„Það er að renna upp fyrir heilli kynslóð samfélags, verkafólks og viðskiptamanna, sem hefur aldrei séð þýðingarmikla verðbólgu – að minnsta kosti ekki í þróuðum ríkjum – að öra hækkun verðlags er ekki einungis að finna í sögubókunum,“ sagði Carstens.
Að mati hans er kjölfesta verðbólguvæntinga að losna og mun sú þróun ágerast eftir því sem fyrirtæki velta meiri kostnaðarhækkunum út í verðlagið og launafólk krefst hærri launa. Hættan á „vítahring verðlags og launa“ fer því vaxandi.
„Kerfisbundnir þættir, sem hafa haldið verðbólgu niðri á síðustu áratugum, kunna að láta undan eftir því sem undið er ofan af alþjóðavæðingunni. Heimsfaraldurinn, ásamt breyttu landslagi í alþjóðastjórnmálum, hafa nú þegar knúið fyrirtæki til að endurskoða áhætturnar sem felast í of dreifðum virðiskeðjum.“
Innrás Rússa í Úkraínu hefur þrýst upp verði á matvælum, eldsneyti og fleiri hrávörum. Slíkar hækkanir „renna beint út í verðlagið“ að sögn Carstens en hann bætti við að þensluhvetjandi peningastefna og lausatök í ríkisfjármálum ættu einnig þátt í því að verðbólgan „blossaði upp“.
Verðbólga í 30 ríkustu löndum heims mældist 7,7 prósent í febrúar en í sama mánuði í fyrra var hún einungis 1,7 prósent. Á þessum mælikvarða hefur verðbólga ekki verið meiri frá því í desember 1990.
Margar efnahagslegar áskoranir sem við horfum fram á í dag má rekja til þess að framboðsmiðaðar stefnur (e. supply-side policies) hafa verið vanræktar.
Carstens benti janframt á að verðbólga mældist yfir 5 prósentum í meira en 60 prósentum þróaðra ríkja og hefur hlutfallið ekki verið hærra síðan á níunda áratugnum.
„Kraftarnir að baki verðbólgu gætu varið í nokkurn tíma. Seðlabankans þurfa að aðlaga sig eins og sumir eru byrjaðir að gera.“
Seðlabankar víða um heim, svo sem í Bandaríkjunum, Bretlandi og Kanada, eru nú þegar byrjaðir að hækka stýrivexti til þess að bregðast við aukinni verðbólgu. Carstens sagði að aðlögunin að hærri vöxtum yrði ekki auðveld og benti á að heimili, fyrirtæki, fjárfestar og ríkisstjórnir væru of góðu vön. Sú staðreynd, sagði hann, endurspeglaðist meðal annars í mikilli skuldsetningu.
„Það verður áskorun að komast aftur í eðlilegt horf og stilla væntingar um hverju peningastefna getur skilað. Né heldur verða breyttar áherslur seðlabanka vinsælar.“
Carstens kallaði eftir „kerfislægum stefnum sem styrkja framleiðslugetu hagkerfa“ í stað þess að binda vonir við peningastefnu og ríkisfjármál.
„Margar efnahagslegar áskoranir sem við horfum fram á í dag má rekja til þess að framboðsmiðaðar stefnur (e. supply-side policies) hafa verið vanræktar. Seðlabankar hafa lagt sitt af mörkum síðasta áratuginn. Nú er tímabært að aðrar stefnur taki við keflinu.“
