Fátt er svo með öllu illt að ekki boði nokkurt gott. Hjúkrunarfræðingar eru óánægðir með kjör sín hjá ríkisspítalanum. Ríkið telur sér ekki fært að hækka launin jafn mikið og hjúkrunarfræðingar krefjast. Hjúkrunarfræðingar virðast ekki vilja að höggvið sé á hnútinn með gerðardómi sem þó myndi takmarka tjón beggja deiluaðila. Þess í stað kjósa sumir þeirra að segja upp störfum. Í þessari erfiðu stöðu felast þó kannski tækifæri fyrir alla.
Uppsagnir hjúkrunarfræðinga vegna kjaradeilunnar eru skiljanlegar og ef undan er skilinn samtakamáttur uppsagnanna, sem kann að orka tvímælis, þá eru þær í engu frábrugðnar því sem þekkt er á hinum almenna vinnumarkaði. Fyrirtæki sæta því stöðugt að missa hæft starfsfólk vegna ágreinings um laun, og oft til samkeppnisaðila. Hví skyldi þessu vera öðruvísi farið hjá ríkinu? Vandinn sem blasir þó við hjúkrunarfræðingum er sá að ekki er um auðugan garð að gresja hér á landi fyrir þá sem hafa hug á að vinna við hjúkrun. Yfir þeim markaði gín ríkið nánast eitt. Að því leyti er hjúkrunarfræðingum vorkunn. Þeir hafa að fáu að hverfa og trúlega munu áfram starfa á spítalanum hjúkrunarfræðingar óánægðir með laun sín, hver sem þau verða. Þeir sjá ekki tækifæri utan spítalans.
En hér veldur hver á heldur. Auðvitað eru tækifæri fyrir hjúkrunarfræðinga utan veggja ríkisspítala, jafnvel við hjúkrun. En þau þarf að grípa. Það sjá mögulega þeir hjúkrunarfræðingar sem nú hafa boðað stofnun félags um hjúkrunarþjónustu sem væri í stakk búin til þess að selja ríkinu sem öðrum þjónustu hjúkrunarfræðinga. En þeir eiga ekki að einblína á ríkið í þessum efnum. Fjölgun fyrirtækja í hvers kyns heilbrigðisþjónustu hefur ekki bara í för með sér tækifæri fyrir lækna heldur einnig fyrir hjúkrunarfræðinga og aðra starfsmenn heilbrigðiskerfisins. Þessum tækifærum utan ríkisrekstursins þarf hins vegar að fjölga. Það gerir enginn nema heilbrigðisstéttirnar sjálfar sem best þekkja spurnina eftir nauðsynlegri heilbrigðisþjónustu. Með aukinni þátttöku heilbrigðisstarfsfólks utan ríkiskerfisins fær ríkið líka þá samkeppni og aðhald sem nauðsynleg er til þess að geta staðið undir starfsemi þar sem flestir eru ánægðir, sjúklingar og starfsmenn.

Tækifæri fyrir hjúkrunarfræðinga
Skoðun

Það sem ég vissi ekki að ég vissi
Sigurður Páll Jónsson skrifar

Rauður dregill er ekki það sem Strætó þarf
Jónas Elíasson skrifar

Ólöglegt eftirlit á Akranesi
Karl Hrannar Sigurðsson skrifar

Fáránleg, hlægileg, glæpsamleg
Eva Hauksdóttir skrifar

Samfylkingin endurskrifar söguna
Þorsteinn Sæmundsson skrifar

Eins og…
Margrét Júlía Rafnsdóttir skrifar

Hvernig sköpum við sjálfbær samfélög?
Una Hildardóttir skrifar

Tveir fasteignasalar um hverja sölu?
Einar G. Harðarson,Steinunn Ýr Einarsdóttir skrifar

Að loka landi
Andrea Sigurðardóttir skrifar

Læknir gerist lagaspekingur
Helgi Áss Grétarsson skrifar

Um alþýðlega drottningu og stærilátan prins
Bryndís Schram skrifar

Takmarkanir á frelsi borgaranna í þágu lýðheilsu - nýr dómur yfirdeildar Mannréttindadómstóls Evrópu
Halldóra Þorsteinsdóttir skrifar

Ráðherrar á rangri braut
Ólafur Ísleifsson skrifar

Lausnin er úti á landi
Guðmundur Gunnarsson skrifar

Svar við bréfi Helgu
Kári Stefánsson skrifar