarfir og vilji barna og ungmenna eru grundvallaratriði Árni Guðmundsson skrifar
Er slysahætta í kringum sorpílátið heima hjá þér? Anna Jóna Kjartansdóttir,Pétur Gísli Jónsson Skoðun
Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson Skoðun