Það geta flestir sammælst um að Ísland, rétt eins og allar aðrar þjóðir, er ekki sjálfu sér einhlítt. Þrátt fyrir að við lifum á eyju langt út á ballarhafi þurfum við á viðskiptum við aðrar þjóðir að halda til að komast lífs af og festa okkar litla sker í sessi á meðal alþjóðasamfélagsins – raunar til að vera þjóð meðal þjóða. En svo virðist sem að sumir Íslendingar eigi bágt með að skilja mikilvægi frjálsra viðskipta og af hverju leiðin úr ánauð sé leið viðskiptafrelsis en ekki einangrunar og hafta.
Ísland í dag
Nýverið lýsti kínverskur fjárfestir, Huang Nubo að nafni, yfir áhuga á að kaupa jörðina á Grímsstöðum á Fjöllum. Hyggst hann byggja upp umhverfisvæna ferðaþjónustu, þar eð hreinleiki náttúrunnar verður í hávegum hafður. Og ef viðskiptin ganga vel stefnir hann jafnvel á enn frekari uppbyggingu, og þá víðsvegar um landið. Lítum nú raunsætt á málið. Ríkissjóður Íslands skuldar um 1.700 milljarða króna, hér eru gjaldeyrishöft við lýði, háir skattar og gríðarlegt reglufarg, en samt sem áður vill kínverskur auðjöfur koma hingað til lands með gull og græna skóga. Hann ætlar ekki einu sinni að bora eða stífla eitt né neitt, heldur einvörðungu byggja upp umhverfisvæna ferðaþjónustu. Flestar þjóðir í veröldinni hefðu boðið hann hjartanlega velkominn en sú er ekki reyndin hér á Íslandi.
Eru Íslendingar sjálfum sér nægir?
Ögmundur Jónasson innanríkisráðherra hyggst íhuga það hvort hann gefi Huang Nubo leyfi til að fjárfesta hér innanlands. Þannig er nefnilega mál með vexti að Nubo þarf undanþágu frá forneskjulegum lögum til að hefja uppbyggingu sína. Í þessum tilteknu lögum er kveðið á um að aðeins aðilar innan EES-svæðisins geti keypt íslenskar jarðir til jafns á við Íslendinga og þarf því innanríkisráðherra að veita Nubo undanþágu. Það ætti undir venjulegum kringumstæðum að vera sjálfsagt mál en er það bersýnilega ekki í þessu tilviki. Það er í lagi að Íslendingur kaupi fasteign hérlendis en þegar erlendur fjárfestir vill gera slíkt hið sama er hann fældur í burtu. Það er eins og að íslensk stjórnvöld haldi að við þurfum ekki á neinum gjaldeyri að halda – að allt sé í himnalagi og að við séum sjálfum okkur einhlít. Þetta sjónarmið er ríkjandi hvaðanæva af landinu og sérstaklega ef litið er til íslenska landbúnaðarkerfisins.
Höft og hindranir neytenda
Hér á Íslandi er fjármunum skattgreiðenda varið í niðurgreiðslur og styrki til landbúnaðar. Skattgreiðendur hafa ekkert val um hvaða bændur eða íslenska framleiðendur skal styrkja og fá að auki ekki að velja hvort þeir vilji yfirhöfuð styrkja íslenskan landbúnað. Jón Bjarnason landbúnaðarráðherra tekur einfaldlega fé skattgreiðenda til sín og dreifir svo að vild til vildarvina og velunnara. Og jafnvel ef skattgreiðendur fengju að eiga sína fjármuni óáreittir væri afar torvelt fyrir þá að kaupa erlendar landbúnaðarvörur enda eru gríðarlegir tollar á slíkum vörum. Þannig að neytandinn á engra kosta völ. Hann verður að verja hluta af fénu sem hann aflar til að niðurgreiða íslenskar landbúnaðarvörur og þarf síðan að kaupa vörurnar dýrum dómi af íslenskum bændum. Ósanngjarnt, ekki satt?
Frelsi til viðskipta
Tollar gera það að verkum að neytendur kaupa ekki þær vörur sem hagstæðast er að kaupa. Ef ódýrara er að flytja vöru inn en að framleiða hana þýðir það að peningum og vinnuafli er betur varið í annað. Þannig auðgast þjóðir. Þær hjálpa hver annarri með verkaskiptingu og sérhæfingu í hverjum geira fyrir sig. Til að mynda seljum við Kínverjum fisk þar sem það er ódýrara fyrir Kínverja að kaupa fiskinn af okkur en að veiða hann og verka sjálfir. Í frjálsum viðskiptum er aukinheldur ekki spurt hvernig bakarinn sé á litinn, eða hvort um sé að ræða Íslending eða Kínverja, heldur hvað hann hefur upp á að bjóða. Þannig segjum við skilið við útlendingaandúðina og fögnum þess í stað umburðarlyndinu.
