Munaðarlaus þjóð?

Í sumar velur þjóðin, um það bil 330 þúsund manneskjur, forseta sem situr í fjögur ár á Bessastöðum.

Þjóðin er reið í dag, segir stjórnmálamaður í sjónvarpinu.

Þjóðin er ansi reið í dag, segir stjórnmálamaður í sjónvarpinu.

Þjóðin, það er ég, segir vinkona mín.

Á þessari frábæru öld sem hófst fyrir ellefu eða tólf árum heyrist oft frasinn: við þurfum leiðtoga. Þjóðin þarf leiðtoga, segir stjórnmálamaður í Silfri Egils.

Þeir sem segjast hægri sinnaðir og þeir sem segjast vinstri sinnaðir nota frasann álíka oft, án þess að gerðar hafi verið mælingar á því.

Hin vinstri sinnaða þjóð þarf leiðtoga.

Hin hægri sinnaða þjóð þarf leiðtoga.

Þjóðin þarf leiðtoga til að styrkja liðsheildina, segir einhver í sjónvarpinu og ég sem vil ekki tilheyra liði undrast, afþví ég held að fyrirbæri eins og lið, og liðsheildir, séu viðkvæmar draumsýnir; sem geta snúist upp í hryllilegasta harmleik verði samfélag öfgafullt.

Löngun í móður- og föðurímyndir, risamömmu og risapabba, til þess að gera 330þúsund manns að systkinahópi, veit ég ekki hve djúpt ristir þjóðina, sem menn tala um eins og hún sé munaðarlaus, en gleymum því ekki að sameingartákn þjóðar er væntumþykja og náungakærleikur.

Ásamt veðurfari, dauðleika, ábyrgðartilfinningu, lífsgleði, vatni, eldfjöllum, kanaveginum.

Síðastliðin sextán ár hefur þjóðin átt hávaxinn landsföður sem er skeleggur í sjónvarpinu. Fyrstu ár forsetatíðar hans átti hún yndislega mömmu sem var þjóðinni harmdauði, svo eignaðist hún yndislega stjúpmóður.

Í sextán árin á undan átti þjóðin dásamlegt sameiningartákn, meðalháa móður sem geislaði af kærleika.

Á fyrsta áratugnum sem frú Vigdís Finnbogadóttir bjó á Bessastöðum, réð ríkjum yfir vestrænum heimi parið Margareth Tatcher og Ronald Regan; það voru foreldrar í lagi, strangir og sjarmerandi.

Í níu ár var Davíð Oddsson faðir Reykjavíkurborgar, reisti hið glæsta ráðhús sem borgarbúar njóta að mæta í og kjósa í þjóðaratkvæðagreiðslum og öðrum kosningum. Hann var líka forsætisráðherra minn í þrettán ár.

Merkel og Sarkozy eru núverandi foreldrar Evrópu, þau leika hlutverkið prýðilega, eins og ljósmyndir af parinu sanna.

Yfir þessum foreldrum, sem eru mun valdameiri en hinir venjulegu, ríkir faðirinn einn á himnum, sá sem allt vitnar, lofar og refsar.

Þarf ein þjóð, lítil eða stór, með ríka ábyrgðartilfinningu, marga viðbótar mömmur og pabba? Nægja henni ekki foreldrarnir sem ólu hana? Mamman og pabbinn á gólfinu? Þarf hún fleiri? Flækir það tilveru mína að eiga fleiri foreldra en þá sem gáfu mér nafn?

Leiðtoga yfir líf mitt kýs ég ekki. Eftir ákveðinn aldur lýkur hlutverki foreldris, barn verður stórt, sér um að ala sig upp, segja sjálfu sér fyrir verkum og ákveða líf sitt; eins og samfélag sem státar af lýðræðið býður því. Vegna þessa meðal annars styð ég Herdísi Þorgeirsdóttur í embætti forseta Íslands. Þá er hún heilsteypt, reynd, sterk, frjáls og sjálfstæð manneskja.