Samvinnan sem við þurfum á að halda Barack Obama skrifar 10. september 2011 06:00 Nú þegar tíu ár eru liðin frá hryðjuverkaárásunum 11. september 2001 minnumst við þess að 11.9. var ekki aðeins árás á Bandaríkin, heldur var þetta árás á heiminn og þá mennsku og vonir sem við deilum. Við minnumst þess að á meðal nærri 3.000 saklausra fórnarlamba sem fórust þennan dag voru hundruð borgara frá rúmlega 90 löndum. Þetta voru karlar og konur, ungir sem aldnir, og tilheyrðu margs konar kynþáttum og trúarbrögðum. Á þessum alvarlega minningardegi sameinumst við fjölskyldum þeirra og þjóðum til að heiðra minningu þeirra. Við minnumst þess með þakklæti hvernig heimurinn sameinaðist fyrir tíu árum og varð sem einn. Um allan heim stöðvuðust heilar borgir til að eiga þagnarstundir. Fólk baðst fyrir í kirkjum, moskum, samkunduhúsum og öðrum tilbeiðsluhúsum. Og við sem búum í Bandaríkjunum munum aldrei gleyma hvernig fólk úti um allan heim stóð með okkur og sýndi einhug á kertavökum og innan um blómahöfin sem lögð voru við sendiráð okkar. Við minnumst þess að vikurnar eftir 11.9. unnum við eins og alþjóðlegt samfélag. Sem hluti af breiðri samfylkingu hröktum við al-Kaída frá þjálfunarbúðum sínum í Afganistan, steyptum talibönum af stóli og gáfum afgönsku þjóðinni tækifæri til að lifa laus við ógnarstjórn. En árin sem á eftir fylgdu voru erfið og sá andi hnattrænnar samvinnu sem við fundum eftir 11.9. dvínaði. Sem forseti hef ég unnið að því að endurnýja þá samvinnu allra ríkja sem nauðsynleg er til að mæta þeim víðtæku og krefjandi viðfangsefnum sem við stöndum frammi fyrir. Á þessu nýja skeiði skuldbindinga höfum við myndað bandalög við ríki og þjóðir á grunni gagnkvæmra hagsmuna og gagnkvæmrar virðingar. Sem alþjóðlegt samfélag höfum við sýnt að hryðjuverkamenn ráða ekki við þrek og þrautseigju almennra borgara. Ég hef gert það lýðum ljóst að Bandaríkin eru ekki og munu aldrei fara í stríð við íslam. Hins vegar erum við ásamt bandamönnum okkar og vinum sameinaðir gegn al-Kaída, sem hefur ráðist á tugi landa og drepið tugi þúsunda saklausra manna, kvenna og barna, að miklum meirihluta múslíma. Í þessari viku minnumst við allra fórnarlamba al-Kaída og þess hugrekkis og þeirrar seiglu sem fjölskyldur þeirra og meðborgarar hafa sýnt, frá Miðausturlöndum til Evrópu, frá Afríku til Asíu. Með því að vinna saman höfum truflað samsæri al-Kaída, rutt Osama bin Laden úr vegi og flestum forystumönnum hans, og snúið al-Kaída inn á braut ósigurs. Á sama tíma hefur fólk í Miðausturlöndum og Norður-Afríku sýnt að öruggasta leiðin til réttlætis og reisnar er siðferðisstyrkur friðsamlegra mótmæla, ekki hugsunarlausra hryðjuverka og ofbeldis. Það er ljóst að ofbeldisfullir öfgamenn verða skildir eftir og að framtíðin tilheyrir þeim sem vilja byggja upp, ekki tortíma. Þau ríki og þjóðir sem sækjast eftir framtíð friðar og hagsældar eiga bandamann þar sem Bandaríkin eru. Því þótt við þurfum að takast á við efnahagsleg vandamál heima fyrir munu Bandaríkin halda áfram að gegna einstöku forystuhlutverki í heiminum. Þótt við flytjum síðustu hermenn okkar frá Írak og komum stjórnarábyrgð í hendur heimamanna í Afganistan munum við styðja Íraka og Afgana í viðleitni þeirra til að veita fólki sínu öryggi og tækifæri. Í arabalöndunum og annars staðar munum við berjast fyrir reisn og almennum réttindum sérhvers manns. Um allan heim munum við halda áfram því erfiða verki að koma á friði, efla þróun sem lyftir fólki upp úr fátækt og stuðla að fæðuöryggi, heilbrigði og góðum stjórnarháttum sem leysa úr læðingi möguleika borgaranna og þjóðfélaganna. Á sama tíma höfum við skuldbundið okkur á ný til að lifa samkvæmt gildum okkar heima fyrir. Sem innflytjendaþjóð bjóða Bandaríkjamenn velkomið fólk frá öllum löndum og menningarheimum. Þessir nýjustu Bandaríkjamenn – eins og öll saklausu fórnarlömbin fyrir tíu árum – minna okkur á að þrátt fyrir allan mismun kynþátta og þjóðernis, bakgrunns eða trúar, tengjumst við öll í þeirri sameiginlegu von að við getum gert heiminn að betri stað fyrir kynslóðir nútímans og framtíðarinnar. Það verður að vera arfleifð þeirra sem við höfum misst. Þeir sem réðust á okkur 11. september vildu reka fleyg milli Bandaríkjanna og umheimsins. Þeim mistókst. Núna tíu árum síðar sameinumst við vinum okkar og bandamönnum er við minnumst þeirra sem við höfum misst í þessari baráttu. Í minningu þeirra ítrekum við anda samvinnu og gagnkvæmrar virðingar sem nauðsynleg er til að allar þjóðir geti lifað við reisn, frelsi og frið. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson Skoðun Þetta unga fólk getur bara haldið kjafti Jón Pétur Zimsen Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Kveðjum sjálfhverfa og fyrirsjáanlega manninn Halldóra Mogensen Skoðun Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson Skoðun Þeir vökulu og tungumálið sem stjórntæki Jóhanna Jakobsdóttir Skoðun Þá verður gott að búa á Íslandi Bjarni Karlsson,Jóna Hrönn Bolladóttir Skoðun Hefur ekki náð sér á strik síðan Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Austurland skilar verðmætum – innviðirnir þurfa að fylgja Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Hagsmunir heildarinnar - Fjórði kafli: Joshua Fought The Battle of Jericho Hannes Örn Blandon Skoðun Skoðun Skoðun Ég og Parkinson – leitin að greiningu og leiðin til betra lífs Guðrún Einarsdóttir skrifar Skoðun Hvers vegna borga foreldrar í Kópavogi mest? Eydís Inga Valsdóttir skrifar Skoðun Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson skrifar Skoðun Aðgengi er lykill að sjálfstæði, þátttöku og virkni Þuríður Harpa Sigurðardóttir skrifar Skoðun Hagsmunir heildarinnar - Fjórði kafli: Joshua Fought The Battle of Jericho Hannes Örn Blandon skrifar Skoðun Þetta unga fólk getur bara haldið kjafti Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Kveðjum sjálfhverfa og fyrirsjáanlega manninn Halldóra Mogensen skrifar Skoðun Hefur ekki náð sér á strik síðan Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Austurland skilar verðmætum – innviðirnir þurfa að fylgja Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Faglegt mat eða lukka? IV. Faglegt mat og ósvaraðar spurningar Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Skipulögð glæpastarfsemi er ógn við samfélagið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Við erum 40 árum á eftir Einar Sverrisson skrifar Skoðun Þétting á 27. brautinni Friðjón R. Friðjónsson skrifar Skoðun Þá verður gott að búa á Íslandi Bjarni Karlsson,Jóna Hrönn Bolladóttir skrifar Skoðun Faglegt mat eða lukka? III: Tækifæri fyrir löggjafann Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Þingmaður til sölu – bátur fylgir með Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Þeir vökulu og tungumálið sem stjórntæki Jóhanna Jakobsdóttir skrifar Skoðun Umburðarlyndi og kærleikur Snorri Ásmundsson skrifar Skoðun Kolbrún og Kafka Pétur Orri Pétursson skrifar Skoðun Brottvísanir sem öllum var sama um Finnur Thorlacius Eiríksson skrifar Skoðun Mamma er gulur góð einkunn? Díana Dögg Víglundsdóttir skrifar Skoðun Gervigreind í vinnunni: Frá hamri til heilabús Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Fagmennska, fræðileg þekking, samráð, samvinna, þarfir og vilji barna og ungmenna eru grundvallaratriði Árni Guðmundsson skrifar Skoðun Engu slaufað Eydís Ásbjörnsdóttir skrifar Skoðun Faglegt mat eða lukka? II. Viðurkenning og höfnun Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Krabbameinsfélagið í stafni í aðdraganda storms Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Lénsherratímabilið er hafið Einar G Harðarson skrifar Skoðun Þéttur eða þríklofinn Sjálfstæðisflokkur Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Bras og brall við gerð Brákarborgar Helgi Áss Grétarsson skrifar Sjá meira
Nú þegar tíu ár eru liðin frá hryðjuverkaárásunum 11. september 2001 minnumst við þess að 11.9. var ekki aðeins árás á Bandaríkin, heldur var þetta árás á heiminn og þá mennsku og vonir sem við deilum. Við minnumst þess að á meðal nærri 3.000 saklausra fórnarlamba sem fórust þennan dag voru hundruð borgara frá rúmlega 90 löndum. Þetta voru karlar og konur, ungir sem aldnir, og tilheyrðu margs konar kynþáttum og trúarbrögðum. Á þessum alvarlega minningardegi sameinumst við fjölskyldum þeirra og þjóðum til að heiðra minningu þeirra. Við minnumst þess með þakklæti hvernig heimurinn sameinaðist fyrir tíu árum og varð sem einn. Um allan heim stöðvuðust heilar borgir til að eiga þagnarstundir. Fólk baðst fyrir í kirkjum, moskum, samkunduhúsum og öðrum tilbeiðsluhúsum. Og við sem búum í Bandaríkjunum munum aldrei gleyma hvernig fólk úti um allan heim stóð með okkur og sýndi einhug á kertavökum og innan um blómahöfin sem lögð voru við sendiráð okkar. Við minnumst þess að vikurnar eftir 11.9. unnum við eins og alþjóðlegt samfélag. Sem hluti af breiðri samfylkingu hröktum við al-Kaída frá þjálfunarbúðum sínum í Afganistan, steyptum talibönum af stóli og gáfum afgönsku þjóðinni tækifæri til að lifa laus við ógnarstjórn. En árin sem á eftir fylgdu voru erfið og sá andi hnattrænnar samvinnu sem við fundum eftir 11.9. dvínaði. Sem forseti hef ég unnið að því að endurnýja þá samvinnu allra ríkja sem nauðsynleg er til að mæta þeim víðtæku og krefjandi viðfangsefnum sem við stöndum frammi fyrir. Á þessu nýja skeiði skuldbindinga höfum við myndað bandalög við ríki og þjóðir á grunni gagnkvæmra hagsmuna og gagnkvæmrar virðingar. Sem alþjóðlegt samfélag höfum við sýnt að hryðjuverkamenn ráða ekki við þrek og þrautseigju almennra borgara. Ég hef gert það lýðum ljóst að Bandaríkin eru ekki og munu aldrei fara í stríð við íslam. Hins vegar erum við ásamt bandamönnum okkar og vinum sameinaðir gegn al-Kaída, sem hefur ráðist á tugi landa og drepið tugi þúsunda saklausra manna, kvenna og barna, að miklum meirihluta múslíma. Í þessari viku minnumst við allra fórnarlamba al-Kaída og þess hugrekkis og þeirrar seiglu sem fjölskyldur þeirra og meðborgarar hafa sýnt, frá Miðausturlöndum til Evrópu, frá Afríku til Asíu. Með því að vinna saman höfum truflað samsæri al-Kaída, rutt Osama bin Laden úr vegi og flestum forystumönnum hans, og snúið al-Kaída inn á braut ósigurs. Á sama tíma hefur fólk í Miðausturlöndum og Norður-Afríku sýnt að öruggasta leiðin til réttlætis og reisnar er siðferðisstyrkur friðsamlegra mótmæla, ekki hugsunarlausra hryðjuverka og ofbeldis. Það er ljóst að ofbeldisfullir öfgamenn verða skildir eftir og að framtíðin tilheyrir þeim sem vilja byggja upp, ekki tortíma. Þau ríki og þjóðir sem sækjast eftir framtíð friðar og hagsældar eiga bandamann þar sem Bandaríkin eru. Því þótt við þurfum að takast á við efnahagsleg vandamál heima fyrir munu Bandaríkin halda áfram að gegna einstöku forystuhlutverki í heiminum. Þótt við flytjum síðustu hermenn okkar frá Írak og komum stjórnarábyrgð í hendur heimamanna í Afganistan munum við styðja Íraka og Afgana í viðleitni þeirra til að veita fólki sínu öryggi og tækifæri. Í arabalöndunum og annars staðar munum við berjast fyrir reisn og almennum réttindum sérhvers manns. Um allan heim munum við halda áfram því erfiða verki að koma á friði, efla þróun sem lyftir fólki upp úr fátækt og stuðla að fæðuöryggi, heilbrigði og góðum stjórnarháttum sem leysa úr læðingi möguleika borgaranna og þjóðfélaganna. Á sama tíma höfum við skuldbundið okkur á ný til að lifa samkvæmt gildum okkar heima fyrir. Sem innflytjendaþjóð bjóða Bandaríkjamenn velkomið fólk frá öllum löndum og menningarheimum. Þessir nýjustu Bandaríkjamenn – eins og öll saklausu fórnarlömbin fyrir tíu árum – minna okkur á að þrátt fyrir allan mismun kynþátta og þjóðernis, bakgrunns eða trúar, tengjumst við öll í þeirri sameiginlegu von að við getum gert heiminn að betri stað fyrir kynslóðir nútímans og framtíðarinnar. Það verður að vera arfleifð þeirra sem við höfum misst. Þeir sem réðust á okkur 11. september vildu reka fleyg milli Bandaríkjanna og umheimsins. Þeim mistókst. Núna tíu árum síðar sameinumst við vinum okkar og bandamönnum er við minnumst þeirra sem við höfum misst í þessari baráttu. Í minningu þeirra ítrekum við anda samvinnu og gagnkvæmrar virðingar sem nauðsynleg er til að allar þjóðir geti lifað við reisn, frelsi og frið.
Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson Skoðun
Hagsmunir heildarinnar - Fjórði kafli: Joshua Fought The Battle of Jericho Hannes Örn Blandon Skoðun
Skoðun Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson skrifar
Skoðun Hagsmunir heildarinnar - Fjórði kafli: Joshua Fought The Battle of Jericho Hannes Örn Blandon skrifar
Skoðun Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson skrifar
Skoðun Austurland skilar verðmætum – innviðirnir þurfa að fylgja Kristinn Karl Brynjarsson skrifar
Skoðun Fagmennska, fræðileg þekking, samráð, samvinna, þarfir og vilji barna og ungmenna eru grundvallaratriði Árni Guðmundsson skrifar
Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson Skoðun
Hagsmunir heildarinnar - Fjórði kafli: Joshua Fought The Battle of Jericho Hannes Örn Blandon Skoðun