Þrífætta svínið og auðlindarentan Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar 28. nóvember 2024 18:23 Það er sjálfsagt og eðlilegt að rætt sé um gjaldtöku af hinum ýmsu auðlindum frá einum tíma til annars og undan því eiga atvinnugreinar sem í hlut eiga ekki að kveinka sér. Öll erum við hagaðilar þegar kemur að nýtingu auðlinda hér á landi og höfum af því ríka hagsmuni að rétt sé gefið. Upplýst umræða er því mikilvæg. Oftsinnis hafa verið gerðar breytingar á auðlindagjaldi í sjávarútvegi, með hliðsjón af þeirri reynslu sem ár hvert og aðstæður hafa fært okkur. Verandi líklega fyrst þjóða til að taka gjald fyrir nýtingu sjávarauðlindarinnar, þá höfum við lært margt á þeim 20 árum sem liðin eru. Það er jákvætt. Hvað sem þessu líður virðist sjaldan skortur á sjónarmiðum um að í sjávarútvegi séu óþrjótandi lendur til frekari skattheimtu. Um helgina er gengið til þingkosninga. Eðli máls samkvæmt hafa hinir ýmsu flokkar hugyndir um hvernig hámarka megi verðmæti sjávarauðlindarinnar fyrir þjóðarhag. Fæstir hafa þó kynnt ítarlegar útfærslur. Hugmyndir formanns Samfylkingarinnar hafa verið nokkuð áberandi umliðnar vikur. Formaðurinn hefur sagt að hann vilji tvöfalda veiðigjaldið á átta til tíu árum. Með slíkum áformum segist formaðurinn vilja draga úr óvissu sem sjávarútvegur hefur þurft að búa við vegna orðræðu stjórnmálamanna um kerfisbreytingar. Þessi hugsun er mjög virðingarverð. Og það má meira að segja hugsa sér framtíð þar sem veiðigjaldið skilar tvöfalt meiri tekjum til ríkisins en það gerir í dag. Það sem hins vegar öllu máli skiptir er leiðin að því markmiði en þar verða hugmyndir formannsins heldur þokukenndar. Óvissan fyrir atvinnugreinina er því í raun engu minni. Hugmyndir Samfylkingarinnar virðast fyrst og síðast byggjast á þeirri forsendu að til staðar sé auðlindarenta í sjávarútvegi, sem ekki er skattlögð nú þegar. Það er því ágætt að hugleiða hugtakið auðlindarenta aðeins nánar, enda virðist formanninum sárna að atvinnugreinin skuli treglega viðurkenna tilvist hennar. Leikur með forsendur Það er sannanlega til hagfræðilegt hugtak sem nefnist auðlindarenta. Hugtakið á að lýsa þeim umframhagnaði sem fellur til við nýtingu náttúruauðlinda. Fræðilega kenningin er sú að þar sem auðlindir eru í eðli sínu takmarkaðar, og oft ekki nægar til að seðja eftirspurn markaðarins, þá verður til umframeftirspurn, þ.e. meiri eftirspurn en framboð. Þetta á samkvæmt kenningum að leiða til verðhækkana og þar af leiðandi aukins hagnaðar. Þetta kann að hljóma einfalt. Málið vandast hins vegar mjög verulega þegar ákveða þarf hvaða forsendur skuli styðjast við. Hin meinta renta getur til dæmis verið mjög breytileg eftir því hversu vönduð gögn liggja til grundvallar, hverjar markaðsaðstæður eru heima og erlendis, hvernig gengi gjaldmiðla þróast, hvert er tæknistig hagkerfisins og hvernig eignarréttur er skilgreindur og útfærður, svo fátt eitt sé nefnt. Með hliðsjón af þessu mætti öllum vera ljóst að skattlagning auðlindarentu, sem byggir á óljósum og jafnvel matskenndum forsendum, er ekki skynsamleg. Árið 2020 birtist ritrýnd fræðigrein í Marine Resource Economics eftir íslensku hagfræðingana Stefán B. Gunnlaugsson, Hörð Sævaldsson, Daða Má Kristófersson og Svein Agnarsson. Í greininni reyndu þeir að meta skiptingu auðlindarentunnar á milli hinna ýmsu hagaðila. Skilgreinda hagaðila töldu þeir vera íslenska ríkið, aðila sem höfðu selt sig út úr sjávarútvegi og aðila sem stæðu eftir í greininni. Líkt og þeir tóku skýrlega fram þá væri mat á þessu ekki byggt á staðreyndum, heldur forsendum og þær gætu bæði verið einfaldaðar og gallaðar. Sögðu þeir þannig orðrétt (í þýðingu SFS): „Spurningar um réttmæti eru óhjákvæmilega bundnar við rannsóknir af þessu tagi, þar sem þær byggja á nokkrum einfölduðum forsendum sem óhjákvæmilega hafa áhrif á niðurstöðurnar... Hins vegar er meginframlag þessarar greinar til fræðanna útreikningur á dreifingu auðlindarentu meðal helstu hagsmunaaðila. Þetta mat byggir á nokkrum forsendum og er því ekki gallalaust. Nákvæma dreifingu auðlindaarðs meðal þessara þriggja hagsmunaaðila í íslenskum sjávarútvegi er því erfitt, eða næstum ómögulegt, að meta.“ Það getur varla annað en leitt af eðli máls að það sem næsta ómögulegt er að meta getur aldrei orðið gott andlag skattlagningar. Hér er raunar ekki um séríslenskt vandamál að ræða. Tvær fræðigreinar komu til dæmis út árin 2010 og 2018 þar sem möguleg auðlindarenta í dönskum sjávarútvegi var umfjöllunarefnið. Í annarri þeirra var komist að því að auðlindarenta hafi aukist við innleiðingu kvótakerfisins þar í landi, en í hinni ekki. Einfaldari leiðir Af þessum ástæðum sætir nokkurri furðu hversu mikla áherslu formaður Samfylkingarinnar – og raunar fleiri aðilar – leggur á hugtakið sem slíkt. Það skiptir í raun óverulegu máli og aldrei mun fást endanleg og vísindalega sönnuð niðurstaða um hana. Ef það er hins vegar til að skapa einhverja sátt eða skilning um umfang auðlindagjalda í sjávarútvegi, þá má í raun segja að íslenska ríkið er að nálgast mögulega rentu með því að leggja sérstaka skatta á hagnað fiskveiða, nánar tiltekið 33% af hagnaði. Hagnaður er nefnilega þekkt stærð og er einfalt fyrir yfirvöld að hafa eftirlit með því að hann sé rétt reiknaður. Þannig ætti núverandi andlag skattlagningarinnar vafalaust að vera fyrirsjáanlegra og minna umdeilt. Og þar með betra fyrir alla. Áhrif á samkeppnishæfni Því miður hefur umræða um auðlindarentu og auðlindagjald í sjávarútvegi oft og tíðum byggst á milli vanþekkingu og upphrópunum. Það má vona að það breytist og umræðan dýpki, þó það hafi ekki gerst nú fyrir kosningar. Það vakti meðal annars undrun þegar formaður Samfylkingarinnar staðhæfði í viðtali að auðlindarenta væri vísindalega sönnuð og skattlagning hennar hefði engin áhrif á framleiðni eða samkeppnishæfni greinarinnar að öðru leyti. Það er hagfræðileg kenning sem ekki hefur heyrst áður, að ég tel. Og hún stenst auðvitað ekki skoðun. Í áðurnefndri grein íslensku hagfræðinganna var meðal annars fjallað aðeins um þetta og sagði þar orðrétt (í þýðingu SFS): „Auðlindarentan ætti að vera skattlögð, og skattar og gjöld sem innheimt eru ættu í það minnsta að standa undir kostnaði ríkisins við stjórn veiðiauðlindarinnar. Ísland hefur valið að skattleggja þá auðlindarentu sem rennur til fyrirtækja sem starfa nú í greininni – þó í hóflegu magni. Skattlagningin er lág vegna þess að hærri skattar á auðlindarentu gætu dregið úr fjárfestingum, leitt til atvinnumissis og minnkað samkeppnishæfni greinarinnar.“ Það kann auðvitað að vera að sitt sýnist hverjum um það hvort skattlagningin sé há eða lág. Það er hins vegar mikilvægt að leggja mat á áhrif skattlagningarinnar frá einum tíma til annars. Skattlagning sem dregur verulega úr þrótti fyrirtækja til að fjárfesta og þróast fram veginn, í erfiðri alþjóðlegri samkeppni, bitnar ekki aðeins á fyrirtækjum, heldur samfélaginu öllu. Minni verðmætasköpun dregur úr framlagi atvinnugreinarinnar til hagvaxtar og áframhaldandi góðra lífskjara. Það skiptir auðvitað ekki nokkru máli hvaða nafn frambjóðendur gefa skattlagningunni, hvort heldur talað sé um skatt á hagnað eða meinta rentu. Rekstrarreikningur fyrirtækja er aðeins einn og allir skattar hafa áhrif á hagnað og þannig svigrúm til fjárfestinga. Að hlúa að góðu svíni Það má kannski að lokum viðurkenna að við orðræðu sumra frambjóðenda og flokka í aðdraganda kosninga nú, þá hefur ágætri dæmisögu um svín eitt á bóndabæ skotið upp í kollinum á mér. Hún getur vonandi orðið að hugvekju fyrir þá frambjóðendur sem brátt taka sæti á Alþingi. Einu sinni var maður sem kom á bóndabæ og sá þar þrífætt svín. Honum fannst þetta mjög merkilegt og spurði bóndann hvernig stæði á þessu. „Já, svínið. Hann er ótrúlegur. Hann er arkitekt og hefur teiknað allar viðbyggingarnar við bæinn hjá mér og allar lagnir. Svo er hann líka fínasti rafvirki.“ „En af hverju er hann þrífættur?“ „Já, og svo er hann líka fyrirtaks kokkur. Eldar matinn fyrir okkur á hverju kvöldi og gengur frá. Svo er hann líka frábær í að passa börn og sjá til þess að allt sé í standi á heimilinu.“ „Já, en hvernig missti hann fótinn?“ „Já, og svo hefur hann líka verið að hjálpa krökkunum við heimanámið og talar fjögur tungumál.“ „Já, en hvernig missti hann fótinn?“ „Jú, sjáðu til. Þegar maður á svona svín, þá borðar maður það ekki allt í einu.“ Höfundur er framkvæmdastjóri SFS. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun: Alþingiskosningar 2024 Sjávarútvegur Skattar og tollar Mest lesið Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson Skoðun Skortur á metnaði í loftslagsmálum Svandís Svavarsdóttir,Guðmundur Ingi Guðbrandsson Skoðun Spilavíti er og verður spilavíti Tryggvi Rúnar Brynjarsson Skoðun Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir Skoðun Orðræða mótar menningu – og menningin mótar okkur öll Jóhanna Bárðardóttir Skoðun Leiðtogi sem nær árangri Birkir Jón Jónsson Skoðun Sameining sem eflir íslenskan landbúnað Egill Gautason Skoðun Fjör á fjármálamarkaði Fastir pennar Græðgin sem hlífir engum Snæbjörn Brynjarsson og Þórólfur Júlían Dagsson Skoðun Skoðun Skoðun Spilavíti er og verður spilavíti Tryggvi Rúnar Brynjarsson skrifar Skoðun Skortur á metnaði í loftslagsmálum Svandís Svavarsdóttir,Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Skoðun Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson skrifar Skoðun Orðræða mótar menningu – og menningin mótar okkur öll Jóhanna Bárðardóttir skrifar Skoðun Eitt spilakort, betri spilamenning – er skaðaminnkandi Ingvar Örn Ingvarsson skrifar Skoðun Sameining sem eflir íslenskan landbúnað Egill Gautason skrifar Skoðun Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Fjölbreytileiki er styrkleiki Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir skrifar Skoðun Um kynjafræði og pólítík Hanna Björg Vilhjálmsdóttir skrifar Skoðun Við fylgjum þér frá getnaði til grafar Benedikt S. Benediktsson skrifar Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Ef þið bara hefðuð séð heiminn út frá mínum augum: Börn & ADHD Stefán Þorri Helgason skrifar Skoðun 112. liðurinn í aðgerðaáætlun í menntamálum? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson skrifar Skoðun Konur á örorku Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar Skoðun Drambið okkar Júlíus Valsson skrifar Skoðun Við vitum Guðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Ekki sama hvaðan gott kemur Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Börn í meðferð eiga rétt á fagfólki orð duga ekki lengur! Steindór Þórarinsson skrifar Skoðun Greindarskerðing eða ofurgáfur með gervigreind Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Homo sapiens að öðrum toga: Af hverju ætti ég eiginlega að mæta á PIFF-kvikmyndhátíðina? Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Skoðun Stöndum saman gegn fjölþáttaógnum Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Hagræðing á kostnað fjölbreytni og gæðamenntunar Ida Marguerite Semey skrifar Skoðun Umbúðir en ekkert innihald í Hafnarfirði Einar Geir Þorsteinsson skrifar Skoðun Við viljum tala íslensku, en hvernig Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Skoðun Mansalsmál á Íslandi Kristján Þórður Snæbjarnarson skrifar Skoðun Hættur heimsins virða engin landamæri Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Tímamót í sjálfsvígsforvörnum Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Yfirgangur, yfirlæti og endastöð Strætó Axel Hall skrifar Sjá meira
Það er sjálfsagt og eðlilegt að rætt sé um gjaldtöku af hinum ýmsu auðlindum frá einum tíma til annars og undan því eiga atvinnugreinar sem í hlut eiga ekki að kveinka sér. Öll erum við hagaðilar þegar kemur að nýtingu auðlinda hér á landi og höfum af því ríka hagsmuni að rétt sé gefið. Upplýst umræða er því mikilvæg. Oftsinnis hafa verið gerðar breytingar á auðlindagjaldi í sjávarútvegi, með hliðsjón af þeirri reynslu sem ár hvert og aðstæður hafa fært okkur. Verandi líklega fyrst þjóða til að taka gjald fyrir nýtingu sjávarauðlindarinnar, þá höfum við lært margt á þeim 20 árum sem liðin eru. Það er jákvætt. Hvað sem þessu líður virðist sjaldan skortur á sjónarmiðum um að í sjávarútvegi séu óþrjótandi lendur til frekari skattheimtu. Um helgina er gengið til þingkosninga. Eðli máls samkvæmt hafa hinir ýmsu flokkar hugyndir um hvernig hámarka megi verðmæti sjávarauðlindarinnar fyrir þjóðarhag. Fæstir hafa þó kynnt ítarlegar útfærslur. Hugmyndir formanns Samfylkingarinnar hafa verið nokkuð áberandi umliðnar vikur. Formaðurinn hefur sagt að hann vilji tvöfalda veiðigjaldið á átta til tíu árum. Með slíkum áformum segist formaðurinn vilja draga úr óvissu sem sjávarútvegur hefur þurft að búa við vegna orðræðu stjórnmálamanna um kerfisbreytingar. Þessi hugsun er mjög virðingarverð. Og það má meira að segja hugsa sér framtíð þar sem veiðigjaldið skilar tvöfalt meiri tekjum til ríkisins en það gerir í dag. Það sem hins vegar öllu máli skiptir er leiðin að því markmiði en þar verða hugmyndir formannsins heldur þokukenndar. Óvissan fyrir atvinnugreinina er því í raun engu minni. Hugmyndir Samfylkingarinnar virðast fyrst og síðast byggjast á þeirri forsendu að til staðar sé auðlindarenta í sjávarútvegi, sem ekki er skattlögð nú þegar. Það er því ágætt að hugleiða hugtakið auðlindarenta aðeins nánar, enda virðist formanninum sárna að atvinnugreinin skuli treglega viðurkenna tilvist hennar. Leikur með forsendur Það er sannanlega til hagfræðilegt hugtak sem nefnist auðlindarenta. Hugtakið á að lýsa þeim umframhagnaði sem fellur til við nýtingu náttúruauðlinda. Fræðilega kenningin er sú að þar sem auðlindir eru í eðli sínu takmarkaðar, og oft ekki nægar til að seðja eftirspurn markaðarins, þá verður til umframeftirspurn, þ.e. meiri eftirspurn en framboð. Þetta á samkvæmt kenningum að leiða til verðhækkana og þar af leiðandi aukins hagnaðar. Þetta kann að hljóma einfalt. Málið vandast hins vegar mjög verulega þegar ákveða þarf hvaða forsendur skuli styðjast við. Hin meinta renta getur til dæmis verið mjög breytileg eftir því hversu vönduð gögn liggja til grundvallar, hverjar markaðsaðstæður eru heima og erlendis, hvernig gengi gjaldmiðla þróast, hvert er tæknistig hagkerfisins og hvernig eignarréttur er skilgreindur og útfærður, svo fátt eitt sé nefnt. Með hliðsjón af þessu mætti öllum vera ljóst að skattlagning auðlindarentu, sem byggir á óljósum og jafnvel matskenndum forsendum, er ekki skynsamleg. Árið 2020 birtist ritrýnd fræðigrein í Marine Resource Economics eftir íslensku hagfræðingana Stefán B. Gunnlaugsson, Hörð Sævaldsson, Daða Má Kristófersson og Svein Agnarsson. Í greininni reyndu þeir að meta skiptingu auðlindarentunnar á milli hinna ýmsu hagaðila. Skilgreinda hagaðila töldu þeir vera íslenska ríkið, aðila sem höfðu selt sig út úr sjávarútvegi og aðila sem stæðu eftir í greininni. Líkt og þeir tóku skýrlega fram þá væri mat á þessu ekki byggt á staðreyndum, heldur forsendum og þær gætu bæði verið einfaldaðar og gallaðar. Sögðu þeir þannig orðrétt (í þýðingu SFS): „Spurningar um réttmæti eru óhjákvæmilega bundnar við rannsóknir af þessu tagi, þar sem þær byggja á nokkrum einfölduðum forsendum sem óhjákvæmilega hafa áhrif á niðurstöðurnar... Hins vegar er meginframlag þessarar greinar til fræðanna útreikningur á dreifingu auðlindarentu meðal helstu hagsmunaaðila. Þetta mat byggir á nokkrum forsendum og er því ekki gallalaust. Nákvæma dreifingu auðlindaarðs meðal þessara þriggja hagsmunaaðila í íslenskum sjávarútvegi er því erfitt, eða næstum ómögulegt, að meta.“ Það getur varla annað en leitt af eðli máls að það sem næsta ómögulegt er að meta getur aldrei orðið gott andlag skattlagningar. Hér er raunar ekki um séríslenskt vandamál að ræða. Tvær fræðigreinar komu til dæmis út árin 2010 og 2018 þar sem möguleg auðlindarenta í dönskum sjávarútvegi var umfjöllunarefnið. Í annarri þeirra var komist að því að auðlindarenta hafi aukist við innleiðingu kvótakerfisins þar í landi, en í hinni ekki. Einfaldari leiðir Af þessum ástæðum sætir nokkurri furðu hversu mikla áherslu formaður Samfylkingarinnar – og raunar fleiri aðilar – leggur á hugtakið sem slíkt. Það skiptir í raun óverulegu máli og aldrei mun fást endanleg og vísindalega sönnuð niðurstaða um hana. Ef það er hins vegar til að skapa einhverja sátt eða skilning um umfang auðlindagjalda í sjávarútvegi, þá má í raun segja að íslenska ríkið er að nálgast mögulega rentu með því að leggja sérstaka skatta á hagnað fiskveiða, nánar tiltekið 33% af hagnaði. Hagnaður er nefnilega þekkt stærð og er einfalt fyrir yfirvöld að hafa eftirlit með því að hann sé rétt reiknaður. Þannig ætti núverandi andlag skattlagningarinnar vafalaust að vera fyrirsjáanlegra og minna umdeilt. Og þar með betra fyrir alla. Áhrif á samkeppnishæfni Því miður hefur umræða um auðlindarentu og auðlindagjald í sjávarútvegi oft og tíðum byggst á milli vanþekkingu og upphrópunum. Það má vona að það breytist og umræðan dýpki, þó það hafi ekki gerst nú fyrir kosningar. Það vakti meðal annars undrun þegar formaður Samfylkingarinnar staðhæfði í viðtali að auðlindarenta væri vísindalega sönnuð og skattlagning hennar hefði engin áhrif á framleiðni eða samkeppnishæfni greinarinnar að öðru leyti. Það er hagfræðileg kenning sem ekki hefur heyrst áður, að ég tel. Og hún stenst auðvitað ekki skoðun. Í áðurnefndri grein íslensku hagfræðinganna var meðal annars fjallað aðeins um þetta og sagði þar orðrétt (í þýðingu SFS): „Auðlindarentan ætti að vera skattlögð, og skattar og gjöld sem innheimt eru ættu í það minnsta að standa undir kostnaði ríkisins við stjórn veiðiauðlindarinnar. Ísland hefur valið að skattleggja þá auðlindarentu sem rennur til fyrirtækja sem starfa nú í greininni – þó í hóflegu magni. Skattlagningin er lág vegna þess að hærri skattar á auðlindarentu gætu dregið úr fjárfestingum, leitt til atvinnumissis og minnkað samkeppnishæfni greinarinnar.“ Það kann auðvitað að vera að sitt sýnist hverjum um það hvort skattlagningin sé há eða lág. Það er hins vegar mikilvægt að leggja mat á áhrif skattlagningarinnar frá einum tíma til annars. Skattlagning sem dregur verulega úr þrótti fyrirtækja til að fjárfesta og þróast fram veginn, í erfiðri alþjóðlegri samkeppni, bitnar ekki aðeins á fyrirtækjum, heldur samfélaginu öllu. Minni verðmætasköpun dregur úr framlagi atvinnugreinarinnar til hagvaxtar og áframhaldandi góðra lífskjara. Það skiptir auðvitað ekki nokkru máli hvaða nafn frambjóðendur gefa skattlagningunni, hvort heldur talað sé um skatt á hagnað eða meinta rentu. Rekstrarreikningur fyrirtækja er aðeins einn og allir skattar hafa áhrif á hagnað og þannig svigrúm til fjárfestinga. Að hlúa að góðu svíni Það má kannski að lokum viðurkenna að við orðræðu sumra frambjóðenda og flokka í aðdraganda kosninga nú, þá hefur ágætri dæmisögu um svín eitt á bóndabæ skotið upp í kollinum á mér. Hún getur vonandi orðið að hugvekju fyrir þá frambjóðendur sem brátt taka sæti á Alþingi. Einu sinni var maður sem kom á bóndabæ og sá þar þrífætt svín. Honum fannst þetta mjög merkilegt og spurði bóndann hvernig stæði á þessu. „Já, svínið. Hann er ótrúlegur. Hann er arkitekt og hefur teiknað allar viðbyggingarnar við bæinn hjá mér og allar lagnir. Svo er hann líka fínasti rafvirki.“ „En af hverju er hann þrífættur?“ „Já, og svo er hann líka fyrirtaks kokkur. Eldar matinn fyrir okkur á hverju kvöldi og gengur frá. Svo er hann líka frábær í að passa börn og sjá til þess að allt sé í standi á heimilinu.“ „Já, en hvernig missti hann fótinn?“ „Já, og svo hefur hann líka verið að hjálpa krökkunum við heimanámið og talar fjögur tungumál.“ „Já, en hvernig missti hann fótinn?“ „Jú, sjáðu til. Þegar maður á svona svín, þá borðar maður það ekki allt í einu.“ Höfundur er framkvæmdastjóri SFS.
Skoðun Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson skrifar
Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar
Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson skrifar
Skoðun Homo sapiens að öðrum toga: Af hverju ætti ég eiginlega að mæta á PIFF-kvikmyndhátíðina? Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar