Gagnrýni

Undirheimar Undralands

Sigríður Jónsdóttir skrifar
Ungur og spennandi leikhópur stendur að sýningunni Carroll: Berserkur í Tjarnarbíó.
Ungur og spennandi leikhópur stendur að sýningunni Carroll: Berserkur í Tjarnarbíó.
Carroll: Berserkur

Tjarnarbíó

Sýning fer að mestu fram á íslensku.

Leikstjórn:Bergdís Júlía Jóhannsdóttir

Leikarar:Anna Korolainen, Henrietta Kristensen, Sólveig Eva, Bergdís Júlía Jóhannsdóttir, Daníel Þór Bjarnason, Ástþór Ágústsson, Hrefna Lind Lárusdóttir, Agnes Wild, Hugrún Margrét Óladóttir

Leiðsögumenn:Almar Atlason, Arnoddur Magnús Danks og Auður Ingólfsdóttir

Tónlist:Pekka Koivisto, Jófríður Ákadóttir og Margrét Arnardóttir

Sviðshönnun:Hallveig Kristín Eiríksdóttir

Búningahönnun:Lúcía Sigrún og Áslaug Sigurðardóttir

Ljósahönnun:Juliette Louste



Í Tjarnarbíó hafa furðuverur úr hugarheimi Lewis Carroll hreiðrað um sig í nær öllum skúmaskotum. Þar sýnir hinn fjölþjóðlegi leikhópur Spindrift verkið Carroll: Berserkur, unnið upp úr verunum frá Undralandi. Þrátt fyrir að leikárið sé senn á enda er ennþá af nægu að taka og spennandi að sjá hóp af ungu sviðslistafólki takast á við klassík af þessu tagi.

Spindrift þýðist yfir á íslensku sem sjávarúði eða sjávarmistur og því kannski við hæfi að persónurnar kunnuglegu taka við áhorfendum með niðandi sjóinn í bakgrunni. Áhorfendur fara þannig í hlutverk hinnar týndu Lísu strax við innkomu en þrír leiðsögumenn leiða þrjá mismunandi hópa um undirveröld Undralands, en mætast líka reglulega á ferðalagi sínu.

Vandamálið við slíkan gjörning er erfiðleikinn við að mynda sterk tengsl við persónurnar en sýningin er frekar eins og mörg myndbrot af ástandi eða myndræn framsetning á súrrealískum veruleika. Kjarni sýningarinnar virðist snúast um sjálfið í krísu og leitina að tilgangi í óskiljanlegum veruleika. Sumar senur virtust vera uppfyllingarefni frekar en sjálfstæðar einingar eða hluti af heildinni. Bergdís Júlía Jóhannsdóttir stýrir þessum stóra hópi ágætlega en hefði mátt hugsa betur heildarupplifunina og tengingarnar á milli einstakra atriða.

Aftur á móti standa Glottsýslukötturinn og Hvíta kanínan upp úr en þarna eru virkilega sniðug atriði á ferð sem eru vel skrifuð, útfærð og flæða vel inn í heildarmyndina. Glottsýslukötturinn, í fínum leik Ástþórs Ágústssonar, birtist sem eins konar smeðjulegur spjallþáttarstjóri sem telur að allir geti fundið sína leið í lífinu með hjálp taflborðsins. Hvíta kanínan, leikin af Hrefnu Lind Lárusdóttur, er tímabundin og taugastrekkt í endalausri leit að augnablikinu sem líkt og moldarflögur renna henni alltaf úr greipum.

Bæði vigt og tengingu á milli atriða skorti í sýningunni og uppbrotin eru ekki nægilega mörg þannig að senurnar urðu örlítið fyrirsjáanlegar þegar líða tók á. Afmælisveisla Hjartadrottningarinnar hefði til dæmis mátt fara alveg úr böndunum en í staðinn var þetta atriði notað sem tengiliður á milli atriða og var í lengra lagi.

Búningahönnunin er virkilega vel gerð og sviðshönnunin sömuleiðis. Þrátt fyrir að aðalsviðið sé nær tómt fyrir utan stóran skjá og lítið leikrými þar bak við nær Hallveig Kristín að skapa lifandi örheima í hverju rými sem ríma á frumlegan hátt við persónurnar sem þar dvelja. Búningateymið Lúcía Sigrún og Áslaug er hugmyndaríkt og sjá má glitta í falleg smáatriði í hönnun þeirra. Tónlistin er bæði afspiluð og lifandi en hefði kannski mátt vera fjölbreyttari.

Það er gaman að sjá ný andlit í sviðslistaflórunni og þrátt fyrir ýmsa galla á sýningunni í heild er vert fyrir leikhúsgesti að nýta tækifærið og rannsaka hvað leynist í innviðum Tjarnarbíós í fylgd furðuvera Lewis Carroll.

Niðurstaða: Einstaka senur heppnast með ágætum og hönnunin er fyrsta flokks en tilraunin er ekki nægilega markviss.






Fleiri fréttir

Sjá meira


×