Óttast um vinkonur sínar í Sýrlandi

Með annan fótinn í Sýrlandi

Faðir Mayu ber íslenskt fornafn, Arnar. Hann skildi og kynntist móður Mayu, Hala, í Sýrlandi. „Hann flutti með henni hingað og við erum þrjú alsystkinin. Ég á tvo yngri bræður sem eru í grunnskóla og menntaskóla. Við erum auð­vitað stór, öll fjölskyldan, þegar allir er taldir saman.



Ég hef alltaf átt heima í tveimur löndum því við fluttum fram og til baka. Ég var til dæmis bæði í leikskóla hér og í Damaskus. Ég var í raun með annan fótinn í Sýrlandi og hinn á Íslandi mín uppvaxtarár.“



Maya segir það eflaust hafa mótað sig að hafa átt tvö heimalönd. Frá því að stríðsátökin brutust út í Sýrlandi hefur fjölskyldan búið við ótta og sorg.



„Það var gott fólk í Sýrlandi, og það er ákaflega fallegt þar. Ég vissi ekki hversu mikið ég elskaði Sýrland fyrr en stríðið byrjaði og ég komst ekki þangað aftur. Vinkonur mínar eru enn í Sýrlandi. Ég næ af og til sambandi við þær, þær eru ekki alltaf með internettengingu. Þær eru á flakki og eru búnar að hafa það erfitt. Bróðir góðrar vinkonu minnar var handtekinn, hann var alveg að fara að útskrifast sem lögfræðingur og þau vita ekki neitt um afdrif hans. Hann hvarf árið 2012,“ segir Maya.



Margra ára áfall

Hún lýsir veruleika Sýrlendinga sem búa á Íslandi fjarri heimahögunum. „Þetta er eins og samfellt risastórt áfall sem stendur yfir í mörg ár.



Mér finnst svo óréttlátt hvað ég hef það gott á meðan vinkonur mínar og ættingjar í Sýrlandi búa við mikið óöryggi. Það fylgir því óraunveruleikatilfinning og það kemur fyrir að ég þarf að koma mér inn í þennan raunveruleika. Búandi hér er svo erfitt að ímynda sér þessar aðstæður þar. Samt er það þannig að hörmungarnar eru alltaf með mér. Sérstaklega þegar ég horfi á mömmu sem grætur alla daga. Aðrir geta kannski ímyndað sér hvernig ástand það er þegar gráturinn er orðinn að viðvarandi ástandi. Fjölskylda mömmu er öll föst í Sýrlandi. Skólinn minn sem ég gekk í er hruninn og heimili vinkonu minnar, það er allt vonlaust í Sýrlandi. Sýrland verður ekki lengur til.“



Vildi hjálpa samlöndum

Maya ákvað að nota reynslu sína til hjálpar öðrum. „Lifandi lífinu hér þá vissi ég ekki hvernig ég ætti að bera mig að. Mig hefur alltaf langað til að gera eitthvað í þessu en maður getur lítið gert. Ég vann fyrst hjá Alþjóðasetri og nú Jafnréttishúsi sem Amal Tamimi rekur. Ég mun koma til með að aðstoða börn flóttafólks í Smáraskóla við að aðlagast lífinu á Íslandi. Jafnréttishús er hluti af mjög metnaðarfullri áætlun á vegum Kópavogsbæjar. Ég er ánægð með að fá að vera hluti af henni og leggja mitt af mörkum.“



Reynsla fjölskyldu Mayu er misjöfn. „Pabba hefur gengið vel í öllu því sem hann tekur sér fyrir hendur. Hann hefur enda búið svo lengi á Íslandi og þekkir samfélagið. Mamma hefur hins vegar átt mjög erfitt hér, hún hefur ekki náð að aðlagast samfélaginu. Hún hefur ekki lært tungumálið og þekkir ekki mikið af fólki. Þetta hefur verið svolítið erfitt fyrir hana.

Ef hún hefði náð tungumálinu þá gengi þetta betur. Hún er orðin svo gömul og finnst hún ekki geta lært lengur, sama hvað hana langar mikið til þess. Hennar leið til samskipta er helst Facebook og svo les hún Kóraninn heima, hún er einangruð.“

Yndisleg stund

Maya tók á móti flóttafólkinu á Keflavíkurflugvelli og gladdist ákaflega. „Það var yndisleg stund á Keflavíkurflugvelli að hitta fólk frá mínu eigin heimalandi. Auðvitað óska ég mér þess að vinkonur mínar og fjölskylda komi einn daginn líka. Ísland er að gera meira en nóg. Ég er meira að segja hálffeimin við það hversu mikla aðstoð Ísland býður fram á meðan margar arabaþjóðir bjóða fram hlutfallslega litla aðstoð.“