Norrænt velferðarsamfélag á Íslandi

Fyrir tæpu ári kom í ljós að almenningur yrði að borga hrunið að stórum hluta og hvað var þá eðlilegra en að senda öryrkjum og ellilífeyrisþegum fyrsta reikninginn? Um áramótin var því lífeyrir flestra lífeyrisþega skertur um 10% og þeir lægstu festir í 153.000 eða 180.000 kr. á mánuði sem búa einir. Fólk kemst ekki upp fyrir lágmarkið nema í undantekningar­tilfellum. Jafnvel sérstakur bótaflokkur vegna verulegs lyfjakostnaðar breytir litlu sem engu.

Þann 1. júlí síðastliðinn var skellt á skerðingum á greiðslum almannatrygginga með viku fyrirvara. En ekki bara á lífeyrisþega - hinir tekjumeiri skyldu líka borga, þannig að þeir sem væru með yfir 700 þús. kr. á mánuði borguðu 8% hátekjuskatt, sem þýðir að einstaklingur með milljón á mánuði greiðir 24 þúsund í hátekjuskatt. Af hverju ekki að miða við 500 þúsund krónur, sem hefði skilað um 3,8 milljörðum í ríkissjóð (samkvæmt fjármálaráðuneytinu), eða svipaðri upphæð og skerðingarnar í almannatryggingakerfinu? Rökin; „… myndi leggjast ansi þungt á fjölskyldur með rúmlega meðaltekjur þar sem bara eða aðallega væri ein fyrirvinna." Raunveruleikinn; oftar en ekki er ein fyrirvinna hjá öryrkjum og jafnvel báðir sambúðaraðilar lífeyrisþegar. Auk þess eiga öryrkjar einnig börn! Eru það ekki fjölskyldur?

Skerðingarnar í almannatryggingakerfinu voru þannig að maður með góðan lífeyrissjóð og heildarlaun um 310 þúsund krónur á mánuði skertist um sömu krónutölu og milljón-krónu maðurinn, eða 24 þúsund krónur!

En forsætisráðherra sagði: „…ekki verður hreyft við launum undir 400 þúsund krónum á mánuði."

Þegar Öryrkjabandalag Íslands leitaði svara, hvers vegna væri ráðist á almannatryggingakerfið, var svarið: „Það er svo auðvelt." Með einu pennastriki er hægt að skerða lífeyri fólks, án fyrirvara. Öryrkjabandalag Íslands krefst þess að þetta verði leiðrétt strax, þar sem reynslan kennir að erfitt reynist að endurheimta áunnin réttindi eftir áratuga baráttu ef þau eru afnumin.

Höfundur er varaformaður Öryrkjabandalags Íslands.