Gjaldskrár munu ekki virka til að koma aftur framleiðslu af stað Sæþór Randalsson skrifar 4. apríl 2025 12:02 Nýju tollarnir sem Bandaríkjaforseti tilkynnti eru ólíklegir til að leiða til verulegrar endurvakningar í innlendri framleiðslu vegna skipulagslegs gangverks fjármálavædds fjármagns og víðtækari strauma nýfrjálshyggjunnar. Þessi gangverki leiðir í ljós hvers vegna aflandsframleiðsla var stunduð til að byrja með, hvernig fjármagnað fjármagn forðast framleiðslu í þágu spákaupmennsku gróðamyndunar og hvers vegna ríkisafskipti eru oft nauðsynleg til að knýja fram raunverulegar framleiðslufjárfestingar. 1. Rætur aflandsframleiðslu: Nýfrjálshyggja og leit að ódýru vinnuafli Framleiðsla á sjó varð til sem hluti af víðtækari snúningi nýfrjálshyggjunnar í kapítalismanum, sem setti afnám hafta, einkavæðingu og afnám vinnuverndar í forgang. Kapítalistar reyndu að hámarka hagnað með því að flytja framleiðslu til landa með lægri laun, veikari vinnulöggjöf og færri umhverfisreglur. Þessi breyting snerist ekki eingöngu um að draga úr kostnaði heldur einnig að brjóta niður vald skipulagðs vinnuafls innanlands, sem áður hafði tryggt hærri laun og betri vinnuaðstæður. Með því að flytja framleiðslu út á land gætu fjármagnseigendur nýtt sér ódýrara vinnuafl á heimsvísu á sama tíma og þeir halda stjórn á umframverðmætisvinnslu. Nýfrjálshyggjutímabilið festi í sessi þessa rökfræði og hvatti fyrirtæki til að einbeita sér að skammtímaverðmæti hluthafa frekar en langtímafjárfestingum í innlendri framleiðslu. Áherslan á "hagkvæmni" í gegnum hnattvæðingu varð samheiti útvistun, skapa birgðakeðjur sem forgangsraða niðurskurði fram yfir seiglu eða sjálfsbjargarviðleitni þjóðarinnar. 2. Fjármagnað fjármagn og forðast framleiðslu Í kapítalisma samtímans hefur fjármálavæðingin aðskilið fjármagn enn frekar frá beinni þátttöku í framleiðslu. Fjármögnuð fjármagn leitast við að skapa hagnað beint af peningum (með spákaupmennsku, afleiður, hlutabréfakaup o.s.frv.) frekar en að taka þátt í áhættusömu og tímafreka ferli að framleiða vörur. Framleiðsla krefst verulegrar fyrirframfjárfestingar í innviðum, tækni og vinnuafli, sem seinkar ávöxtun. Aftur á móti bjóða fjármálamarkaðir upp á hraðari og ábatasamari tækifæri til auðsöfnunar án þess að þörf sé á áþreifanlegum framleiðslu. Gjaldskrár kunna að hvetja til endurfjármögnunar á framleiðslu, en þeir taka ekki á dýpri vandamálinu: yfirburði fjármálavædds fjármagns, sem kýs leiguleitarstarfsemi fram yfir að endurfjárfesta hagnað í framleiðslugetu. Fyrirtæki eru líkleg til að nota tekjuaukningu af völdum tolla til uppkaupa á hlutabréfum eða arðgreiðslna frekar en að stækka innlendar verksmiðjur. Til dæmis, í fyrri tollalotum undir stjórn Trump, lögðu mörg fyrirtæki sparnað í fjármálaverkfræði frekar en atvinnusköpun eða stækkun verksmiðju. 3. Leiguleit og samdráttur í afkastamiklum fjárfestingum Húsaleiguhegðun - þar sem fyrirtæki vinna út verðmæti án þess að leggja sitt af mörkum til framleiðslu - er annað einkenni nútíma kapítalisma. Hugverkaréttur, einokunaraðferðir og eftirlit með eftirliti gera fyrirtækjum kleift að tryggja sér hagnað án þess að taka þátt í nýsköpun eða framleiðslu. Jafnvel þegar tollar gera erlendan innflutning minna samkeppnishæfan, eru þessir skipulagslegu hvatar til að leita að leigu viðvarandi. Í stað þess að fjárfesta í nýjum verksmiðjum gætu fyrirtæki einfaldlega hækkað verð eða beitt sér fyrir niðurgreiðslum, og treyst enn frekar á óframleiðandi tekjuöflun. 4. Ríkisafskipti og söguleg fordæmi Sögulega hafa tímabil öflugrar iðnaðarframleiðslu oft krafist beinna ríkisafskipta til að vinna bug á tregðu kapítalískra til að fjárfesta í samfélagslega nauðsynlegum verkefnum. Í seinni heimsstyrjöldinni, þrátt fyrir að stríðsvaldslögin veittu bandarískum stjórnvöldum heimild til að stýra aukinni framleiðslu, drógu einkakapítalistar lappirnar í upphafi. Það var fyrst eftir að embættismenn ríkisins voru settir inn í verksmiðjur til að hafa umsjón með aðgerðum sem framleiðslan jókst. Þetta undirstrikar þá innsýn Marx að kapítalistar starfa fyrst og fremst í þágu eigin hagsmuna, jafnvel þótt það stangist á við víðtækari félagslegar þarfir. Í dag geta tollar einir og sér ekki endurtekið slíka niðurstöðu vegna þess að þeir skortir þvingandi eftirlitskerfi sem knúði fram framleiðsluaukningu á stríðstímum. Án sambærilegra ríkisafskipta — eins og opinbers eignarhalds á lykilatvinnugreinum eða strangra umboða sem krefjast endurfjárfestingar tollatekna í innlenda framleiðslu — mun núverandi kerfi halda áfram að forgangsraða fjármálaspákaupum fram yfir framleiðslustarfsemi. Niðurstaða Nýju tollarnir bregðast ekki við grundvallarmótsögnum fjármálavædds kapítalisma: val á spákaupmennsku umfram framleiðslulega fjárfestingu, arfleifð nýfrjálshyggjustefnu sem holaði innlenda framleiðslu og þráláta hegðun sem leitast við að leita að leigu. Þó að tollar gætu tímabundið flutt hluta framleiðslu aftur til Bandaríkjanna, geta þeir ekki snúið við áratuga skipulagsbreytingum sem hafa aftengt fjármagn frá hefðbundnu hlutverki þess við að skipuleggja framleiðslu. Eins og sagan sýnir, krefjast þýðingarmikil aukning í innlendri framleiðslu virkra ríkisafskipta umfram markaðsaðlögun - lexía sem þeir hunsa sem þeir telja að tollar einir og sér geti endurlífgað bandarískan iðnað. Lokasvar: Nýju tollarnir munu ekki leiða til umtalsverðrar innlendrar framleiðslu vegna þess að fjármögnuð fjármagn setur spákaupmennsku fram yfir afkastamikinn fjárfestingu, þróun sem er styrkt af stefnu nýfrjálshyggjunnar og hegðun sem leitar að leigu. Auk þess sýna söguleg fordæmi að verulega aukning framleiðslu krefst beinna ríkisafskipta, eitthvað sem tollar einir og sér geta ekki náð. Höfundur er marxisti. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Ríkissjóður snuðaður um stórar fjárhæðir Sigurjón Þórðarson Skoðun Er verið að blekkja almenning og sjómenn? Einar Hannes Harðarson Skoðun Við viljum nafn Jón Kaldal Skoðun Lágkúrulegur hversdagsleiki illskunnar Guðný Gústafsdóttir Skoðun Stóra skekkjan í 13 ára aldurstakmarki samfélagsmiðla Skúli Bragi Geirdal Skoðun Áfengi og íþróttir eiga enga samleið – áskorun til þingfulltrúa UMFÍ Árni Guðmundsson Skoðun Skilningsleysi á skaðsemi verðtryggingar Guðmundur Ásgeirsson Skoðun Aðskilnaðurinn hlær Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Enn ríkir áhugaleysi um afdrif fósturbarna Guðlaugur Kristmundsson,Sigurgeir B. Þórisson Skoðun Fögur fyrirheit sem urðu að engu Sigurður Eyjólfur Sigurjónsson Skoðun Skoðun Skoðun Frelsi fylgir ábyrgð Eiríkur Björn Björgvinsson skrifar Skoðun Skilningsleysi á skaðsemi verðtryggingar Guðmundur Ásgeirsson skrifar Skoðun Menntakerfi í fremstu röð Guðmundur Ari Sigurjónsson skrifar Skoðun Enn ríkir áhugaleysi um afdrif fósturbarna Guðlaugur Kristmundsson,Sigurgeir B. Þórisson skrifar Skoðun Við viljum nafn Jón Kaldal skrifar Skoðun Stóra skekkjan í 13 ára aldurstakmarki samfélagsmiðla Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun Er verið að blekkja almenning og sjómenn? Einar Hannes Harðarson skrifar Skoðun Væntingar á villigötum Hjálmtýr Heiðdal skrifar Skoðun Aðskilnaðurinn hlær Þórdís Hólm Filipsdóttir skrifar Skoðun Lágkúrulegur hversdagsleiki illskunnar Guðný Gústafsdóttir skrifar Skoðun Glerþakið brotið á alþjóðlega sjónverndardaginn Sigþór U. Hallfreðsson skrifar Skoðun Fögur fyrirheit sem urðu að engu Sigurður Eyjólfur Sigurjónsson skrifar Skoðun Ríkissjóður snuðaður um stórar fjárhæðir Sigurjón Þórðarson skrifar Skoðun Áfengi og íþróttir eiga enga samleið – áskorun til þingfulltrúa UMFÍ Árni Guðmundsson skrifar Skoðun Lífsskoðunarfélagið Farsæld tekur upp slitinn þráð siðmenntunar Svanur Sigurbjörnsson skrifar Skoðun Ruben Amorim og sveigjanleiki – hugleiðingar sálfræðings Andri Hrafn Sigurðsson skrifar Skoðun Framtíðarsýn í samgöngumálum er mosavaxin Sigurður Páll Jónsson skrifar Skoðun Fimmta iðnbyltingin krefst svara – strax Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Hefur þú skoðanir? Jóhannes Óli Sveinsson skrifar Skoðun Er hurð bara hurð? Sölvi Breiðfjörð skrifar Skoðun Reykjavíkurmódel á kvennaári Sóley Tómasdóttir skrifar Skoðun Ekki er allt sem sýnist Valerio Gargiulo skrifar Skoðun Sýndu þér umhyggju – Komdu í skimun Ágúst Ingi Ágústsson skrifar Skoðun Eru Bændasamtökin á móti valdeflingu bænda? Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Er lægsta verðið alltaf hagstæðast? Karen Ósk Nielsen Björnsdóttir skrifar Skoðun Landbúnaðarrúnk Hlédís Sveinsdóttir skrifar Skoðun Jesús who? Atli Þórðarson skrifar Skoðun Opið bréf til Miðflokksmanna Snorri Másson skrifar Skoðun Lesskilningur eða lesblinda??? Jóhannes Jóhannesson skrifar Skoðun Henti Íslandi undir strætisvagninn Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Sjá meira
Nýju tollarnir sem Bandaríkjaforseti tilkynnti eru ólíklegir til að leiða til verulegrar endurvakningar í innlendri framleiðslu vegna skipulagslegs gangverks fjármálavædds fjármagns og víðtækari strauma nýfrjálshyggjunnar. Þessi gangverki leiðir í ljós hvers vegna aflandsframleiðsla var stunduð til að byrja með, hvernig fjármagnað fjármagn forðast framleiðslu í þágu spákaupmennsku gróðamyndunar og hvers vegna ríkisafskipti eru oft nauðsynleg til að knýja fram raunverulegar framleiðslufjárfestingar. 1. Rætur aflandsframleiðslu: Nýfrjálshyggja og leit að ódýru vinnuafli Framleiðsla á sjó varð til sem hluti af víðtækari snúningi nýfrjálshyggjunnar í kapítalismanum, sem setti afnám hafta, einkavæðingu og afnám vinnuverndar í forgang. Kapítalistar reyndu að hámarka hagnað með því að flytja framleiðslu til landa með lægri laun, veikari vinnulöggjöf og færri umhverfisreglur. Þessi breyting snerist ekki eingöngu um að draga úr kostnaði heldur einnig að brjóta niður vald skipulagðs vinnuafls innanlands, sem áður hafði tryggt hærri laun og betri vinnuaðstæður. Með því að flytja framleiðslu út á land gætu fjármagnseigendur nýtt sér ódýrara vinnuafl á heimsvísu á sama tíma og þeir halda stjórn á umframverðmætisvinnslu. Nýfrjálshyggjutímabilið festi í sessi þessa rökfræði og hvatti fyrirtæki til að einbeita sér að skammtímaverðmæti hluthafa frekar en langtímafjárfestingum í innlendri framleiðslu. Áherslan á "hagkvæmni" í gegnum hnattvæðingu varð samheiti útvistun, skapa birgðakeðjur sem forgangsraða niðurskurði fram yfir seiglu eða sjálfsbjargarviðleitni þjóðarinnar. 2. Fjármagnað fjármagn og forðast framleiðslu Í kapítalisma samtímans hefur fjármálavæðingin aðskilið fjármagn enn frekar frá beinni þátttöku í framleiðslu. Fjármögnuð fjármagn leitast við að skapa hagnað beint af peningum (með spákaupmennsku, afleiður, hlutabréfakaup o.s.frv.) frekar en að taka þátt í áhættusömu og tímafreka ferli að framleiða vörur. Framleiðsla krefst verulegrar fyrirframfjárfestingar í innviðum, tækni og vinnuafli, sem seinkar ávöxtun. Aftur á móti bjóða fjármálamarkaðir upp á hraðari og ábatasamari tækifæri til auðsöfnunar án þess að þörf sé á áþreifanlegum framleiðslu. Gjaldskrár kunna að hvetja til endurfjármögnunar á framleiðslu, en þeir taka ekki á dýpri vandamálinu: yfirburði fjármálavædds fjármagns, sem kýs leiguleitarstarfsemi fram yfir að endurfjárfesta hagnað í framleiðslugetu. Fyrirtæki eru líkleg til að nota tekjuaukningu af völdum tolla til uppkaupa á hlutabréfum eða arðgreiðslna frekar en að stækka innlendar verksmiðjur. Til dæmis, í fyrri tollalotum undir stjórn Trump, lögðu mörg fyrirtæki sparnað í fjármálaverkfræði frekar en atvinnusköpun eða stækkun verksmiðju. 3. Leiguleit og samdráttur í afkastamiklum fjárfestingum Húsaleiguhegðun - þar sem fyrirtæki vinna út verðmæti án þess að leggja sitt af mörkum til framleiðslu - er annað einkenni nútíma kapítalisma. Hugverkaréttur, einokunaraðferðir og eftirlit með eftirliti gera fyrirtækjum kleift að tryggja sér hagnað án þess að taka þátt í nýsköpun eða framleiðslu. Jafnvel þegar tollar gera erlendan innflutning minna samkeppnishæfan, eru þessir skipulagslegu hvatar til að leita að leigu viðvarandi. Í stað þess að fjárfesta í nýjum verksmiðjum gætu fyrirtæki einfaldlega hækkað verð eða beitt sér fyrir niðurgreiðslum, og treyst enn frekar á óframleiðandi tekjuöflun. 4. Ríkisafskipti og söguleg fordæmi Sögulega hafa tímabil öflugrar iðnaðarframleiðslu oft krafist beinna ríkisafskipta til að vinna bug á tregðu kapítalískra til að fjárfesta í samfélagslega nauðsynlegum verkefnum. Í seinni heimsstyrjöldinni, þrátt fyrir að stríðsvaldslögin veittu bandarískum stjórnvöldum heimild til að stýra aukinni framleiðslu, drógu einkakapítalistar lappirnar í upphafi. Það var fyrst eftir að embættismenn ríkisins voru settir inn í verksmiðjur til að hafa umsjón með aðgerðum sem framleiðslan jókst. Þetta undirstrikar þá innsýn Marx að kapítalistar starfa fyrst og fremst í þágu eigin hagsmuna, jafnvel þótt það stangist á við víðtækari félagslegar þarfir. Í dag geta tollar einir og sér ekki endurtekið slíka niðurstöðu vegna þess að þeir skortir þvingandi eftirlitskerfi sem knúði fram framleiðsluaukningu á stríðstímum. Án sambærilegra ríkisafskipta — eins og opinbers eignarhalds á lykilatvinnugreinum eða strangra umboða sem krefjast endurfjárfestingar tollatekna í innlenda framleiðslu — mun núverandi kerfi halda áfram að forgangsraða fjármálaspákaupum fram yfir framleiðslustarfsemi. Niðurstaða Nýju tollarnir bregðast ekki við grundvallarmótsögnum fjármálavædds kapítalisma: val á spákaupmennsku umfram framleiðslulega fjárfestingu, arfleifð nýfrjálshyggjustefnu sem holaði innlenda framleiðslu og þráláta hegðun sem leitast við að leita að leigu. Þó að tollar gætu tímabundið flutt hluta framleiðslu aftur til Bandaríkjanna, geta þeir ekki snúið við áratuga skipulagsbreytingum sem hafa aftengt fjármagn frá hefðbundnu hlutverki þess við að skipuleggja framleiðslu. Eins og sagan sýnir, krefjast þýðingarmikil aukning í innlendri framleiðslu virkra ríkisafskipta umfram markaðsaðlögun - lexía sem þeir hunsa sem þeir telja að tollar einir og sér geti endurlífgað bandarískan iðnað. Lokasvar: Nýju tollarnir munu ekki leiða til umtalsverðrar innlendrar framleiðslu vegna þess að fjármögnuð fjármagn setur spákaupmennsku fram yfir afkastamikinn fjárfestingu, þróun sem er styrkt af stefnu nýfrjálshyggjunnar og hegðun sem leitar að leigu. Auk þess sýna söguleg fordæmi að verulega aukning framleiðslu krefst beinna ríkisafskipta, eitthvað sem tollar einir og sér geta ekki náð. Höfundur er marxisti.
Skoðun Enn ríkir áhugaleysi um afdrif fósturbarna Guðlaugur Kristmundsson,Sigurgeir B. Þórisson skrifar
Skoðun Áfengi og íþróttir eiga enga samleið – áskorun til þingfulltrúa UMFÍ Árni Guðmundsson skrifar
Skoðun Lífsskoðunarfélagið Farsæld tekur upp slitinn þráð siðmenntunar Svanur Sigurbjörnsson skrifar